Waarom vind ik wolfhonden ook alweer zo leuk?

Tja, dat is een vraag die ik mijzelf vooral stel als ik één van de draken weer heb betrapt op iets ondeugends. Ja, het zijn geweldige honden, prachtig om te zien en zo puur. Het voelt bijzonder als je de liefde en het vertrouwen van een wolfhond hebt gewonnen. Want eerlijk is eerlijk, zij geven hun vertrouwen niet zomaar weg. Het zijn enorme kroeldozen en de roedel is voor hen enorm belangrijk. Dat maakt dat ze echt deel uitmaken van het gezin, een leven zonder is dan haast niet meer voor te stellen.
Waarom dan toch die vraag? Tja, dat zit m dus in die ondeugendheid. Een wolfhond doet waar ie zin in heeft (is toch eigenlijk om jaloers op te worden). En soms is waar ie zin in heeft niet helemaal waar het baasje op zit te wachten.....
Dus na verschillende lederen bankstellen, het nodige voedsel dat van het aanrecht is gestolen, de talloze gesloopte benches, twee paar Birkenstocks waar ik zo gek op was, een stuk of vijf afstandsbedieningen, een lederen portemonnee van Jan die vakkundig versnipperd is, waarbij opgemerkt moet worden dat het muntgeld, het rijbewijs en plastic bankkaartjes alsmede het papieren briefje van tien euro onaangetast zijn, wat toch knap is en nu tuinstoelkussen nummer 275, vraag ik mij echt wel eens af......
Waarom vind ik wolfhonden ook alweer zo leuk?
Pffffff.......
Nou, om die ondeugende oogjes die me dan aankijken met een blik van... "Tja, had je ze maar moeten opruimen hè.... dat weet je toch? Hoe lang heb je nu al wolfhonden? Maar ik hou nog van je hoor baasje....Jij ook van mij?"
"Ja, draakje, ik ook van jou!"