Mousehunt

Sam is een echte jager. Hij heeft ook een echte jachttraining gehad. Nu is het een dashond, en die jagen normaal gesproken op dassen. Maar ook voor de wilde zwijnenjacht worden wel teckels gebruikt. Ze zijn namelijk net zo laag, dat een zwijn het niet voor elkaar krijgt om ze op hun slagtanden te rijgen. Maar Sam gaat nooit echt jagen, want ik ben nu eenmaal geen jager. Dus Sam heeft zelf maar besloten toch op jacht te gaan. In de tuin hebben wij een vogelkooi met twee parkieten en twee dwergkwarteltjes. Natuurlijk ligt daar wel eens wat vogelvoer op de grond. Naast de kooi staat een kist met haardhout voor de buitenhaard. In die kist woont de familie muis.

Tja, wat wil je, lekker dicht bij gratis eten en goed beschut door het hout. Totdat……… Sam erachter kwam. Muisjes, tja, dat is natuurlijk wel geen das of zwijn, maar bij gebrek aan beter zeker leuk om op te jagen. Dus stokje voor stokje, tak voor tak, houtje voor houtje wordt uit de kist gesleept omdat meneer de muisjes heeft geroken. Hij weet het zeker, daar ergens onderin de krat zal hij voor zijn missie slagen. En als Sam iets in zijn kop heeft, zal het gebeuren zoals hij dat wil.
                                         


                                
Dus, al duurt het uren, misschien de hele dag, hij moet en zal het muisje vangen. En ja hoor. De aanhouder wint, uiteindelijk heeft hij het schattige beestje te pakken…..dood, tja het is en blijft een echte killer. Gelukkig laat hij wel los op mijn commando, dus ik muisje afpakken en botje geven. Mmmm, dat vindt hij dan wat minder, maar vooruit, het is hem gelukt.

Spetter, pieter, pater, lekker in het water...

Omdat het voor  Mira goed is om te zwemmen ben ik met Sara en Mira naar een beek in de buurt gelopen. Sara had nog nooit “water” gezien. Dat wil zeggen, spetters uit de tuinslang zijn leuk, klieren met de waterbak is ook leuk, maar echt in het water duiken, dat had ze nog nooit gedaan. Mira wel, als jonge hond, maar dat is ook alweer even geleden. Het laatste jaar eigenlijk niet. Dus, op pad naar de Aa-strang, een zijriviertje van de Oude IJssel. Eenmaal daar aangekomen liep Mira wel naar de waterkant, maar ze weigerde erin te gaan. Het leek erop alsof ze zich gewoon niet goed genoeg voelde om de sprong te wagen. Het is niet echt een grote sprong, je kunt bijna het water in lopen maar toch een klein “afstapje’ is het wel. Sara was erg nieuwsgierig.

Eerst twee poten, toen vier en snel weer terug, tot ze het doorhad. Dat was een leuke ontdekking, het water is geweldig, daar kan je reuzeleuk in spelen. En ook het riet langs de kant is erg leuk om door te rennen en in te duiken. Sara had het dan ook reuze naar haar zin.

Ze probeerde ook om Mira over te halen met haar mee te spelen en erin te komen, maar helaas, Mira zag het echt niet zitten. De pijnstillers lijken wel te werken hoor, want ze is er echt beter aan toe, maar ze is natuurlijk nog lang niet zichzelf, en vooral buiten erg onzeker. Volgende keer een strandje proberen, dan kan ik een stukje meelopen het water in. Misschien dat ze dan wel wil. En anders, maar niet zwemmen. Maar Sara heeft genoten, en met haar ga ik zeker vaker naar het water.

 

HD

Nou, vandaag zijn we dus met Mira bij de dierenarts geweest. Helaas had hij niet echt goed nieuws. De foto's logen er niet om. Mira heeft flink last van HD. Niet zozeer aan de gewrichtskop, maar meer de kom. Nou ja, je kunt het eigenlijk geeneens kom noemen. Veel te vlak en al duidelijk veel woekergroei. Tja, en wat nu? We gaan proberen in te zetten op pijnbestrijding en voedingssuplementen om de spieren te verstevigen. En nu maar hopen dat dat gaat aanslaan. Sara snapt er helemaal niets van. Ineens wil, kan en mag Mira niet meer spelen. Maar gelukkig mogen we nog wel met haar wandelen en dat is ook leuk om samen te doen. Ook mag ze veel zwemmen, of Sara dat leuk vindt, weten we nog niet, maar daar gaan we vast snel achterkomen. We hopen in ieder geval dat we nog een lange tijd van Mira mogen genieten en we nog veel fijne dingen met elkaar kunnen doen.

PS: Iedereen die met ons meeleeft willen we bedanken voor de ontzettend lieve reacties!

Verdrietig

Vandaag ben ik erg verdrietig. Ik wist het eigenlijk al langer, het gaat namelijk al een poosje niet zo lekker met Mira. Ze valt af, loopt wat lastiger en ach, je weet gewoon dat er iets niet in orde is. Ze doet ook altijd erg naar als er ergens andere honden zijn. Ik had al het gevoel dat dit kwam omdat ze zich niet zo geweldig voelt en dus van te voren maar vast laat weten, dat er met haar niet te spotten valt.

Maar vandaag was echt schrikken. Mira en Sara waren aan het spelen in de tuin toen ik een harde piep hoorde van Mira, ze zakte spontaan door haar achterkant. Het was zo’n rotgezicht. Ik tilde haar op naar binnen en zette haar in de keuken neer. Riep mijn zoon, die boven was en dacht, dat wordt dierenarts. Mijn zoon zat op de w.c. dus kwam niet direct. Mira probeerde op te staan en hoewel de achterkant nog wat laag bij de grond bleef, alsof ze niet rechtop kon staan, liep ze toch een stukje. En toen ze in de kamer kwam kon ze weer “rechtop” staan. Toch zit de schrik er goed in. De angst van iedere Duitse Herder eigenaar………. Dus wel de dierenarts gebeld voor een afspraak voor vrijdag. Jan komt donderdag pas weer uit het westen terug, en ik wil niet zonder hem. We mogen om 16.00 uur komen, dan gaan ze foto’s maken. Pffff…. Wat een   kl….tezooi! Ik heb er zo’n naar gevoel over.

Cesar Millan, trust your instincts tour

Kynologen heb je in alle soorten en maten. De één heeft een nog mooier verhaal dan de ander en uit de hoeveelheid trainingsmethodes valt bijna niet meer te kiezen. We kennen allemaal de clicker methode, de roedel methode, de stap-contact methode, noem maar op.

Het spreekwoord, door de bomen het bos niet meer zien, is hier zeker van toepassing. Ik zie het zoals ik ook naar religie kijk. Er zijn enorm veel religies in de wereld en allemaal hebben ze wel iets dat mij aanspreekt, maar allemaal hebben ze ook veel waar ik niets mee kan. Ik ben dus een voorstander van de “doe het zelf religie”, ik haal het beste uit alles en maak zo mijn eigen religie of spiritualiteit.

Zo dus ook bij de grote kynologen van de wereld. Ze hebben allemaal wel iets dat mij aanspreekt en ook veel waar ik niets mee kan. Nou, dan lees ik gewoon alles en haal eruit wat ik kan gebruiken. Zo ook met Cesar Millan. Onze grote Mexicaanse vriend. Gisteren was hij in Ahoy, Rotterdam voor zijn live Trust your instincts tour. En jawel, ik had kaarten voor deze mooie show. Want een show was het zeker. Het entertainment gehalte was van een hoog niveau, de inhoud qua hondengedrag iets minder. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het viel me op dat het wel enorm druk was, ik had toch niet gedacht dat er zoveel mensen zouden komen.

Het programma bestond uit veel show, behoorlijk wat reclame voor zijn toekomstige programma op National Geographic “leader of the pack TV show”, waarbij hij op zoek zal gaan naar geschikte huizen voor verlaten honden en wat reclame voor de nieuwe show van zijn zoontje (Calvin?) de puppy whisperer. Daarnaast moet ik eerlijk zeggen dat er natuurlijk ook wel wat stukjes lezingen in zaten die best zinnig waren om te horen, maar niet echt iets nieuws. Natuurlijk werd er weer gewezen op het belang van beweging ten opzichte van trainen en kroelen en ik denk dat daar inderdaad niet vaak genoeg op gewezen kan worden. Het gebeurt nog maar wat vaak, dat honden hooguit drie keer per dag 10 minuten worden uitgelaten.

Ook liet hij een filmpje zien waarbij de hond in kwestie, het baasje van die hond en Cesar een hartslag metertje om hadden. Eerst zag je de hartslag van het baasje met de hond die een andere hond tegenkwam, ver boven de 100 dus. Daarna de hartslag van Cesar met diezelfde hond. Cesar kwam niet hoger dan 94 op het moment dat de hond die andere hond zag en verder meestal rond 84. De hond had ook een rustigere hartslag bij Cesar dan bij zijn baasje. Tja, dat is dus kalme energie. Een kwestie van oefenen tot het een gewoonte wordt is het advies van Cesar. Klinkt toch wel logisch vind ik. En dus, ga ik nu maar weer fijn oefenen met de honden. Een grote wandeling, in de bloedhitte, maar vooral rustig, kalm en een lage hartslag! Ik denk dat ik het bos maar opzoek, daar is nog wat schaduw te vinden.

Wie nog wat filmpjes wil bekijken:

http://youtu.be/pwHR_tn-s8A
http://youtu.be/MQkovm1N7Q8
http://youtu.be/gYpV5dXKqZ0
http://youtu.be/h0CL4CX9Ut4
http://youtu.be/6Y7VkZJigTo

http://youtu.be/j5FCWbb31VI

PS: voor mij blijft Klaas Wijnberg (stap-contact methode) , de echte Hollandse hondenfluuisteraar, toch de favoriet!

Puberen

Aaahhhhhh…. Het is zover. Sara is aan het puberen. Af en toe geen land mee te bezeilen. En ze is toch nog maar net 6 maanden, beetje vroege puber volgens mij. Nou ja, als ze er dan ook wat eerder doorheen is…. 

En waar merken wij dat dan aan? Nou, madame doet net of ze je niet hoort, of nog erger, geeft gewoon een grote mond terug. Nee, echt waar, het is eigenlijk heel komisch. Als ze iets stouts doet en ik zeg “Nee” of  “Foei”, kijkt ze me uitdagend aan en zegt “Woehoehoe” terug. Zo’n heerlijke Saarloos woef. Tja, en hou dan je lachen maar eens in. Maar ik blijf dan natuurlijk heeeeel streng en bedwing mijn lachspieren, want anders neemt ze een loopje met mij. Ja, soms kijkt ze je ook zo aan van.."ja, dacht je dat, bekijke het effe...."

Lekker puh...

Ook Mira is niet zo blij met het pubergedrag van Sara. Ook Mira wordt uitgedaagd en als ze de kans krijgt probeert ze op Mira te rijden. Tja, tikje dominant gedrag dus. Mira is te lief en doet er weinig tegen. Ik daarentegen geef haar een stevige por in haar zij en zeg duidelijk “Foei” als ze dat probeert. Kijk, dat ze in haar spel met Mira wint, is al genoeg, ze mag van mij niet rijden. Zo grijp ik ook in als ze te wild doet met Sammie. Alleen bij Chloe hoef ik eigenlijk niet in te grijpen. Ook daar probeert ze terrein te winnen maar die straft het ongenadelijk af. Prima! Tja, er kan er ook maar één de baas zijn hè ,en voorlopig is Chloe niet van plan die functie op te geven. Ook op de cursus is het af en toe best lastig zo’n puber Saar. Laten we maar hopen dat het snel voorbij is…………………………

Zo, en vanaf nu ben ik de baas...

Schone slaapster

Voor kinderen is het een hele verandering als ze van het ledikantje naar een grote mensen bed verhuizen. Voor onze jongste, Kevin (inmiddels ook alweer 18 jaar oud) was het super spannend. Zo spannend, dat hij het eerlijk gezegd wel een beetje eng vond en regelmatig even uit zijn bedje kwam. Destijds hadden we ook een teckel (voorganger van Sam), zij heette Lucky. Zij was een heel zorgzaam teefje, en de oplossing lag al snel voor de hand. Als Kevin naar bed ging, mocht Lucky met hem mee. Zij zorgde ervoor dat Kevin netjes bleef liggen en als hij sliep, sloop ze zachtjes het bed uit en kwam parmantig de woonkamer in met een blik van “ Zo, klusje gekaard, het kindje slaapt!” Toen we Sara net hadden, hebben we hetzelfde truckje toegepast. Als ik even van huis moest, en de honden alleen bleven, deed ik Sara samen met Mira in de grote bench.

Maar ’s nachts sliep ze in de kleinere bench, die naast ons bed stond. Maar nu ze wat groter wordt, wordt de bench toch wat te klein. Als ze zich omdraait rammelt het ding aan alle kanten. Tijd voor de overstap naar een “grote honden bed”. Maar hoe dit nu aan te pakken? Dus het kleed dat in de bench ligt, heb ik op de grond gelegd, naast het bed, waar eerst de bench stond. Bij het naar bed gaan, krijgen al onze honden een bonze hondenkluifje en Sara was dit inmiddels ook al gewend en rende dan haar bench in. Maar hoe vreemd, ineens was er geen bench meer. Toch ging ze op haar kleedje staan wachten tot het kluifje kwam. Maar toen het op was, was al die vrijheid toch een beetje raar. Dus terwijl ik deed alsof ik sliep, hoorde ik haar heen en weer trippelen. Naar de woonkamer, waar Chloe ligt, naar de andere kant van het bed, waar Mira ligt. Mmmmmm, saaie boel, iedereen ligt te slapen. Nou, dan ga ik ook maar liggen. En ja hoor, ze ging netjes op haar bedje liggen en in mum van tijd sliep ze. Geweldig toch.
Maar ’s morgens probeert de boef toch nog even bij mij in bed te kruipen. Tja, dat mag natuurlijk niet, maar het is zo’n lief gebaar! Nee, nee, ik ben consequent! Dan maar een beetje vroeger mijn bed uit, maar zij mag er niet naast kruipen, hoe verleidelijk dat ook lijkt. Zal er ooit weer een tijd komen dat ik weer eens kan uitslapen??????

 

Geslaagd!

Vandaag zijn we weer naar de cursus geweest. Nee, niet meer de puppycursus, want die hebben we met succes afgerond. Ja, u leest het goed. We hebben er zelfs een bewijs van. Het eerste diploma van Sara is binnen. Het puppy getuigschrift! En nu dus verder…. Tja, en dan wordt het toch al weer een beetje moeilijker. Vooral vandaag, want we hadden eigenlijk van te voren natuurlijk een flinke wandeling moeten maken, maar daar had ik vandaag nou net even geen tijd voor gehad. Dus…. Sara had lekker veel energie en heel veel meer aandacht voor de andere hondjes dan voor mij. Ach, één troost, de anderen deden het ook niet zo geweldig dus we vielen niet echt op. Maar er was één nieuwe kandidaat. Een aardige man met een enorme hond. Het leek een beetje op een bordeaux dog of boerboel, maar dat was het niet. Het was een zeldzaam ras uit een van de voormalige Oostbloklanden, maar ik ben toch even vergeten wat de naam van het ras was. Deze vriendelijke kolos was de rust zelve en tja, die liet ons allemaal wel even een poepie ruiken. Mmmmm… we moeten maar flink oefenen deze week, zodat we volgende week een goed indruk kunnen maken. Ook de “juf” was nieuw, een andere dame dan die van de puppycursus, ze heet Tanja. Maar ook Tanja had zich goed ingelezen in het Saarloosras. Ze wist er van alles over te vertellen, zelfs over Leendert Saarloos, maar vooral ook over de typische raskenmerken, de terughoudendheid tegen vreemden, het snel verveeld raken etc. Ik ka niet anders zeggen dan dat ik het echt toppie vind dat ze dat doen. En ik krijg dus ook de vrijheid om oefeningen meer af te wisselen. Dus als we zit en blijf moeten oefenen mag ik tussendoor ook even andere oefeningen doen om te zorgen dat Saartje het leuk blijft vinden. Geweldig toch? Nou, we hebben nu al zin in volgende week.

Netjes AF

Fruithapje

Zo’n twintig jaar geleden hadden Jan en ik ook een Duitse Herder, Wodan. Zo af en toe kreeg Wodan de restjes van tafel (ja, ja, kynologisch niet verantwoord, ik weet het). Als we dan vis aten, hadden we daar meestal aardappelpuree bij en peen met doperwtjes. Natuurlijk ging bij de kinderen de peen en doppers door de aardappelpuree. En als er dan iets overbleef, ging dat naar Wodan. Maar, Wodan was niet zo gek op doperwtjes. Dus hij sabbelde net zo lang dat de aardappelpuree en peentjes waren verdwenen, maar de doperwtjes lagen dan nog ongeschonden in zijn bak. Hoe is het toch mogelijk, zou je denken, welnu hoe hij het deed is mij een raadsel maar het gebeurde echt zo. “Wodan, eet je bak eens netjes leeg”, zei ik dan tegen hem, en dan keek hij me echt aan met zo’n super zielige blik van “ Ja, maar doperwtje vind ik niet lekker!!!!” Het zijn ook net kinderen hè.
Toen ik nog een meisje was van zo’n jaar of tien woonde bij ons in de straat een ouder echtpaar met een Cocker Spaniel. Die hond kreeg van de melkboer, die met zijn SRV wagen door de straat reed  (voor de jeugd die niet weet wat een SRV wagen is: een soort rijdende supermarkt, die je ook in de Nederlandse speelfilm Flodder  kunt zien)  altijd een dropje. Wat ik maar wil zeggen, honden eten de gekste dingen. Maar onze Mira niet, dat is een echte HOND, een carnivoor! Zij lust naast haar vlees wel heel af en toe een stukje brood of kaas, maar meer ook niet. Een hondensnoepje dat ze van een vreemde krijgt pakt ze aan en laat ze net zo hard weer uit haar bek vallen. Als ik het dan opraap en aan haar geef, dan eet ze het wel op. Een kritische eter dus. Chloe, de importhond, eet ook graag vlees maar is ook gek op bramen, dat vonden wij al heel bijzonder. Teckel Sam is een regelrechte viespeuk, hij is een poepsnoeper, bah!

Mmmmmmmmm, lekker, fruithapje!!!!!

Maar Sara spant de kroon! Zij is zeer zeker ook een poepsnoeper, poep van andere honden, katten, konijnen, paarden en zelfs koeien vindt ze een delicatesse. Natuurlijk denk ik daar anders over, dus hou ik haar goed in de gaten buiten. Maar naast deze nare gewoonte weten we dat ze ook al eens zeep heeft gegeten. Ook op zalm is ze gek, maar tonijn en garnalen zijn ook heerlijk. Kaas is natuurlijk ook een lekkernij. Ze steelt ook wel eens een peentje uit de kast, die staan daar voor onze cavia, netjes in een bakje maar dat is geen probleem voor Sara! Brood gaat ook goed naar binnen maar vooral favoriet is fruit. Sara eet allerlei soorten fruit. Banaan (maar dat lusten Sam en Chloe ook), appel, peer, aardbei, kiwi en zelfs sinaasappel. Let op, we geven haar nooit druiven! Druiven zijn niet goed voor honden, slecht voor de nieren (trouwens chocola is ook levensgevaarlijk voor een hond!). bij al onze honden hebben we eens iets ontdekt dat ze niet lekker vinden! Bij Sara lijkt het toch een onmogelijke taak om iets te vinden dat ze niet eet! Om ervoor te zorgen dat ze goed gezond blijft, houden we het maar bij het verse vlees! Maar heel af en toe een fruithapje, moet toch kunnen! 

Banaantje, daar ben ik gek op, mag ik ook een stukje????

Mmmmm....

Stevige Sammie



toen kon ik nog door de dassenburcht

Sam is een “jeweetwel” teckel. Tja, dat zal hij zelf in alle toonaarden ontkennen, met hem is echt niets mis!!!! Hij duikt nog regelmatig boven op een van de dames, zeker als er een loops is. Maar Jan en ik zijn ervan overtuigd, de rekening van de dierenarts zit nog in ons geheugen gegrift. Toen Sam klein was, was hij erg sportief, hij deed een puppy jacht training en ging regelmatig mee uit wandelen.

Zwemmen lukte ook goed

Nadat hij zijn “ingreep” had gehad, waarschuwde de dierenarts ons al, dat we zijn gewicht wat in de gaten moesten houden. Hoewel hij er een dagtaak aan heeft om zijn 3 teven in het gareel te houden, blijkt toch dat hij inmiddels minder beweegt. Eten blijft hij echter wel doen, met volle overtuiging. En ja hoor…. Onze Sam is inmiddels dus “iets aan de maat”. Het woord “dik” wordt natuurlijk niet genoemd, maar stevig is hij zeker. Hij heeft niet zo zeer een buik, maar meer een speknek…. Zijn borstomvang is maar liefst 95 cm. Zelf vindt hij dat hij gewoon heel gespierd is, maar gespierd of niet, er zal iets af moeten. Op dit moment weegt Sam 10 kilo schoon aan de haak, dat zou eigenlijk niet meer dan 7, hooguit 7,5 kilo mogen zijn.

En dit is een schattig buikje van puppyvet.

Maar dit is gewoon een speklap!





Dus, Sam gaat op dieet. Iets minder voer iedere dag (ahhhh, zielig!!!!) en meer beweging (lijkt leuk, maar valt wel tegen hoor!!!) Zo ging Sam vandaag ook weer mee uit wandelen met Sara en mij. De afgelopen dagen had ik hem wel op de 3 km wandeling mee genomen, maar meer kon hij nog niet aan. Vandaag dus 7 km, nou, ik wist niet dat zijn tong zo lang was. En met die korte pootjes, sleepte hij zijn tong dus bijna over de grond. Maar hij heeft het volgehouden! Volgende week gaan we nog maar eens wegen kijken of het effect heeft.

Pffffff...is het nog ver?

Pak me dan!

 

pak me dan!

in de tuin zit een kip.
ik heb zin in kip, zegt dolfje weerwolfje.
maar de kip rent weg.
pak me dan, zegt de kip.
dolfje weerwolfje rent.
noura weerwolfje rent.
wie pakt de kip?

Uit: Pak me dan!
Door: Paul van Loon

Ik ga af en toe bij mijn vriendin op bezoek. Afgelopen keer had ik Sara meegenomen. Mijn vriendin woont op een boerderij. In de ene helft woont een gezin en zij en haar man hebben de andere helft. Dat gebeurt vaker hier in de Achterhoek. De oude deel wordt dan verbouwd tot woonhuis. Het is een prachtig stulpje en heerlijk vrij aan een afgelegen landweggetje. Mijn vriendin heeft 6 katten, dat is geen probleem want die zorgen wel dat ze ergens hoog zitten, zodat Sara er niet bij kan. De buren van mijn vriendin, ja die in de andere helft van de boerderij wonen, hebben kippen. Nu hebben wij thuis ook kippen, maar onze kippen zitten in een kippenhok, achter gaas. Deze kippen niet, zij wonen lekker buitenaf en dus mogen de kippen los…. De 6 katten van mijn vriendin schijnen de kippen altijd met rust te laten, dus de kippen lopen ook regelmatig in haar tuin. Gezellig dat boerenleven. Maar toen was daar de grote boze wolf. Want Saartje had natuurlijk nog nooit een kip los zien lopen en dat is dan toch wel heel verleidelijk.

(gefotoshopt, want ik had natuurlijk net geen camera!)

Je snapt hem al, ik kon roepen wat ik wilde maar Saar had de achtervolging ingezet. Wanhopig probeerde mevrouw kip weg te komen. In een wilde vlucht fladderde ze op een stapel kisten onder de overkapping van de schuur. Gelukkig, net hoog genoeg om veilig te zijn voor Sara. Omdat ik ondertussen compleet dubbel lag van het lachten, keek Sara beduusd om. “Tja, daar kan je niet bij hè”, riep ik haar toe en teleurgesteld kwam ze op me af lopen. Maar de teleurstelling duurde niet lang, want een Saarloos is snel afgeleid. En toen mijn vriendin de tuin in kwam lopen, liep ze dan ook alweer vrolijk op haar af. De rest van de middag is het rustig gebleven en toen we een paar uur later weer vertrokken keken we nog even de schuur in. Mevrouw kip zat versteend op dezelfde plek als waar Sara haar heen had gejaagd. “Zolang ik niet beweeg, ben ik veilig”, zal ze gedacht hebben. Ik ben benieuwd hoe lang ze daar nog heeft gezeten…..

Sara's groeiboekje

Vandaag vond ik het weer eens tijd om de weegschaal op te zoeken. Sara is nu 21 weken oud en we hebben het bewijs dat ze van goede afkomst is. Hahaha, ik bedoel natuurlijk dat we afgelopen zondag de stamboom hebben ontvangen. Misschien voor sommige mensen belangrijk, ikzelf geef meer om het bewijs van goed gedrag….. en dat hebben we nog niet. Ik ben benieuwd of we dat ooit krijgen, haha. Maar goed, een gezonde hond met een goed karakter vind ik dus belangrijker dan afkomst, hoewel het toch leuk is om te zien hoe de familielijnen lopen. Op de nestreünie was het wel duidelijk dat Sara niet kleiner of groter was dan haar broertjes en zusjes. Ze groeit dus gelukkig goed. Inmiddels weegt ze 20 kilo (nou, eigenlijk 19,9 kilo) en is ze ongeveer 55 cm hoog (schofthoogte). Ze scheelt dan ook niet veel meer met Mira, die 58 cm hoog is. Het gebit gaat ook goed, de kiesjes komen volgens mij al door maar nog geen hoektanden, daar zitten nog de kleine spelden die zo lekker in de vlees prikken als ze je even vastpakt. Maar dat is ook volkomen normaal, de hoektanden wisselt ze pas als laatste als ze tussen de 5 en 7 maanden oud is, ze heeft dus nog even de tijd hiervoor. Alles verloopt dus helemaal normaal en we hoeven ons geen zorgen te maken. Het enige is, dat ze wel heel regelmatig wat vieze oogjes heeft. Maar op de nestreünie hoorde ik dat haar broer Arthur hier ook last van heeft. Geen reden voor paniek dus.

Bijna even groot