Om 08.00 uur stap ik in de auto. Mmmmmm, erg koud en dus moest ik krabben. Even de auto vast gestart en de handschoenen aangetrokken. Ondanks de handschoenen, worden mijn handen erg koud van het ijs. Ach, dat mag de pret niet drukken. Niets kan mijn humeur vandaag verpesten.
Ik neem de auto van Jan, die heeft winterbanden en aangezien het grootste deel van de reis door Duitsland gaat, is dat dus verplicht. Nog even snel mijn kaplaarzen en eigen tomtom uit mijn karretje gehaald en dan op weg.
Met de gladheid viel het reuze mee onderweg, de mist was vervelender. Maar na een goede twee en een halve uur kwam ik aan in Vijlen bij Erica. Zij had dit uitstapje georganiseerd. Het was al een drukte van belang bij haar. Verschillende mensen die mee zouden gaan, veelal met honden. Toen ik aankwam wilden ze net een eindje met de honden gaan wandelen. Leuk, ik mee natuurlijk! Zelf had ik de honden thuis gelaten, autorijden is nu eenmaal niet de favoriete bezigheid van die viervoeters en met de toestanden rondom Luna leek het me beter dat de hondjes lekker thuis bij Jan zouden blijven.
er waren natuurlijk veel Australian Cattledogs. (Erica is per slot van rekening Cattle dog coach) Maar ook Alexandra was er met man en hond, een echte Tamaskan, één van de tien hier in Nederland.
 |
| een tamaskan tussen de cattle dogs...... |
Heeft inderdaad veel weg van een
Saarloos, maar toch kon je ook duidelijk verschillen ontdekken. Ze dragen de staart iets anders, en de stand en kleur van de ogen, waren duidelijk anders. Het was
een leuk begin van de dag, die wandeling, want zo leerde ik de meeste even
kennen.
Vervolgens kregen we een lekkere kop soep met een broodje! Ja, Erica had er
echt werk van gemaakt! Daarna gingen we richting België. Het was een half
uurtje rijden met de auto, door smalle weggetjes en over mooie heuvels, het
voelde als een echte vakantiedag. Na alle toestanden, was het een welkome
afleiding voor mij!
Tja, en toen waren we ineens in Bilstain. We zetten de auto op een
parkeerplaats en nergens zag je nog wolven of überhaupt een plek waar ze zouden
kunnen zitten. door een steegje liepen we een eindje omhoog en ja hoor vanuit
het niets doemde het wolvencentrum voor ons op. Peter Lennertz en zijn vrouw
ontvingen ons gastvrij! Onze groep werd in tweeen gedeeld, want teveel mensen
tegelijk bij de wolven zorgt voor onrust. Ik had de eer om met het eerste
groepje mee naar boven te mogen. Het verblijf in van wolf Pjotr en Hannah. Ik
kan het bijna niet omschrijven hoor, zo geweldig. We stonden rustig in het verblijf
te luisteren naar wat Peter ons allemaal vertelde en ineens voelde ik een
neusje tegen mijn benen drukken. Prachtig toch, hoe Pjotr even kwam ruiken wie
ik was. Zo'n mooie grote Europese wolf, die zachtjes zijn neus tegen mijn been
drukt.....Ik was verbaasd over de grootte van Pjotr, Hannah was wel kleiner, maar Pjotr is echt een kanjer hoor! Maar enorm zachtaardig! Peter vertelde van alles en we mochten allemaal wat lekkers geven aan Pjotr en Hannah. Zo voorzichtig als die machtige beesten dan dat stukje kaas tussen je vingers uithalen. Ongelooflijk. Bijna zonder jouw vingers aan te raken, daar zou mijn Sam nog wat van kunnen leren!!! Pjotr liet ook nog even zien, dat wolven ook echte streken hebben (tja, de naam van mijn blog is niet voor niets wolvenstreken). Hij probeerde heel zachtjes maar resoluut de sjaal van een meisje te bemachtigen. Peter waarschuwde direct met niet loslaten hoor. hij pakte de sjaal over van het meisje en zei duidelijk tegen Pjotr: "Heee, los!!", en Pjotr gaf zich gewonnen. Peter vertelde dat als het meisje de sjaal zou hebben losgelaten, hij hem met geen mogelijkheid meer had kunnen terugkrijgen.
Het kon mij niet lang genoeg duren, maar aan alles komt een eind. Ik vroeg
of ik nog even bij de Saarlooswolfhonden mocht kijken. Want Peter heeft ook 4
Saartjes. Een witte, en veel mensen denken dan dat dit op een witte herder
lijkt. Nou, alleen de kleur mensen, want verder is het duidelijk een Saar. De
oortjes, de ogen, ach een wereld van verschil. Ook heeft Peter een bosbruine Saar
verder nog een dame op leeftijd en haar achterkleinkind van 8 maanden. Die
schijnt nu echt aan het puberen te zijn, zelfs de wolvendeskundige worden er af
en toe hor en dol van, hahaha.
Daarna liepen we terug naar het warme kacheltje in de ontvangstruimte, zodat
Peter met de tweede groep naar boven kon. Onderweg natuurlijk nog genieten van
de andere wolven. Ze hebben naast de Europese wolven ook een aantal Arctische
wolven. Ook hele mooie dieren, en met de sneeuw die er nu lag, behoorlijk gecamoufleerd...
Ik heb mooie foto's kunnen maken en ik heb genoten van het contact met Pjotr
en Hannah. In de ontvangstruimte heb ik nog een adoptieformulier ingevuld. Dit
jaar adopteer ik Pjotr. het centrum moet zichzelf draaiend houden, ze krijgen
geen subsidie. Om dit te kunnen verwezenlijken moeten ze dus geld binnen
krijgen. natuurlijk betaal je een entreeprijs als je bij de wolven wilt kijken,
maar daarnaast kan je dus ook één of meerdere wolven adopteren. Voor het bedrag
van 55 euro per jaar, ben je dan adoptie ouder van de wolf naar keuze. Voor mij
dit jaar dus Pjotr. ik krijg dan een officieel certificaat en een mooie foto
van hem. Verder krijg je het tijdschrift dat ze uitgeven per mail. Ach, daar
doe je dat natuurlijk niet voor, het gaat erom dat Peter en zijn vrouw dit
mooie werk kunnen blijven doen! Voor iedereen die meer wil weten of het
centrum, hier een link naar de site:http://www.wolf-center.eu/nl/home
En mocht je nog een goede daad willen doen voor kerst, mijn advies, adopteer een wolfje....
 |
| Hannah is nieuwsgierig... |
 |
| Pjotr, mijn nieuwe adoptiekind.... |
