Alsof ik in een ongelooflijk verdrietige film speel, hoor ik mijn eigen stem als ik zeg....

Ik sta tegenover Margriet, de dierenarts, zij knikt en is stil. Ze weet niet goed wat ze moet zeggen. Ze kent de geschiedenis van Sara maar al te goed, ze kent ons maar al te goed. Ze weet dat er geen woorden zijn. Ze zal het dossier doorsturen naar Wageningen en vragen of er medicatie is om de rest van haar tijd nog comfortabel te kunnen leven.... voor zo lang of zo kort als het zal duren.....

Ik wist dit al, eigenlijk al een heel tijdje. Ik voelde het gewoon, ook toen er nog niets te merken was aan haar. Maar toen ze ging vermageren, af en toe begon te hoesten en er 's morgens weer grote plassen in de keuken lagen, was het helemaal duidelijk. Vandaag mochten we om 08.30 uur bij Margriet komen, ze bevestigde het afgrijselijke vermoeden. De kanker is terug en hoe.... een nog veel grotere tumor dan de vorige drukt de longen weg, dit verklaart het kortademige en het hoesten.
Ik zit op de boomstronk, schud mijn hoofd en heb mijn handen voor mijn ogen.....ik ben boos, gefrustreerd en vooral intens verdrietig....
Nog niet eens een jaar, nog niet eens een jaar en het is al terug in deze verwoestende vorm....
Dan voel ik het neusje van Sara tegen mijn hand, ze is naar me toe gelopen en kijkt met met haar grote bolle oogjes aan..... ik snik nog wat na, ze piept....
Dan draait ze een gek rondje alsof ze zeggen wil: "Hé, ik ben er nog, het is mooi weer, we zijn in het bos.... life is good...." Honden leven in het nu en genieten van ieder moment. Het afgelopen jaar heeft ze heel wat genoten, gelukkig. Ik sta op en wandel langzaam door, ze rent weer voor mij uit alsof er geen vuiltje aan de lucht is. We gaan niet al te ver, als we weer terug zijn thuis, duiken alle hondjes op haar af. Ze wordt besnuffeld en begroet... en ik.... ik weet het niet meer.......