Tjonge wat een schrik. Zondag was ik gaan wandelen bij Landal Stroombroek in Braamt. Daar is zo'n meertje met aangelegd strand voor de toeristen. Maar van 1 oktober tot 1 april zijn er geen toeristen dus loopt iedereen daar met zijn hond los. Soort van gedoogbeleid. Dus ik ook regelmatig. Nu was het wel wat koud, maar ach, de monstertjes hebben een dikke vacht denk ik dan maar. In en uit het water is het eerste wat ze doen. Maar na nog maar een klein stukje te hebben gelopen zag ik Chloe en Sara voor mij, Sam zat zoals gewoonlijk aan de lijn en ik voelde in mijn knieholte een hond tegen mij aan dreunen. Ik nog een beetje boos zeggen: "Luna, pas op!". En direct weer het zelfde. Ik keek om en schrok mijzelf helemaal dood. Luna was in een stuip, helemaal samengekrampt. Ik duik op haar en gil min of meer "wat is er Luna, meisje....". Maar ze was al aan het schudden, kon niet meer staan. Eerst dacht ik aan een hartaanval... die is er geweest dacht ik. Van schrik liet ik Sam los, die rent dan normaliter gelijk ervandoor.... lang leve de vrijheid. "Nu ook, maar ik direct boos schreeuwen: "Sam kom hierrrrrrr!!" Hij schrok zich dood en dacht, die meent het, en kwam snel terug. (Zie je wel, die rotzak kan wel luisteren!) Maar goed, heel veel mensen met honden en niemand die even stopt om te vragen of je hulp nodig hebt. Pfffff, ben ik daarvoor naar de Achterhoek verhuisd, daar was toch zoiets als noaberschap???? Gelukkig kwam er een jong stel naar mij toe (zonder hond) vanaf het park (dus toch een paar toeristen...). Zij vroegen of ik hulp nodig had. Tja, graag, als u Sam even wilt vasthouden. Sara in paniek natuurlijk en naar hen blaffen. Ze probeerde haar te kalmeren en staken een hand naar haar uit met de woorden "stil maar, kom maar" (goed bedoeld). Dus ik reageer, laat haar maar, beste is haar te negeren, ze doet niets, houdt ons alleen goed in de gaten. Inmiddels had ik door dat het een epileptische aanval moest zijn. Schokken, trappen met de pootjes, schuimbekken, enorm kwijlen. De jongeman vroeg of we de hond samen konden oppakken en naar de auto konden brengen maar daar was geen beginnen aan. Toen ging hij proberen of hij mijn auto tot op het strandje kon rijden. Dus ik geef mijn autosleutels aan een complete vreemde mee. (wat doe je dan eigenlijk gekke dingen....) Na een paar minuten kwam hij weer terug, er was geen doorkomen aan, overal paaltjes en afzettingen. Mmmm, ben benieuwd hoe ze dat oplossen als er iemand onwel wordt op het strand en de ambulance moet komen. Hoe dan ook, de jongeman vroeg of de dierenambulance moest worden gebeld. Ik vertelde dat ik daar vroeger zelf op gereden heb en dat inmiddels voor mij duidelijk was dat ze een epileptische aanval had. Ik gaf aan even rustig te willen wachten tot ze bij kwam. Dat gebeurde toen al snel want we waren al een paar minuten verder. Natuurlijk was ze toen erg gedesoriënteerd maar aan de riem kon ik haar toch meenemen naar de auto. Zelfs Sara sprong direct in de auto deze keer en ik met vliegende vaart terug naar huis. Daar werd alles rustig, Luna ging slapen, was versleten en ik? Ik kreeg een enorme huilbui.... wat een k*tzooi!!!!!!!1Dus gisteren naar de dierenarts. Tja, ik had steeds al het idee dat er iets niet klopte maar net niet genoeg dingen om naar de dierenarts te gaan om bloed te prikken. Alhoewel ik al wel had bedacht om dat in de kerstvakantie toch te laten doen, beter voor niets dan te laat. Mmmm, was al te laat dus. Maar goed, het is afwachten nu. Is het echt primaire epilepsie of is er iets anders aan de hand en is deze aanval een bijkomstigheid. Zelf denk ik af en toe aan te snelle schildklier, maar volgens de dierenarts is dat zeer zeldzaam. Toch hebben we het meegenomen in het bloedonderzoek. Te snelle schildklier zorgt voor te snelle hartslag en dan dat koude water, dat kan natuurlijk iets ontketenen.
En nu dus..... wachten tot einde van de week, dan horen we meer.
Pffffffffffff
.JPG) |
| Het leek zo leuk...... |
