Generale repetitie

De zonnestralen prikkelen door de voorruit in mijn ogen als ik mijn zonnebril af zet. Ik heb zojuist de auto geparkeerd bij het veld van de hondenschool. Achterin zit Daenerys te wachten tot ze eindelijk wordt bevrijd uit de verschrikkelijke auto. Autorijden is nog steeds niet haar ding. Als ik de kennel open, zie ik het kwijl alweer aan haar bek hangen. Eerst maar even afdrogen, gelukkig heb ik altijd een handdoek achterin liggen. Eenmaal uit de auto herstelt zij zich steeds sneller. Donja is er ook al en terwijl we het veld oplopen komt ook Bink al aan. Tot slot komen Fenna en Tom. Terwijl de baasjes even bijkletsen mogen de honden lekker los spelen.
Ook Daentje doet mee aan het spel. Maar al snel moeten we ze weer aanlijnen, de les gaat beginnen. Vandaag is het de generale repetitie, spannend dus. Over twee weken is het examen, tja, de zenuwen slaan al toe. Maar laten we in het hier en nu blijven. Vandaag mag iedereen even om de beurt een test-parcours lopen. De bedoeling is dat de anderen dan goed opletten en feedback geven. Het is een frisse, maar mooie herfstdag. Terwijl ik naar Bink en zijn vrouwtje zit te kijken, voel ik de zonnestralen dansen in mijn gezicht. Ik geniet van het moment.

Lekker met één van de honden bezig zijn, is toch een genot. Bink doet het geweldig en al snel ben ik aan de beurt. Daentje heeft er vandaag niet veel zin in. Het parcours staat ook wat onhandig opgesteld voor haar. Het staat in de richting van de parkeerplaats, waar onze auto staat. De auto is iets, wat je ten alle tijden en ten koste van alles moet vermijden, volgens Daentje. Ik loop rustig naar de start van het parcours. Daentje laat mij al direct merken dat ze toch eigenlijk veel twijfels heeft. Stoer als ik ben, doe ik alsof ik niks merk en loop rustig verder. We draaien ons achtje om de paaltjes en dat gaat nog redelijk. Maar dan vanaf het middelste paaltje richting auto.... Volg wordt meer meeslepen, maar we komen aan bij het paaltje. Daar moet Daentje gaan liggen, dat doet ze prima... zucht.. mooi die hebben we in de pocket. Op naar het volgende paaltje, wederom richting auto. Daentje vindt het mooi geweest, ze gaat vol in de stop-stand. Ik hoor haar bijna denken:"Hé, we zijn hier nog maar net, ik ga dus mooi nog niet die auto in!".  Rustig en kalm, probeer ik haar te verleiden met wat lekkers. Maar niets is lekker genoeg als je denkt dat je die verschrikkelijke auto weer in moet. Daentje als een zoutzak achter mij aan slepend, komen we aan bij het derde paaltje. Nu moet zij gaan liggen en blijven liggen, terwijl ik een stukje wegloop. Daar hebben we een slim trucje voor. Wij spelen een beetje vals, maar dat mag de pret niet drukken. Ik laat Daen liggen en gooi stiekem een handvol lekkers tussen haar voorpoten. Terwijl Daentje druk is met snoepen, loop ik rustig weg, draai om, loop rustig weer terug en ja hoor... mevrouw is keurig blijven liggen. Vanaf lig weer in de zit stand en dan naar het laatste paaltje. Nog dichter naar de auto is niet echt waar Daen zin in heeft, dus de zoutzak is nu meer een dood paard geworden en mijn spierballen worden hevig op de proef gesteld. Als we aankomen bij het laatste paaltje moet Daen zitten en blijven zitten, terwijl ik een stukje terug loop in de tegenovergestelde richting van de auto. U snapt, Daen vindt het veel leuker om die kant op te lopen, dus blijven zitten, tja.... Na haar vier keer opnieuw naar het laatste paaltje te hebben terug gesleurd, blijft ze dan toch maar even zitten. Als ik haar roep, is ze maar wat graag bereid om naar mij toe te komen. Nog even netjes naast draaien en de veldslag zit erop. Over de feedback zullen we het maar even niet hebben. Tja, mensen, het blijft een uitdaging om met een Saarloos naar de hondenschool te gaan. Maar we geven niet op, er komt een dag.....

Wat dan weer heel veel goed maakt, is de heerlijke open houding naar mensen. Daentje vindt iedereen lief. Zo sprong ze ook weer op tegen de dochter van één van de cursisten. Lekker kroelen met iedereen die ze tegenkomt. En hoewel dat niet bij een Saarloos hoort, is het voor een hond die misschien ooit nog gaat werken als therapiehond, toch wel een vereiste. Die trucjes, die leren we nog wel, al doen we er drie jaar over. Maar de bereidheid om met vreemden te werken, dat is iets, dat kan je een hond niet aanleren. Dus Daentje, ik ben super trots op jou hoor! Wij komen er wel!!

De grote vriendelijke reus is weer even in Silvolde

Pfffff, de tijd vliegt! Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik een stukje op het blog schreef. Hebben we in die tussentijd niets beleefd met de honden? Hahaha, nou, met twee puppen in huis, ik dacht het niet.... Nee, we hebben genoeg beleefd en beleven nog iedere dag allerlei leuke en frustrerende avonturen, maar het probleem is, dat ik bijna geen tijd heb om er leuke verhaaltjes van te maken. Mijn werk, studie en de opvoeding van de pups vragen al mijn aandacht en tijd. Maar ik probeer even kort wat belevenissen  te beschrijven.

Zo zijn we op 20 september naar de AVLS clubdag geweest. Alle nesten van de laatste twee jaar werden even in het zonnetje gezet. Ons nest was compleet, hahaha, niet zo moeilijk met maar twee pups, maar toch. Vader Rigg, mama Sara, Django (Silva Amica's Amor Wahots) en Wyakin (Silva Amica's Amare Wyakin) waren allemaal van de partij. Het was een leuke familie reünie en natuurlijk hebben we daar nog veel meer mooie wolfjes en leuke baasjes gezien.

En natuurlijk ga ik nog iedere week met de pups naar school. Zowel Daenerys als Wyakin zitten nu op de basisschool, hahahaha. Dat wil zeggen, de puppylessen zijn geweest en we zitten nu in de beginnersklas. Daentje vindt het helemaal niks, naar school gaan, zij is het liefst schoolziek. Het spelen met de andere hondjes is wel leuk en ook het kroelen met de eigenaren van de andere hondjes doet ze graag, maar leren? Ho maar.... hihihi, ze lijkt wel wat op mij....

Wyakin daarentegen is een zeer ijverige student, ze is graag één van de beste van haar klas. Gaat voor de tien. Natuurlijk vindt ook zij het spelen met de andere hondjes erg leuk maar ze leert ook graag. Tja, en zo zijn we allemaal een beetje anders, gelukkig maar!

Natuurlijk kunnen de pups heerlijk kroelen en spelen met elkaar en met ons, maar zo af en toe tja, dan zijn er van die dingen. Jan heeft bijvoorbeeld pas een nieuwe mobiele telefoon, en tja.... die hadden ze te pakken gekregen....niet alleen het hoesje heeft bijtplekjes maar ook het telefoontje zelf heeft een sterretje in het beeldscherm.... hmmmm. Op zulke momenten denken wij natuurlijk ook, waar zijn we aan begonnen......

Maar al met al, gaat het zijn gangetje in huize wolvenstreken. Dit weekend hebben we maar liefst acht honden. Onze grote vriend Doerak, de vader van Daentje, is namelijk even een paar daagjes hier. We hebben wel eens eerder Doerak te logeren gehad, dus hij voelde zich gelukkig al snel thuis. Daentje vindt het helemaal geweldig, maar ook Wya speelt heerlijk met de grote vriendelijke reus. Hij is een echt vadertje, zo lief voor de pups. Maar ook ontzettend lief voor zijn zus Sara en de andere honden. Maar acht honden in mijn auto? Nee dat gaat niet passen! Gisteren hebben we dus maar besloten dat we in twee termijnen gingen wandelen. Eerst met de Saarloosjes naar de hei, daarna met de herders en teckels naar het bos. Zo hebben alle honden lekker kunnen genieten van een fikse wandeling met schitterend weer! 

Op de hei ontdekte Daenerys een grote zwarte raaf. Het dier vloog weg en Daentje vond het geweldig om er achteraan te rennen. Wyakin volgde haar voorbeeld en voor we het wisten waren de pups een heel eind bij ons vandaan. Wij roepen natuurlijk, maar ze leken Oost-Indisch doof! Doerak keek eens naar ons en besloot toen in te grijpen. Hij rende naar de pups (die al uit het gezichtsveld waren) en kwam even later rustig terug wandelen, met in zijn kielzog Daentje en Wya. Trots keek hij naar ons en natuurlijk hebben we hem netjes bedankt. Geweldig zo'n papa hond die zijn taak zo serieus neemt! Natuurlijk kwamen we ook andere honden tegen en dat ging allemaal prima. Ze hebben nog even lekker gespeeld met een Rodesian Ridgeback, tjonge wat was die hond snel. De grote vriendelijke reus heeft genoten op de hei. Maar hij mist zijn baasjes natuurlijk wel, dat merken we vooral in de avond. Tegen de schemer loopt hij eens naar het raam en kijkt verdrietig naar buiten. En als ik naar bed ga (ik slaap nu even beneden, zodat hij dicht bij mij kan zijn) piept hij even zachtjes en komt naast mijn bed staan. Ik kroel even achter zijn oor en beloof dat Fred en Yvon weer snel thuis zullen komen. Zou die grote lieverd mij begrijpen? Ik weet het niet. Hij heeft het best naar zijn zin hier en heeft veel afleiding door onze honden, maar morgen zal hij door het dolle zijn als hij weer lekker naar huis mag. 

Uhhh, Jan, waar ga jij naartoe?

Papa en dochter

Vier wolfjes in de tuin

Gerrie, waar ga je heen met Daenerys?

Blij op de hei!