Revalidatie

Inmiddels zijn we met Sara gestart met het revalidatie traject. Op het blog van Eline, over haar hond Tazu die ook een TTA operatie heeft ondergaan, heb ik goede tips gevonden hiervoor.
We zijn wel iets later van start gegaan met de revalidatie vanwege de kleine terugslag die Sara had rond het pinksterweekend. Maar inmiddels heeft ze daar gelukkig helemaal geen last meer van.
We zitten op dit moment op een aangelijnde wandeling van rond de 15 tot 20 minuutjes per keer. Verder krijgt ze preventief glucosamine en omega 3 door haar eten, dit is om het proces van artrose te vertragen. Ze zal helaas uiteindelijk toch last van artrose krijgen, aangezien haar knieschijf ook voor een deel kapot was dus we zullen het niet helemaal kunnen voorkomen. Ook smeer ik nog iedere dag haar knie in met Traumeel van Heel. Ze geniet dan van de aandacht en na haar pootje masseer ik haar nog even lekker helemaal, echte kroelsessies dus. Ze laat de Traumeel gel altijd netjes zitten, alsof ze weet dat het goed voor haar is. Als de andere hondjes proberen om het eraf te likken, krijgen ze een flinke snauw. Ik ben echt trots op haar!
We zijn vandaag naar Gouda geweest voor een controle van knie en kaak. Het is altijd een hele reis, dus als het lukt, zorg ik dat ik iets vroeger ben, zodat we eerst even kunnen wandelen en ontspannen na de reis. Zo ook vandaag, ik ging eerst even langs het Goudse Hout en daar hebben we samen even lekker gewandeld. Gewoon aan de lijn, een revalidatie rondje.

Het was erg rustig, we kwamen slechts één ander hondje tegen. In het water hoorde je de kikkers kwaken, Sara vond het maar een vreemd geluid.
Mevrouw Eend met haar kroost kwam ook even kijken. Het was een fijn wandelingetje.

Daarna gingen we door naar de kliniek. Het was enorm druk in de wachtkamer. Een Dalmatiër keek haar uitdagend aan en twee kortharige teckels maakten een kabaal van jewelste, maar Sara bleef heel lief en rustig. Terwijl ik stond te wachten om ons aan te melden, kwam Jurgen mij al halen. Hij bekeek haar eens goed, hier en daar even voelen en haar pootje buigen en strekken. Ze liet het allemaal weer gelaten toe. Hij was uitermate tevreden over haar knie. Ik liet nog even een filmpje zien waarop ze netjes aan de lijn wandelt en haar pootje goed te zien is. Ook dat vond hij er helemaal prima uitzien.

Toen was haar kaak aan de beurt, dus mondje open en kijken maar. Ook dat zag er allemaal echt heel mooi uit! Ik kreeg een compliment voor de goede zorgen. We hebben nog even wat vragen doorgesproken. Voorlopig mag ze nog gewoon aan de pijnstillers blijven. Dit is namelijk gelijk ontstekingsremmend en is dus verstandig om nog even door te blijven geven. Ze zou ze zelfs levenslang mogen, maar ik weet nog niet of ik daar zo'n voorstander van ben.... In ieder geval krijgt ze de Rimadil voorlopig nog wel even. Verder vooral doorgaan met glucosamine en omega 3 (en 6) en de dagelijkse wandelingen voorzichtig steeds iets verlengen.

voor de operatie

Direct na de operatie (puntjes van het zaagblad zijn nog goed zichtbaar)

Vandaag, de puntjes zijn al bijna niet meer te zien, zo goed is het al dichtgegroeid.

De knie zal wel altijd een zwakke plek blijven, dus niet schrikken als er een terugslag komt. Een onverwachte beweging kan voor een tijdelijk manklopen zorgen. Ook heb ik het nog over hydrotherapie gehad en Jurgen vond dat zeker een goed idee. Het helpt het revalidatieproces enorm, dus ik ga binnenkort even contact opnemen met Momodogs. We moeten wel even kijken of het iets is voor Sara, want als ze er erg door gestrest raakt, dan werkt het wellicht averechts. Ook hebben we het nog even gehad over de termijn waarop zij eventueel weer gedekt zou mogen worden. Jurgen heeft ons gerustgesteld dat dit eigenlijk al vrij snel (na een maand of 5) weer zou kunnen. Voorlopig is ze nog niet loops en we verwachten dit ook niet voor november, maar het is een veilig idee om te weten dat ze geen gevaar loopt als we plannen willen maken. Tot slot hebben we nog even een röntgenfoto laten maken voor de zekerheid. Het ziet er allemaal echt heel mooi en netjes uit, een hele zorg minder. Wie had dat gedacht 7 weken geleden....toen zag het er allemaal nog heel anders uit. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als...... maar gelukkig is dat dus NIET gebeurd en gaat alles helemaal goed met ons meisje!
En toen mochten we weer naar huis, Sara was blij dat ze de auto weer in mocht. Thuis waren alle hondjes natuurlijk heel blij dat we weer thuis waren. Ik heb lekker eten voor ze gemaakt en daarna nog even gewandeld. De berm is zo ontzettend mooi op dit moment, ik kan er geen genoeg van krijgen, dus moest Saartje weer even poseren voor de mooie rode klaprozen, de prachtige blauwe korenbloemen en  de witte kamille. Je snapt toch niet dat sommige mensen dat onkruid noemen!