Topdog

In het januari nummer van het online tijdschrift SeriousDogs staat een interview met Rob Mos (van Mens en Hond Consultancy) over Topdog. Ik heb de opleiding bij Rob en Jeroen gevolgd en hoop het toe te gaan passen in mijn werk als ambulant begeleider.
Leuk stukje om even te lezen! (ps, om bij pagina 2 te komen moet je dus onderaan het artikel op 2 drukken en niet de bladzij omslaan.)

http://www.seriousdogs.nl/nl/app#app/4112/704174/seriousdogs_januari_2013_topdog.htm?&_suid=68

Nieuwe vriendjes...

Vandaag zijn we weer eens lekker naar het Rozendaalse veld geweest. Het zonnetje scheen en het was echt niet koud, zo midden in de winter. Er waren meer mensen op het idee gekomen om de honden eens even lekker te laten ravotten, want we kwamen veel mensen en vooral ook veel honden tegen. Volop speelplezier dus! Eerst een "soort van" boxer, daarmee hadden de dames waterpret. Toen een ... wie het weet mag het zeggen..... Die was wat rustiger. Toen nog een zwarte labrador waar ze tikkertje mee speelden. En als klap op de vuurpijl ( het is per slot van rekening bijna oud en nieuw) kwamen we zelfs een Saarloos tegen. Sara was natuurlijk helemaal in de wolken. Tja, dan zie je toch dat ze direct door hebben dat er een rasgenoot is. Het was een reu van 2 jaar oud. Mooi kereltje! Kortom, we hebben weer genoten van het weer, de natuur en vooral van de honden! Sam mocht ook nog even aan Chloe vast. Hij vindt dat helemaal geweldig, heeft het idee dat hij lekker los kan rennen.... Chloe vindt het iets minder, dus we doen het altijd maar even.
En na zo'n fijn avontuur is het natuurlijk goed rusten! Sssssst...... wat zijn ze lief hè, als ze slapen!

leuk waterpret

wie ben jij? ga jij ook met ons spelen?

tikkie jij bent hem...

Jippie, Sam mag ook even met de roedel mee



 

Heeeee, wat is dat?????

Jij bent ook een Saarloos, LEUK!!!!!!!!

Welterusten...

babysitten

Vandaag weer naar Stroombroek geweest. Helemaal alleen met 4 honden. Nou, 't ging dus toppie. Het gaat er dus echt op lijken dat de epilepsie met de loopsheid samenhing. Pffffff, een pak van mijn hart.
Het was razend druk op Stroombroek, we kwamen allerlei andere honden tegen. Sara vond het geweldig. Luna kijkt er niet naar om, die heeft alleen maar oog voor Sara. Sam hou ik natuurlijk aan de lijn, anders valt hij al die andere hondjes aan. Echt hoor, het is een driftig ventje die Sam. Hij hangt regelmatig in de wang van een hond die vele malen groter is dan hij. Maar goed, op een stukje waar niet zo veel volk was nam Chloe het even van mij over. Sam los, kan echt niet, maar aan Chloe vast is wel te doen. Ach, die arme Chloe, wordt ze nog ingezet als babysitter op haar oude dag! Ze laat zich door Sam gedwee meesjouwen. Maar als ik haar roep, keert ze om en komt ze resoluut terug gewandeld, Sam achter zich aan slepend! Handig hoor, zo'n oppashond!

mooi kerstkussentje

Speciaal voor de kerst had ik een lekker fleece dekentje met bijpassend kussentje gekocht voor op de bank. Drie keer raden wie er het eerst gebruik van maakte.....

Het was een fijne kerst, maar wel anders. De eerste kerst zonder mijn moeder. Pa kwam gelukkig wel en ook de kinderen waren van de partij. Voor Sara is dat dan wel weer even spannend. Een huis vol! Vooral Bart vindt ze erg eng. Tja, die is ook best groot en imponerend. Het is altijd weer even blaffen, maar na een poosje gaat het beter. We hebben lekker gegeten allemaal.


Freek had nog lekkere snoepjes voor de hondjes meegebracht dus die hadden ook een fijne kerst!
Bart en Anne zijn nog even met Sam en Chloe gaan wandelen en Freek en Sanne namen Luna mee en Kevin liep met Sara. Maar zelfs met Kevin erbij vond Sara het wandelen maar eng. Zoveel vreemden die mee naar buiten gingen. Nou ja, dan maar een kort rondje. Morgen lopen we weer wat verder....

Fijne wandeling!

Afgelopen zaterdag was een topdag. We zijn met alle honden haar Stroombroek geweest en hebben Luna vanaf het begin los laten lopen. Ik zat behoorlijk in de stress, hoopte zo dat het goed zou gaan! En jawel, ze heeft het hele stuk los gelopen en er gebeurde niets. Wat een opluchting. Nu durf ik ook weer alleen met de honden weg. Tja, Luna blijft wel erg geobsedeerd naar Sara en ze is ook nog zo lekker hyper, maar geen aanvallen!
Waarschijnlijk dus toch de hormonen???? Ik hoop het maar. Maar dat ze zo hyper is, zit me toch niet lekker. ADHD bij honden??? Veel mensen zeggen dan, ach, ze zijn gewoon druk, witte herders staan daar toch om bekend? Ja, dat is zo, maar het gaat wel verder dan dat. Ook 's nachts kan ze niet doorslapen bijvoorbeeld. Ze is verschillende keren wakker en gaat dan een rondje huis doen en even kijken of ze Sara wakker kan krijgen. Gelukkig blijft die luilak dan gewoon liggen, en dan gaat Luna maar weer terug naar haar eigen plekkie en gaat ze weer slapen. Dit gebeurt wel een keer of 4 a 5 per nacht. Ik heb veel honden gehad in mijn leven, maar dit heb  ik nog niet eerder meegemaakt.
Als ze in het bos of op de hei is kan ze ook zo doelloos rondlopen, ze rent ergens heen en je merkt dat ze dan zelf niet meer weet waarom en dan keert ze om en rent ze weer ergens anders heen. Niet rustig ergens ruiken of zo, gewoon een beetje doelloos rennen. Ik werk met kinderen met ADHD en het lijkt echt op onrust in het koppie zoals die kinderen dat ervaren. Zou dit ook bij honden bestaan? Ik heb er nog nooit van gehoord. Nou ja, voorlopig geen aanvallen van epilepsie, daar teken ik voor. De rest is bijzaak.

bloed uitslag

Nou, de uitslag van het bloedonderzoek was binnen. De T4 was nu normaal, ook alle andere waardes waren goed dus geen problemen met de schildklier. Het cortisol (stress hormoon) was wel wat verhoogd, maar dat is logisch, ze was behoorlijk nerveus bij de dierenarts. Wat nu???? Afwachten en goed observeren is het advies, dus dat gaan we dan maar doen.
Wordt vervolgd.

Voorzichtige wandeling

Nou, vandaag was het zover. Een echte test en ik vond het ook echt spannend. Jan en ik hadden afgesproken dat we vandaag met de honden naar Stroombroek zouden gaan, lekker wandelen. De eerste keer dat Luna een epileptische aanval kreeg, was daar. De tweede keer tijdens een wandeling in het bos. Volgens mij roept de emotie van het lekker los mogen dollen de aanval op. Dus vandaag hebben we het anders aangepakt. Tijdens het eerste deel van de wandeling heb ik Luna aan de lijn gehouden. Daar was ze het natuurlijk helemaal niet mee eens, want Sara en Chloe liepen wel lekker los. Ze piepte dan ook heftig in het begin. Mmmm, de bedoeling was dat ze op deze manier rustiger zou zijn, maar nu was ze toch weer erg geëmotioneerd. Maar toch even goed tot de orde geroepen en niet opgegeven. Dus ze werd inderdaad iets rustiger. Na een poosje zo gewandeld te hebben, vonden we het tijd dat ze toch even los mocht. Op een wat afgeschermd stuk, zodat ze niet al te ver van ons vandaan kon. Ze vond het natuurlijk heerlijk. Wel weer vaak enigszins agressief naar Sara toe dus dat corrigeerden we direct. Maar al met al ging het redelijk. Ook even het water in geweest natuurlijk. Op een gegeven moment besloten we dat ze druk genoeg was geweest. Ik luisterde eigenlijk gewoon naar mijn intuïtie. Luna begon een beetje slingerend te lopen en ik vertrouwde het niet. Dus maar weer aangelijnd en rustig naar de auto teruggelopen. Dat aanlijnen vond ze toch maar niets. Vooral als er een andere hond aankwam en Sara daar even bij ging ruiken. Natuurlijk lieten we Luna dan ook even naar die hond gaan, maar wel aangelijnd. Voor we het doorhadden waren we alweer bij de auto. De wandeling was weliswaar niet al te lang geweest maar wel zonder aanval! De volgende keer misschien wat langer, en dan zo uitbouwen. En natuurlijk afwachten wat er uit al die bloedtesten komt.

Better to have loved and lost, then to have never loved at all.

Vandaag is het een half jaar geleden dat we de afschuwelijke beslissing moesten nemen om Mira te laten inslapen. Ze is nog vaak in onze gedachten.
Ter herinnering heb ik een filmpje gemaakt van wat mooie foto's. De kwaliteit laat soms wat te wensen over, maar daar gaat het niet om.


https://www.youtube.com/watch?v=vzCmjWPh8qQ

Rood, wit, blauw......

Gisteren is onze lieve witte herder een echte dame geworden. Ja, ja waren we in eerste instantie bang dat ze een stille loopsheid achter de rug had, we weten nu wel beter. Grote rode druppels.... niks stil meer dus, gewoon echt loops. Wel een beetje gek dat Sam er nog helemaal niet naar taalt. Maar wel zo prettig, eerlijk gezegd. Vandaag zijn we met Luna ook weer naar de dierenarts geweest. Uit het vorige bloedonderzoek was naar voren gekomen dat T4 laag was (schildklier) maar THS normaal. Dat is een beetje vreemd. Normaal gesproken bij een trage schildklier is T4 laag, maar THS hierdoor juist wat hoger. Mmmmm, reden om nog een bloedonderzoek te doen, deze keer wat uitgebreider. Dus, weer naar de dierenarts. De vorige keer had de dierenarts bloed uit haar nek gehaald, dat wilde deze keer niet zo lukken, maar uit het pootje stroomde het prima. Daarna bleef het wel doorbloeden, dus een mooi blauw verbandje erom. Prachtig pootje toch zo?
Ik ben benieuwd wat er uit dit onderzoek komt. Ik blijf het te vreemd vinden dat Luna eigenlijk geen enkele keer een aanval heeft gehad in rust. Alleen als we ergens naar toe gaan (bos of hei of strand) waar ze lekker los kan rennen, dan kan je er vergif op innemen dat ze binnen 10 minuten in de "grand  mal" zit. Volgens mij moet dat betekenen dat het om secundaire epilepsie gaat. Maar aan de andere kant, verder heeft ze geen echte gezondheidsklachten en ze heeft de leeftijd waarop primaire epilepsie normaal gesproken tot uiting komt. Raadselachtig dus. We wachten het maar weer af. Ze weegt trouwens 27,5 kilo, dus dat is gewoon netjes. Niet te dik maar ook niet te mager.....
Morgen, gaan we toch even naar een lekker losloopgebied. Ik heb bedacht dat ik haar dan het eerste kwartiertje aan de lijn houd, zodat de ergste opwinding voorbij is, daarna los en kijken wat er gebeurd. Jan gaat mee, wel zo prettig!
Voorlopig ligt onze rood, wit, blauwe herder lekker voor de verwarming te dutten.....

Christmas wishes....

We wensen alle lezers van ons blog hele fijne dagen toe!

Dit is het echte werk.....

Gisteren was het dan zover. Ik keek er al een tijdje naar uit. Eindelijk mocht ik naar de wolfjes, de echte dus! In wolvenopvang "The wolf concervation association Europe, Belgium". Ik had die nacht niet zo goed geslapen. Ik word veel wakker om even naar Luna te kijken. Maar die nacht ook nog wat onrust door enthousiasme....
Om 08.00 uur stap ik in de auto. Mmmmmm, erg koud en dus moest ik krabben. Even de auto vast gestart en de handschoenen aangetrokken. Ondanks de handschoenen, worden mijn handen erg koud van het ijs. Ach, dat mag de pret niet drukken. Niets kan mijn humeur vandaag verpesten.
Ik neem de auto van Jan, die heeft winterbanden en aangezien het grootste deel van de reis door Duitsland gaat, is dat dus verplicht. Nog even snel mijn kaplaarzen en eigen tomtom uit mijn karretje gehaald en dan op weg.
Met de gladheid viel het reuze mee onderweg, de mist was vervelender. Maar na een goede twee en een halve uur kwam ik aan in Vijlen bij Erica. Zij had dit uitstapje georganiseerd. Het was al een drukte van belang bij haar. Verschillende mensen die mee zouden gaan, veelal met honden. Toen ik aankwam wilden ze net een eindje met de honden gaan wandelen. Leuk, ik mee natuurlijk! Zelf had ik de honden thuis gelaten, autorijden is nu eenmaal niet de favoriete bezigheid van die viervoeters en met de toestanden rondom Luna leek het me beter dat de hondjes lekker thuis bij Jan zouden blijven.
er waren natuurlijk veel Australian Cattledogs. (Erica is per slot van rekening Cattle dog coach) Maar ook Alexandra was er met man en hond, een echte Tamaskan, één van de tien hier in Nederland.



een tamaskan tussen de cattle dogs......

Heeft inderdaad veel weg van een Saarloos, maar toch kon je ook duidelijk verschillen ontdekken. Ze dragen de staart iets anders, en de stand en kleur van de ogen, waren duidelijk anders. Het was een leuk begin van de dag, die wandeling, want zo leerde ik de meeste even kennen.

Vervolgens kregen we een lekkere kop soep met een broodje! Ja, Erica had er echt werk van gemaakt! Daarna gingen we richting België. Het was een half uurtje rijden met de auto, door smalle weggetjes en over mooie heuvels, het voelde als een echte vakantiedag. Na alle toestanden, was het een welkome afleiding voor mij!
Tja, en toen waren we ineens in Bilstain. We zetten de auto op een parkeerplaats en nergens zag je nog wolven of überhaupt een plek waar ze zouden kunnen zitten. door een steegje liepen we een eindje omhoog en ja hoor vanuit het niets doemde het wolvencentrum voor ons op. Peter Lennertz en zijn vrouw ontvingen ons gastvrij! Onze groep werd in tweeen gedeeld, want teveel mensen tegelijk bij de wolven zorgt voor onrust. Ik had de eer om met het eerste groepje mee naar boven te mogen. Het verblijf in van wolf Pjotr en Hannah. Ik kan het bijna niet omschrijven hoor, zo geweldig. We stonden rustig in het verblijf te luisteren naar wat Peter ons allemaal vertelde en ineens voelde ik een neusje tegen mijn benen drukken. Prachtig toch, hoe Pjotr even kwam ruiken wie ik was. Zo'n mooie grote Europese wolf, die zachtjes zijn neus tegen mijn been drukt.....
Ik was verbaasd over de grootte van Pjotr, Hannah was wel kleiner, maar Pjotr is echt een kanjer hoor! Maar enorm zachtaardig! Peter vertelde van alles en we mochten allemaal wat lekkers geven aan Pjotr en Hannah. Zo voorzichtig als die machtige beesten dan dat stukje kaas tussen je vingers uithalen. Ongelooflijk. Bijna zonder jouw vingers aan te raken, daar zou mijn Sam nog wat van kunnen leren!!! Pjotr liet ook nog even zien, dat wolven ook echte streken hebben (tja, de naam van mijn blog is niet voor niets wolvenstreken). Hij probeerde heel zachtjes maar resoluut de sjaal van een meisje te bemachtigen. Peter waarschuwde direct met niet loslaten hoor. hij pakte de sjaal over van het meisje en zei duidelijk tegen Pjotr: "Heee, los!!", en Pjotr gaf zich gewonnen. Peter vertelde dat als het meisje de sjaal zou hebben losgelaten, hij hem met geen mogelijkheid meer had kunnen terugkrijgen.

Het kon mij niet lang genoeg duren, maar aan alles komt een eind. Ik vroeg of ik nog even bij de Saarlooswolfhonden mocht kijken. Want Peter heeft ook 4 Saartjes. Een witte, en veel mensen denken dan dat dit op een witte herder lijkt. Nou, alleen de kleur mensen, want verder is het duidelijk een Saar. De oortjes, de ogen, ach een wereld van verschil. Ook heeft Peter een bosbruine Saar verder nog een dame op leeftijd en haar achterkleinkind van 8 maanden. Die schijnt nu echt aan het puberen te zijn, zelfs de wolvendeskundige worden er af en toe hor en dol van, hahaha.

Daarna liepen we terug naar het warme kacheltje in de ontvangstruimte, zodat Peter met de tweede groep naar boven kon. Onderweg natuurlijk nog genieten van de andere wolven. Ze hebben naast de Europese wolven ook een aantal Arctische wolven. Ook hele mooie dieren, en met de sneeuw die er nu lag, behoorlijk gecamoufleerd...

Ik heb mooie foto's kunnen maken en ik heb genoten van het contact met Pjotr en Hannah. In de ontvangstruimte heb ik nog een adoptieformulier ingevuld. Dit jaar adopteer ik Pjotr. het centrum moet zichzelf draaiend houden, ze krijgen geen subsidie. Om dit te kunnen verwezenlijken moeten ze dus geld binnen krijgen. natuurlijk betaal je een entreeprijs als je bij de wolven wilt kijken, maar daarnaast kan je dus ook één of meerdere wolven adopteren. Voor het bedrag van 55 euro per jaar, ben je dan adoptie ouder van de wolf naar keuze. Voor mij dit jaar dus Pjotr. ik krijg dan een officieel certificaat en een mooie foto van hem. Verder krijg je het tijdschrift dat ze uitgeven per mail. Ach, daar doe je dat natuurlijk niet voor, het gaat erom dat Peter en zijn vrouw dit mooie werk kunnen blijven doen! Voor iedereen die meer wil weten of het centrum, hier een link naar de site:

http://www.wolf-center.eu/nl/home

En mocht je nog een goede daad willen doen voor kerst, mijn advies, adopteer een wolfje....

Hannah is nieuwsgierig...
 

Pjotr, mijn nieuwe adoptiekind....
 

 

Echte sneeuw en verjaardagstaart

Ondanks alle ellende van de afgelopen dagen willen we er vandaag een leuke dag van maken. Sara is vandaag 1 jaar oud geworden! Hierperdepiep Hoera. Natuurlijk kregen de honden wat lekkers! Een "echt taartje" voor Sara! En dan lekker dollen in de tuin. Ja, ja, nu ligt er echte sneeuw, niet zomaar een heel dun laagje maar best genoeg om lekker in de ravotten. Natuurlijk doen we wel een beetje voorzichtig met Luna. Niet te lang achter elkaar naar buiten, steeds even kort spelen. Maar dat mag de pret niet drukken! En vanmiddag nog even lekker denkpelletjes doen. Snoepjes verstoppen is altijd leuk! Ik hoop dat de broertjes en zusjes van Sara ook een fijne verjaardag hebben. Natuurlijk wensen we alle hondjes en eigenaren die dit blog lezen veel sneeuwplezier.....

Vreemd....

Vandaag heeft de dierenarts dus gebeld. De bloeduitslagen waren binnen. iets wat we helemaal niet hadden zien aankomen, madame heeft juist een te lage waarde van de schildklier. Heel vreemd, omdat het helemaal niet strookt met het beeld. Nu gaat de dierenarts even verder kijken, naar de hypofyse. Die geeft het signaal voor schildklier hormoon af en wellicht is daar iets niet in orde. De andere optie (hersentumor) durf ik nog niet aan te denken. Maar het is duidelijk dat er iets goed mis is. Dierenarts gaat Utrecht bellen voor advies. Ik begin het er nu wel moeilijk mee te krijgen. We wachten maar weer af, en intussen maar wandelen aan de lijn.......
Wordt vervolgd.
Hoewel de Achterhoek meestal een van de eerste regio's is waar het sneeuwt, dit jaar zjn we volgens mij de laatste.... Maar goed, vandaag toch een eerste laagje.

Leuk.... sneeuw..
 

Wit op wit....
 

Nog een keer...

Vandaag ben ik met de hondjes naar het bos geweest. Deze keer was ik natuurlijk voorbereid op het ergste. En inderdaad, Luna kreeg weer een aanval. Je zou zeggen, waarom ga je dan naar het bos. Nou, ik wilde zeker weten dat het niet door het koude water was gekomen en kijken of ze het bij opwinding weer zou krijgen. Helaas is dat dus zo. Ik heb heel goed geobserveerd en een mail naar de dierenarts gestuurd met deze observatie. Volgens mij is het echt geen primaire epilepsie want dat komt in eerste instantie veel vaker voor in rust. En in rust heeft Luna echt nergens last van. Bij Luna is het dus absuluut het gevolg van grote opwinding. Uiteindelijk wist ik nu wat mij te wachten stond en ik bleef kalm, bond Sam aan een boom en bleef bij Luna zitten tot ze weer bijkwam, daarna aangelijnd en direct weer naar huis gegaan. Ik hoop dat we snel ontdekken wat het dan eigenlijk is. Die schildklier, of misschien iets aan haar hart? Ik hoop niet dat het nog erger is...
Morgen zal de dierenarts bellen......
Wordt vervolgd.

Zo, en nu thuis weer uitrusten, nog een beetje vies van de aanval in het bos.....

De schrik van mijn leven...

Tjonge wat een schrik. Zondag was ik gaan wandelen bij Landal Stroombroek in Braamt. Daar is zo'n meertje met aangelegd strand voor de toeristen. Maar van 1 oktober tot 1 april zijn er geen toeristen dus loopt iedereen daar met zijn hond los. Soort van gedoogbeleid. Dus ik ook regelmatig. Nu was het wel wat koud, maar ach, de monstertjes hebben een dikke vacht denk ik dan maar. In en uit het water is het eerste wat ze doen. Maar na nog maar een klein stukje te hebben gelopen zag ik Chloe en Sara voor mij, Sam zat zoals gewoonlijk aan de lijn en ik voelde in mijn knieholte een hond tegen mij aan dreunen. Ik nog een beetje boos zeggen: "Luna, pas op!". En direct weer het zelfde. Ik keek om en schrok mijzelf helemaal dood. Luna was in een stuip, helemaal samengekrampt. Ik duik op haar en gil min of meer "wat is er Luna, meisje....". Maar ze was al aan het schudden, kon niet meer staan. Eerst dacht ik aan een hartaanval... die is er geweest dacht ik. Van schrik liet ik Sam los, die rent dan normaliter gelijk ervandoor.... lang leve de vrijheid. "Nu ook, maar ik direct boos schreeuwen: "Sam kom hierrrrrrr!!" Hij schrok zich dood en dacht, die meent het, en kwam snel terug. (Zie je wel, die rotzak kan wel luisteren!) Maar goed, heel veel mensen met honden en niemand die even stopt om te vragen of je hulp nodig hebt. Pfffff, ben ik daarvoor naar de Achterhoek verhuisd, daar was toch zoiets als noaberschap???? Gelukkig kwam er een jong stel naar mij toe (zonder hond) vanaf het park (dus toch een paar toeristen...). Zij vroegen of ik hulp nodig had. Tja, graag, als u Sam even wilt vasthouden. Sara in paniek natuurlijk en naar hen blaffen. Ze probeerde haar te kalmeren en staken een hand naar haar uit met de woorden "stil maar, kom maar" (goed bedoeld). Dus ik reageer, laat haar maar, beste is haar te negeren, ze doet niets, houdt ons alleen goed in de gaten. Inmiddels had ik door dat het een epileptische aanval moest zijn. Schokken, trappen met de pootjes, schuimbekken, enorm kwijlen. De jongeman vroeg of we de hond samen konden oppakken en naar de auto konden brengen maar daar was geen beginnen aan. Toen ging hij proberen of hij mijn auto tot op het strandje kon rijden. Dus ik geef mijn autosleutels aan een complete vreemde mee. (wat doe je dan eigenlijk gekke dingen....) Na een paar minuten kwam hij weer terug, er was geen doorkomen aan, overal paaltjes en afzettingen. Mmmm, ben benieuwd hoe ze dat oplossen als er iemand onwel wordt op het strand en de ambulance moet komen. Hoe dan ook, de jongeman vroeg of de dierenambulance moest worden gebeld. Ik vertelde dat ik daar vroeger zelf op gereden heb en dat inmiddels voor mij duidelijk was dat ze een epileptische aanval had. Ik gaf aan even rustig te willen wachten tot ze bij kwam. Dat gebeurde toen al snel want we waren al een paar minuten verder. Natuurlijk was ze toen erg gedesoriënteerd maar aan de riem kon ik haar toch meenemen naar de auto. Zelfs Sara sprong direct in de auto deze keer en ik met vliegende vaart terug naar huis. Daar werd alles rustig, Luna ging slapen, was versleten en ik? Ik kreeg een enorme huilbui.... wat een k*tzooi!!!!!!!1
Dus gisteren naar de dierenarts. Tja, ik had steeds al het idee dat er iets niet klopte maar net niet genoeg dingen om naar de dierenarts te gaan om bloed te prikken. Alhoewel ik al wel had bedacht om dat in de kerstvakantie toch te laten doen, beter voor niets dan te laat. Mmmm, was al te laat dus. Maar goed, het is afwachten nu. Is het echt primaire epilepsie of is er iets anders aan de hand en is deze aanval een bijkomstigheid. Zelf denk ik af en toe aan te snelle schildklier, maar volgens de dierenarts is dat zeer zeldzaam. Toch hebben we het meegenomen in het bloedonderzoek. Te snelle schildklier zorgt voor te snelle hartslag en dan dat koude water, dat kan natuurlijk iets ontketenen.
En nu dus..... wachten tot einde van de week, dan horen we meer.
Pffffffffffff

Het leek zo leuk......

Piratenschip in de mist

Vandaag zijn we nog even lekker gaan uitwaaien. Nu is er in de Achterhoek natuurlijk geen echt strand. Maar bij Landal Braamt is wel een meertje met stukjes strand. Voordat ik met de honden ga wandelen zorg ik altijd dat ik even mijn oude kleren aantrek. Dat is voor hen al een seintje dat er iets staat te gebeuren. Als ik dan naar de auto loop om deze even op te halen zie ik Luna voor het raam staan. Ik hoor haar bijna denken, "hé, waar ga je nou heen, we zouden toch samen weg gaan....". Als ik dan vervolgens met de auto de oprit rij weten de honden het zeker, we gaan op stap! En zodra het hek opengaat springen ze in vliegende vaart de auto in. Ja, ja, ook Sara weet niet hoe snel ze in de auto moet komen. Het was behoorlijk koud bij het meer en flink mistig, maar dat mocht de pret niet drukken. Op het strand staat ook een piratenschip, daar kunnen de kindjes die op vakantie zijn in Landal lekker spelen. Maar rond deze tijd van het jaar is er natuurlijk niemand meer die lekker op het strand gaat spelen, dus het piratenschip was vandaag de uitgelezen plek om wat lekkere botjes te verstoppen. Altijd leuk tijdens een wandeling. Ook kwamen we nog een Beagle tegen waar de dames vol enthousiasme mee gingen spelen. Ondanks het koude weer vonden de meiden toch dat ze nog makkelijk even een duik konden nemen. Brrrrrrr
Op het vlot in het water zat op z'n gemakje een aalscholver uit te waaien.
Sara en Luna zijn inmiddels op een leeftijd dat het er af en toe heftig aan toe gaat. Kijvende wijven, die twee teven. Tja, dan zien die tanden er best eng uit en dat gegrom maakt het nog spannender. Het zijn en blijven teven hè.
Op de terugweg kwamen we nog een speelkameraadje tegen, de Friese Stabij Jelmer. Weer even lekker dollen met elkaar, het feest kon niet op. Het bazinnetje vond het maar wat fijn dat Jelmer even zijn energie kwijt kon. Ze vertelde vol lof over haar hondje, een echt Hollands ras. Toen ik haar vertelde dat de "grijze herder", zoals zij Sara omschreef, ook een echt Hollands ras was, werd ze even stil. Dat vond ze toch enorm interessant. Zij had toch echt gedacht dat het een grijze herder was...... Nadat we een poosje samen hadden gelopen kwamen we weer bij de parkeerplaats, waar we afscheid namen ven Jelmer en zijn bazinnetje. Sam en Chloe sprongen direct in de auto, Luna moest ik even roepen. Vervolgens riep ik Sara en het treuzelspelletje was weer begonnen. Mmmmmm, ik heb nog geen zin om naar huis te gaan..... waarom zitten die anderen nou al in de auto..... even wachten of ze er weer uit komen.....jammer hoor, ze blijven zitten.... nou, oké dan ga ik ook wel mee. En na een paar minuten springt ook Sara de auto in.