Vandaag dachten we weer even naar de hei bij Rozendaal / Velp te gaan. Dus alles in de auto, dikke jas aan, muts op de kop, wanten aan en karren maar. Helaas, toen we bij het weggetje naar boven aankwamen was dat dus afgesloten. Door de sneeuw was het spiegelglad en dus gevaarlijk en daarom simpelweg afgesloten. De gemeente had er natuurlijk ook voor kunnen kiezen om te schuiven en strooien, maar dat hebben ze dus niet gedaan. Tja, wat dan. Na zo'n ritje verwachten de hondjes eigenlijk een fixe wandeling. Ze zien het al, als je de schoenen aantrekt. Wandelschoenen zijn anders dan de normale schoenen, en dan ook nog de legerjassen... Ja dan weten de woofers het zeker, we gaan fijn wandelen. We wilden ze natuurlijk niet teleur stellen, maar we konden niet anders dan terug. Maar, wacht eens, als we teruggaan komen we langs een paadje waar aan het eind ook altijd auto's staan en waar een pad het bos in gaat. Waarschijnlijk zullen de honden daar wel niet los mogen, maar ach, nood breekt wet. Dus wij het weggetje in. Auto parkeren en..... jawel hoor, er was warempel een pad waar de honden los mochten. Wat een feest! Toch lekker ravotten. We liepen een stukje het pad op en konden toen naar rechts, een zijpad op. Er stond nog nergens een bord om de honden aan te lijnen, dus wij naar rechts. Dat was wel even een klim partij, want het pad liep vrij stijl naar boven. Viel niet mee, met die gladde sneeuw. Maar Jan had wat extra hulp van onze slede teckel.... Ja, hij doet dan niet onder voor een Alaka Malamute! Hij trok Jan 1,2,3, de berg op! Na een stukje verder lopen kregen we een kruising, maar welke kant we ook op wilden, overal een aanlijngebod. Mmmmmm, daar hadden we dus echt geen zin in. Gelukkig zijn onze wandelschoenen gelijk ook onze stoute schoenen en we liepen dus stiekem gewoon door zonder de honden aan te lijnen. Wij waren schijnbaar niet de enige met stoute schoenen, want we kwamen nog meer mensen tegen met hun hond lekker los. Een prachtige black and tan ruwhaar teckel. Het stoere hondje had ook al zo'n leuke naam: Baron. Maar we waarschuwden zijn baasjes al, dat Sam niet zo sociaal was. "Ach", zei het vrouwtje, "hij ziet er zo lief uit...." Ja, schijn bedriegt, want zodra Baron binnen bereik was, vloog Sam naar hem uit en beet hem in de nek. Baron was gelukkig niet erg geschrokken, vond het wel jammer dat hij niet met Sam kon spelen. We zagen wel een beetje op tegen de terugweg, want met gladheid de berg op is één ding, eraf is heel wat anders. Maar gelukkig ontdekten we een minder stijl pad, dat ook weer uitkwam op het hoofdpad. Daar kwamen we nog een bruine labrador en een Tervuerense herder tegen. De bruine lab ging gezellig even met de meiden spelen. De tervuerense was wat ouder en had alleen interesse in zijn balletje. Toen hebben we nog even wat hersenspelletjes gedaan, snoepjes verstoppen op en in de stronken, vinden ze altijd leuk. Al met al, hebben we nog drie kwartier gewandeld en de viervoeters waren dan ook weer tevree......
