Als we bij het bos aankomen zien we een grappig klein wit hondje. Het hondje is aangelijnd, Hotch ook. Ik realiseer mij dat niet alle hondjes het fijn vinden als Hotch met ze wil spelen. Maar de baas van dit hondje verzekerd mij dat het prima kan. Dus beide honden gaan los. Het hondje is supersnel en er wordt even een race gerend. Hotch is het na een poosje zat en loopt richting bos. Ik groet de man en loop achter hem aan.
Ik roep hem zo af en toe even bij me en als hij braaf komt en even gaat zitten, krijgt hij wat lekkers. Dan mag hij weer "vrij". Hoewel ik stapelgek ben op Hotch is het niet vanzelfsprekend dat hij komt. In het verleden is hij bij zijn vorige baasje een aantal keer ontsnapt. Hij heeft van de echte vrijheid geproefd en dan valt het niet mee om buiten in een bos te luisteren naar de baas....
Ineens zie ik door het struikgewas een hondje lopen, althans ik denk dat het een hondje is. Ik roep Hotch maar die heeft het ook gezien en staat er strak naar te kijken. Dan maakt het hondje een enorme sprong en ik zie aan het witte kontje en de manier waarop hij springt dat het geen hondje is. Shit een ree, schiet het door mij heen. En natuurlijk ben ik te laat. Want ook Hotch heeft ontdekt dat het hondje een ree is. En als een wolfhond een ree ziet, laat dat hond dan maar weg..... De natuur neemt bezit van de hond en hij verandert in een fractie van een seconde in een wolf. Als een speer rent hij richting ree, en ineens zijn het er drie. Ik roep en roep zonder verwachting. In mijn hoofd spelen zich de meest griezelige taferelen af.... Maar dan staat hij stil en kijkt om. Ik kijk hem recht in zijn ogen en zie de verwarring, de twijfel... en ik roep, kom maar lieverd, kom maar hier, je kan het! Hij kijkt nog een keer naar de prooi, die is inmiddels al ver van hem verwijderd, hij keert om en banjert terug naar mij. Ik prijs hem de hemel in geef hem 10 snoepjes tegelijk maar ik lijn hem ook weer aan. Pfffff, dat was op het nippertje. Ja, ik ben ontzettend trots op hem, maar ik ben ook ontzettend boos op mijzelf. Want hem kan ik nooit iets kwalijk nemen, hij heeft van de vrijheid geproefd en er zit meer wild in dan in de gemiddelde labrador! Het is mijn verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat hij geen wolvenstreken uithaalt! Mijn verantwoordelijkheid en ik wist dat hij nog niet zover was. Hij heeft me verbaasd, verwonderd en ik ben super trots op hem. Onze band is sterker dan ik dacht, maar toch...
Pffff, dat was even schrikken!