Duizend bommen en granaten...

Tja, en dan is het weer zover, oud en nieuw. Een feestdag noemen ze het.
Nou, ik denk dat heel veel huisdieren het daar dus niet mee eens zijn. Kijk van zwarte piet moeten ze afblijven, dat is een stukje cultuur, maar vuurwerk? Nee vuurwerk mogen ze van mij (en volgens mij van nog heeel veeeel meer Nederlanders) afschaffen. Onze honden zijn niet zo erg bang. Kira helemaal niet, die ligt gewoon rustig op haar eigen plekkie. Ze wil ook nog gewoon lekker naar buiten hoor. Liefst de hele dag. Als er kinderen te dicht bij het hek komen, laat ze even weten dat ze dat beter niet kunnen doen. het vuurwerk doet haar niks. Als het erg hard gaat, dan blaft ze eens.

Sara doet het ook niet zoveel Af en toe kijkt ze eens naar buiten en als er jongelui dicht langslopen dan blaft ze even, niet anders dan anders.

De teckels zijn ook superstoer. Kijk van Sam is dat logisch, die heeft de jachttraining gehad, dus een knalletje, boeit niet. Sterker nog, om 24.00 uur wil hij altijd graag naar buiten kijken. Hij volgt dan met zijn koppie echt het siervuurwerk.
Moos is net zo stoer als dat hij klein is. Grote mond bij te harde knallen, maar angst kent hij niet. Nee, hij heeft eerder het gevoel dat hij de tent moet bewaken.

Bas is minder stoer, gelukkig is hij ietwat doof, maar de harde knallen hoort hij toch. Hij wil niet naar buiten (dus dat wordt dweilen binnen) en kruipt het liefst in mij.
Chloë is er na 11 jaar ook nog niet aan gewend. Ze loopt nerveus heen en weer door het huis en hijgt enorm. De rust van de andere honden maakt wel dat het beter uit te houden is dan andere jaren. Dit jaar hebben we voor het eerst geen medicatie voor haar gehaald.
De katten liggen boven te bibberen, nou ja, op dit moment valt het nog mee, maar we weten dat ze om 24.00 uur echt even in paniek zijn. Gelukkig duurt het maar even.
En ik? Ik vind het al niks vanaf de dag dat ik geboren ben. Ik was als kind als de dood voor vuurwerk, durfde vanaf tweede kerstdag al niet meer naar buiten. Tegenwoordig is dat natuurlijk niet meer zo erg, maar ik vind het nog steeds niks. Neeee, als Den Haag nog manieren zoekt om te bezuinigen, laat dan de belasting op diesel en lpg maar zitten en zet eens 300 % extra belasting op dat vuurwerk, gewoon onbetaalbaar maken, dat vind ik persoonlijk wel een goed idee.
En dan hebben ze hier in de Achterhoek natuurlijk ook nog dat rara carbid schieten. Het is gelukkig allemaal netjes georganiseerd dus daar hebben we eerlijk gezegd niet zoveel last van. Kijk dat zouden ze dus met het vuurwerk ook moeten doen. Netjes organiseren. Gewoon per gemeente een georganiseerd vuurwerk en geen geklieder van particulieren meer. Wat zou het een hoop geld schelen. Denk aan al die verwondingen, man de premies van de zorgverzekering kunnen gelijk met dikke euro's tegelijk naar beneden. En dan kunnen de brandweerlui en ambulance broeders ook eens thuis zijn met oud en nieuw.
Ik weet nu al dat ik morgen bijna niet op FB durf te kijken. Hoeveel dieren zullen er weer vermist of verwond zijn? Nee, oud en nieuw is leuk, maar dat vuurwerk...... Ik zal blij zijn als we het weer gehad hebben.
Maar desalniettemin wensen wij iedereen een veilige en leuke jaarwisseling en een beestachtig 2014.

Is het al winter?

Tjonge jonge jong, het blijft maar van dat zachte weer. Niet te geloven toch? De geraniums hebben alweer knopjes.
Wat is er toch mis met ons klimaat? Straks als alles weer in de knop staat gaat het natuurlijk vriezen en dan vriest alles weer kapot. Maar goed, het was natuurlijk wel weer uitgesproken mooi weer voor een wandelingetje. De honden vinden het wel leuk hoor, al die vrije dagen van de baasjes. We gaan bijna iedere dag naar de hei, niet gek toch. We komen zeer regelmatig Jaromir, de mooie Saarloos, tegen en natuurlijk heel veel andere lieve hondjes. Ze gingen nog even fijn spelen met een boxer en later met een prachtige Mechelse herder. Ik had de borstels niet meegenomen. Ja, ik moet nog wel iedere dag borstelen hoor, maar ik had gewoon geen zin om dit weer op de hei te doen. Maar dit rare weer zorgt er dus ook voor dat de dames hun vacht niet goed kwijt raken. Ze blijven maar verharen, ik word er gek van. Iedere dag stofzuigen en borstelen en dan nog is het hopeloos. Nou ja, laten we maar hopen dat het in het nieuwe jaar eindelijk even gaat vriezen.

2 teckels verstopt op de hei....

Toen we thuis kwamen hebben de woofers iets nieuws gekregen. Vissenhuiden, van petsfish, nou dat was een groot succes. Althans wat betreft de honden. Chloë en Sara vonden het heerlijk, die zijn gek op vis. Ook Bas wist er direct raad mee. Sam en Moos pakken altijd alles aan, maar ze moesten wel even bedenken wat ze ermee zouden doen. Al snel hadden ze door dat het echt eetbaar was en lagen ze volop te knagen. Kira vond het allemaal wel wat raar. Zoiets had ze nog nooit gehad. Vis? Is dat niet meer iets voor katten? Maar toen ze zag dat alle andere honden driftig aan het knabbelen waren, ging ze toch ook maar aan de slag. Voor de honden een groot succes dus, voor ons iets minder. Gelukkig moest ik nog stofzuigen, want wat een schubben lagen er toen ze klaar waren, het leek wel een compleet confetti feest! En stinken..... nou, verschrikkelijk, het is maar goed dat er nog geen geur beeldscherm bestaat, want anders zou u compleet over de nek gaan. Verschrikkelijk. Maar goed, de honden hebben genoten en inmiddels heb ik gestofzuigd en met de wc-verfrisser en ramen open geprobeerd de geur te verdrijven. Tja, zo probeer je eens iets hè. Maar de volgende keer krijgen ze het lekker buiten hoor!

 

 

Confetti feest van vissen schubben......

Ssssst, Moos is een " je weet wel " teckel......

Vandaag was een enerverende dag voor de lieve kleine Moos. Vanmorgen hebben Jan en ik hem om 09.15 uur bij de dierenarts gebracht. Hij voelde al dat er iets niet klopte, was lekker nerveus in de auto. Eenmaal daar pieste hij de hele  behandeltafel van de dierenarts onder.

Tja... beetje zenuwachtig. Hij moest nog even op de weegschaal, 6,1 kilo. Toen was het tijd om afscheid te nemen. Ja, ons Moosje moet onder het mes. Het was echt tijd, hij liet de meiden niet meer met rust. Natuurlijk vinden we het wel een beetje zielig, maar ach..... alle reuen in huize Pols zijn  uhhhh, " je weet wel reuen ".  Bas heeft zich daar keurig bij neergelegd. Sam doet net of hij nog gewoon in tact is, je kunt dus aan hem merken of één van de teven loops moet worden. Tja, wij weten wel dat hij niets meer kan, maar hij blijft proberen..... En nu is Moos dus aan de beurt.
Terwijl de kleine ondeugd daar helemaal alleen achter bleef in de dierenarts praktijk, wachtend op zijn lot, zijn wij met de andere honden even naar de hei gegaan.

Even de benen (en poten) strekken en de energie kwijt zien te raken. De assistente zou een foto van Moos app-en als hij weer bij was, dus toen we thuis kwamen stond er een schattige foto van Moos op mijn whats app met het bericht: " Ik ben weer wakker, nog wel een beetje zielig. Tot straks! "

Aaaahhhhh, zo lief. Ik was blij dat het snel half 3 werd, zodat ik mijn kleine schavuit weer kon ophalen. Hij was nog altijd wat wiebelig, maar heel blij om mij weer te zien. Hij had de assistente ook nog even onder gepiest, stouterd! Maar goed, alles was goed gegaan, maar er zaten natuurlijk wel wat hechtingen in het buikje. Daarom maar zo'n prachtig rompertje meegenomen. Dan kan hij niet aan het wondje gaan likken. In de auto keek hij nog een beetje boos, want tja, ik had hem daar toch maar mooi achter gelaten. Maar toen we weer thuis waren, was hij maar al te blij. Hij pieste gelijk zijn mooie nieuwe rompertje onder. Een echte " Annelies van der Pies " is het! Dus rompertje gelijk even gewassen en dat hangt nu te drogen op de verwarming.
Ook Kira was helemaal blij dat haar kleine speelkameraatje weer thuis was. Natuurlijk mocht Moos niet gelijk gaan spelen, dus eerst maar eens even bijkomen in de bench. Ach, Kira vond het niet erg, die ging er gewoon pal voor liggen, blij dat haar vriendje weer thuis was! En Moos? Die viel gelijk in slaap, wat een avontuur.........

Oefenen

Kira en ik zijn druk aan het oefenen met het pannetje. Kira heeft er veel lol in. Het is wel moeilijk voor haar. Ze moet dus blijven zitten terwijl ik naar het pannetje loop en er iets lekkers in gooi. Pas als ik weer bij haar terug ben en het commando "vooruit, zoek"  geef, mag ze gaan lopen. Ik zie haar soms echt kijken met een blik van, wat een onzin mens, snap je niet dat het veel sneller gaat, als ik gewoon met je mee mag lopen. Ze probeert mij dat ook duidelijk te maken, door een paar keer inderdaad direct achter mij aan te lopen als ik naar het pannetje loop. Helaas, als ze dat doet, keer ik om en zet haar weer op haar plek. "Dom mens" , zie ik haar denken. Maar ze doet het toch maar! Het is toch eigenlijk verbazingwekkend wat honden voor ons mensen willen doen. Na een paar keer besluit ik het iets moeilijker te maken en zet het pannetje wat verder weg en om een bochtje. Nu wordt het dus echt zoeken. Ze vindt het natuurlijk direct, want ze is slim genoeg. Na een paar keer houden we weer op. Beter een paar keer per dag even dan één keer per dag heel lang.

Het pannetje....

Het is weer maandag en dat betekent lekker trainen met Kira. Helaas was ik vorige week behoorlijk ziek, dus had ik een app-je gestuurd dat ik niet kwam. Maar ik bleek niet de enige zieke te zijn, ook Sandra zat in de lappenmand, dus de training ging vorige week niet door. (Eigenlijk voor Kira en mij wel een gelukkie, want nu hebben we dus niets gemist.)
Maar goed, ik was vandaag de eerste ter plekke. Was een beetje vroeg van huis vertrokken. Kira vond dat niet erg, die was al volop bezig het veld te inspecteren. Maar ze vond het toch leuker toen de andere hondjes kwamen. Toen kon ze ten minste lekker spelen en dollen. Na wat geklets met de andere hondeneigenaren lijnden we de hondjes weer aan en gingen naar het trainingsveld.
Hoewel ik natuurlijk absoluut niet had geoefend deze afgelopen week, deed Kira het toch weer super. Het is ook zo'n trouw, gehoorzaam hondje. Echt een herder. Geloof mij, met de teckels krijg ik dit echt niet voor elkaar, dus ik verkeer zeker niet in de illusie dat ik hier iets mee te maken heb.
We begonnen weer met wat aandacht oefeningen en volgen. Daarna liepen we even een achtje (nou  ja, alleen het baasje van Fozzy wist nog hoe een 8 eruit zag, de rest deed maar wat). De bedoeling was om een bepaalde route langs en om de paaltjes te lopen, zodat er een 8 ontstond. Tja, mmmmm, nou ja, de meeste liepen dus een alternatieve route, maar dat mocht de pret niet drukken.
Daarna kwam Sandra met..... Het pannetje.

Het pannetje, hoor ik jullie denken. Het is toch geen kookcursus, maar hondentraining?
Inderdaad, maar wat je allemaal niet kunt doen met een pannetje, het is een kwestie van creatief denken. Stap 1 is de hond leren dat in het pannetje iets lekkers zit en dat de hond dit mag pakken als hij de opdracht krijgt: "vooruit, zoek"
De kleine Jack Russel Joep kende deze oefening nog uit de puppytraining. Hij wist dus direct dat het pannetje voor iets leuks stond. Hij deed het ook geweldig goed, liep regelrecht naar het pannetje en at het snoepje met smaak op. Daarna moest hij terug naar het baasje, daar had hij minder zin in, dus dat deed hij maar met een kleine omweg.
Daarna was Kira aan de beurt. Ze zag dat Sandra iets in het pannetje deed, maar dat boeide haar geen biet. Toen ik haar aflijnde en het commando gaf, vooruit en zoek, keek ze me vragend aan. Mmmmm, eerst maar even voordoen dan. Ik liep richting pannetje en ze volgde mij. Toen ik er bijna was, ging ik snel terug en Kira at het snoepje op en kwam direct terug toen ik haar riep.
Daarna was Fozzy aan de beurt. Het ging prima, tot hij terug moest komen..... ook hij had daar geen zin in en had de grootste lol met het heen en weer rennen op het veld. Tja, en dat hoort gewoon bij een teckel, denk ik dan.... maar ik kan mij voorstellen dat het baasje er iets anders over dacht. Toen Fozzy weer terug bij de baas was, ging Rikkie een poging wagen. Tja, zij had natuurlijk Joep zien rennen en Fozzy en tja, wat doe je dan als je Rikkie bent? Juist, ook even lekker ervandoor gaan zodra het snoepje uit het pannetje was. Zelfs Beans liep even een andere richting uit nadat het snoepje weg was. Hoe noemen ze dat ook alweer, als er 1 schaap over de dam is..... Juist, als er 1 hondje ondeugend is.........vul maar in.....
Maar bij ronde 2 ging het al stukken beter. Nu is het de bedoeling dat wij thuis met het pannetje gaan oefenen. We kunnen de oefening ook uitbouwen, Sandra heeft daar wat tips over gegeven.
Het hoeft natuurlijk niet per se een pannetje te zijn, maar als het doel waar de hond heen moet maar goed duidelijk is. Persoonlijk vind ik het pannetje wel iets hebben. Ik heb nog zo'n leuk ouderwets emaille pannetje van mijn schoonmoeder. Ik kan er geen beter doel voor bedenken! Dus, wij gaan oefenen met het pannetje, hij hangt er al klaar voor!

Ingebouwde tomtom

Het is me toch wat met die honden. Ik zweer je, ze hebben een ingebouwde tomtom. Natuurlijk zijn ze altijd blij als ik de auto het pad op rij, want dat betekent meestal dat ze mee mogen. Vandaag dus ook. Het is even een gepiep en gedrang bij de poort, want ze willen allemaal tegelijk de auto in. Maar eenmaal onderweg ligt alles gewoon rustig. Totdat....wij het Velperbroek komen. Daar gaan we rechtsaf en op dat moment begint het programma. Jan verstaat ze natuurlijk niet, dus ik vertaal het altijd even voor hem. Kira begint heel opgewonden (te piepen) en zegt: "Uh, jongens, uh jongens, volgens mij gaan we weer naar de hei hoor, ja ik denk het echt hoor, jongens, hebben jullie dat dan niet in de gaten of zo?"
Bij de volgende afslag gaan we weer rechts, nu wordt Moos ook wat actiever en zegt: " Verrek meid, volgen mij heb je gelijk, he, jongens wat denken jullie, heeft Kira gelijk?"
Vervolgens gaan we een scherpe bocht links, richting Velp. Nu krijgt ook Sam wat door, hij zegt: "Ja, jullie hebben gelijk, dit is absoluut de weg naar de hei, dat betekent weer dolle pret!" Kira is nu helemaal opgewonden en gilt bijna: "Jippie, jippie, jippie, we gaan spelen op de hei!!!!"
Sara denkt alleen maar: "Wanneer mag ik die rotauto eens uit, ik word misselijk!" Maar ook Chloe krijgt nu door wat er staat te gebeuren. Inmiddels zijn we op de rotonde naar rechts gegaan en we slaan nu weer af naar rechts, we zijn bijna bij de bosweg. Chloe geeuwt eens en zegt: "Zo, we zijn er bijna jongens!" Bas zit voorin bij Jan en is stokdoof, dus die heeft nog altijd niks in de gaten. Jan wordt inmiddels hopeloos van al die herrie achterin en ik blijf mij rustig concentreren op de weg. Zo, we zijn eindelijk op de plaats der bestemming en natuurlijk is het weer druk. We dachten, kom laten we eens 's morgens gaan, misschien dat het dan iets rustiger is. Ook het weer is niet fantastisch, dus wie weet valt het mee met de drukte. Hmmmm, niet dus. Maar gelukkig is er nog een parkeerplekje te vinden. De deuren gaan los en het spul kan eindelijk naar buiten. Kira holt voorop en schreeuwt nog even naar de rest: "Zie je wel, zie je wel, ik wist het, ik zei het toch.... jippie de hei!!!"
De wandeling verloopt op zich wel rustig, we komen natuurlijk de nodige andere honden tegen maar dat vinden ze eigenlijk alleen maar leuk. We komen ook de mooie Saarloos reu Jarokim tegen. We zien hem daar regelmatig. Het is een mooie hond met een vriendelijke statige heer als baas. Sara en hij moeten elkaar natuurlijk even gedag zeggen, tja, ze herkennen hun eigen soort toch altijd!
Moos mag vandaag ook weer even los. Hij is door het dolle heen. Op zich luistert hij best aardig, als je roept komt hij, maar soms.... Als hij bijvoorbeeld andere hondjes ziet, tja, dan heeft hij alleen daar nog maar oog voor en kan je roepen wat je wilt, maar dan hoort hij je niet. Nou ja, uiteindelijk, als hij ziet dat je zwaait en roept en gek doet, dan komt hij weer. Soms als hij te ver weg loopt, rent Kira er als een speer achteraan. Geweldig hoe zij hem bij de roedel wil houden. Ik denk dat we haar maar gaan leren Moos te apporteren. Hahahaha. Al met al was het een lekkere wandeling en natuurlijk zijn we nog even gestopt om te borstelen. Er kwamen weer complete dekens vanaf. De terugweg verloopt altijd een stuk rustiger. En nu zijn we weer thuis. Iedereen is in rust en ik heb tijd voor een verhaaltje op het blog.

 

Heeee, daar is Jarokim

Sara vindt het leuk om hem weer te zien!

Onderweg moet je natuurlijk af en toe een slokje drinken!

 

 

Zo, eenmaal thuis gaan we even een dutje doen!

En toen was het alweer bijna Kerst.....

Jan, ik en natuurlijk onze hele roedel, wensen jullie fijne feestdagen!
Tja, ik ben een beetje creatief geweest met de foto's, leuk toch.....

 

 

 

The foggy highlands

Wauw, wat een mist vandaag. Hoewel ik nog zeker niet helemaal fit ben, dacht ik, laat ik toch maar eens met de honden gaan wandelen. Gisteren en eergisteren kon dat echt niet. Toen had ik zelfs nog koorts. Maar vandaag ging het wel iets beter. De honden waren inmiddels natuurlijk echt aan wat beweging toe. En mensen met een Saarloos, weten wat een draken het kunnen zijn, als zij hun energie niet kwijt kunnen. Dus alles in de auto geladen en op weg naar de hei. Ik hoopte stiekem dat het onderweg wat zou opklaren. Maar helaas, ook het Rozendaalse veld was in de nevel gehuld. De honden vonden het niet erg. Zij waren allang blij dat ze even lekker konden dollen.
Ik dacht dat het wel wat rustiger zou zijn, omdat het een doordeweekse dag was, maar er stonden toch nog aardig wat auto's. We kwamen dus ook een aantal baasjes met honden tegen. Leuk voor de viervoeters. Op een bepaald moment was ik Sara kwijt, ze was hard weggerend en ik ging er dus ook vanuit dat ze een andere hond zag waar ze mee wilde spelen. Omdat het mistig was, kon ik niet zo ver kijken. Maar na een minuutje kwam ze weer aangesneld, met achter haar aan......
Hè, was dat nou ook een Saarloos? Het flitste langs me heen met een enorme snelheid. Mmmm, leek er toch wel erg op, maar ik was er niet helemaal zeker van. Ik wachtte even tot de baasjes van de betreffende hond aan kwamen lopen en vroeg het maar op de man af. Het bleek een Maxdorfer wolfhond te zijn. Tja, dan snap ik wel waarom hij zo op een Saarloos leek. Uiteindelijk is dat ras ontstaan door een kruising Saarloos  met witte herder. Het was een leukerd! Maar we gingen ieder ons weegs. Later was Bas nog even heel ondeugend. Hij had iets geroken en was druk aan het graven. Ik kon roepen wat ik wilde, maar hij had het te druk. Normaal gesproken is hij een beetje doof, maar nu was hij gewoon Oost Indisch doof! Ik moest echt naar hem toelopen en hem even aanlijnen om hem mee te krijgen. Later kon hij wel weer los, maar met zulk mistig weer, hou ik hem altijd goed in de gaten. Roep hem er op tijd even bij, want anders raakt hij ons zo kwijt. Niet dat hij wegloopt, dat niet, maar hij is dan zo druk met van alles en nog wat dat hij ons gewoon uit het oog verliest. En aangezien hij echt een beetje doof is, is het lastig om hem dan weer terug bij de roedel te krijgen. Dus laat ik hem steeds op tijd even weten waar we zijn en dan komt hij altijd vrolijk aangerend. (Behalve nu dus..... )
Helaas had ik geen foto camera, maar met mijn telefoon heb ik toch wat plaatjes geschoten. Het ziet er toch wel mooi sprookjesachtig uit, zo in de mist op de hei.