Liefde

Nog een keer naar haar grote liefde, Rigg. Haar vriendje Rigg, de papa van Wyakin en Wahots. We hebben afgesproken om met Esther en Eric te gaan wandelen bij het Aamsveen. Ik heb Ron Baltus gevraagd om te komen, zodat er nog wat mooie foto's van Sara en het gezin kunnen worden genomen. Dit eerste nest van Sara is waar het Silva Amica avontuur voor ons begon. Met de wetenschap dat dit waarschijnlijk haar laatste mooie wandeling met Rigg wordt in ons achterhoofd lopen we met de honden naar de auto. Sara springt enthousiast de auto in, ze vindt het, zoals altijd, geweldig dat ze mee mag. Wyakin springt ook zelfstandig in de auto, maar die vindt het autorijden niet zo geweldig. Wahots moeten we de auto in tillen, hij vindt die bus nog maar een beetje eng.
We zijn vroeg, veel te vroeg. We hadden om 15.00 uur afgesproken maar om 14.30 zijn we al vlakbij. Natuurlijk moet ik plassen, dus we stoppen in het restaurantje dat daar net over de grens in Duitsland is. We drinken er een kopje koffie en ik kan even naar het toilet. Dan verder naar de parkeerplaats, waar we de bus parkeren en de honden uit de autokennel halen. Wya en Sara herkennen de plek en zijn direct door het dolle heen. Niet snel daarna draait Ron de parkeerplaats ook op. Na nog wat wachten zijn daar ook Esther en Eric. Sara herkent hun auto al en wordt razend enthousiast. Als Rigg uitstapt begroet ze hem liefdevol. We staan daar even kort te praten als Eric bedenkt dat hij iets is vergeten in de auto, Esther zal het even gaan pakken.... maar dat vindt Sara maar raar. Esther zal toch niet weg gaan? Sara wil achter haar aan lopen, maar vindt Ron, die daar met zijn foto apparatuur bezig is, toch een beetje te spannend om zomaar langsheen te wandelen Ze maakt een grote draai om de auto's heen en loopt op die manier toch achter Esther aan. Die heeft niets in de gaten tot ze weer terugloopt en Sara ineens vanachter haar tevoorschijn komt. Als de hele club compleet is gaan we wandelen. We vinden een aantal mooie plekjes waar we stoppen om foto's te nemen. Ron neemt alle tijd voor ons en de honden krijgen ook tijd om tussendoor lekker te snuffelen. Hoewel de wandeling erg fijn is, hangt er toch een andere sfeer, de honden lijken dat ook te merken want ze spelen niet echt, maar ze genieten natuurlijk wel van de wandeling. Uiteindelijk komen we weer terug bij de parkeerplaats en nemen we afscheid van Ron. Wij gaan nog even met Esther en Eric een hapje eten in het Duitse restaurantje. Daarna wordt het echt tijd voor het afscheid. Het is emotioneel, er is altijd een bijzondere band geweest tussen Esther en Sara en Es vindt het dan ook heel verdrietig dat dit de laatste keer is dat ze onze geweldige Sara ziet. We slikken allemaal onze tranen weg. Op de terugreis in de auto ben ik stil...Ik ben blij dat we Sara deze dag hebben kunnen geven, ik heb haar daadwerkelijk zien genieten. Maar het is dubbel, want ja, het is een afscheid.....
En ik weet dat het moment dat ik afscheid moet nemen van haar, alsmaar dichterbij komt....
Niet aan denken, gewoon nog even niet aan denken.......