Weer een memoire over
Chloe. Mijn dochter zal dit niet in dank afnemen, maar het verhaal kan niet
missen op het blog. In verband met een feestje (volgens mij in 2004, toen Jan
50 jaar werd) zouden we gaan barbecueën in de tuin. Het was reuze gezellig en
er werd goed gegeten. Natuurlijk “viel” er af en toe iets op de grond voor de
honden. Op een gegeven moment was het eten gedaan en was het tijd voor het
toetje. Om het makkelijk te houden had ik gewoon ijsjes, Magnums als ik het mij
goed herinner, gehaald. Dus iedereen een ijsje. Nu is Chloe ook gek op ijs (nou
ja, eigenlijk op alles wat ze krijgt). Wendy, onze dochter had een beetje ijs
op haar stokje gelaten en vond dat Chloe dat er wel af mocht likken. Chloe vond
het heerlijk. Opeens hoorden we Wendy verschrikt roepen: “Oh, het stokje…”. Wat
bleek, Chloe had het stokje uit haar hand gepakt en doorgeslikt. Grote paniek,
wat nu????? We besloten maar even af te wachten en …. tja, dit is een beetje
praatje poep, de ontlasting goed te controleren. Mocht ze last krijgen, konden
we alsnog naar de dierenarts.  |
| Wendy. Tja, blond hè.... Maar erg lief!!!! |
.JPG)
De dagen gingen voorbij, en de dagen werden
weken. Geen stokje in de ontlasting maar ook geen hond met buikpijn. Het is ons
tot op de dag van vandaag een raadsel wat er met het stokje is gebeurd. Zou het
mogelijk zijn dat het gewoon verteerd is, of zou het nog ergens in onze Chloe
rond zwerven??? Hoe dan ook, Wendy moest dit verhaal tot in den treuren horen.
Zelfs nu nog, als we met elkaar eten en er zijn ijsjes, is het altijd: “Wendy,
pas op het stokje!”. Arme meid. En
Chloe? Is nog steeds gek op ijsjes.