Uit de oude doos.

Uit de oude doos of over de oude doos, het is maar hoe je het bekijkt. In mijn mailcontact met iemand die ook gek is van honden werd ik mij ervan bewust dat er eigenlijk erg weinig op het blog staat over Chloe. Dat is niet bewust zo. Chloe is al een daagje ouder, ruim 9 jaar nu, en beleeft niet echt spannende avonturen meer. Het grootste deel van de dag ligt ze rustig op haar plekje en slaapt. Maar dat is natuurlijk niet altijd zo geweest. In de dagen van weleer was het een hondje vol levenslust. Helaas had het vrouwtje toen nog geen blog. Om haar toch niet tekort te doen heb ik besloten om af en toe een verhaaltje uit de oude doos te publiceren. Vandaag wil ik jullie het grote aankomst verhaal vertellen.

In het jaar 2003 woonden wij in Oud-Beijerland. Onze oude Airedale terrier Kate was overleden en zowel wij als ons ruwharig teckelteefje Lucky miste haar enorm. Daarom besloten we dat het tijd was om weer een grotere hond aan te schaffen. Via, via, hoorden we over een vrouw die honden redde uit Griekenland. Chloe was in een doos gevonden naast de vuilstort, samen met haar broertjes en zusjes. Ze zou ongeveer van begin februari 2003 zijn. Iemand had het nest vervolgens naar Mirtos gebracht, waar een soort opvang was.(Inmiddels is deze destijds zeer kleinschalige organisatie uitgegroeid tot een groot project. Voor meer info hierover:   http://www.mirtos.nu/ ) Na de foto’s van Choe te hebben gezien, dachten we, dat gaat goed komen. Op 1 juli 2003 mochten we Chloe van het vliegveld Schiphol gaan halen. Een vrijwilliger zou haar in de vliegkennel meenemen. Ook haar broer Skilos zou naar Nederland komen. Op Schiphol zagen we al snel een vrouw met twee kinderen die ook met een riem liepen, dus ik erop af en een praatje maken. Ja, hoor, deze dame kwam voor Skilos. Toen de vrijwilliger door de gate kwam met de twee kennels, liepen we er samen op af. Uit een van de kennels kwam een verschrikkelijke stank. “Ohoh”, dachten de vrouw en ik, “als dat die van mij maar niet is.” Tja, je begrijpt het al, die vrouw had geluk…… de stank kwam van Chloe, die haar hele kennel had onder gescheten en gebraakt.

Buiten haalden we haar uit het kenneltje en probeerden haar zo goed en zo kwaad als het kon wat schoon te poetsen. Ze was ontzettend mager, de botten staken er aan alle kanten uit. We deden haar de riem om, maar daar snapte ze niets van. Na wat geaarzel, liep ze toch met ons mee. Ze was al lang blij dat ze in de buitenlucht was. Bij de auto werd ze minder enthousiast. We maakten de kennel school en tja, toen moest ze er weer in. Ook autorijden was niet haar ding, en eenmaal thuis, konden we weer opnieuw beginnen met schoonpoetsen. Gelukkig konden we haar toen natuurlijk gewoon in bad stoppen. Zo gezegd, zo gedaan en Chloe rook weer heerlijk. Beneden deden we de tuindeur open zodat ze lekker naar buiten kon, in de tuin. Tja, dat was even een foutje van onze kant. In de tuin hadden we namelijk een vijvertje, waar wat kroos op lag. Je snapt het al, Chloe zag niet dat er onder het kroos water verstopt zat en liep vol de vijver in. Pfffff, ze was wel zeker 10 minuten schoon en fris geweest. We konden het haar niet aandoen om nog een keer in bad te gaan, dus goed afdrogen dan maar en hopen dat de lucht van de hondenshampoo het zou winnen van de vijver. Chloe was door alle toestanden inmiddels versleten en die eerste dag sloten we af met een goede nachtrust. Althans, voor Chloe. Zij moest beneden slapen en wij sliepen normaal gesproken boven. Maar die nacht zou ik natuurlijk beneden kamperen om haar gerust te stellen. Ach, dat heb je graag over voor zo’n schat.

Hoe haar leventje verder ging? Daar kom ik later weer op terug.