Wat een hitte, dit is dan weer echt Nederland. De éne dag stortregent het of waait de wind met enorme vlagen rond het huis. De andere dag vallen de mussen dood van het dak door de hitte. Maar ik ga niet klagen, mijn dag kan niet meer stuk. Wat ben ik trots op mijn meisje. Want vandaag mochten we terugkomen in Lintelo, bij Momodogs, waar Sara op de onderwaterloopband mocht. Dit keer echt. Ze was duidelijk iets rustiger dan gisteren, het was allemaal al een beetje bekend. Maar toch nog wel eng genoeg om eigenlijk niet het aquarium in te willen. Met wat hulp van mij en Monique stond ze even later toch in de grote glazen bak. Langzaam stroomt het water naar binnen, eigenlijk heerlijk om met dit weer in een redelijk koele ruimte in een bak met water te mogen staan. Ik voelde aan Sara dat ze zich begon te ontspannen, toch niet zo eng als ze dacht. Toen er genoeg water in de bak stond, vertelde Monique wat er zou kunnen gebeuren als de loopband aan zou gaan. Er waren verschillende opties. De hond gaat naar achteren en bedenkt dat ze moet gaan lopen om weer bij het vrouwtje te komen. Dat zou de meest ideale situatie zijn. Maar.... het zou natuurlijk ook kunnen dat ze zo zou schrikken dat ze met alle macht probeert de bak uit te springen. Dat zou een minder prettige situatie zijn, maar het was belangrijk dat ik er wel op voorbereid zou zijn. Monique gaf netjes aan dat de band zou starten, met een: "Let op Sara, daar komt ie!" En de band werd gestart.... Even liet Sara zich meevoeren naar achteren. Ik hield haar halsband vast en riep haar zachtjes: "Kom maar deze kant op meisje..." En ja hoor, daar begon ze te lopen. Een klein momentje van paniek, dus Monique zette de band weer uit. Even kalmeren en herstellen, daar werd weer alle tijd voor genomen. Zo fijn! En belonen natuurlijk, want wat deed zij het goed! En nog een keer proberen... Weer even netjes van tevoren waarschuwen en daar gingen we weer. Ze deed het geweldig. Geen paniek, wel wat onrust in haar oogjes, maar toch redelijk rustig maakte ze grote stappen. In de bak met water trekken de honden hun knieën meer op dan bij het "normale" lopen op straat. Dit is juist goed, want de spieren worden zo beter getraind. We hebben haar niet te lang laten lopen, het is per slot van rekening de eerste keer. Toen de band weer stopte keek Sara trots even om naar Monique, die haar niet aankeek maar wel met haar stem beloonde. Sara bleef netjes wachten tot het water weer was weggepompt en de klep open werd gedaan. Pas toen ik zei dat ze eruit mocht liep ze voorzichtig de klep af. Monique had al een lekker hapje voor haar klaar en ja hoor... dit keer nam ze er iets van. Alles bij elkaar was het maar een kleine 30 minuten, waarvan Sara maar 2,5 minuut achter elkaar heeft gelopen. Maar wat was ik trots. Monique had een klein stukje gefilmd, dat laat ik hier zien. En ik ga ervan uit dat we over een aantal weken verbetering zullen zien (of misschien al wel eerder). Wat prachtig dat dit allemaal kan voor dieren. Hoewel er nog altijd veel dierenmishandeling is, is het ook mooi om stil te staan bij al de nieuwe (medische) mogelijkheden die er tegenwoordig zijn voor dieren. Ik ben er in ieder geval erg dankbaar voor!
