Natuurlijk is mij dat gelukt, want mijn favoriete opvoedhulp voor honden is Djemo en laat hij nou net stapelgek zijn op kleine wolfjes en hij heeft nog twee kleine zusjes die kunnen helpen ook.
Djemo, Djoanne en Bailey zijn honden gewend. Ze zijn ermee opgegroeid en weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze laten de hond naar hen toekomen en zullen er nooit op gaan zitten of aan trekken of zo. Ook zijn ze niet bang, ze weten dat pupjes kleine scherpe tandjes hebben en dat ze uit speelsheid ook wel eens in je arm of hand kunnen bijten. Perfecte kids voor het socialiseren van een Saarloosje!Vandaag zijn Daentje en ik dus op pad gegaan. Samen, eerst in de auto. Ik had Daentje in de bench gedaan en daar was ze het niet helemaal mee eens. De rit naar Doetinchem begon dus met een prachtig concert van een klagende Daentje. Maar na een minuut of vijf, hiel ze het voor gezien. Het ritje duurt ongeveer een goed kwartier en ze had wel gekwijld, maar verder was alles prima verlopen. Eenmaal bij de kids thuis, was het een waar feest. Ze vond het geweldig om met de kinderen te spelen, kreeg af en toe een lekker puppenbrokje en had het enorm naar haar zin. Djemo is eerst een poos in zijn rolstoel gebleven, zodat ze ook daaraan gewend raakt, maar na een poosje wilde hij natuurlijk ook lekker op de grond liggen. Na het spelen en kroelen in huis, gingen we nog even een wandelingetje maken. Ook nu had ze het weer prima naar haar zin. De rolstoel vond ze helemaal niet eng. Dat is zo mooi van pupjes ze vinden alles nog leuk en helemaal niet eng en om dat zo te houden gaan we dus met grote regelmaat deze middag herhalen. We zijn tijdens de wandeling ook even over de hoge brug gelopen, vaak vinden hondjes dat ook een beetje spannend, maar Daentje had het te druk met de kinderen om zich druk te maken over de brug. Toen we bij het speeltuintje even op een bankje gingen zitten, nam ik haar even op schoot. Nu kon Djemo ook even rustig kroelen met haar. Langzaam vielen haar oogjes dicht. "Ze is erg moe, denk ik, Gerrie", zei Djemo en hij had natuurlijk gelijk. "Want ze is ook nog maar een baby", wist hij mij wijs te vertellen. Het laatste stukje terug naar huis, heb ik haar gedragen, ze was doodop. Ze heeft in de auto op de bijrijdersstoel gelegen. Ik heb haar wel even vastgezet, zodat het veilig was, maar ze is gaan liggen en viel direct in slaap. Geen gekwijl of wat dan ook. Ze werd wakker toen we thuis waren en de auto stopte. Eenmaal thuis werd ze geïnspecteerd door Sara, even ruiken, een dikke lik en een blik naar mij. Sara was blij dat die kleine weer thuis was. Toen was het etenstijd en ze schrokte haar bak leeg alsof ze in geen dagen gegeten had. (En dat terwijl ze toch echt al wat brokjes had gekregen van de kids) En nu? Nu ligt ze heerlijk onder de tafel, tegen Kira en Sara aan te slapen. Wat is het leven toch een avontuur.
