Nou, vandaag is het zover! De Lente is begonnen. Gisteren en eergisteren ben ik niet naar het bos geweest. Afgelopen maandag had ik namelijk mijn enkel verstuikt. Pijnlijke toestand. Het gebeurde in het bos. Sara kwam met een gangetje van 80 km per uur op mij afgestormd en botste keihard tegen mijn benen. Tja, blijf dan maar eens rechtop staan. Nou, dat lukte net, maar mijn enkel had toch wat moeite daarmee en klapte dubbel. Ik voelde het gewoon kraken, dacht eerst dat er misschien iets gebroken was, maar na even bijkomen kon ik er toch weer op staan. Gelukkig. Ik moet er niet aan denken dat ik in het gips zou moeten. Volgens zoonlief zou dat mij nog niet tegenhouden om naar het bos te gaan.... Hmmmm.... Maar ja, Kevin noemde Sara liefkozend "lompe klont" en ik ging hinkend verder. Nog een geluk dat Kevin er bij was, die kon de terror teckel even van mij overnemen, want denk maar niet dat die rekening houdt met mijn zere voetje. Nee, die trekt lekker door......
Maar goed, terug naar vandaag. Dus twee dagen niet naar het bos. Natuurlijk kunnen de meiden lekker in de tuin ravotten, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Vandaag, de eerste lentedag vond ik het weer tijd voor een wandeling. Wij de auto in. Nou, pfff, dan is Luna ook echt een herder. Wat een sirene, gillen van blijdschap noemen ze dat. Shadow van Henk was er niks bij (geintje Henk).
In het bos konden ze natuurlijk lekker tekeer gaan. En wat een prachtig lente gezicht........
Belachelijk, een wit bos op 21 maart. Dat wil je toch niet. Wanneer begint die lente nou eens echt? Ja, het zonnetje deed wel haar best, maar toch......
Ach, het kon de hondjes allemaal niks schelen, die waren in het bos, dus blij, blij, blij...........
