Een stapje terug

Het leek bijna te mooi om waar te zijn. En als dat zo lijkt, dan is het meestal ook zo. Helaas. Hoewel de wond van Sara er prachtig uitzag, is er nu toch een plekje waar ze steeds aan likt. Op zich geen groot probleem, maar we moeten er wel even voorzichtig mee zijn. Een wat groter probleem is dat ze op dit moment haar poot ineens niet meer wil belasten. Omdat we ook nog steeds geen uitslag hebben over het biopt, schoot ik natuurlijk direct in de stress door deze tegenslagen. Ik ben natuurlijk direct op internet gaan zoeken.... Je leest dan de meest verschrikkelijke horrorverhalen van operaties waar het helemaal mis is gegaan. Eigenlijk moet je dat natuurlijk niet doen, maar... tja... je bent mens hè...Maar toen kwam ik het blog tegen van Eline, die met haar hond Tazu hetzelfde traject heeft doorgemaakt. (Blog: de knieoperatie van hond Tazu) Ze heeft een prachtig blog geschreven van alle stadia vanaf de operatie tot ver na de revalidatie. Door dit te lezen, kreeg ik weer een beetje vertrouwen.... Een tegenslag hoeft niet het eind van de wereld te zijn. Maar in ieder geval wel even de dierenarts bellen.
Heerlijk een lang pinksterweekend, maar niet als je zorgen hebt over je hondenkind. Dierenarts in Gouda heeft geen dienst, dus de eigen dierenarts maar gebeld. Tja, die kan dan natuurlijk niet zoveel. Maar ze heeft wat extra pijnstilling gekregen en we moeten later maar naar Gouda bellen. Toch kon de dierenarts mij wel wat geruststellen. Sara heeft geen koorts, dat is al een goed teken. Verder wist ze te vertellen dat het regelmatig voorkomt dat rond deze tijd een terugval plaatsvindt. Dit heeft te maken met het feit dat de hond zich eigenlijk best goed voelt en hierdoor teveel hooi op haar vork neemt. Baasjes hebben dat vaak niet in de gaten, omdat ze zo blij zijn dat het zo goed gaat. Tja, dat is inderdaad erg herkenbaar. Advies? Even een stapje terug, meer rust en toch maar regelmatig blijven afzonderen van de roedel.
Nu willen we haar niet steeds in de andere kamer leggen, want dan ligt ze daar helemaal alleen. Toen ze net was geopereerd vond ze dat natuurlijk niet erg, maar nu vindt ze dat echt niet leuk meer. Dus, we hebben de woonkamer maar verbouwd en een ren van 2 bij 1 meter neergezet voor de servieskast. Banken wat opzij, moet kunnen toch? Natuurlijk staan er ook nog drie andere benches in onze huiskamer, van de teckels en Wya en Daentje.... dus volle bak. Maar wat moet, dat moet, de hondjes gaan hier voor alles! En nu maar hopen dat de rust en extra pijnstillers haar goed doen en het met een sisser afloopt. Dinsdag ga ik bellen.... ik hoop dat ze dan ook de uitslag hebben.... Naarmate dat moment dichterbij komt, word ik almaar zenuwachtiger. Het valt niet mee om positief te blijven..... We blijven de kaarsjes maar branden.....