...........wolvenstreken: Ingebouwde tomtom

Het is me toch wat met die honden. Ik zweer je, ze hebben een ingebouwde tomtom. Natuurlijk zijn ze altijd blij als ik de auto het pad op rij, want dat betekent meestal dat ze mee mogen. Vandaag dus ook. Het is even een gepiep en gedrang bij de poort, want ze willen allemaal tegelijk de auto in. Maar eenmaal onderweg ligt alles gewoon rustig. Totdat....wij het Velperbroek komen. Daar gaan we rechtsaf en op dat moment begint het programma. Jan verstaat ze natuurlijk niet, dus ik vertaal het altijd even voor hem. Kira begint heel opgewonden (te piepen) en zegt: "Uh, jongens, uh jongens, volgens mij gaan we weer naar de hei hoor, ja ik denk het echt hoor, jongens, hebben jullie dat dan niet in de gaten of zo?"
Bij de volgende afslag gaan we weer rechts, nu wordt Moos ook wat actiever en zegt: " Verrek meid, volgen mij heb je gelijk, he, jongens wat denken jullie, heeft Kira gelijk?"
Vervolgens gaan we een scherpe bocht links, richting Velp. Nu krijgt ook Sam wat door, hij zegt: "Ja, jullie hebben gelijk, dit is absoluut de weg naar de hei, dat betekent weer dolle pret!" Kira is nu helemaal opgewonden en gilt bijna: "Jippie, jippie, jippie, we gaan spelen op de hei!!!!"
Sara denkt alleen maar: "Wanneer mag ik die rotauto eens uit, ik word misselijk!" Maar ook Chloe krijgt nu door wat er staat te gebeuren. Inmiddels zijn we op de rotonde naar rechts gegaan en we slaan nu weer af naar rechts, we zijn bijna bij de bosweg. Chloe geeuwt eens en zegt: "Zo, we zijn er bijna jongens!" Bas zit voorin bij Jan en is stokdoof, dus die heeft nog altijd niks in de gaten. Jan wordt inmiddels hopeloos van al die herrie achterin en ik blijf mij rustig concentreren op de weg. Zo, we zijn eindelijk op de plaats der bestemming en natuurlijk is het weer druk. We dachten, kom laten we eens 's morgens gaan, misschien dat het dan iets rustiger is. Ook het weer is niet fantastisch, dus wie weet valt het mee met de drukte. Hmmmm, niet dus. Maar gelukkig is er nog een parkeerplekje te vinden. De deuren gaan los en het spul kan eindelijk naar buiten. Kira holt voorop en schreeuwt nog even naar de rest: "Zie je wel, zie je wel, ik wist het, ik zei het toch.... jippie de hei!!!"
De wandeling verloopt op zich wel rustig, we komen natuurlijk de nodige andere honden tegen maar dat vinden ze eigenlijk alleen maar leuk. We komen ook de mooie Saarloos reu Jarokim tegen. We zien hem daar regelmatig. Het is een mooie hond met een vriendelijke statige heer als baas. Sara en hij moeten elkaar natuurlijk even gedag zeggen, tja, ze herkennen hun eigen soort toch altijd!
Moos mag vandaag ook weer even los. Hij is door het dolle heen. Op zich luistert hij best aardig, als je roept komt hij, maar soms.... Als hij bijvoorbeeld andere hondjes ziet, tja, dan heeft hij alleen daar nog maar oog voor en kan je roepen wat je wilt, maar dan hoort hij je niet. Nou ja, uiteindelijk, als hij ziet dat je zwaait en roept en gek doet, dan komt hij weer. Soms als hij te ver weg loopt, rent Kira er als een speer achteraan. Geweldig hoe zij hem bij de roedel wil houden. Ik denk dat we haar maar gaan leren Moos te apporteren. Hahahaha. Al met al was het een lekkere wandeling en natuurlijk zijn we nog even gestopt om te borstelen. Er kwamen weer complete dekens vanaf. De terugweg verloopt altijd een stuk rustiger. En nu zijn we weer thuis. Iedereen is in rust en ik heb tijd voor een verhaaltje op het blog.