dinsdag 12 juni 2012

Uit de oude doos, deel 2

Vandaag weer een stukje over Chloe. Niet recent, want zoals ik eerder heb gezegd, tegenwoordig doet ze niet meer dan slapen, wandelen als het moet en eten.

Nadat we Chloe in juli 2003 van het vliegveld hadden gehaald gingen we al snel op vakantie. Met de auto naar Frankrijk (bij Bordeaux) naar een camping met de vouwwagen.
We hadden een busje met op de achterbank drie jongens in de leeftijd van 9, 11 en 12 jaar oud. Een ruwharig teckeltje en …. Chloe. Tja, en Chloe had nog last van een post traumatisch stress syndroom door de vliegreis vanuit Griekenland. Je begrijpt dat de reis verre van vlekkeloos verliep. Om de haverklap konden we stoppen omdat Chloe weer had gekotst. Iedereen mocht dan even uit de auto en mama kon ruimen. Verbazend was wel dat Chloe er net zo hard weer insprong als de kinderen weer op de achterbank gingen zitten. Zo ziek als ze was, ze wilde wel bij haar nieuwe roedel blijven. Uiteindelijk had ze niets meer om op te geven en viel ze in slaap. Het laatste stuk konden we dus even doorrijden. In Frankrijk had ze de tijd van haar leven. Ze vond het geweldig om net buiten de camping in het hoge gras te springen. Eerst wilde ik haar nog niet los doen, we hadden haar net en ik was bang dat ik haar kwijt zou raken. Maar als snel merkte ik, dat we haar nooit meer kwijt zouden raken. Ze was niet van plan om deze roedel ooit nog te verlaten. Ondanks haar moeilijke verleden luisterde ze direct perfect. Niks geen puppy cursus, niks geen gehoorzaamheidstraining. We hoefden maar wat te zeggen en ze deed het. Geweldig. Tja, is dat dankbaarheid? Volgens Cesar Millan leven honden in het nu, dus dan zou ze geen dankbaarheid kennen. Nou, geloof mij, deze hond was ons dankbaar uit de grond van haar hart. In Frankrijk maakten we mooie wandelingen in de natuur, we beklommen de Dune de Pilat (hoogste duin van Europa) en we hadden veel plezier.

Maar aan alles komt een eind. En de terugweg….. tja, wagenziekte overwin je niet een, twee, drie. Maar uiteindelijk kwamen we toch weer thuis aan.


Welke avonturen we verder nog met Chloe hebben beleeft, kunnen jullie later weer eens lezen.