Rijkdom

Het is zaterdagochtend half 7 als ik mijn bed uitkom. Het is nog rustig beneden, maar zodra ze mij op de trap horen is dat over. Het is altijd weer een kunst om de keukendeur open te krijgen en een nog grotere uitdaging om er ongehavend doorheen te komen. In de keuken wachten een aantal hondjes met smart om tegen mij op te kunnen springen. Grace bijt van geluk altijd even zachtjes in mijn arm en Hots duwt zijn grote kop een beetje klunzig tegen mijn benen aan. Ik baan mij een weg naar de buitendeur en laat de hele meute naar buiten. Dan richt ik mijn aandacht aan de twee hondjes in de bench, die mogen er natuurlijk ook uit en even naar buiten. Ze staan al met hun staart te klapperen tegen de wand van de bench. Als alles buiten is, maak ik even gebruik van de mogelijkheid om zelf naar het toilet te gaan. Dan is het tijd om de pilletjes klaar te maken. Een tabletje tegen wagenziekte voor Hots en Wya en een extra pijnstillertje voor Kira. Want vandaag gaan we naar Brabant om met alle Silva Amica hondjes te wandelen en Kira mag ook mee. Omdat haar achterhand steeds slechter wordt, zit ze aan de cbd olie voor honden. In eerste instantie had ze pijnstillers van de dierenarts, maar de cbd olie werkt eigenlijk veel beter. We namen haar de laatste tijd ook niet meer zo vaak maar, maar nu durf ik het weer aan. Als de hondjes de pillen op hebben is het tijd om koffie te zetten en Jan te roepen.
Een uurtje later zitten we in de auto. Wyakin en Kira samen in de voorste kennel en Hotsje in de achterste. In de puppenapp worden al volop berichtjes verzonden. Het lijkt erop dat iedereen er veel zin in heeft. Tijdens de rit word ik erg emotioneel. Mijn hand gaat naar mijn nek, daar hangt aan een leer koortje een bedeltje met wat as. Lieve Sara, wat had ik het fijn gevonden als ze hier nog bij had kunnen zijn. Het gemis is nu groter dan ooit. Saartje en Chetco, zij horen erbij, maar zijn er niet meer. Ik slik mijn tranen weg en probeer het vrolijke gevoel van vanmorgen terug te krijgen. Natuurlijk mis ik ze op deze dag erger dan ooit maar ik zou ze onrecht aandoen als ik dat verdriet de dag zou laten bepalen. Terwijl ik naar buiten staar, trekt het landschap aan mij voorbij. "Gaat alles goed?" hoor ik Jan naast me vragen. "Ja" zeg ik. Hij legt zijn hand op mijn been we hebben geen woorden nodig.
We zijn een minuut of 10 te vroeg als we bij de bestemming aankomen, maar ik zie al een Saarloosje lopen en herken Chera en Remco. Als we uitstappen en Chera roepen, komt ze uitgelaten op ons afgerend. Het blijft een heerlijk moment als ze je dan ineens herkennen. Springen, piepen, draaien, blijheid ten top. Na deze uitbundige Saarloos begroeting, zijn Remco en Maaike aan de beurt.

Hoewel die ook heel blij zijn om ons te zien, gaat het bij die begroeting gelukkig wat rustiger aan toe, hahaaha. In de auto worden de honden inmiddels helemaal gek. We halen eerst Kira en Wya eruit. En weer wordt het een dolle boel. Wya is helemaal happy dat ze haar dochter ziet en andersom. Kira is altijd happy vooral als ze ergens mee naartoe mag. Als die grootste drukte ook weer wat is gezakt zien we de auto van Frits het terrein op draaien en begint het hele begroetingsritueel opnieuw. Want nu komt Consho, broertje van Chera de auto uit. Medea de dochter van Frits begint direct met het maken van foto's. Oh ja, dat moeten we natuurlijk niet vergeten! Terwijl we nog bijkomen van al die drukte komt Saskia aanrijden. Bij haar zijn Sanne, haar dochter, Beau de Saarloos, en Sanne het vrouwtje van Dakota. Dakota en Beau zijn de pups van Sara en Emrys, het tweede nest van Sara. Het zijn dus halfbroer en halfzus van Wya en Hots. Wederom is het een drukte van jewelste als alle honden en baasjes elkaar begroeten. Nu wordt bij ons achterin de bus de boel afgebroken, Hots wil ook wel eens zien wat er allemaal gebeurt. Ik geeft Wya aan Maaike en haal Wahots de auto uit.

Hoewel het een lieverd is en normaal gesproken echt niet trekt, is het nu natuurlijk bijna onmogelijk om hem aan de lijn te houden. Maar het lukt, ook hij begroet iedereen, hondjes en mensen en is helemaal happy dat hij ook op dit feestje mag zijn. Dan moeten we nog even wachten op de laatste mensen. Cindy, Walter en dochter Zoë met pupke Brönte. Zij horen er gewoon helemaal bij. Mensen die dit blog volgen weten, Chetco het broertje van Consho en Chera, zou naar dit geweldige gezin gaan maar is op 8 weken leeftijd overleden. Maar Cindy en Walter en hun dochter Zoë zijn als familie en hun pupje Brönte is gewoon ons adoptiewolfje geworden. Hij hoort er gewoon bij, bij onze Silva Amica familie. Het is een heerlijk pupke, nog behoorlijk wagenziek zagen we, maar dat hoort bij Saarloosjes. Hij is een maand of twee jonger dan Consho en Chera, dus de Benjamin van het stel. Als dan iedereen elkaar heeft begroet, gaan we lopen. We lopen langs de Herberg In Den Bockenreyder en gaan daarachter het bos in. Daar laten we de honden los.... pfff..... eindelijk, denken zowel de baasjes als de honden. Naast de 7 Saarloosjes zijn er ook 3 andere hondjes mee. Natuurlijk onze Duitse herder Kira, haar had ik al genoemd, maar ook de oud-Duitse herder Eros die bij Bonne hoort en de Afgaanse windhond Cody die bij Brönte hoort zijn van de partij. Alles rent door elkaar en alle hondjes spelen met elkaar, het is geweldig om te zien. Brönte vindt het in het begin nog een beetje spannend maar al snel heeft hij door dat de andere honden heel voorzichtig met hem zijn. Chera, ons "pack woman" rent al klapperent met haar kaken achter haar broer Consho aan om hem maar zoveel mogelijk in zijn dikke billen te kunnen bijten. Dakota en Beau zijn in het begin ook onafscheidelijk. Maar als we verder wandelen gaan ze ook steeds meer met de andere honden spelen. Het is mooi om te zien hoe ook Kira, Eros en Cody helemaal worden geaccepteerd. Zo verdraagzaam gaat alles, daar kan ik zo van genieten. Tussen de reuen geen gedoe en ook de teven gaan allemaal goed met elkaar. Soms is Wahots wat onhandig lomp in zijn spel en moet ik hem wat kalmeren, maar er zit geen kwade intentie achter. Niet 1 grom, gedurende de hele wandeling, zo mooi! En ook de manier waarom de honden met Brönte spelen, hij wordt er helemaal bij betrokken maar ze zijn oh zo voorzichtig met hem. Het is genieten met een grote G. De wandeling is prachtig, het bos is zo mooi in deze tijd. En wat ook mooi is, is de waterpartij, een klein riviertje waar natuurlijk direct een aantal honden in springen. Niet allemaal zijn ze gek op water, maar de meeste wel. Na een mooie, lange wandeling komen we weer terug bij de herberg, waar we allemaal nog even wat eten en drinken. Daar word ik verrast door Saskia, Sanne en Sanne. Ik krijg een prachtige foto op canvas van beau en Dakota, ik ben er een beetje stil van. Ik ben zo dankbaar voor deze mooie mensen en mooie honden.... wat een geluk, wat een rijkdom. Mijn lieve mooie wijze meisje, mijn Sara wat heb je mij veel goeds gebracht.... Wat mis ik je verschrikkelijk, maar wat ben ik je dankbaar voor je mooie nalatenschap.... Wat een prachtige dag was dit. Dank voor iedereen die er bij was! Dit is voor mij een dag, die voor altijd in mijn hart zit.

Ja doei, ga lekker zelf dat water in....

he bah, dat is nat.... 

Walk of Wisdom

Door het verdriet van de laatste tijd, was het tijd om eens even ruimte te maken in mijn hoofd.

 En wat is er dan mooier dan de natuur in trekken? Juist, de natuur in trekken met een hond! Zo gezegd, zo gedaan. Ik ben op zoek gegaan naar een mooie lange afstandswandeling. En die heb ik gevonden. Het is een nieuwerwetse pelgrimstocht, de Walk of Wisdom. Een prachtige route in en rond de stad Nijmegen. Het is een echte pelgrimstocht met allerlei rituelen en symbolen. Ik bestelde de informatie en dat info pakket is direct jouw deelname bewijst. Er zit een mooie zwarte leren veter bij, waar je duivenringetjes aan kunt sparen. Duivenringetjes? Ja, in plaats van een stempel op een pelgrimspaspoort, krijg je op verschillende plekken een mooie gekleurd duivenringetje (je weet wel, zo'n ringetje dat postduiven om hun pootje hebben). De route is prachtig, door geweldige natuurgebieden en langs mooie dorpen. Het is een behoorlijk lange tocht dus je moet er wel een paar dagen voor uit trekken. Maar je kunt op je eigen tempo lopen, want het maakt niet uit hoe lang je erover doet. Ik besloot om te starten samen met Wahots. Ik zou overdag een kilometer of 15 lopen en dan 's nachts op een camping in een trekkerstentje overnachten.

Dat betekende wel dat ik een behoorlijke bepakking op mijn rug moest meezeulen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Vol goede moed gingen Hotsje en ik op weg op 5 oktober. We hebben genoten! Hots was geweldig, ik was zo trots op hem. Hij loopt keurig naast mij en als ik zeg, voorzichtig, staat hij direct stil. Hij ging met me mee, de loopbrug over een snelle weg over.... dat was een behoorlijk eng ding, zeker voor een wolfhond. Maar hij deed het toch maar! Maar 's nachts was het wel even een dingetje.... Hij wilde namelijk niet in de tent. Gelukkig heeft hij een warme jas aan en het was nog niet al te koud 's nachts, dus bleef hij op zijn kleed, vlak voor de ingang van de tent liggen. Ja, ik had hem wel met de riem aan een picknicktafel vast gelegd hoor.... durfde geen risico te nemen. En de rits van de tent een stukje open gelaten, zodat ik hem kon zien. Maar overdag was het heerlijk. Prachtig weer een mooie natuur.

Onderweg schreef ik af en toe een mooie boodschap op een steen, ondertekend door Wijze Wolf. Leuk voor andere pelgrim wandelaars. Maar het buiten slapen van Hots vond ik toch niet prettig, dus haalde Jan ons de volgende avond weer op. De eerste twee dagen zaten erop. We hadden twee ringetjes aan onze veter (Ja, Hots heeft zijn eigen veter).

Toch wilde ik graag verder lopen, dus ging ik 9 oktober weer op pad, dit keer met Daentje, want die kan wel gewoon mee de tent in. Wederom was het genieten. Hoewel ik Hots constant aangelijnd had gehouden, mocht Daentje van mij hier en daar lekker los. Zij luistert iets beter als ze los is en ze jaagt niet. De route loopt ook een stukje door Duitsland, door het Reichswald.... en daar was het een puinhoop. Een mooie puinhoop dat wel. Door de stormen waren verschillende bomen omgewaaid en lagen dwars over de paden. Het was hier en daar een echte survival tocht.... er onderdoor, er overheen, maar we kwamen er. Daentje is inderdaad echt geweldig in een tent. Ik kon gerust even gaan douchen, zij blijft dan gewoon rustig in de tent liggen.... de kanjer. We hebben bij een pannenkoekhuis samen een pannenkoek gegeten, ja een beetje verwennen mag op zo'n tocht, vind je niet? Helaas moesten we weer op de tweede dag naar huis, vanwege familie omstandigheden. Aangezien de temperaturen nu toch wel erg dalen in de nacht, heb ik besloten dat ik de toch in het voorjaar weer ga voortzetten. Maar voor nu, hebben we genoten!!!

Het houdt niet op

Als ik deze ochtend wakker word, sta ik verdrietig op. Het wordt weer een zware dag. De beslissing is genomen, een afspraak gemaakt. Vandaag om half 12 zullen we met Sam naar de dierenarts gaan. Sam is al heel lang hartpatiënt, met medicijnen was het steeds redelijk onder controle te houden. Maar de laatste tijd ging het hard achteruit. De dag nadat we afscheid hadden genomen van Sara, moesten we met spoed met hem naar de dierenarts. Hij heeft toen een injectie en verhoging van de medicatie gekregen. Maar we wisten dat het niet lang meer zou duren. Woensdag werd het hoesten en de benauwdheid weer erger, ik heb hem extra medicatie gegeven, maar dat hielp niet. En dus wisten we dat het moment was aangebroken. We moesten afscheid nemen van onze stoere Sammie. Ik weet nog zo goed hoe hij ons had uitgekozen in plaats van wij hem. Bijna 10 jaar geleden, we gingen voor een wildkleurige teckel. We hadden afscheid moeten nemen van ons blonde teckelmeisje Lucky en nu wilde ik een wildkleur, zodat we niet teveel zouden gaan vergelijken. Bij de fokker zat ik op de grond en probeerde contact te maken met een wildkleurig reutje. Toen vanuit een hoek van de kamer,  een blonde reu kwam aanlopen met een enorme plastic kip in zijn kleine teckelbekkie meeslepend. Hij legde de kip voor me neer, alsof hij zeggen wilde, ik ga met jullie mee. Het was liefde op het eerste gezicht en hij ging mee. En zo zijn er natuurlijk nog tal van herinneringen. Ik zal ze stuk voor stuk koesteren.
Het is veel, weer een afscheid, we hebben de tijd niet om alles te verwerken. Het heeft zijn weerslag op de gezondheid van Jan en van mij, we zijn er niet al te best aan toe. Maar we worstelen door... we moeten wel. Maar ik hoop met recht dat nu de zon weer eens gaat schijnen voor ons......

En zo volgt de ene dag de andere.....

Het is koud, maar de zon komt al op en verdringt de nevel die over het land ligt. Ik kom beneden en laat de honden even naar buiten.... het is raar, het klopt niet.... Het gemis is groot. Mijn tranen prikken alweer achter mijn ogen, ik laat ze maar komen.
Gisteren hebben we haar laten cremeren. Het was druilerig weer, zoals dat hoort bij een crematie. Het was een nare dag, alles deed mij fysiek pijn, vooral de hoofdpijn was erg. Niet gek, want ik slaap al een tijdje niet meer zo goed.
Als ik op de bank lig, voel ik haar hoofd tegen me aan. Niet echt natuurlijk, maar de herinnering zoals ze altijd bij me lag..... Als we aan tafel zitten om te eten, en ik geef Sam, die altijd op de stoel naast mij zit, stiekem wat lekkers, zie ik haar oogjes onder de tafel mij aankijken en zeggen.... ik ook! Als ik naar het raam kijk waar Romy en Grace in de vensterbank staan, zie ik haar ertussen, zoals het hoort. De leegte die ze achterlaat is niet te bevatten....
Terwijl ik zo achter mijn laptop zit, rennen de honden als gekken van binnen naar buiten. Ze zijn druk, erg druk. Ook dat is niet gek, het is een reactie op alles wat gaande is. Ze weten geen raad met mijn verdriet, ik snap dat wel maar kan het niet veranderen. Wya en Kira hebben hun eigen verdriet. Gisteren lag Wya te dromen, ineens een wolvenhuil, ze werd er zelf wakker van. Ja, lieve Wya, ik weet waar je over droomde....We missen haar allemaal.


Gisteren kregen we een prachtige kaart over de post. Een mooie zwart wit foto van Sara, lieve woorden van goede vrienden. Ik heb de kaart ingelijst en een mooi plekje gegeven.

En alsof het allemaal nog niet ellendig genoeg is, zijn we gisteren met spoed naar de dierenarts geweest met Sam. Ook hij mist zijn Sara en zijn hartje kan het allemaal niet zo goed meer aan. Hij is al tijden aan de medicatie, zijn hart is vergroot en de klep lekt. Maar gisteren was hij extreem kortademig en lag te trillen bij iedere hartslag. Hevig hartfibrilleren en vocht in de longen was de conclusie van Maarten, de dierenarts. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om ons te vertellen dat het einde nabij was en gaf als optie een injectie waardoor het vocht zou worden afgevoerd. Ja, wij kunnen inderdaad op dit moment niet nog een verlies aan en Sam kreeg de injectie.

Het sloeg gelukkig goed aan. Direct buiten de praktijk stond hij al met zijn poot omhoog om het eerste vocht te lozen. Ook de medicatie moesten we verhogen, zelfs tot iets boven de toegestane hoeveelheid. Eenmaal thuis lag hij al snel diep te slapen, zijn lijfje leek iets rustiger, de hartslag ook. Dit weekend gaat hij wel doorkomen, maar we weten dat zijn afscheid ook niet lang op zich zal laten wachten. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij eerder zou zijn gegaan dan Sara, maar zo zie je maar hoe het leven kan lopen.

Als de honden zijn verzorgd, duik ik even achter mijn laptop. Een herinnering van Facebook .....
Prachtige, lieve Sara op het Rozendaalse veld. Een herinnering van 4 jaar geleden, toen was ze 2. Daar komen de tranen weer, ik kan ze niet tegenhouden. Het lijkt alsof het leven de glans verloren is. Niets lijkt me meer echt te boeien. Zodra Hots een snik van mij hoort, staat hij bij me. Hij kan er niet goed tegen dat ik huil en wil de tranen van mijn gezicht likken. De grote goedzak, een echte zoon van zijn moeder. Het is goed dat hij hier nu is. Goed voor mij, voor zijn zusje Wya en voor de stabiliteit van de roedel. Want Sara slaat een gat in de roedel, zij was de leider, de kalmerende factor, de stille kracht. Hij zal haar nooit kunnen vervangen, maar hij doet zijn best, dat zie ik. Sara zou trots op hem zijn.

En zo volgt de ene dag de andere.....
Het leven gaat door, ik weet het. Maar het leven zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.

Afscheid

VAARWEL
Vaarwel mooi meisje

Vaarwel love of my life

Vaarwel glinsterende gouden ogen

Vaarwel neusje tegen mijn hand

Vaarwel moed, kracht en wijsheid

Vaarwel beautiful leading lady

Vaarwel liefdevolle moeder

Vaarwel allerbeste vriendin

Vaarwel vacht om in weg te kruipen

Vaarwel zacht kwispelende staart

Vaarwel perfect Saarloos meisje

Vaarwel mijn lieve mooie wolf

voor altijd zijn we verbonden

maar in deze wereld zeg ik je nu

Vaarwel

Alles voor het laatst...

Gisteren voor het laatst naar de hei, helaas niet zo mooi paars als andere jaren, door de droogte, maar ach... daar komen we ook niet voor. Hoewel Sara echt bijna op is, sterk vermagerd en erg kortademig, kijkt ze me dankbaar aan. Nog even wandelen op de hei. Ze loopt voor me uit, ze is erg wankelig maar dribbelt toch vrolijk. Het is de laatste keer hier. Terwijl we ons pad volgen, komen de herinneringen in mij naar boven. Wat hebben we hier vaak en met veel verschillende honden heerlijk gewandeld. Het zijn fijne en mooie herinneringen. Het lijkt alsof Sara het ook voelt. Af en toe staat ze even stil, kijkt uitgebreid om zich heen, kijkt dan even naar mij en piept zacht. Onderaan de bult gaan we even in de schaduw zitten. Ik ga haar nu niet meer de bult mee opnemen, dat kan ze niet meer aan. Ze krijgt wat water, wat ik bij me heb en samen zitten we daar. In de verte zien we een wandelaar met een hondje. Verder is het stil.... we zitten daar een poosje en genieten van het uitzicht. Dan piept Sara weer even en staat op. Het is tijd om verder te gaan. We vervolgen ons pad en lopen door het bos langzaam weer terug naar de auto.

s' Avonds mee naar Kevin, Renske en Millie. Even gezellig samen zijn en een kort wandelingetje maken. Dan weer een moment van afscheid. Een laatste knuffel. Liefdevol legt ze haar hoofd op Kevins schoot.

Thuis ligt ze rustig te slapen. Maar als het donker is, rond een uur of elf, komt ze me halen. Nog een keer wil ze ons avondrondje lopen, nog één keer. Heerlijk vindt ze het, wandelen in het donker. Zij heeft een lichtgevende halsband om en ik een lampje op mijn hoofd, zodat ik kan zien waar ik loop. Lekker samen "op jacht". Ze geniet er zoals altijd enorm van, maar ik heb een zwaar gevoel in mijn maag. Dit is de laatste keer dat we dit rondje lopen....

Vandaag even naar het Iddinkbos. Dit is echt de laatste wandeling, want over een paar uurtjes komt de dierenarts. Ik verbaas mij over haar wilskracht. Ze ziet er zo breekbaar uit en kan amper fatsoenlijk meer lopen, maar ze springt uit de auto en geniet van deze laatste wandeling. Ze denkt niet aan wat komen gaat en ruikt aan ieder grassprietje, laat overal een paar druppels urine vallen en laat weten dat zij er was. Ook nu komen de herinneringen weer boven. Ook hier hebben we zo vaak met allerlei honden gewandeld. Hoewel ik ooit dankbaar zal zijn voor deze herinneringen, doen ze nu alleen enorm veel pijn..... Nooit zal ik hier meer met haar kunnen lopen. Dit bos zal nooit meer hetzelfde voelen.... Het verdriet doet mij letterlijk fysiek pijn. Pijn in mijn buik, druk op mijn borst, zoveel verdriet.....Tranen stromen over mijn wangen, ze maken het pad wazig. Maar ik ken de weg en zij ook. Net als gisteren staat ze ook nu af en toe stil en kijkt rustig om zich heen, ook nu kijkt ze mij aan en piept zachtjes.... Dan komen we weer bij de auto.... eenmaal thuis krijgt ze nog één keer eten, samen met de rest natuurlijk. Ik doe een lekker rauw eitje door haar eten. Ze krijgt wat vlees en wat zalm. Maar ze eet maar een klein beetje, ze likt het ei op, eet het vlees maar ze laat wat zalm staan......Dan loopt ze naar binnen en gaat liggen op haar plekje achter mijn stoel. Ze is moe, doodmoe.... ze is op.....
Straks komt de dierenarts en mag ze gaan, naar Chloe en Mira, naar Bass en Chase en naar haar kleinzoon kleine lieve Chetco....naar alle hondjes die haar voor zijn gegaan....... Ik hoop dat ze op een heerlijk plekje komt, waar ze voor altijd veilig is......

We willen alle mensen die zo met ons hebben meegeleefd enorm bedanken voor alle lieve berichtjes, gedachten, positieve energie en opgestoken kaarsjes. In het bijzonder willen we Esther en Eric bedanken, die ons door de enorme moeilijke periode hebben heen gesleept en ieder minuut met ons hebben meebeleefd. Ook dank voor Yvonne voor haar steun en medeleven.
Verder willen we al het personeel van onze eigen dierenartspraktijk Sterkliniek Doetinchem Zeddam en in het bijzonder Margriet enorm bedanken voor hun liefdevolle zorg en medeleven. Ook veel dank voor de medewerkers van Sterkliniek Korte Akkeren waar Sara haar operatie aan de kaak en knie heeft ondergaan. Tot slot onze dank voor  dr. Giora van Straten en drs. Marjanne Zaal en de rest van het team van diergeneeskundig specialistisch centrum de Wagenrenk voor hun goede zorg voor Sara vorig jaar tijdens haar operatie en herstel daarvan. Het is ontzettend jammer dat het nog niet eens een jaar heeft mogen baten. Maar één ding staat vast, ze heeft in de tijd die ze nog had, volop genoten van het leven!

Liefde

Nog een keer naar haar grote liefde, Rigg. Haar vriendje Rigg, de papa van Wyakin en Wahots. We hebben afgesproken om met Esther en Eric te gaan wandelen bij het Aamsveen. Ik heb Ron Baltus gevraagd om te komen, zodat er nog wat mooie foto's van Sara en het gezin kunnen worden genomen. Dit eerste nest van Sara is waar het Silva Amica avontuur voor ons begon. Met de wetenschap dat dit waarschijnlijk haar laatste mooie wandeling met Rigg wordt in ons achterhoofd lopen we met de honden naar de auto. Sara springt enthousiast de auto in, ze vindt het, zoals altijd, geweldig dat ze mee mag. Wyakin springt ook zelfstandig in de auto, maar die vindt het autorijden niet zo geweldig. Wahots moeten we de auto in tillen, hij vindt die bus nog maar een beetje eng.
We zijn vroeg, veel te vroeg. We hadden om 15.00 uur afgesproken maar om 14.30 zijn we al vlakbij. Natuurlijk moet ik plassen, dus we stoppen in het restaurantje dat daar net over de grens in Duitsland is. We drinken er een kopje koffie en ik kan even naar het toilet. Dan verder naar de parkeerplaats, waar we de bus parkeren en de honden uit de autokennel halen. Wya en Sara herkennen de plek en zijn direct door het dolle heen. Niet snel daarna draait Ron de parkeerplaats ook op. Na nog wat wachten zijn daar ook Esther en Eric. Sara herkent hun auto al en wordt razend enthousiast. Als Rigg uitstapt begroet ze hem liefdevol. We staan daar even kort te praten als Eric bedenkt dat hij iets is vergeten in de auto, Esther zal het even gaan pakken.... maar dat vindt Sara maar raar. Esther zal toch niet weg gaan? Sara wil achter haar aan lopen, maar vindt Ron, die daar met zijn foto apparatuur bezig is, toch een beetje te spannend om zomaar langsheen te wandelen Ze maakt een grote draai om de auto's heen en loopt op die manier toch achter Esther aan. Die heeft niets in de gaten tot ze weer terugloopt en Sara ineens vanachter haar tevoorschijn komt. Als de hele club compleet is gaan we wandelen. We vinden een aantal mooie plekjes waar we stoppen om foto's te nemen. Ron neemt alle tijd voor ons en de honden krijgen ook tijd om tussendoor lekker te snuffelen. Hoewel de wandeling erg fijn is, hangt er toch een andere sfeer, de honden lijken dat ook te merken want ze spelen niet echt, maar ze genieten natuurlijk wel van de wandeling. Uiteindelijk komen we weer terug bij de parkeerplaats en nemen we afscheid van Ron. Wij gaan nog even met Esther en Eric een hapje eten in het Duitse restaurantje. Daarna wordt het echt tijd voor het afscheid. Het is emotioneel, er is altijd een bijzondere band geweest tussen Esther en Sara en Es vindt het dan ook heel verdrietig dat dit de laatste keer is dat ze onze geweldige Sara ziet. We slikken allemaal onze tranen weg. Op de terugreis in de auto ben ik stil...Ik ben blij dat we Sara deze dag hebben kunnen geven, ik heb haar daadwerkelijk zien genieten. Maar het is dubbel, want ja, het is een afscheid.....
En ik weet dat het moment dat ik afscheid moet nemen van haar, alsmaar dichterbij komt....
Niet aan denken, gewoon nog even niet aan denken.......

Een zwarte dag....

Pijn, verwoestende pijn, alsof messen steken in mijn hart, alsof mijn hals wordt dichtgeknepen, ik snak naar adem en slik, slik, slik.....
Alsof ik in een ongelooflijk verdrietige film speel, hoor ik mijn eigen stem als ik zeg....

"Eigenlijk bevestigt dit wat ik al wist, zo verdrietig en zo jammer dat het nog geen jaar goed heeft mogen gaan."
Ik sta tegenover Margriet, de dierenarts, zij knikt en is stil. Ze weet niet goed wat ze moet zeggen. Ze kent de geschiedenis van Sara maar al te goed, ze kent ons maar al te goed. Ze weet dat er geen woorden zijn. Ze zal het dossier doorsturen naar Wageningen en vragen of er medicatie is om de rest van haar tijd nog comfortabel te kunnen leven.... voor zo lang of zo kort als het zal duren.....
Als een robot geef ik haar een hand en bedank haar, ik loop naar de balie en reken netjes af. Sara slentert achter mij aan. Daarna in mijn kleine nieuwe autootje, Sara op de achterbank. We rijden naar het bos, vlakbij de dierenartspraktijk. Ik had Sara beloofd dat we daarheen zouden gaan als ze lief was bij de dierenarts. Ze was lief, ze is altijd lief. Tijdens het bloedprikken, tijdens het nemen van de röntgenfoto. Ze heeft het al zo vaak moeten doorstaan. Ik parkeer de auto in het bos en laat Saartje eruit. Ze kwispelt en wandelt vrolijk voor mij uit. Ik loop er langzaam achteraan.... ik voel de tranen komen. Hier kan het, hier is niemand.... en ik laat het vocht stromen.... ik kan het niet meer tegenhouden.... het doet zo'n pijn.... daar in het bos, stort ik in.... Ik ga op een omgevallen boomstronk zitten en laat mijn gedachten gaan.

Ik wist dit al, eigenlijk al een heel tijdje. Ik voelde het gewoon, ook toen er nog niets te merken was aan haar. Maar toen ze ging vermageren, af en toe begon te hoesten en er 's morgens weer grote plassen in de keuken lagen, was het helemaal duidelijk. Vandaag mochten we om 08.30 uur bij Margriet komen, ze bevestigde het afgrijselijke vermoeden. De kanker is terug en hoe.... een nog veel grotere tumor dan de vorige drukt de longen weg, dit verklaart het kortademige en het hoesten.
Ik zit op de boomstronk, schud mijn hoofd en heb mijn handen voor mijn ogen.....ik ben boos, gefrustreerd en vooral intens verdrietig....
Nog niet eens een jaar, nog niet eens een jaar en het is al terug in deze verwoestende vorm....
Dan voel ik het neusje van Sara tegen mijn hand, ze is naar me toe gelopen en kijkt met met haar grote bolle oogjes aan..... ik snik nog wat na, ze piept....
Dan draait ze een gek rondje alsof ze zeggen wil: "Hé, ik ben er nog, het is mooi weer, we zijn in het bos.... life is good...." Honden leven in het nu en genieten van ieder moment. Het afgelopen jaar heeft ze heel wat genoten, gelukkig. Ik sta op en wandel langzaam door, ze rent weer voor mij uit alsof er geen vuiltje aan de lucht is. We gaan niet al te ver, als we weer terug zijn thuis, duiken alle hondjes op haar af. Ze wordt besnuffeld en begroet... en ik.... ik weet het niet meer.......

Waarom vind ik wolfhonden ook alweer zo leuk?

Tja, dat is een vraag die ik mijzelf vooral stel als ik één van de draken weer heb betrapt op iets ondeugends. Ja, het zijn geweldige honden, prachtig om te zien en zo puur. Het voelt bijzonder als je de liefde en het vertrouwen van een wolfhond hebt gewonnen. Want eerlijk is eerlijk, zij geven hun vertrouwen niet zomaar weg. Het zijn enorme kroeldozen en de roedel is voor hen enorm belangrijk. Dat maakt dat ze echt deel uitmaken van het gezin, een leven zonder is dan haast niet meer voor te stellen.
Waarom dan toch die vraag? Tja, dat zit m dus in die ondeugendheid. Een wolfhond doet waar ie zin in heeft (is toch eigenlijk om jaloers op te worden). En soms is waar ie zin in heeft niet helemaal waar het baasje op zit te wachten.....
Dus na verschillende lederen bankstellen, het nodige voedsel dat van het aanrecht is gestolen, de talloze gesloopte benches, twee paar Birkenstocks waar ik zo gek op was, een stuk of vijf afstandsbedieningen, een lederen portemonnee van Jan die vakkundig versnipperd is, waarbij opgemerkt moet worden dat het muntgeld, het rijbewijs en plastic bankkaartjes alsmede het papieren briefje van tien euro onaangetast zijn, wat toch knap is en nu tuinstoelkussen nummer 275, vraag ik mij echt wel eens af......
Waarom vind ik wolfhonden ook alweer zo leuk?
Pffffff.......
Nou, om die ondeugende oogjes die me dan aankijken met een blik van... "Tja, had je ze maar moeten opruimen hè.... dat weet je toch? Hoe lang heb je nu al wolfhonden? Maar ik hou nog van je hoor baasje....Jij ook van mij?"
"Ja, draakje, ik ook van jou!"