Wat ging het goed de laatste tijd met Sara, ze kon weer een flink eind wandelen en was vrolijk en gelukkig. Maar, het was te mooi om waar te zijn.
Vrijdag waren we een dagje weg. Heerlijk eerst even puppy knuffelen bij Naomi en Jochem.De pups van Abby en Volka zijn echte schatjes! Daarna nog even door naar Friesland bij Gerard en Marijke langs om met Duet te kroelen en de Elandhonden te bewonderen, wat een kroeldozen zijn dat ook zeg.
Onze eigen hondjes waren dus een poosje alleen thuis. Normaal gesproken geen bijzonderheid, want als we werken zijn ze ook wel even alleen. De pups (ja, ze zijn al een jaar maar wij noemen ze nog steeds pups.... sorry....) en teckels zitten dan in de bench en alleen Kira en Sara lopen vrij door het huis. Zo kunnen er geen wilde spelletjes gespeeld worden als wij er niet bij zijn. Vooral nu met Sara is dat natuurlijk erg belangrijk. Maar toen we vrijdag thuis kwamen liep Sara toch ineens weer mank. Maar dan ook echt mank, ze wilde haar geopereerde pootje echt niet op de grond zetten. Misschien toch verstapt met het van de bank af stappen of zo, dachten wij. En we besloten het maar even aan te kijken. Maar zaterdag bleef ze de hele dag hinken op drie pootjes. Als ze ging liggen hoorden we een zacht gekreun. Het ging bij mij door merg en been. Dit kon toch niet waar zijn..... Maar het was weekend en we besloten toch nog even af te wachten. Per slot van rekening krijg je in het weekend altijd een dierenarts die niet van de situatie op de hoogte is en weinig kan betekenen. Ik sliep slecht die nacht en hoopte maar dat het de volgende dag iets verbeterd zou zijn, maar helaas.... Ook op zondag wilde Sara haar pootje nog niet belasten, hinken op drie pootjes en veel liggen. Ik was zo langzamerhand ten einde raad. Maandagochtend dus direct naar Gouda gebeld. De chirurg zou mij terug bellen. Maar daar kon ik niet op wachten, dus een afspraak gemaakt bij onze eigen dierenarts. Daar konden we gelukkig diezelfde middag nog terecht. De knie voelde wat dik en warm, dus ik werd met de minuut banger en banger. We besloten foto's te maken, als er dan iets mis was, konden de foto's naar Gouda worden gestuurd. Maar, wat schetst onze verbazing? Alles zag er perfect uit. Het blok beton in mijn maag verdween, er viel een enorme last van mij af..... wat een opluchting. Maar wat kon er dan mis zijn? Na het temperaturen bleek ze wat koorts te hebben, dus een ontsteking is aannemelijk. Het zou een afstotingsontsteking kunnen zijn, dan is het ook goed mis... maar omdat alles op de foto er zo netjes en goed uitzag, leek dat gelukkig niet erg waarschijnlijk. Waar de ontsteking dan vandaan komt, weten we even niet, maar het is nu vooral belangrijk dat we het gaan oplossen. Dus een antibiotica kuurtje mee en wat extra pijnstillers en dan maar hopen dat het snel verbeterd! Morgen dus maar even niet naar Momodogs. Als ze goed opknapt van de medicatie mag ze zaterdag wel weer voorzichtig aan beginnen.
Opgelucht en positief gestemd ging ik weer naar huis met Saartje.
's Avonds had ik even heerlijke afleiding op de hondentraining met Moosje. Lekker even bezig met wat behendigheid, altijd leuk. En vanavond mocht Luna (de dochter van het baasje van Puk, ook een hondje op de training) even een rondje met Moos lopen en wat deden ze dat leuk samen! Dus een fijn einde van een spannende dag (en emotioneel weekend...)
