donderdag 28 juli 2016

Vakantie

Het is nog vroeg als ik wakker word, maar niet zo vroeg als anders. Als ik naar beneden loop, maakt een gelukzalig gevoel zich van mij meester. Vakantie..... Heerlijk. Niet dat ik een hekel heb aan mijn werk, integendeel, ik geniet iedere dag van mijn werk, maar ja... vakantie is toch ook wel een heel erg leuk onderdeel van het werken in het onderwijs. Beneden staan de hondjes mij al op te wachten, met elkaar gaan we naar buiten. Het gaat een leuke dag worden vandaag.
Niet veel later zitten we in de auto. Achterin zitten Kira, Sara, Daentje en Wya. We zijn op weg naar Ermelo. Als we de parkeerplaats opdraaien zijn Yvonne, Do en Doerak nog nergens te bekennen. Met de portieren van de auto open, blijven we even rustig wachten. Dan draait een leuk klein blauw autootje de parkeerplaats op. Voorin twee mooie dames en achterin een prachtige Saarloos. Als iedereen de auto uit is, wordt er vrolijk en enthousiast begroet. Mens en mens, mens en hond, hond en hond, iedereen is blij elkaar te zien. Gezellig wandelen we de hei op, de hondjes genieten enorm. Hoewel ik van plan was om Sara het eerste stuk aangelijnd te laten, besluit ik daar ter plekke dat ik haar toch maar direct los laat. Ze is dolblij, gelukkig weet ze zelf precies wat ze wel en niet kan of mag doen. En Doerak is niet al te wild, dus alles gaat goed. Een waterig zonnetje doet haar best, maar het wil maar niet lukken om echt goed door te komen. Onder de bewolkte hemel lopen we door de prachtige natuur. We proberen mooie foto's te maken om de waardevolle momenten vast te leggen voor later, maar tja.... de hondjes hebben het veel te druk om te poseren, zij leven in het nu en willen maar één ding, genieten.... nu..... Ik leg me neer bij het idee dat de foto's waarschijnlijk niet geweldig zullen zijn en laat het los.... ook ik wil genieten van het nu.
We hebben veel bij te kletsen en genieten al kletsend van de spelende honden in de prachtige natuur.
Onderweg komen we nog wat andere hondjes tegen, en soms moeten we Daentje even kort houden. Ze is een echte billenbijter bij kleine hondjes. Volgens Yvonne en Do heeft ze dat duidelijk van papa Doerak. Tja, thuis kunnen die dikke teckel billen er wel tegen, maar vreemde hondjes zijn er niet altijd van gediend. Maar even aan de lijn dan, als we een klein hondje aan zien komen. Onderweg komen we ook nog een mooi groot hol tegen, zo groot dat Daen en Wya er bijna samen in passen. Je ziet alleen nog twee grijze Saarlooskontjes.
Sara doet het goed, maar we merken na drie kwartier dat ze moe begint te worden. Gelukkig is de parkeerplaats dan alweer in zicht. Na deze heerlijke wandeling gaan we nog even met Yvonne en Do mee naar huis. Daentje voelt zich direct helemaal thuis. Helaas zorgt een regenbuitje ervoor dat we de lunch binnen moeten nuttigen, maar dat mag de pret niet drukken. Al met al was dit een heerlijke eerste vakantiedag. En dat is pas het begin van de vakantie. Zoon Freek, uit het westen heeft ook vakantie en is hier in de buurt aan het vissen. Gezellig, want hij zit op loopafstand. Dinsdag ga ik daarom eens even buurten. Jan brengt mij met Sara daarheen en het plan is dat we dan weer terug gaan lopen. Het gaat om 3 km en dat is voor Sara precies goed. Ze vindt het helemaal geweldig daar aan het water met Freek. Maar als Freek het water in gaat, om zijn hengel ergens goed te leggen, kijkt ze hem wat vragend na. Eigenlijk zou ze achter hem aan willen zwemmen, maar ja, ik zit natuurlijk aan de kant en als je als Saarlooswolfhond moet kiezen tussen het vrouwtje of een vriend...... tja, dan toch maar trouw blijven aan het vrouwtje....





Dus ze zwemt een heel klein eindje met hem op en keert dan toch maar weer terug naar mij. Ze is zichtbaar opgelucht als Freek weer terug komt zwemmen. Na al dat waterplezier is het tijd voor de wandeling terug naar huis. Ik zie duidelijk vooruitgang, niet alleen door het lopen maar ook door de massages die ze nu iedere dag krijgt. Deze week is er geen hydrotherapie voor haar, maar vanaf volgende week gaan we daar echt mee starten. Ze gaat dan twee maal per week in de waterbak op de lopende band. Thuis krijgt ze haar welverdiende massage, ze staat al voor de deur van de werkkamer te wachten. Ze geniet enorm van die aandacht, even tien minuten alle aandacht van het vrouwtje, wat wil je nog meer. Heerlijk ontspannen gaat ze er helemaal voor liggen. Na vijf minuten moet ze even op haar andere zij draaien, ze weet het al precies en werkt vlekkeloos mee. Stiekem geniet ik net zo erg als zij, ons kleine kroelkwartiertje.
Later in de week ga ik ook nog even met Kira naar Freek, ook zij springt natuurlijk het water in. Even een plons en daarna lekker op het veld rennen. De honden genieten en Freek vindt het ook erg gezellig.


En zo vliegen de dagen om, ineens is het al donderdag. Vandaag is er een afspraak bij de dierenarts voor Daentje en Wyakin. Niets bijzonders, gewoon de jaarlijkse entingen. De dames wegen beiden 29,7 kilo, wat een toeval. Op het oog lijkt het altijd alsof Daentje een stuk slanker is dan Wya, maar dat blijkt dus gezichtsbedrog. De weegschaal is duidelijk. In de wachtkamer zijn de dames wel een beetje zenuwachtig. Wya kruipt onder de bank (net als haar moeder altijd doet) en Daentje probeert bij Jan op schoot te kruipen.
Maar eenmaal binnen, gedragen zij zich keurig bij de dierenarts en wij krijgen een compliment dat ze er zo goed uitzien. Trots en met een lege portemonnee vertrekken we weer. En zo is er al bijna een eind gekomen aan de eerste vakantieweek. Maar gelukkig volgen er nog een stuk of vijf, tja, onderwijs hè, da's zwaar werk hoor!








woensdag 20 juli 2016

Momodogs

Wat een hitte, dit is dan weer echt Nederland. De éne dag stortregent het of waait de wind met enorme vlagen rond het huis. De andere dag vallen de mussen dood van het dak door de hitte. Maar ik ga niet klagen, mijn dag kan niet meer stuk. Wat ben ik trots op mijn meisje. Want vandaag mochten we terugkomen in Lintelo, bij Momodogs, waar Sara op de onderwaterloopband mocht. Dit keer echt. Ze was duidelijk iets rustiger dan gisteren, het was allemaal al een beetje bekend. Maar toch nog wel eng genoeg om eigenlijk niet het aquarium in te willen. Met wat hulp van mij en Monique stond ze even later toch in de grote glazen bak. Langzaam stroomt het water naar binnen, eigenlijk heerlijk om met dit weer in een redelijk koele ruimte in een bak met water te mogen staan. Ik voelde aan Sara dat ze zich begon te ontspannen, toch niet zo eng als ze dacht. Toen er genoeg water in de bak stond, vertelde Monique wat er zou kunnen gebeuren als de loopband aan zou gaan. Er waren verschillende opties. De hond gaat naar achteren en bedenkt dat ze moet gaan lopen om weer bij het vrouwtje te komen. Dat zou de meest ideale situatie zijn. Maar.... het zou natuurlijk ook kunnen dat ze zo zou schrikken dat ze met alle macht probeert de bak uit te springen. Dat zou een minder prettige situatie zijn, maar het was belangrijk dat ik er wel op voorbereid zou zijn. Monique gaf netjes aan dat de band zou starten, met een: "Let op Sara, daar komt ie!" En de band werd gestart.... Even liet Sara zich meevoeren naar achteren. Ik hield haar halsband vast en riep haar zachtjes: "Kom maar deze kant op meisje..." En ja hoor, daar begon ze te lopen. Een klein momentje van paniek, dus Monique zette de band weer uit. Even kalmeren en herstellen, daar werd weer alle tijd voor genomen. Zo fijn! En belonen natuurlijk, want wat deed zij het goed! En nog een keer proberen... Weer even netjes van tevoren waarschuwen en daar gingen we weer. Ze deed het geweldig. Geen paniek, wel wat onrust in haar oogjes, maar toch redelijk rustig maakte ze grote stappen. In de bak met water trekken de honden hun knieën meer op dan bij het "normale" lopen op straat. Dit is juist goed, want de spieren worden zo beter getraind. We hebben haar niet te lang laten lopen, het is per slot van rekening de eerste keer. Toen de band weer stopte keek Sara trots even om naar Monique, die haar niet aankeek maar wel met haar stem beloonde. Sara bleef netjes wachten tot het water weer was weggepompt en de klep open werd gedaan. Pas toen ik zei dat ze eruit mocht liep ze voorzichtig de klep af. Monique had al een lekker hapje voor haar klaar en ja hoor... dit keer nam ze er iets van. Alles bij elkaar was het maar een kleine 30 minuten, waarvan Sara maar 2,5 minuut achter elkaar heeft gelopen. Maar wat was ik trots. Monique had een klein stukje gefilmd, dat laat ik hier zien. En ik ga ervan uit dat we over een aantal weken verbetering zullen zien (of misschien al wel eerder). Wat prachtig dat dit allemaal kan voor dieren. Hoewel er nog altijd veel dierenmishandeling is, is het ook mooi om stil te staan bij al de nieuwe (medische) mogelijkheden die er tegenwoordig zijn voor dieren. Ik ben er in ieder geval erg dankbaar voor!


dinsdag 19 juli 2016

Hond in het aquarium

De airco in mijn auto heeft kuren. Niet zo prettig met deze temperaturen. Maar gelukkig is het een witte, met achterin geen ramen dus redelijk uit te houden voor de honden. Met Sara achterin en de ramen voorin gedeeltelijk open, rij ik rustig richting Lintelo (dat is een klein gehuchtje bij ons in de buurt en valt onder de gemeente Aalten). In Lintelo zit namelijk Momodogs. Vandaag is de intake voor Sara. We gaan het avontuur aan, ten minste dat hoop ik. Het zou voor Sara namelijk wel erg goed zijn. Het is een heerlijk ritje door de prachtige Achterhoek. Momodogs is gevestigd in een voormalige boerderij, gelukkig kunnen we de auto in de schaduw parkeren, dat scheelt weer straks. Ik merk dat ik zelf een beetje gespannen ben en stoor mij aan mijn eigen gedrag. Als ik al gespannen ben, hoe zal Sara zich dan voelen.... Doe niet zo raar, zeg ik tegen mijzelf in mijn hoofd (normaal gesproken heb ik hele gesprekken met mijzelf, gewoon hardop maar als er een kans bestaat dat iemand mij kan horen, praat ik altijd heel zachtjes tegen mijzelf). Ik haal Sara uit de auto en samen lopen we richting de ingang van de boerderij. Saartje doet nog even snel een plasje. Binnen is het gelukkig een stuk aangenamer qua temperatuur dan buiten. Links in de hoek staat een zwembad, netjes afgedekt, verderop zie ik iets wat op een groot aquarium lijkt, de voorkant kan open en dicht klappen. In de bak zit een loopband. Juist, daar zou dus Sara straks in moeten, ik ben benieuwd. Monique, de eigenaar, komt even om de hoek kijken en wijst ons een kamer waar we even mogen wachten, dan verdwijnt zij weer in een andere ruimte. Ik loop rustig met Sara door de kamer. Er is van alles te snuffelen, kasten met spullen, manden, benches, een tafeltje met spullen erop. Ook staat er een grote ventilator te draaien, er komt aangename koele lucht uit. Sara kijkt er schichtig naar om vervolgens even haar kopje te draaien en mij aan te kijken. "Niet eng, lieverd", hoor ik mijzelf zeggen en Sara loopt er rustig langs. Wat een kanjertje is het toch.
Na een poosje komt Monique rustig de kamer in. Ze loopt zonder naar Sara te kijken rustig naar de tafel en neemt plaats. "Geweldig", denk ik bij mijzelf, iemand die niet probeert oogcontact te krijgen met de hond of tegen de hond praat. Het stelt Sara duidelijk gerust, deze dame weet hoe het hoort. Ik neem de stoel tegenover haar en Sara gaat veilig achter mij liggen. We hebben een prettig gesprek met elkaar en ik voel direct dat het goed zal gaan, ook ik kalmeer nu, gelukkig maar. Na het intake gesprek gaan we even naar buiten, waar Monique filmopnames maakt van het lopen van Sara, in slow motion, zodat je goed kunt zien hoe zij haar poot belast. Als we de filmopnames daarna samen bekijken weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Het is duidelijk dat Sara haar poot toch nog steeds teveel ontziet en hierdoor raakt haar rechterkant overbelast. Hydrotherapie is dus echt een noodzaak. Ik was er al een beetje bang voor. Niet voor de therapie, maar dat het toch nog niet zo goed ging. In het gesprek dat volgt krijg ik geweldige tips over manieren van masseren die goed zijn in het specifieke geval van Sara. Hier ben ik erg blij mee, want hoewel ik al wel zelf wat massage toepaste, wist ik niet precies wat nou de beste manier was. Daarna gaan we proberen of Saartje het aandurft in het aquarium. Monique vertelt mij precies wat ik moet doen en neemt zelf afstand, wat heerlijk dat ze zoveel begrip heeft voor het ras. Sara is de eerste Saarloos in haar praktijk, maar het mag duidelijk zijn dat deze dame weet met welk ras zij te maken heeft. Eenmaal in de bak, laat Monique langzaam wat water erin lopen. Ik hou Sara bij haar hals vast en Monique legt rustig haar hand tussen de schouderbladen. Daar zit een drukpunt, weet ze me te vertellen, wat rust geeft als je er je hand oplegt. Ze doet dit alles uitermate rustig en zonder oogcontact te maken met Sara, die af en toe toch wat onzeker naar haar omkijkt. Van het geluid van de pomp schrikt Sara zichtbaar. Monique neemt echter alle tijd en door steeds heel even het geluid te laten horen en dan weer snel uit te zetten, laat ze Sara ervaren, dat het geen gevaarlijk geluid is. Tot Sara niet meer echt schrikt. Toch vindt ze het nog erg spannend allemaal. Vissen horen in een aquarium, honden zwemmen in de zee, het meer of de rivier.... niet in zo'n rare bak! De loopband blijft vandaag nog even uit, het is genoeg geweest voor één dag. Ook nu weer neemt Monique alle tijd, ze nodigt ons uit om de volgende dag terug te komen om de sessie af te maken. Ik ben hevig onder de indruk van de deskundige manier van omgaan met Sara. Hoewel Sara haar lekkere snack na afloop niet accepteert (ze is niet om te kopen), is het duidelijk dat ze toch wel een beetje een klik heeft met Monique. Als ik afreken, loopt Sara rustig naar Monique toe (die weer doet alsof ze dit niet in de gaten heeft), haar neusje raakt de arm van Monique, alsof ze zeggen wil: "Ik vind jou wel oké". Rustig rijden we even later in een redelijk koele auto weer naar huis. Sara is versleten en ik ben gerustgesteld. Eerlijk is eerlijk, dit soort dingen blijft altijd even spannend, voor ieder hond, maar voor een Saarloos in het bijzonder. Maar ik weet, het gaat wel goed komen daar in Lintelo.

PS: Geen foto's van Sara in het aquarium, ik had mijn handen vol aan de begeleiding. Komt wellicht later nog wel eens.

zondag 10 juli 2016

Weer fijn met zijn allen

Vandaag zijn we voor het eerst sinds alle toestanden rondom Sara weer met alle hondjes naar de hei geweest. Door de operatie en het revalidatieproces was het voor Sara lange tijd niet mogelijk om mee te gaan met dit soort wandelingen. We hebben daarom veel apart gewandeld. Maar vandaag vonden we het tijd voor het experiment.
Alle hondjes mochten mee, maar we zouden Sara aan de lijn houden. Sam was natuurlijk ook aangelijnd, die mag eigenlijk nooit los. (Echt weglopen doet hij niet, maar hij komt pas weer boven water als het hem uitkomt.... en meestal duurt dat wat langer dan dat wij geduld hebben.) Het weer was schitterend en we waren al lekker vroeg op de hei. Er waren al wel wat mensen, maar het was zeker nog niet druk. In eerste instantie vond Sara het niet zo heel erg leuk dat ze aangelijnd moest blijven, maar al snel had ze zich bij haar lot neergelegd en genoot ze alsnog van de wandeling.
Omdat het al best behoorlijk warm was, vonden de hondjes de plassen onderweg nog leuker dan anders. Even de pootjes laten afkoelen en een slokje drinken tussendoor was een welkome verkoeling. Ook Sam en Sara vonden het heerlijk in het water. Maar omdat ze aangelijnd waren, betekende dat dat ik behoorlijk dicht bij het water stond. En aangezien de schavuiten het heerlijk vinden om zo hard mogelijk te spetteren, zaten mijn kuiten onder de modder spetters. In het doolhof van watergangen leek het wel of Moos in de loopgraven liep. Zijn oortjes kwamen maar net boven het gras uit. Ook in het lange gras, kan je hem soms bijna niet meer zien. Heel af en toe wipt er een oortje boven het gras uit als hij zich hupsend verplaatst. Een grappig gezicht!
Nadat we het fietspad hadden overgestoken, mocht Sara ook even los. De ergste opwinding was bij iedereen voorbij en over het algemeen zijn ze vanaf dat punt allemaal redelijk rustig, zeker met dit weer. Sara liep keurig, ze belast haar pootje heel netjes zolang ze rustig loopt. Als ze haar pas weer wat versnelt, dan gaat ze weer hinken. Op zich niet erg, ze kent haar eigen grenzen gelukkig.
Onderweg hebben we nog even gerust in de schaduw. Moosje niet, die heeft het altijd veel te druk met van alles en nog wat. Maar de rest zocht een plekje in de schaduw en ging even rustig liggen.
We hebben het rondje niet al te lang gemaakt, want we willen niet dat Sara zich overbelast en pijn krijgt. Eenmaal terug bij de auto sprongen de hondjes netjes op de plek waar ze moesten zitten. Thuis wilden ze natuurlijk eerst allemaal even iets drinken (ondanks de plassen tussendoor), dus vulde ik een aantal bakken met lekker fris water. Daarna was het chillen in de tuin, de rest van de dag. Wat een hondenleven hebben ze toch...
Ik zeg, experiment geslaagd, we gaan snel weer een keer!
Sara staat netjes op haar achterpoot. Haar vacht is ook alweer bijna helemaal terug gegroeid. 

Ff uitpuffen hoor....

Geen tijd om te rusten, druk, druk, druk.....

Nou Moos, ga jij nog maar druk zijn, wij rusten even uit hier.

Lekker afkoelen in een klein stroompje water

Het lijkt wel of Moos in de loopgraven loopt

Ook Sam heeft genoten, hij vindt het heerlijk om in de plassen te stampen!


vrijdag 1 juli 2016

Farm & Country Fair

Het is alweer een week geleden dat ik op vrijdagmorgen in mijn auto zit om Shiva en haar baasje op te halen. Het weer werkt niet echt mee, de dag ervoor en de hele nacht had het flink geregend. Maar vol goede moed, ben ik toch op weg gegaan. Jan zou met Daentje en Wyakin en alle spullen in mijn auto vast naar het terrein rijden, zodat hij de spullen vast bij de tent kon zetten. Als ik met Shiva en eigenaar weer in de auto zit op weg naar de fair, krijg ik een telefoontje...
"Draai maar weer om, het feest gaat niet door". Jan staat al bij het terrein als hij hoort dat de fair die vrijdag is afgeblazen. Het terrein staat onder water en er is geen doorkomen aan. Teleurgesteld gaan we onverrichter zake naar huis. Jammer maar een begrijpelijk besluit van de organisatie. We houden de voorspellingen goed in de gaten en kijken met regelmaat op de facebook pagina van de fair.
Gelukkig, de zaterdag gaat wel door. Dus de volgende morgen starten we hetzelfde ritueel. Ik haal Micha en Shiva en Jan gaat vast met het spul naar de fair. Deze keer mogen we ook echt het terrein op. Hoewel het weer nog niet geweldig is, maken we er een feestje van. De gasten met Saarloosjes vinden de fair allemaal erg leuk. Jan en ik hebben het natuurlijk ook naar ons zin, maar zien duidelijk dat er minder standhouders zijn dan anders. Ook dat is begrijpelijk, ik zou mijn paardjes ook niet in die bagger willen laten staan en van sommige standhouders was de stand volledig ingestort de dag ervoor. Het weer blijft druilerig maar er komen gelukkig toch wat bezoekers. Samen met de Hollandse Herder vereniging, de Kooier vereniging en de Stabij- en Wetterhounclub mogen we een show geven in de ring in het hondendorp. Daentje gaat verkleed als blindengeleidehond. Het is een beetje komisch, want ze snapt nog niet helemaal wat een geleidehond is. We wisten pas kort van tevoren dat dit de bedoeling was, dus nog niet zo goed geoefend. Misschien voor volgend jaar maar even goed oefenen, zodat ze wat beter snapt wat de bedoeling is. Toch gaf het een leuk beeld over de geschiedenis van de Saarloos. Kleine Otchum was er ook op zaterdag en wat is er leuker dan een pupje, dus hij stal met recht de show. Hoewel er maar weinig bezoekers waren, stonden ze toch allemaal even stil bij de stand. De mooie grote honden, die wel op wolven leken, trokken toch behoorlijk de aandacht.
Die avond houden we het iets vroeger voor gezien dan de bedoeling was. We zijn door en door nat en de honden zitten er ook aardig doorheen. Els Rademaker gaat met ons mee naar huis, want ze blijft een nachtje logeren met Aydin en Malik. Maar ook Micha en Shiva nemen we even mee, want thuis eten we eerst even een hapje. Alle honden zijn helemaal door het dolle. Wat een heerlijke beestenboel. Even tellen.... dat zijn één herder, twee teckels en zes Saarloosjes! In dat kleine huisje? Ja, hoor, alles kan, alles mag! Ze hebben de grootste lol met elkaar maar na een poosje wordt het rustig. Na zo'n lange dag fair, zijn ze stiekem toch wel moe! Na het eten breng ik Micha en Siva weer naar huis en dan gaan we naar bed, morgen is het weer vroeg dag!
De volgende dag begint wat vriendelijker. De zon doet haar best om nog wat goed te maken. Het geeft direct een andere sfeer aan de fair. Meer bezoekers en de shows lijken allemaal wat vrolijker te zijn. Ook deze dag gaan we weer de ring in. Nu met twee pupjes, die Etta heeft meegenomen. De mensen vinden hen geweldig! Rond een uur of drie komen Katja en Pacco met onze "eigen" Django. het is weer een feest der herkenning. Helaas had ik zijn zusje Wyakin die dag thuis gelaten, ze was nog zo moe van de dag ervoor. Maar wij vonden het heerlijk om lekker met de grote puppenwup te kroelen. Wat een heerlijke, vrije, makkelijke, vriendelijke, grote knuffelkont is dat geworden zeg. (Ja,ja, ik weet het, wij zijn een tikje bevooroordeeld... maar toch...).
Op zondag hebben Jan en ik ook even tijd om zelf een rondje over de fair te maken. We nemen Daentje mee en laten de stand achter in de vakkundige handen van Els en Etta. Onderweg komen we van alles tegen. Daentje maakt kennis met het Konikspaard en is onder de indruk van de enorme Shire! Ze blijft rustig staan luisteren naar de muziek uit de Schotse doedelzakken en geniet van de snoepjeskraam bij de stand van Bullenpees.nl. En zo zijn we weer terug bij het hondendorp.
Om vier uur doen we ook weer met alle hondjes mee aan de grote hondenrassen parade in de middenring. Daarna gaan de meeste Saarloos eigenaren weer naar huis. Maar Katja en Pacco nog niet en als er een oproep wordt gedaan om mee te doen aan de minishow, stapt Katja stoer met Django de ring in. Er doet een bonte verzameling honden mee aan de minishow. Ze moeten allemaal netjes voor staan en een driehoekje lopen in een drafje. Katja die nooit eerder aan een show heeft meegedaan, bekijkt de andere honden en hun baasjes goed. Als zij zelf aan de beurt is, weet ze precies wat er verwacht wordt. Toch een tikje zenuwachtig natuurlijk, want hoe zou Django dit doen? Nou, alsof hij het al jaren achter elkaar heeft gedaan. Keurig naast lopen, keurig voor staan. Hij deed enorm zijn best. En dat loonde ,want niet alleen wij, de fokkers en zijn baasjes, maar ook de keurmeester vond hem het mooiste hondje van de dag! Django mocht naar huis met de beker! Een geweldige afsluiting van een nat maar heerlijk weekend Farm & Country Fair! Wij zijn er volgend jaar zeker weer bij!