Nadat we Chloe in juli
2003 van het vliegveld hadden gehaald gingen we al snel op vakantie. Met de auto
naar Frankrijk (bij Bordeaux) naar een camping met de vouwwagen.
We hadden een
busje met op de achterbank drie jongens in de leeftijd van 9, 11 en 12 jaar
oud. Een ruwharig teckeltje en …. Chloe. Tja, en Chloe had nog last van een
post traumatisch stress syndroom door de vliegreis vanuit Griekenland. Je begrijpt
dat de reis verre van vlekkeloos verliep. Om de haverklap konden we stoppen omdat
Chloe weer had gekotst. Iedereen mocht dan even uit de auto en mama kon ruimen.
Verbazend was wel dat Chloe er net zo hard weer insprong als de kinderen weer
op de achterbank gingen zitten. Zo ziek als ze was, ze wilde wel bij haar
nieuwe roedel blijven. Uiteindelijk had ze niets meer om op te geven en viel ze
in slaap. Het laatste stuk konden we dus even doorrijden. In Frankrijk had ze
de tijd van haar leven. Ze vond het geweldig om net buiten de camping in het
hoge gras te springen. Eerst wilde ik haar nog niet los doen, we hadden haar
net en ik was bang dat ik haar kwijt zou raken. Maar als snel merkte ik, dat we
haar nooit meer kwijt zouden raken. Ze was niet van plan om deze roedel ooit
nog te verlaten. Ondanks haar moeilijke verleden luisterde ze direct perfect.
Niks geen puppy cursus, niks geen gehoorzaamheidstraining. We hoefden maar wat
te zeggen en ze deed het. Geweldig. Tja, is dat dankbaarheid? Volgens Cesar Millan
leven honden in het nu, dus dan zou ze geen dankbaarheid kennen. Nou, geloof
mij, deze hond was ons dankbaar uit de grond van haar hart. In Frankrijk maakten
we mooie wandelingen in de natuur, we beklommen de Dune de Pilat (hoogste duin
van Europa) en we hadden veel plezier. 
Maar aan alles komt een eind. En de
terugweg….. tja, wagenziekte overwin je niet een, twee, drie. Maar uiteindelijk
kwamen we toch weer thuis aan.
.JPG)
Welke avonturen we
verder nog met Chloe hebben beleeft, kunnen jullie later weer eens lezen.
