Basisschool

Sara en ik zijn sinds een tijdje begonnen met de basisschool. Het kleuterklasje hadden we voldoende afgesloten en we mochten beginnen met de basisschool. Vorige week zijn we niet gegaan, we waren toch niet in staat tot prestatie, vanwegen het afscheid van Mira. De week daarvoor was het niet vanwege de (dramatische) voetbalwedstrijd. De week daarvoor ging het voor geen meter, ik voelde me niet zo geweldig, licht in mijn hoofd en een beetje misselijk en Sara voelde dat natuurlijk. Maar vandaag.... toppie. Ik zag er toch nog een beetje tegenop, ik had een blessure aan mijn linkerkuit, spier verrekt of zo. Ik dacht, dat zal wel niet veel worden vandaag. En toen we aankwamen zagen we Bobbie, de Duitse Herder.... Tja, toen moest ik toch ook weer even slikken. Maar daarna herstelde ik me weer. Vervolgens ging het helemaal top. Ze bleef netjes af terwijl ik 10 meter wegliep en ze bleef zelfs netjes liggen terwijl ik mij omdraaide en een poosje over haar heen staarde. Volgen ging ook redelijk. Tja, ik mocht niet klagen vandaag. Best trots op mijn wolfje.

Uit de oude doos, 3

Weer een memoire over Chloe. Mijn dochter zal dit niet in dank afnemen, maar het verhaal kan niet missen op het blog. In verband met een feestje (volgens mij in 2004, toen Jan 50 jaar werd) zouden we gaan barbecueën in de tuin. Het was reuze gezellig en er werd goed gegeten. Natuurlijk “viel” er af en toe iets op de grond voor de honden. Op een gegeven moment was het eten gedaan en was het tijd voor het toetje. Om het makkelijk te houden had ik gewoon ijsjes, Magnums als ik het mij goed herinner, gehaald. Dus iedereen een ijsje. Nu is Chloe ook gek op ijs (nou ja, eigenlijk op alles wat ze krijgt). Wendy, onze dochter had een beetje ijs op haar stokje gelaten en vond dat Chloe dat er wel af mocht likken. Chloe vond het heerlijk. Opeens hoorden we Wendy verschrikt roepen: “Oh, het stokje…”. Wat bleek, Chloe had het stokje uit haar hand gepakt en doorgeslikt. Grote paniek, wat nu????? We besloten maar even af te wachten en …. tja, dit is een beetje praatje poep, de ontlasting goed te controleren. Mocht ze last krijgen, konden we alsnog naar de dierenarts.

Wendy. Tja, blond hè....
Maar erg lief!!!!

De dagen gingen voorbij, en de dagen werden weken. Geen stokje in de ontlasting maar ook geen hond met buikpijn. Het is ons tot op de dag van vandaag een raadsel wat er met het stokje is gebeurd. Zou het mogelijk zijn dat het gewoon verteerd is, of zou het nog ergens in onze Chloe rond zwerven??? Hoe dan ook, Wendy moest dit verhaal tot in den treuren horen. Zelfs nu nog, als we met elkaar eten en er zijn ijsjes, is het altijd: “Wendy, pas op het stokje!”.  Arme meid. En Chloe? Is nog steeds gek op ijsjes.

Verdwaasd..

Honden leven in het nu. Dat is waar, maar dat betekent niet dat ze niet merken dat er dingen veranderd zijn. Sara is best een beetje uit haar doen. De katten en Sam moeten het daarom ontgelden. Tja, deze jonge wolf wil lekker spelen. Mmmmm, de katten en Sam dus niet. Maar ook oude dame Chloe ziet dat niet zitten. En daarom staat Sara af en toe verdwaasd om haar heen te staren. Soms zelfs een piep..... Alsof ze zeggen wil, waar is mijn maatje Mira nou?

Mira ligt achter in onze tuin. We mochten haar meenemen van de dierenarts zodat we haar zelf konden begraven. Een mooie steen erop en als ik straks ertoe in staat ben, zal ik een mooie gedenkplaat  mozaieken.
We willen iedereen bedanken voor het medeleven. De berichtjes zijn enorm lief en ons zeker tot steun!

STIL IN MIJ...

Kom bij me liggen, leg je kop maar op mijn schoot en doe je oogjes toe,

Kom bij me liggen, ga nu maar lekker slapen, kijk je wordt al moe,

En vanavond, geven wij elkaar de laatste kroel…. 

En het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
En de wereld draait maar door
Het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil mij

Ik zie je liggen en ik weet, het kon niet anders, maar het doet zo’n pijn,

Ik zie je liggen, mijn hand glijdt door je vacht, waarom moest dit zo zijn?

Want vanavond, neem ik afscheid van mijn trouwste vriend…. 

En het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil in mij
En de wereld draait maar door
Het is zo stil in mij
Ik heb nergens woorden voor
Het is zo stil mij

Stil in mij....

Zo, stil in mij....

Op vrijdag 15 juni 2012 hebben we de moeilijke beslissing moeten nemen om Mira te laten inslapen. We hebben afscheid genomen van haar om 16.45. Mira mocht slechts 2 jaar oud worden, maar we zullen haar nooit vergeten.








MIRA
Oktober 2009
Juni 2012

Uit de oude doos, deel 2

Vandaag weer een stukje over Chloe. Niet recent, want zoals ik eerder heb gezegd, tegenwoordig doet ze niet meer dan slapen, wandelen als het moet en eten.

Nadat we Chloe in juli 2003 van het vliegveld hadden gehaald gingen we al snel op vakantie. Met de auto naar Frankrijk (bij Bordeaux) naar een camping met de vouwwagen.

We hadden een busje met op de achterbank drie jongens in de leeftijd van 9, 11 en 12 jaar oud. Een ruwharig teckeltje en …. Chloe. Tja, en Chloe had nog last van een post traumatisch stress syndroom door de vliegreis vanuit Griekenland. Je begrijpt dat de reis verre van vlekkeloos verliep. Om de haverklap konden we stoppen omdat Chloe weer had gekotst. Iedereen mocht dan even uit de auto en mama kon ruimen. Verbazend was wel dat Chloe er net zo hard weer insprong als de kinderen weer op de achterbank gingen zitten. Zo ziek als ze was, ze wilde wel bij haar nieuwe roedel blijven. Uiteindelijk had ze niets meer om op te geven en viel ze in slaap. Het laatste stuk konden we dus even doorrijden. In Frankrijk had ze de tijd van haar leven. Ze vond het geweldig om net buiten de camping in het hoge gras te springen. Eerst wilde ik haar nog niet los doen, we hadden haar net en ik was bang dat ik haar kwijt zou raken. Maar als snel merkte ik, dat we haar nooit meer kwijt zouden raken. Ze was niet van plan om deze roedel ooit nog te verlaten. Ondanks haar moeilijke verleden luisterde ze direct perfect. Niks geen puppy cursus, niks geen gehoorzaamheidstraining. We hoefden maar wat te zeggen en ze deed het. Geweldig. Tja, is dat dankbaarheid? Volgens Cesar Millan leven honden in het nu, dus dan zou ze geen dankbaarheid kennen. Nou, geloof mij, deze hond was ons dankbaar uit de grond van haar hart. In Frankrijk maakten we mooie wandelingen in de natuur, we beklommen de Dune de Pilat (hoogste duin van Europa) en we hadden veel plezier.

Maar aan alles komt een eind. En de terugweg….. tja, wagenziekte overwin je niet een, twee, drie. Maar uiteindelijk kwamen we toch weer thuis aan.

Welke avonturen we verder nog met Chloe hebben beleeft, kunnen jullie later weer eens lezen.

Verstoppertje

Saartje vindt het spelletje verstoppertje echt geweldig. En nu is het dé tijd om dat te spelen want overal staat het gras hoog en in hoog gras kun je je goed verstoppen!

Maar niet alleen in hoog gras, ook tussen de varens in het bos is het leuk om te “verdwijnen”. Maar vandaag heeft Sara toch het verstopplekje gevonden. In de bijna leegstaande sloot, waar het riet lekker hoog staat.

Ik zei, bijna leegstaand, net nog zo’n lekker modderlaagje waar een hondje zo heerlijk vies van kan worden. Maar dat mag de pret niet drukken, Sara werd helemaal wild. Chloe was mee op de wandeling en had zoiets van: “Doe es ff normaal, gekke pup”, maar stiekem speelde ze toch heel even mee. Ach, opoe op haar oude dag, toch lief van haar.

Meestal wil ze niet meer spelen, wandelen wel, dat vindt ze heerlijk, vooral in het bos en ze is het perfecte voorbeeld voor Sara, want ze is voor alle andere honden, mensen en wat voor dieren dan ook altijd erg lief. Nooit bang, nooit agressief, gewoon perfect, dus van wie kan Sara beter leren socialiseren dan van deze oude dame. Alleen die drukte, daar heeft Chloe niet meer zoveel zin in. Maar ach, dan speelt Sara gewoon lekker alleen, vindt ze geen probleem. Maar na dit heerlijke slootavontuur komt er wel een wat penetrante geur van ons wolfje af……

Dat vraagt om een bad…..

Uit de oude doos.

Uit de oude doos of over de oude doos, het is maar hoe je het bekijkt. In mijn mailcontact met iemand die ook gek is van honden werd ik mij ervan bewust dat er eigenlijk erg weinig op het blog staat over Chloe. Dat is niet bewust zo. Chloe is al een daagje ouder, ruim 9 jaar nu, en beleeft niet echt spannende avonturen meer. Het grootste deel van de dag ligt ze rustig op haar plekje en slaapt. Maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. In de dagen van weleer was het een hondje vol levenslust. Helaas had het vrouwtje toen nog geen blog. Om haar toch niet tekort te doen heb ik besloten om af en toe een verhaaltje uit de oude doos te publiceren. Vandaag wil ik jullie het grote aankomst verhaal vertellen.

In het jaar 2003 woonden wij in Oud-Beijerland. Onze oude Airedale terrier Kate was overleden en zowel wij als ons ruwharig teckelteefje Lucky miste haar enorm. Daarom besloten we dat het tijd was om weer een grotere hond aan te schaffen. Via, via, hoorden we over een vrouw die honden redde uit Griekenland. Chloe was in een doos gevonden naast de vuilstort, samen met haar broertjes en zusjes. Ze zou ongeveer van begin februari 2003 zijn. Iemand had het nest vervolgens naar Mirtos gebracht, waar een soort opvang was.(Inmiddels is deze destijds zeer kleinschalige organisatie uitgegroeid tot een groot project. Voor meer info hierover:   http://www.mirtos.nu/ ) Na de foto’s van Choe te hebben gezien, dachten we, dat gaat goed komen. Op 1 juli 2003 mochten we Chloe van het vliegveld Schiphol gaan halen. Een vrijwilliger zou haar in de vliegkennel meenemen. Ook haar broer Skilos zou naar Nederland komen. Op Schiphol zagen we al snel een vrouw met twee kinderen die ook met een riem liepen, dus ik erop af en een praatje maken. Ja, hoor, deze dame kwam voor Skilos. Toen de vrijwilliger door de gate kwam met de twee kennels, liepen we er samen op af. Uit een van de kennels kwam een verschrikkelijke stank. “Ohoh”, dachten de vrouw en ik, “als dat die van mij maar niet is.” Tja, je begrijpt het al, die vrouw had geluk…… de stank kwam van Chloe, die haar hele kennel had onder gescheten en gebraakt.

Buiten haalden we haar uit het kenneltje en probeerden haar zo goed en zo kwaad als het kon wat schoon te poetsen. Ze was ontzettend mager, de botten staken er aan alle kanten uit. We deden haar de riem om, maar daar snapte ze niets van. Na wat geaarzel, liep ze toch met ons mee. Ze was al lang blij dat ze in de buitenlucht was. Bij de auto werd ze minder enthousiast. We maakten de kennel school en tja, toen moest ze er weer in. Ook autorijden was niet haar ding, en eenmaal thuis, konden we weer opnieuw beginnen met schoonpoetsen. Gelukkig konden we haar toen natuurlijk gewoon in bad stoppen. Zo gezegd, zo gedaan en Chloe rook weer heerlijk. Beneden deden we de tuindeur open zodat ze lekker naar buiten kon, in de tuin. Tja, dat was even een foutje van onze kant. In de tuin hadden we namelijk een vijvertje, waar wat kroos op lag. Je snapt het al, Chloe zag niet dat er onder het kroos water verstopt zat en liep vol de vijver in. Pfffff, ze was wel zeker 10 minuten schoon en fris geweest. We konden het haar niet aandoen om nog een keer in bad te gaan, dus goed afdrogen dan maar en hopen dat de lucht van de hondenshampoo het zou winnen van de vijver. Chloe was door alle toestanden inmiddels versleten en die eerste dag sloten we af met een goede nachtrust. Althans, voor Chloe. Zij moest beneden slapen en wij sliepen normaal gesproken boven. Maar die nacht zou ik natuurlijk beneden kamperen om haar gerust te stellen. Ach, dat heb je graag over voor zo’n schat.

Hoe haar leventje verder ging? Daar kom ik later weer op terug.

Sara's groeiboekje

Zo, Sara is nu dus 6 maanden oud. Een half jaar. Tijd om weer eens te wegen en te meten.

Bij de dierenarts is ze gewogen en daar was ze 22 kilo. Als ik haar schofthoogte zo goed en zo kwaad als het gaat meet, kom ik op ongeveer 57 cm. Ze heeft een behoorlijk tijdje  last gehad van rode en vieze oogjes, toch wat ontstoken, maar met een zalfje van de dierenarts was dat zo over. De dierenarts maakte zich ook een beetje zorgen om haar ondertandjes, haar hoektanden staan iets te ver naar binnen. Beugeltje???? Nou, we gaan het eerst maar proberen om spelenderwijs wat ruimte te maken. Zij moet dan een balletje vasthouden en ik trek dat dan van links naar rechts. Leuk hoor, zo’n trekspelletje, maar het verveelt snel, dus lang houdt ze het niet vol. Ik wacht maar af wat er gebeurt, volgens mij komt het vanzelf wel goed. En anders, toch dat beugeltje. Ze heeft inmiddels alle prikken inclusief kennelhoest en rabiës. Tja, de bedoeling is dat Saartje meegaat op vakantie. Dat wordt lachen in de auto….. Dat gaat nog altijd niet goed. Kwijlen en soms ook nog wat overgeven. Af en toe gebruik ik een primatour tabletje, dat wil wel wat helpen. Maar dat wil ik natuurlijk ook niet steeds doen. We hebben dus besloten dat Luxemburg wel ver genoeg is voor zo’n eerste keer. En ach, dat is toch een prachtig vakantieland!

SSSSSST, ik slaap!

Slapen kan tegenwoordig al zonder de bench, ze loopt soms nog wel even door het huis maar nestelt zich toch vrij snel op haar plekje naast ons bed op de grond. Handig als je ’s nachts naar het toilet moet, dan breek je, je benen bijna over haar. Maar ach, zij slaapt gewoon door hoor. Zo heel af en toe probeer ik wel eens wat ze doet als ze los “alleen thuis” mag blijven. Tja, en dan kijkt ze mij dus helemaal na. Wel een schattig gezicht zo, die twee koppies die je volgen tot je uit zicht bent. Maar dat doe ik alleen als ik niet langer dan 10 minuutjes weg ben.

Als ik langer weg ben zit ze nog wel in de bench. Tja, helemaal vertrouwen doe ik haar toch nog niet. Pas had ze het voor elkaar om het bedje van Chloe door de tralies van haar bench te trekken zodat ze het lekker kon slopen. Arme Chloe, die vond dat natuurlijk maar niets. Nu hebben we het bed van Chloe maar iets verder van de bench gezet.

Heeee, waar ga je nou naartoe????