Ik voel me ozo heppie... zo heppie deze dag

Vandaag is een prachtige dag, het is de verjaardag van Jan. Maar het mooiste is dat éne sms-berichtje dat ik gisterenavond al kreeg. Het was al 22.30 uur als mijn telefoon even trilt. Een berichtje komt binnen van dierenkliniek Korte Akkeren, als ik het open, kan ik mijn geluk niet op.

" De uitslag van Sara is binnen. Definitief niet kwaadaardig. U wordt morgen rond 16.30 uur gebeld om het verder te bespreken, maar we wilden het vast laten weten."

Wat een service, en wat een geweldig bericht. Maar ik durf nog niet al te blij te zijn, want wat het precies inhoudt en wat het betekent is nog niet zeker. Maar vol goede moed ga ik die nacht slapen. Ik heb geslapen als een roos en sta de volgende morgen vrolijk op. Ik kan niet stoppen met lachen. De zon schijnt en dan is Jan ook nog jarig, het belooft een geweldige dag te worden. 's Morgens ga ik wat examenwerk nakijken en 's middags moet ik even naar school. Ik zorg dat ik weer op tijd thuis ben, want het bruidspaar komt even langs onderweg naar hun witte bruidsweek bestemming. Als we gezellig met zijn viertjes aan de BBQ zitten, vraag ik me af of ik het wel goed begrepen heb. Het is inmiddels al kwart voor vijf, maar er is nog niet gebeld. Ik houd het niet langer en pak zelf de telefoon. De assistente moet wat lachen en verzekert mij dat ik echt gebeld ga worden, een heel klein beetje geduld nog. Nog maar even een stokbroodje naar binnen werken dan. Maar dan gaat inderdaad mijn telefoon....
Het is Jurgen, de dierenarts, met het goede nieuws. Het gaat om een chronische ontsteking en dus duidelijk geen kwaadaardige kanker. Hij verwacht dat alles nu weg is, omdat hij een flink groot stuk had weggenomen voor het biopt. Stiekem had hij al op deze uitslag gerekend en daarom was hij niet zuinig geweest met wegsnijden. Maar over drie weken moet ik in ieder geval terug voor de controle foto's van de knie, dus dan zal hij ook nog even naar haar kaak kijken. Mocht het er nou niet helemaal goed uitzien, dan krijgt ze nog een antibiotica kuurtje.

...... Een antibiotica kuurtje, nou dat kunnen wij wel aan hoor! Wat een verschil met een maand geleden, 13 april de dag dat ik het verwoestende nieuws kreeg... Toen hadden we geen enkele hoop, de dierenarts al gereserveerd voor de fatale injectie....
Nu een goede maand later is ze aan haar knie geopereerd en is ze aan het revalideren, en in het ergste geval.... moet er nog even een antibiotica kuurtje aan te pas komen. Ongelooflijk! Maar vooral zo wonderlijk mooi!
Hoewel ze even een terugslag had in de revalidatie, gaat het nu weer de goede kant op. Dit soort tegenslagen zullen we vaker tegenkomen volgens de dierenarts, dat hoort er een beetje bij. Ach, dat kunnen we allemaal wel aan, zeker na dit goede nieuws. We zetten het revalidatietraject weer rustig in gang. Straks ga ik even haar pootje in de zalf zetten, ons massage momentje. Sara vindt dat heerlijk en ik eerlijk gezegd ook!

Wat een prachtige dag, de zon schijnt, we genieten en zijn ongelooflijk dankbaar!

PS: Veel mensen vragen mij of ik boos ben op mijn dierenarts. Mijn antwoord is een volmondig NEE. Hij heeft heel duidelijk aangegeven bij mij, dat hij geen idee had of er nog iets gedaan kon worden. Dat ik daarvoor naar een oncoloog moest gaan. In eerste instantie zag ik dat zelf niet zitten. De uitslag was zo verwoestend, ik had geen enkele hoop. De dochter van een andere Saarloos eigenaar werkt bij de praktijk in Gouda, toen zij van onze situatie hoorde, spoorde zij ons aan om toch voor een second opinion te gaan. De opmerking van de oncoloog is helder. Hij stelt dat een laboratorium uitslag altijd maar een deel van het onderzoek is. Het klinische beeld is ook erg belangrijk. Reguliere dierenartsen kunnen dit niet goed beoordelen (logisch, wij gaan dan ook naar een specialist en laten de huisarts ook niet aanmodderen). Een wijze les is dus: ga altijd voor een second opinion naar een specialist!!!!!! Het is de moeite waard!!!! Sterker nog, het kan levens redden!!!!!