Gisteren hebben we haar laten cremeren. Het was druilerig weer, zoals dat hoort bij een crematie. Het was een nare dag, alles deed mij fysiek pijn, vooral de hoofdpijn was erg. Niet gek, want ik slaap al een tijdje niet meer zo goed.
Als ik op de bank lig, voel ik haar hoofd tegen me aan. Niet echt natuurlijk, maar de herinnering zoals ze altijd bij me lag..... Als we aan tafel zitten om te eten, en ik geef Sam, die altijd op de stoel naast mij zit, stiekem wat lekkers, zie ik haar oogjes onder de tafel mij aankijken en zeggen.... ik ook! Als ik naar het raam kijk waar Romy en Grace in de vensterbank staan, zie ik haar ertussen, zoals het hoort. De leegte die ze achterlaat is niet te bevatten....
Terwijl ik zo achter mijn laptop zit, rennen de honden als gekken van binnen naar buiten. Ze zijn druk, erg druk. Ook dat is niet gek, het is een reactie op alles wat gaande is. Ze weten geen raad met mijn verdriet, ik snap dat wel maar kan het niet veranderen. Wya en Kira hebben hun eigen verdriet. Gisteren lag Wya te dromen, ineens een wolvenhuil, ze werd er zelf wakker van. Ja, lieve Wya, ik weet waar je over droomde....We missen haar allemaal.
Gisteren kregen we een prachtige kaart over de post. Een mooie zwart wit foto van Sara, lieve woorden van goede vrienden. Ik heb de kaart ingelijst en een mooi plekje gegeven.
En alsof het allemaal nog niet ellendig genoeg is, zijn we gisteren met spoed naar de dierenarts geweest met Sam. Ook hij mist zijn Sara en zijn hartje kan het allemaal niet zo goed meer aan. Hij is al tijden aan de medicatie, zijn hart is vergroot en de klep lekt. Maar gisteren was hij extreem kortademig en lag te trillen bij iedere hartslag. Hevig hartfibrilleren en vocht in de longen was de conclusie van Maarten, de dierenarts. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om ons te vertellen dat het einde nabij was en gaf als optie een injectie waardoor het vocht zou worden afgevoerd. Ja, wij kunnen inderdaad op dit moment niet nog een verlies aan en Sam kreeg de injectie.
Als de honden zijn verzorgd, duik ik even achter mijn laptop. Een herinnering van Facebook .....Prachtige, lieve Sara op het Rozendaalse veld. Een herinnering van 4 jaar geleden, toen was ze 2. Daar komen de tranen weer, ik kan ze niet tegenhouden. Het lijkt alsof het leven de glans verloren is. Niets lijkt me meer echt te boeien. Zodra Hots een snik van mij hoort, staat hij bij me. Hij kan er niet goed tegen dat ik huil en wil de tranen van mijn gezicht likken. De grote goedzak, een echte zoon van zijn moeder. Het is goed dat hij hier nu is. Goed voor mij, voor zijn zusje Wya en voor de stabiliteit van de roedel. Want Sara slaat een gat in de roedel, zij was de leider, de kalmerende factor, de stille kracht. Hij zal haar nooit kunnen vervangen, maar hij doet zijn best, dat zie ik. Sara zou trots op hem zijn.
En zo volgt de ene dag de andere.....
Het leven gaat door, ik weet het. Maar het leven zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.
