...........wolvenstreken: Puppenwuppie

Het is 9 uur als ik een primatourtje verstop in wat leverworst. Eerst één voor Daenerys en dan één voor Wyakin. Als we langer dan een half uurtje in de auto gaan, durf ik het nog niet zonder. Als ik om half 10 met Sara haar 10 minuten wandelingetje ga maken, heeft ze allang door dat er iets staat te gebeuren. Ze wil niet meelopen en op de terugweg trekt ze nog harder dan normaal. Helaas, de lieve schat kan niet mee vandaag. Omdat ik het altijd zo sneu vindt om maar één grote hond thuis te laten, is Kira ook de pineut. Gedeelde smart is halve smart, denk ik altijd. Eenmaal thuis sluiten we de teckels op in de bench met wat lekkers en brengen we Wya en Daentje naar de auto. Daarna krijgen Kira en Sara iets lekkers, niet dat ze daar tevreden mee zijn, ze kijken in en in triest naar ons. Ik vind het altijd lastig om hondjes achter te laten als we weg gaan, maar het kan niet anders. De wandeling die op het programma staat is niet te doen voor Sara.
Tijdens de autorit begint het af en toe wat te spetteren. Wat zou het jammer zijn als het echt ging regenen, buienradar had ons verteld dat het droog zou blijven, maar ja, die zit er wel eens meer naast.
Na een uurtje rijden komen we aan bij Het Leesten. De parkeerplaats is eindelijk klaar en behoorlijk wat groter geworden. Natuurlijk zijn we zoals altijd iets te vroeg. Dat komt goed uit, want dan kan ik snel nog even plassen. Daarna gaan we met de pupkes op een bankje in het weiland naast het eettentje zitten. Ineens komt de zon tevoorschijn en het wordt direct lekker warm. De vesten die we aan hadden gedaan, kunnen weer uit! Mijn telefoon gaat en het is Katja, ze zijn een beetje de weg kwijt. Het adres wat ze hebben ingetypt blijkt toch goed, maar ze moeten even het weggetje verder in rijden. Inmiddels zijn Esther en Eric gearriveerd. Rigg is helemaal blij als hij de meisjes ziet en zij zijn door het dolle heen als ze de mooie Rigg aan zien komen. Al snel volgen ook Katja en Pacco met Django. Ons heerlijke puppenwuppie, die inmiddels natuurlijk al veel groter dan zijn zusje en moeder is. Het is een heerlijke knuffel bulldozer. We gaan lekker op weg. Het Leesten is behoorlijk opgeknapt en we lopen in eerste instantie dus op terrein waar de honden eigenlijk helemaal niet los mogen, maar ach.... dat wisten wij natuurlijk niet. Eenmaal achter de hekken mogen ze wel los, maar dat waren ze al. De lekkere lompe Django loopt me op een gegeven moment bijna omver, het is een prachtige, ietwat onhandige, slungel met een hart van goud. De honden genieten van de wandeling en wij kunnen lekker bijpraten met elkaar. Hoewel het niet echt druk is, komen we toch nog aardig wat mensen tegen. Natuurlijk ook mensen die vragen "Zijn dat Husky's?" Nadat we ze netjes hebben uitgelegd wat het voor honden zijn, krijgen we complimenten. Ze vinden het prachtige honden en zijn hevig onder de indruk.

Vader en zoon

Mooie Rigg

Lieve Wyakin

Lekker stoeien

Nadat we twee rondjes hebben gewandeld is het toch tijd om de parkeerplaats op te zoeken. Hoewel, we besluiten om eerst toch nog maar even wat te nuttigen in de Ugchelse Berg. De hondjes liggen rustig om ons heen. Maar dan is het toch tijd voor het afscheid. Esther geeft Django nog een laatste knuffel en ook Pacco en Katja nemen afscheid van hem, want hij gaat niet mee naar huis.

Veilig onder de tafel

Even uitrusten...

Dag lieve Django tot de volgende keer...

Nee, Django gaat lekker met ons mee. Hij mag heerlijk komen logeren, omdat de baasjes een poosje op vakantie gaan. De autorit naar huis verloopt rustig, alle honden liggen moe achterin.
Thuis moet Sara even goed ruiken maar dan ineens, is ze door het dolle heen. Ze loopt als een dwaze om hem heen te springen en ik moet haar direct kalmeren, want ik wil niet dat ze haar pootje overbelast. De rest van de dag wordt er druk buiten gespeeld, Sara kijkt het met lede ogen aan, ze weet dat ze niet mee kan doen en dat vindt ze natuurlijk niet echt leuk. Maar Kira, Wya, Daentje en Django spelen echt iets te wild voor haar. Als Django probeert om Moos ook bij het spel te betrekken, weet hij even niet wat hem overkomt. Terror teckel Moos spurt blaffend en grommend op hem af, springt en hangt zo in zijn nek. Arme Django, als ik Moos tot de orde roep, komt hij zielig naar mij toegelopen. Hij snapt er niets van, hij deed toch niks verkeerd? Tja, Django, zo'n grote Saarloospoot op zo'n teckel ruggetje zal niet echt prettig aan hebben gevoeld. En Moos laat nu eenmaal niet met zich sollen. Moos mag 's avonds ook nog even naar de hondentraining (daar schrijf ik een ander blog over) En als hij weer thuiskomt is alles vergeven en vergeten. Als we 's avonds naar binnen gaan, liggen alle honden in een mum van tijd te slapen. Rust.....