It giet oan...

Vandaag was het dan zover. We keken er al een poosje naar uit. De nestwandeling van Sara. Francis had het geregeld. We zouden naar Het Leesten, bij Apeldoorn. Best centraal dus voor de meesten goed te doen. Francis had dan ook behoorlijk wat aanmeldigen gekregen. Maar naarmate deze dag dichterbij kwam, werd het toch even spannend. Hoe zou het gaan met het weer? Het zou gaan dooien, maar omdat de grond nog bevroren was, werd er gewaarschuwd voor ijzel en gladheid.
Maar behalve dat werd er ook flink wat regen opgegeven. Dus voor alle zekerheid keek ik vanmorgen toch nog even naar mijn mail, als het niet door zou gaan, zou Francis mij vast wel mailen. Maar van Francis was er geen mailtje. Wel van Merlijn, de eigenaar van Arthur, Sara's broer. Hij vroeg mij of het doorging. Ik antwoorde hem dat ik er wel vanuit ging. Daarna toch maar even op de clubs pagina gekeken en gevraagd of het toch wel doorging. En ja hoor, daar zag ik het bericht van Francis:

     It giet oan!!!

Dus om 11 uur in mijn tuutje gestapt met Sara en Luna en onderweg gegaan naar Ugchelen. Ik had de Hoenderloseweg in mijn tomtommie ingetypt en had er zin in. Maar ik had geen huisnummer of zo, dus mijn tomtommie wist niet helemaal precies waar ik moest zijn. Dus, even naar huis gebeld, gevraagd of mijn hubby het kon opzoeken op de laptop en ja hoor, ik moets bij de kruising met de Otterloseweg zijn. De kiosk, De Ugchelse berg, had nummer 191. Bleek dat ik de verkeerde kant van de Hoenderloseweg in was gereden, dus wij keren en terug.... en ja na een poosje kwamen we bij de kiosk aan. Er stonden al wat mensen met wolfjes te wachten. Yvonnen en Fred waren er ook al met Doerak. Sara vond het meteen geweldig, al die rasgenoten! Ook de familie S. van Mita was er. De jongste telg hadden ze maar niet meegenomen, die vindt het toch iets te spannend, zoveel wolfhonden bij elkaar. Mita lijkt overigens erg veel op Sara, ze is alleen iets kleiner en slanker.

MITA

SARA

Al snel kwam ook Merlijn met Arthur. Wat een feest, al die broertjes en zusjes (en wat halfbroertjes en zusjes dus). Wil en Annemie waren er ook met Oscha, Uzziah en de kleine Ayo. Wat een schatje is dat zeg! Maar wat een triest verhaal als je hoort hoe zij haar leventje is gestart. Gelukkig is ze nu weer veilig bij haar mama en halfzus. Wil en Annemie doen haar denk ik niet meer weg! Wat een poepie!
Ook Kathleen en Jouke waren er met de grote lieve reus, Django, die overigens weer sprekend lijkt op zijn broer Doerak. En eigenlijk net zo'n schoothondje is als de kleine Ayo.
Sara en Luna hadden het erg naar hun zin tijdens de wandeling, maar na een poosje begon Sara wel een beetje te snappen naar de mannen. Er waren dan ook verschillende mannen die haar wel leuk vonden. Ze moest er niets van hebben en snauwde ze flink af. Francis vertelde dat het wel eens zou kunnen zijn dat de eerste loopsheid eraan zit te komen. Ach, we vergeven het haar maar. Die mannen kunnen wel tegen een stootje. Arthur bleef af en toe expres wat bijten naar haar kont. Die vond het wel leuk om haar wat te pesten. 'T zijn ook net kinderen, meisjes plagen, zoentjes vragen!

ARTHUR

Remy was er ook, met Wilma natuurlijk. Zij waren met Francis meegereden. Dat is toch wel de grootste van het nest. Volgens Francis iets te dik, maar ik vind hem stiekem wel erg mooi! Misschien is Sara ook wel iets te vol. Binnekort gaan we langs de dierenarts, dan zal ik haar wegen. Wellicht moet ze even op dieet...... Mmmm, daar weet Sam over mee te praten. Er waren nog meer mensen met prachtige honden mee, maar ik weet niet van iedereen de naam. Behalve de saartjes waren er nog drie andere woefers. Luna natuurlijk, onze witte herder. Verder een Galgo, inderdaad, gered uit Spanje! Lekker snel ding, die er wel voor zorgde dat "zijn" Saarloos genoeg beweging kreeg. Dan was er ook nog een prachtige Duitse herder, die een heel eind een "stokje" heeft meegezeuld! Wat een prachtig gezicht was dat! Typisch iets voor de Duitse herders. Tja, blijft altijd een beetje moeilijk voor ons om een Duitse herder te zien. We missen Mira nog erg!

Het stokje moet mee....

 

Maar af en toe even rust, want het is toch best zwaar!

Sara kwam af en toe vrolijk even bij me langs, het is dan net of ze tegen me zegt: "Wat fijn dat je mij hebt meegenomen vandaag!"



Fijn dat ik mee mocht vandaag!

Toen we weer bijna bij de parkeerplaats waren was het nog even lastig om Remy te pakken te krijgen. Hij heeft dezelfde streken als Doerak, als hij het idee heeft dat Wilma hem wil aanlijnen, of dat hij de auto weer in moet, dan krijg je hem dus niet te pakken. Volgens Merlijn, heeft Arthur dat heel af en toe ook een beetje, maar die is nog te lokken met wat lekkers. Ik moet eerlijk zeggen dat Sara er soms ook wat neiging toe heeft. Tegenwoordig lijn ik haar ook aan als het eind van de wandeling in zicht is. Anders duurt het echt even voor ik haar in de auto heb. Eenmaal bij de parkeerplaats gingen er al een aantal direct naar huis. Zelf ging ik nog even mee met de rest, een kopje koffie of warme chocomel halen in de kiosk. Lekker opwarmen, want iedereen was tot op het bot nat en koud. Vooral mijn benen, ze deden bijna pijn van de kou! Mijn broek was kleddernat geworden.

Kleine kroeldoos Ayo, wat een schatje hè!

Daarna was er nog even tijd voor een groepsfoto en daarna ben ik toch maar vertrokken. Ik hoop dat ik van iemand de groepsfoto krijg, maar dat gaat vast wel lukken!
Helaas is mijn camera niet echt geweldig, dus de foto's laten iets te wensen over. Maar de dag was geweldig en daar gaat het om. Zeker voor herhaling vatbaar, maar dan wel met wat mooier weer a.u.b.

Gedichtje....

 

Volg de wolven.....



In het duister van de nacht.
Daar waar ik op antwoorden wacht.
Waar vragen blijven dwalen,
Huil ik met de wolven mee.

Volg de wolven, volg hun spoor
Rennend, zwevend, de velden door

Voel de wind die zich aan jouw haren bind
Voel je spieren bewegen terwijl je kalmte vindt
Vrij van zorgen, vrij van grenzen, bevrijd van wensen

Volg de wolven, volg hun spoor
Rennend, zwetend, de velden door

Op weg naar de zon, op weg naar de morgen
Op weg naar dagen zonder zorgen

 

 

Zoef de haas....

Vandaag was ik weer met het hondenvolk naar het Iddinkbos geweest. Altijd leuk natuurlijk. Vooral nu met de sneeuw, lijkt het alsof Sara  4 X zoveel energie heeft. Ze wil steeds maar naar buiten... Maar goed, daar hebben meer Saaloosjes last van heb ik al begrepen.
Dus wij weer naar het bos. Het blijft toch prachtig zo met die witte deken op de grond. Maar na een minuut of 10 wandelen sprong daar ineens een haas tevoorschijn. Tja, die kon Sara natuurlijk  niet weerstaan. Het is één keer eerder gebeurd, dat ze achter een haasje aanging. Dat was van de zomer. Maar toen kwam ze eigenlijk direct toen ik riep weer terug.
Nu dus weer. Zoef, weg was Sara. Luna rende er in eerste instantie achteraan, maar die kwam direct weer terug toen ik haar riep. Wat handig toch, die "will to please". Sara niet, die had de smaak te pakken. En ach, dat heeft ook wel weer zijn charme. Ik dacht, laat maar even gaan en liep gewoon door. Blij dat Sam altijd aan de riem moet blijven, want ik ben ervan overtuigd dat ik die never nooit meer terug zou zien als hij achter zo'n haasje aan jaagt.
Goed, we liepen dus door en de bocht om en ja hoor, daar stond madame in het bos rechts van het pad te kijken. Dus ik zeg: "Héé', ben je daar weer..." Vervolgens komt ze vrolijk het bos uit naar me toe. Blij dat ik niet boos was.....
Kijk natuurlijk heb je op zo'n moment de camera net niet bij je. Ach, ik zou met mijn camera toch niet op tijd hebben kunnen zijn. Zo'n haas is echt heeeeel snel. Sneller dan Sara, dat blijkt, want ze had haar buit niet te pakken gekregen. Heeft Sara een jachtinstict? Natuurlijk, het is toch een wolfje! Maar paardjes, geitjes en schaapjes laat ze over het algemeen (nog) met rust. Kijk, kippen en haasjes, dat is een ander verhaal natuurlijk. Vandaar dat onze kippen en konijnen veilig in de ren zitten. Zo af en toe springt ze eens naar één van de duiven, die probeert te landen op het plankje waardoor ze het hok in kunnen.
Ach, ik kan er nog om lachen. Het is allemaal goed in evenwicht. Sam en Sara zijn de eigenwijze ondeugende jagers, en Chloe en Luna de gehoorzame en tikje waakse herders. Mooi toch, zo'n roedel, iedereen zijn eigen taak!

Zoef, weg was Sara en Luna erachteraan......

Sneeuw........

Landgoed Beekhuizen

Vandaag dachten we weer even naar de hei bij Rozendaal / Velp te gaan. Dus alles in de auto, dikke jas aan, muts op de kop, wanten aan en karren maar. Helaas, toen we bij het weggetje naar boven aankwamen was dat dus afgesloten. Door de sneeuw was het spiegelglad en dus gevaarlijk en daarom simpelweg afgesloten. De gemeente had er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om te schuiven en strooien, maar dat hebben ze dus niet gedaan. Tja, wat dan. Na zo'n ritje verwachten de hondjes eigenlijk een fixe wandeling. Ze zien het al, als je de schoenen aantrekt. Wandelschoenen zijn anders dan de normale schoenen, en dan ook nog de legerjassen... Ja dan weten de woofers het zeker, we gaan fijn wandelen. We wilden ze natuurlijk niet teleur stellen, maar we konden niet anders dan terug. Maar, wacht eens, als we teruggaan komen we langs een paadje waar aan het eind ook altijd auto's staan en waar een pad het bos in gaat. Waarschijnlijk zullen de honden daar wel niet los mogen, maar ach, nood breekt wet. Dus wij het weggetje in. Auto parkeren en..... jawel hoor, er was warempel een pad waar de honden los mochten. Wat een feest! Toch lekker ravotten. We liepen een stukje het pad op en konden toen naar rechts, een zijpad op. Er stond nog nergens een bord om de honden aan te lijnen, dus wij naar rechts. Dat was wel even een klim partij, want het pad liep vrij stijl naar boven. Viel niet mee, met die gladde sneeuw. Maar Jan had wat extra hulp van onze slede teckel.... Ja, hij doet dan niet onder voor een Alaka Malamute! Hij trok Jan 1,2,3, de berg op! Na een stukje verder lopen kregen we een kruising, maar welke kant we ook op wilden, overal een aanlijngebod. Mmmmmm, daar hadden we dus echt geen zin in. Gelukkig zijn onze wandelschoenen gelijk ook onze stoute schoenen en we liepen dus stiekem gewoon door zonder de honden aan te lijnen. Wij waren schijnbaar niet de enige met stoute schoenen, want we kwamen nog meer mensen tegen met hun hond lekker los. Een prachtige black and tan ruwhaar teckel. Het stoere hondje had ook al zo'n leuke naam: Baron. Maar we waarschuwden zijn baasjes al, dat Sam niet zo sociaal was. "Ach", zei het vrouwtje, "hij ziet er zo lief uit...." Ja, schijn bedriegt, want zodra Baron binnen bereik was, vloog Sam naar hem uit en beet hem in de nek. Baron was gelukkig niet erg geschrokken, vond het wel jammer dat hij niet met Sam kon spelen.
We zagen wel een beetje op tegen de terugweg, want met gladheid de berg op is één ding, eraf is heel wat anders. Maar gelukkig ontdekten we een minder stijl pad, dat ook weer uitkwam op het hoofdpad. Daar kwamen we nog een bruine labrador en een Tervuerense herder tegen. De bruine lab ging gezellig even met de meiden spelen. De tervuerense was wat ouder en had alleen interesse in zijn balletje. Toen hebben we nog even wat hersenspelletjes gedaan, snoepjes verstoppen op en in de stronken, vinden ze altijd leuk. Al met al, hebben we nog drie kwartier gewandeld en de viervoeters waren dan ook weer tevree......

Schattige baby foto's

Tja, nou was ik dus even een beetje door de externe harde schijf aan het bladeren. Daar staan allerlei oude foto's op. Ja, en toen kwam ik dus de foto's tegen van Sam toen hij nog een klein Sammetje was. Zo schattig. Die moeten natuurlijk ook even op het blog.
Toen was hij zoooooo lief!

Ga jij maar slapen hoor baasje, ik hou de wacht......

Lekker warm plekje hier....

Stoere knuffel heb ik hè?

Wauw, wat een grote maat voet (of ben ik misschien erg klein?)

Hier ben ik al wat groter.

Zo, en nu ben ik ongeveer uitgegroeid.

Creatief

Naast mijn liefde voor de hondjes heb ik ook als hobby mozaieken. Niet iets om  hier op het blog over te praten, zou je zeggen. Maar ik heb pas iets gemaakt dat ik toch even wil laten zien.
Een foto van Mira, verwerkt in een mozaiek.
Een mooie herinnering!

passen en meten
 

ja, zo is het wel wat, dus vastplakken

dan lekker kliederen....

daar komt al wat tevoorschijn

en dit is dan het eindresultaat

Winterwonderland

Wat kan ons kleine landje toch prachtig zijn. Vooral na een beetje sneeuw. Nu ben ik niet zo'n fan van sneeuw, maar eerlijk is eerlijk, de natuur ziet er prachtig uit nu. Al die tinten wit, en Luna die in dit jaargetijde dan eindelijk in haar voordeel is.... Tja, echte schutkleur nu, nou ja, iets geler dan de sneeuw, ik geef het toe.
En als je dan door zo'n wit bos loopt, merk je dat de sneeuw nog veel meer doet dan alleen mooi zijn. Sneeuw dempt alle geluiden. Het is dan ook ongelooflijk stil in het bos. Zelfs de trein, die best vlak langs het bos gaat, klinkt veel zachter als ze voorbij raast.
De honden vinden het heerlijk, die sneeuw. Het geeft een wandeling door het bos een heel andere dimensie. Ze ravotten door de sneeuw, staan verbaasd naar het bevroren slootje te staren en genieten met volle teugen. En ach, 't is net als met kinderen, als zij genieten, genieten mama en papa ook. Dus, hoewel ik geen fan ben van de sneeuw, geniet ik er nu stiekem toch van. Morgenochtend, als ik achter het stuur van mijn auto kruip, ga ik wel weer mopperen op het slechte weer......

Wet op gelijke behandeling

Mochten mensen zich nog afvragen of honden emoties en gevoelens hebben. Jaloezie is in ieder geval aanwezig in mijn honden. Tja, nu gaat het er ook eigenlijk niet helemaal eerlijk aan toe bij ons thuis. Sam, heer en meester, wordt lichtelijk voorgetrokken. Hij heeft wat privileges, die de dames dus niet hebben.
Zo mag Sam bijvoorbeeld op de bank, de andere hondjes dus niet. Sam mag ook bij ons op bed, de andere hondjes dus niet. Sam mag in de auto voorin zitten, de dames achter in de kennel.
Dit oneerlijke beleid heeft wel een achterliggende filosofische reden. Sam is namelijk nogal klein van stuk. (ssst, dat weet ie dus zelf niet!) Om ervoor te zorgen dat hij niet onder de voet wordt gelopen door de grotere honden, hebben we hem een wat hogere status in de roedel gegeven. Hij vindt zichzelf daarom dus een hele baas. Hierdoor reageert hij zodanig dominant naar de andere honden, dat het vanzelf respect afdwingt. Buiten is dat wel eens lastig, want de honden buiten weten dus niet dat hij hoger in rang is en Sam weet niet dat hij ietsje aan de kleine kant is, dus dat is wel eens oppassen. Maar goed, binnen is mijnheer dus heer en meester. Tja, wij staan nog wel boven hem in de roedel hoor, hij weet heel goed dat hij moet luisteren naar ons. Maar hij staat wel wat hoger dan de dames. Maar nu Sara en Luna lekker aan het puberen zijn, geeft dat wel eens wat problemen.
Zij zijn, zoals het echte pubers betaamt, in de fase aangebroken, wat hij mag, mogen wij ook.
En dus.... kruipt Luna af en toe heel stiekem op de bank. Doet dan vooral super lief en hoopt dat ze dan mag blijven liggen. Helaas........
Sara heeft een andere tactiek. Zij kruipt op de bank alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ze daar mag liggen en hoopt dan dat ze ons kan overbluffen. Helaas.....
Maar het levert wel een paar leuke foto's op.

Kijk, ik mag dit dus gewoon....

En ik doe net of het ook mag....

Ze zouden eigenlijk een wat grotere bank moeten aanschaffen hoor....

Als ik nou heel stil lig, mag ik dan blijven liggen?

Zie je wel, je vindt mij wel lief zo....

Hoe bedoel je, ga eraf????

En hoe zit het dan met de wet op gelijke behandeling?