Hond in het aquarium

De airco in mijn auto heeft kuren. Niet zo prettig met deze temperaturen. Maar gelukkig is het een witte, met achterin geen ramen dus redelijk uit te houden voor de honden. Met Sara achterin en de ramen voorin gedeeltelijk open, rij ik rustig richting Lintelo (dat is een klein gehuchtje bij ons in de buurt en valt onder de gemeente Aalten). In Lintelo zit namelijk Momodogs. Vandaag is de intake voor Sara. We gaan het avontuur aan, ten minste dat hoop ik. Het zou voor Sara namelijk wel erg goed zijn. Het is een heerlijk ritje door de prachtige Achterhoek. Momodogs is gevestigd in een voormalige boerderij, gelukkig kunnen we de auto in de schaduw parkeren, dat scheelt weer straks. Ik merk dat ik zelf een beetje gespannen ben en stoor mij aan mijn eigen gedrag. Als ik al gespannen ben, hoe zal Sara zich dan voelen.... Doe niet zo raar, zeg ik tegen mijzelf in mijn hoofd (normaal gesproken heb ik hele gesprekken met mijzelf, gewoon hardop maar als er een kans bestaat dat iemand mij kan horen, praat ik altijd heel zachtjes tegen mijzelf). Ik haal Sara uit de auto en samen lopen we richting de ingang van de boerderij. Saartje doet nog even snel een plasje. Binnen is het gelukkig een stuk aangenamer qua temperatuur dan buiten. Links in de hoek staat een zwembad, netjes afgedekt, verderop zie ik iets wat op een groot aquarium lijkt, de voorkant kan open en dicht klappen. In de bak zit een loopband. Juist, daar zou dus Sara straks in moeten, ik ben benieuwd. Monique, de eigenaar, komt even om de hoek kijken en wijst ons een kamer waar we even mogen wachten, dan verdwijnt zij weer in een andere ruimte. Ik loop rustig met Sara door de kamer. Er is van alles te snuffelen, kasten met spullen, manden, benches, een tafeltje met spullen erop. Ook staat er een grote ventilator te draaien, er komt aangename koele lucht uit. Sara kijkt er schichtig naar om vervolgens even haar kopje te draaien en mij aan te kijken. "Niet eng, lieverd", hoor ik mijzelf zeggen en Sara loopt er rustig langs. Wat een kanjertje is het toch.

Na een poosje komt Monique rustig de kamer in. Ze loopt zonder naar Sara te kijken rustig naar de tafel en neemt plaats. "Geweldig", denk ik bij mijzelf, iemand die niet probeert oogcontact te krijgen met de hond of tegen de hond praat. Het stelt Sara duidelijk gerust, deze dame weet hoe het hoort. Ik neem de stoel tegenover haar en Sara gaat veilig achter mij liggen. We hebben een prettig gesprek met elkaar en ik voel direct dat het goed zal gaan, ook ik kalmeer nu, gelukkig maar. Na het intake gesprek gaan we even naar buiten, waar Monique filmopnames maakt van het lopen van Sara, in slow motion, zodat je goed kunt zien hoe zij haar poot belast. Als we de filmopnames daarna samen bekijken weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Het is duidelijk dat Sara haar poot toch nog steeds teveel ontziet en hierdoor raakt haar rechterkant overbelast. Hydrotherapie is dus echt een noodzaak. Ik was er al een beetje bang voor. Niet voor de therapie, maar dat het toch nog niet zo goed ging. In het gesprek dat volgt krijg ik geweldige tips over manieren van masseren die goed zijn in het specifieke geval van Sara. Hier ben ik erg blij mee, want hoewel ik al wel zelf wat massage toepaste, wist ik niet precies wat nou de beste manier was. Daarna gaan we proberen of Saartje het aandurft in het aquarium. Monique vertelt mij precies wat ik moet doen en neemt zelf afstand, wat heerlijk dat ze zoveel begrip heeft voor het ras. Sara is de eerste Saarloos in haar praktijk, maar het mag duidelijk zijn dat deze dame weet met welk ras zij te maken heeft. Eenmaal in de bak, laat Monique langzaam wat water erin lopen. Ik hou Sara bij haar hals vast en Monique legt rustig haar hand tussen de schouderbladen. Daar zit een drukpunt, weet ze me te vertellen, wat rust geeft als je er je hand oplegt. Ze doet dit alles uitermate rustig en zonder oogcontact te maken met Sara, die af en toe toch wat onzeker naar haar omkijkt. Van het geluid van de pomp schrikt Sara zichtbaar. Monique neemt echter alle tijd en door steeds heel even het geluid te laten horen en dan weer snel uit te zetten, laat ze Sara ervaren, dat het geen gevaarlijk geluid is. Tot Sara niet meer echt schrikt. Toch vindt ze het nog erg spannend allemaal. Vissen horen in een aquarium, honden zwemmen in de zee, het meer of de rivier.... niet in zo'n rare bak! De loopband blijft vandaag nog even uit, het is genoeg geweest voor één dag. Ook nu weer neemt Monique alle tijd, ze nodigt ons uit om de volgende dag terug te komen om de sessie af te maken. Ik ben hevig onder de indruk van de deskundige manier van omgaan met Sara. Hoewel Sara haar lekkere snack na afloop niet accepteert (ze is niet om te kopen), is het duidelijk dat ze toch wel een beetje een klik heeft met Monique. Als ik afreken, loopt Sara rustig naar Monique toe (die weer doet alsof ze dit niet in de gaten heeft), haar neusje raakt de arm van Monique, alsof ze zeggen wil: "Ik vind jou wel oké". Rustig rijden we even later in een redelijk koele auto weer naar huis. Sara is versleten en ik ben gerustgesteld. Eerlijk is eerlijk, dit soort dingen blijft altijd even spannend, voor ieder hond, maar voor een Saarloos in het bijzonder. Maar ik weet, het gaat wel goed komen daar in Lintelo.

PS: Geen foto's van Sara in het aquarium, ik had mijn handen vol aan de begeleiding. Komt wellicht later nog wel eens.