woensdag 27 maart 2013

Django, dag 4

Onze Spaanse gast begint zich al aardig thuis te voelen. Als hij 's morgens wakker wordt, wil hij eerst even met me spelen en dan kroelen. Ook met Sara speelt hij zo af en toe. Sara is bijzonder van hem gecharmeerd. Als Luna en Sam zich er dan ook mee gaan bemoeien, dan haakt Django af. Dat wordt hem iets te druk. Met de katten gaat het ook steeds beter. Hij heeft behoorlijk wat ontzag voor ze, sinds zijn ontmoeting met Felix.
( http://katerkrabbels.blogspot.nl/2013/03/help-wat-is-dat.html )
Maar de kippen en de cavia......Het is met recht een echte jager. Ik vraag me af of ik dat eruit krijg. Ach, het is natuurlijk geen ramp als hij maar bij iemand wordt geplaatst die geen kleine huisdieren heeft. Mat andere honden gaat het best goed. Mijn roedel heeft hem geaccepteerd en Sara is stiekem een beetje verliefd op hem. In het bos kijkt hij niet echt naar andere honden. Maar als er een hond op hem af komt stormen, dan bijt hij van zich af. Tja, maar hij zit dan ook aan de riem en de andere hond komt zomaar op hem af, dat is natuurlijk ook bedreigend. Vandaag was ik alleen naar het bos. Nou ja, alleen, met 5 honden dus. Django geniet van die wandelingen in het bos. Maar je merkt ook dan het jachtinstinct. Hij staat af en toe met zijn neus omhoog en je merkt dat hij iets ruikt, dan gaat dat rechtervoorpootje iets omhoog en dan..... tja, het is dat hij vastzit want anders.....
Het zou dus mooi zijn als hij een baasje kreeg zonder kleine huisdieren en die het niet erg vindt dat hij buiten aan de riem moet blijven. Ach, hij vindt het niet eens erg om aangelijnd te zijn, dus eigenlijk is het geen probleem. Hij trekt niet en geniet van de wandeling, ook al kan hij niet achter het wild aan. Vandaag kwamen we een man tegen met twee  honden. Hij vond dat ik zo'n leuke roedel had. Ik leek wel Cesar Millan. Mmmmm, ik weet niet of dat nou een compliment is, maar hij bedoelde het goed volgens mij. Hahaha, die Django is in het "dog rehabilitation center" terecht gekomen. Nou... echt niet hoor!
Ook grappig is hoe Django op spiegels en glas reageert. Wij hebben een kast met glazen ruitjes, hij kan daar echt in staan staren en je ziet hem denken "wie is dat kleine zwarte hondje???" In de slaapkamer hetzelfde effect bij de spiegel. Hij blaft er niet naar, doet verder niets maar staart. Hij ziet wel dat het niet echt een andere hond is maar wat het dan wel is blijft voor hem een vraagteken. Ik weet nog dat onze Sam klein was. We gingen naar het huis van mijn ouders en die hebben in de slaapkamer een spiegelwand. Sam stond ervoor en liep toen naar de deur om te kijken of hij erachter kon komen, want daar.... aan de andere kant stond een hele leuke teckel. Hahahahaha....
Vandaag is Django een een half uurtje "alleen" gebleven. Nou ja, Kevin was gewoon boven, maar dat wist Django niet. Ik ging weg en dat gaat gepaard met een heel ritueel. Luna in de bench, iedereen een lekker botje en dan snel wegwezen. Volgens Kevin ging hij wel een beetje piepen, maar het viel mee. Op een gegeven moment hoorde Kevin wat meer lawaai, toen ging hij toch maar kijken en zag dat Sara en Django lekker aan het spelen waren. Tja, dat kon nu even zonder dat Luna zich ermee bemoeide want die zat in de bench. Nou ja, toen is Kevin natuurlijk beneden gebleven tot ik terug was. maar het alleen zijn gaat dus redelijk, maar hij vindt het niet echt leuk!
Al met al, gaat het dus best goed met onze Spaanse rakker. Maar het zou natuurlijk pas echt fijn voor hem zijn als hij zijn eigen gouden mandje krijgt.