Het houdt niet op

Als ik deze ochtend wakker word, sta ik verdrietig op. Het wordt weer een zware dag. De beslissing is genomen, een afspraak gemaakt. Vandaag om half 12 zullen we met Sam naar de dierenarts gaan. Sam is al heel lang hartpatiënt, met medicijnen was het steeds redelijk onder controle te houden. Maar de laatste tijd ging het hard achteruit. De dag nadat we afscheid hadden genomen van Sara, moesten we met spoed met hem naar de dierenarts. Hij heeft toen een injectie en verhoging van de medicatie gekregen. Maar we wisten dat het niet lang meer zou duren. Woensdag werd het hoesten en de benauwdheid weer erger, ik heb hem extra medicatie gegeven, maar dat hielp niet. En dus wisten we dat het moment was aangebroken. We moesten afscheid nemen van onze stoere Sammie. Ik weet nog zo goed hoe hij ons had uitgekozen in plaats van wij hem. Bijna 10 jaar geleden, we gingen voor een wildkleurige teckel. We hadden afscheid moeten nemen van ons blonde teckelmeisje Lucky en nu wilde ik een wildkleur, zodat we niet teveel zouden gaan vergelijken. Bij de fokker zat ik op de grond en probeerde contact te maken met een wildkleurig reutje. Toen vanuit een hoek van de kamer,  een blonde reu kwam aanlopen met een enorme plastic kip in zijn kleine teckelbekkie meeslepend. Hij legde de kip voor me neer, alsof hij zeggen wilde, ik ga met jullie mee. Het was liefde op het eerste gezicht en hij ging mee. En zo zijn er natuurlijk nog tal van herinneringen. Ik zal ze stuk voor stuk koesteren.
Het is veel, weer een afscheid, we hebben de tijd niet om alles te verwerken. Het heeft zijn weerslag op de gezondheid van Jan en van mij, we zijn er niet al te best aan toe. Maar we worstelen door... we moeten wel. Maar ik hoop met recht dat nu de zon weer eens gaat schijnen voor ons......