...........wolvenstreken: Weer fijn met zijn allen

Vandaag zijn we voor het eerst sinds alle toestanden rondom Sara weer met alle hondjes naar de hei geweest. Door de operatie en het revalidatieproces was het voor Sara lange tijd niet mogelijk om mee te gaan met dit soort wandelingen. We hebben daarom veel apart gewandeld. Maar vandaag vonden we het tijd voor het experiment.
Alle hondjes mochten mee, maar we zouden Sara aan de lijn houden. Sam was natuurlijk ook aangelijnd, die mag eigenlijk nooit los. (Echt weglopen doet hij niet, maar hij komt pas weer boven water als het hem uitkomt.... en meestal duurt dat wat langer dan dat wij geduld hebben.) Het weer was schitterend en we waren al lekker vroeg op de hei. Er waren al wel wat mensen, maar het was zeker nog niet druk. In eerste instantie vond Sara het niet zo heel erg leuk dat ze aangelijnd moest blijven, maar al snel had ze zich bij haar lot neergelegd en genoot ze alsnog van de wandeling.
Omdat het al best behoorlijk warm was, vonden de hondjes de plassen onderweg nog leuker dan anders. Even de pootjes laten afkoelen en een slokje drinken tussendoor was een welkome verkoeling. Ook Sam en Sara vonden het heerlijk in het water. Maar omdat ze aangelijnd waren, betekende dat dat ik behoorlijk dicht bij het water stond. En aangezien de schavuiten het heerlijk vinden om zo hard mogelijk te spetteren, zaten mijn kuiten onder de modder spetters. In het doolhof van watergangen leek het wel of Moos in de loopgraven liep. Zijn oortjes kwamen maar net boven het gras uit. Ook in het lange gras, kan je hem soms bijna niet meer zien. Heel af en toe wipt er een oortje boven het gras uit als hij zich hupsend verplaatst. Een grappig gezicht!
Nadat we het fietspad hadden overgestoken, mocht Sara ook even los. De ergste opwinding was bij iedereen voorbij en over het algemeen zijn ze vanaf dat punt allemaal redelijk rustig, zeker met dit weer. Sara liep keurig, ze belast haar pootje heel netjes zolang ze rustig loopt. Als ze haar pas weer wat versnelt, dan gaat ze weer hinken. Op zich niet erg, ze kent haar eigen grenzen gelukkig.
Onderweg hebben we nog even gerust in de schaduw. Moosje niet, die heeft het altijd veel te druk met van alles en nog wat. Maar de rest zocht een plekje in de schaduw en ging even rustig liggen.
We hebben het rondje niet al te lang gemaakt, want we willen niet dat Sara zich overbelast en pijn krijgt. Eenmaal terug bij de auto sprongen de hondjes netjes op de plek waar ze moesten zitten. Thuis wilden ze natuurlijk eerst allemaal even iets drinken (ondanks de plassen tussendoor), dus vulde ik een aantal bakken met lekker fris water. Daarna was het chillen in de tuin, de rest van de dag. Wat een hondenleven hebben ze toch...
Ik zeg, experiment geslaagd, we gaan snel weer een keer!