Nieuwe naam.......

Terwijl ik weer achter haar aan ren, denk ik bij mezelf; Hoe heb ik dit kunnen doen, ik ken Doerak en Shiva toch? Ik wist waar ik aan begon, of niet? Als ik bij haar ben, hoor ik mijzelf zeggen NEE, los, en ik pluk mijn sok uit haar bek.
Daenerys heeft een nieuwe naam, vanaf vandaag noemen we haar NEE..... Pfff, wat een ondeugend wolfje is dat zeg.

Nee, Daentje, een stoffer en blik zijn niet om mee te spelen....

Nee, Daenerys, dat is mijn pantoffel.....

Daenerys.... NEEEEE....... te laat, daar gaat de plant......

Potverdikkie, wat heeft ze nu weer? Daenerys..........

Nee, Daenerys, laat die gieter staan.....

Daenerys, dat kleed hoort IN de mand....

Nee, Daentje, dat is gemeen, niet steeds in Moos zijn billen bijten.....

Pas op, daar komt Daentje.....

Neeeeee, Daenerys, dat is mijn schooltas!!!!

En als ze nu geen speelgoed had, maar het huis ligt vol met van alles en nog wat waar honden mee zouden kunnen spelen......
Waar zijn we aan begonnen.....
Maar dan, zomaar ineens, gaan zijn de Duracel batterijen toch leeg en ligt ze zo lief tegen je aan, dan smelt je gewoon. Ik streel zachtjes over haar zachte pootje....Wat is het toch een schatje, zucht..........

Heel spannend.....

Na een geweldige vakantie van DogWalkTrail is het toch ook weer heerlijk om thuis te komen. Manlief en natuurlijk Sara, Sam en Daentje had ik enorm gemist. Ik was even vergeten hoe ondeugend Daentje ook kan zijn... hahahaa. Ze pikt de schone sokken uit de wasmand, sleept de kleedjes uit de bench en ook pantoffels zijn zeer gewild. Maar dat maakt ze allemaal weer goed met de heerlijke kroel momentjes die ze natuurlijk ook heeft.
Vandaag was het weer een spannende dag voor haar. We gingen weer naar Djemo voor het socialisatie proces. Djemo was bij zijn oma, die dicht bij een dierenwinkel woont. We zijn dus even naar de dierenwinkel gewandeld en dat leek wel een dierentuin daar. Ze hadden ongelooflijk grote schildpadden en allerlei andere reptielen. In de dierenwinkel was iedereen natuurlijk enorm gecharmeerd van het kleine wolfje en alle mensen en kinderen wilden even aaien. Helemaal top natuurlijk en Daentje genoot van al die aandacht.
Toen we weer bij oma thuis waren, wilde Djemo nog even een puzzeltje maken voor Daentje. Het werd de cupcake puzzel. Snoepjes in de cups en allerlei verschillende speeltjes erop. Zo komt Daentje in aanraking met allerlei verschillende materialen. De tennisbal was het lastigst, die was in verhouding met de andere balletjes erg zwaar, maar ze kreeg het voor elkaar.
En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan, Daentje was versleten en lag in de auto zo te slapen. Maar we gaan snel weer een keer spelen met Djemo, die twee zijn goede maatjes!
In de dierenwinkel had ik nog een mooi kleed voor in de bench gekocht. Thuis legde ik het even bovenop de bench om het er later in te leggen. En tja, zo'n kleedje nodigt natuurlijk uit... dus de teckels kropen er boven op! Stapelbed.... Gekke teckels....

DogWalkTrail Walk, Learn en Fun weekend in de Ardennen.

Mededeling van de redactie. Aangezien er zoveel leuke mooie foto’s zijn, heb ik er deze keer voor gekozen de foto’s in klein formaat tussen de tekst te plaatsen. Wil je de grote versie zien, dan is dat simpel te realiseren door met muis/cursor op de foto te klikken.
        __________________________________________________

Het gekletter van water klinkt als muziek in mijn oren, mijn neus vult zich met het heerlijke aroma van badolie en de stoom stijgt op uit het bad. Voorzichtig stap ik het water in en laat ik mij zakken in deze weldaad. Iedere spier in mijn lichaam doet zeer en het warme water voelt dan ook geweldig. Tevreden en moe zak ik onderuit. Ik sluit mijn ogen en als een film passeren de gebeurtenissen van de afgelopen dagen in mijn hoofd.

Het begon allemaal donderdag. Vol spanning stapte ik mijn auto in, die helemaal bepakt en bezakt klaarstond. Achterin zaten Kira en Chase en ook Moos zat in zijn bench. Het grote avontuur ging beginnen. Een oude wens, die eindelijk in vervulling ging komen. Ik ging op weg naar het 

DogWalkTrail Walk, Learn en Fun weekend in de Belgische Ardennen. Bijna leek het niet door te gaan, door allerlei nare omstandigheden. Maar dankzij zoon Bart, schoondochter Anne en natuurlijk lieve man Jan kon het dan toch doorgaan. Ik ben ze daar enorm dankbaar voor, want wat heb ik genoten. Wat onrustig en vol spanning begon ik de reis, onderweg stopten we even bij een vriendin in Limburg. Wat een verrassing was het om daar ook een mede deelnemer te ontmoeten van dit komende weekend. Jeannet was bij Erica om naar haar toekomstige hondje te kijken. Van daaruit reden wij achter elkaar aan naar Hotton. Op de camping trof ik Bart en Anne die vanuit hun eigen woonplaats waren vertrokken. We mochten in een prachtige tipitent die al netjes op ons stond te wachten.
Wat een ruimte, veel groter dan wij hadden verwacht. We nestelden ons lekker in en gingen daarna in de gezamenlijke partytent
zitten om de andere deelnemers te ontmoeten en te horen wat ons te wachten zou staan. De leiding kwam zich voorstellen en stelde ook voor om die avond nog even een wandeling te maken. Na de wandeling bleven we weer even in de tent zitten met elkaar  om te genieten van een lekker glaasje wijn en wat chips. Toen we tevreden in het donker naar de wasruimte liepen om onze tanden te poetsen, hoorden we de kikkers lachen en de vogels zingen, wat een mooi concert. Die eerste nacht kon ik natuurlijk geen moment slapen. Het was iets kouder dan ik had verwacht en de spanning zat er nog vol in. Ik lag te luisteren naar het geluid van de regen op de tent en vond het wel een beetje jammer dat het weer niet meewerkte. Maar ik zou er mijn weekend niet door laten beïnvloeden, dat nam ik mij voor.

De volgende morgen bleek dat het geluid van de regen op de tent erger deed vermoeden, dan de druppels die daadwerkelijk vielen. Het viel allemaal reuze mee. Het ontbijt stond al klaar en wij hoefden slechts te genieten. Het eerste deel van het programma was een stukje theorie van Arjen van Alphen over de  roedelmethode. Het is zeker niet de bedoeling van een DogWalkTrail weekend om mensen over te halen om allemaal die methode toe te passen, maar meer om er kennis van te laten nemen. Ik vond het enorm leerzaam. Arjen is een wetenschapper en alles wat hij vertelt is goed onderbouwd, dat past wel bij mij. Daarna gingen we natuurlijk een stukje in praktijk oefenen. Kira vond het allemaal enorm spannend, ze vond het lastig om te zien dat Chase bij Bart liep en Moos bij Anne. Ze liet dit ook duidelijk weten door haar prachtige klaagzang. Maar gelukkig stoorde niemand zich daaraan en na verloop van tijd werd het minder. Daarna was het tijd voor de lunch, ook weer perfect verzorgd! En toen begon de eerste uitdaging, een wandeling. Tja, en in de heuvels van de Ardennen is niet alles even simpel te bewandelen. 

Mijn conditie liet erg te wensen over en ik vreesde het ergste, maar ik verbaasde mijzelf want het ging wonderbaarlijk soepel. We genoten allemaal met volle teugen, alleen al omdat we zagen hoe erg de hondjes het naar hun zin hadden. De natuur was prachtig. Op een gegeven moment drong de heerlijke geur van verse knoflook in mijn neus, alsof een chef-kok aan het werk was. 

We liepen door een veld van Daslook, schitterend! Daarna mochten we even genieten van wat vrije tijd. Jeannet, Bart, Anne en ik gingen even van een drankje genieten op heet terras van de camping. Halverwege de ochtend had de zon namelijk de regen verdreven en het was werkelijk geweldig weer. Om half zeven moesten we weer verzamelen en stond een heerlijk diner op ons te wachten. De avond werd afgesloten met een stuk theorie van Ron Baltus waarin hij tips gaf over het fotograferen van honden. Op de terugweg naar de camping zag ik de prachtige rode avondzon langzaam wegzakken achter de heuvels. Moe en tevreden nestelde ik mij wat later in mijn slaapzak. In mijn joggingpak, met sokken aan en een extra slaapzak om maar te zorgen dat ik het deze nacht 

niet zo koud zou hebben. Het werkte, want ik sliep dit keer in ieder geval stukken beter.

Ook de volgende dag waren alle maaltijden prima verzorgd en na het ontbijt begonnen we de dag met een fun workshop van Judith Lissenberg. Het was natuurlijk helemaal superrrrrr en zowel de honden als de baasjes hadden veel plezier. Ik deed gelijk wat leuke ideeën op om met de kinderen te kunnen doen, tijdens sessies van K9-4CARE. 

Toen de volgende uitdaging, met Kira en Chase (en gelukkig ook met Bart!) mocht ik in een kano stappen…. Zouden ze blijven zitten? Anne nam Moos mee en ging samen met Jeannette en haar lieve Mechelaar Laila in de kano. Het zonnetje liet het even afweten, maar het was wel droog… Ten minste als de kano niet omsloeg. Maar gelukkig was dat niet het geval en ook de hondjes bleven lief zitten. Chase lag zelfs even te slapen onderweg, ze zal het wiegen van de kano wel heerlijk gevonden hebben, of ze was gewoon erg moe van alle indrukken. Bart kreeg nog wel even natte voeten toen hij ons moest losduwen van de stenen, waar we op terecht waren gekomen.

Na het kanovaren mochten we even tot onszelf komen met wat vrije tijd. Jeannet, Bart, Anne en ik doken weer de kantine van de camping in en genoten van een drankje, een hapje en een leuk spelletje Yahtzee en kaarten en voor we het wisten was het alweer tijd voor het diner.

Na het eten kregen we een lezing van dierenarts Erwin van Gijtenbeek over het voeren van vers vlees in plaats van brok. Ik heb er echt ongelooflijk veel van geleerd, ook al voeren wij al vers vlees, het was enorm interessant! Daarna zou de nachtwandeling van start gaan. In eerste instantie had ik bedacht om dat maar over te slaan, maar ik ging het toch wagen. Pfff, dat was de grootste uitdaging tot dan toe. Steile smalle paadjes in het donker en dat met een hond aan de riem….. Tja, dat moest natuurlijk fout gaan. En ja hoor, op een gegeven moment gleed ik uit en…. bleef ik gelukkig nog net aan een boomstam hangen. Bart hees mij weer het pad op en we gingen door. De groep liep eigenlijk iets te snel voor mij, maar ik wilde stoer doen en gaf alles. Bovenaan een stijl pad kon ik niet meer, ik stond bijna te kokhalzen. Bianca nam de leiding en zorgde dat de groep verder ging terwijl zij met mij, Bart, Anne en Jeannette een wat langzamer tempo liep. Aan de hand van Bianca haalde ik de eindstreep en ondanks dat het op mijn eigen tempo was en met wat hulp was ik toch best trots dat ik het gehaald had. Versleten doken we allemaal de slaapzak in. In mum van tijd sliepen niet alleen de honden maar wij ook.

Een nat neusje drukte tegen mijn wang, en langzaam opende ik mijn ogen. Ik hoorde de vogels al uit volle borst zingen en zag dat het al behoorlijk licht was. Ik moest even slikken, dit was de laatste dag. Een blik op mijn horloge vertelde mij dat het al half acht was. Kira vond het tijd voor een plasje en gelijk had ze. Ik maakte Bart wakker en samen begonnen we aan het ochtendritueel. Na het ontbijt mochten we nog een keer van Judith genieten, wat is ze toch creatief in het bedenken van leuke spelletjes met de hond. We kregen er een punthoofd van en mochten allemaal Bianca zoenen (hahaha, niet echt natuurlijk, dat waren dus spelletjes). Het was wel goed te merken dat de honden allemaal behoorlijk moe waren (en niet alleen de hondjes…..) We deden het dus wel wat rustig aan. Tot slot stond er nog een mooie wandeling op het programma. Niet al te lang en niet al te steil, precies goed als afsluiting. Tja, en zoals bij alles komt er dan toch echt ook een eind aan zo’n heerlijk weekend. Wat heb ik veel geleerd, enorm genoten en wat heb ik prachtige mensen leren kennen, niet alleen de deelnemers maar zeker ook de leiding en workshop kanjers! Bij deze wil ik iedereen bedanken die dit heeft mogelijk gemaakt en in het bijzonder natuurlijk Bianca van Leeuwen!!!!! Het was in één woord SUPERRRRRR (met een knipoog naar Judith)

Eén ding is mij duidelijk geworden, dit was de eerste vakantie met DogWalkTrail, maar zeker niet de laatste. Ik ga sparen voor de volgende keer! Nu zijn veel mensen die dit blog lezen natuurlijk net zo gek op hun hond(en) als ik, en ik kan mij dan ook goed voorstellen dat u misschien helemaal enthousiast bent geworden door het lezen van dit verhaal. Wilt u meer weten over de vakanties van DogWalkTrail, klik dan even op deze LINK of op de foto in de zijbalk, dan komt u op de site van deze geweldige organisatie. 

Dierenarts

Vandaag (of eigenlijk gisteren, want het is al middernacht geweest) zijn we met Daentje naar de dierenarts geweest. Ze was helemaal verliefd op die kleine. Ze keek haar helemaal na en alles was tip top in orde. Altijd fijn om te horen. Daentje is nu 10 weken oud, weegt 8,5 kilo en is ongeveer 38 cm hoog. Ze kreeg haar enting en ze was echt heel stoer. Eén klein piepje toen de kennelhoest in haar neusje werd gespoten, maar dat is ook zo'n naar spulletje.
Al met al was het toch weer zeer enerverend voor haar geweest. Het autoritje, al die dieren in de wachtkamer en dan dat prikje....
Thuis werd ze weer helemaal besnuffeld door Sara en Kira en na een plasje te hebben gedaan in de tuin, viel ze als een blok in slaap.

Kinderen, een rolstoel en een hoge brug....

Mijn kinderen, zijn geen kinderen meer. Tja, voor mij blijven ze altijd mijn kids, maar ze zijn al volwassen. Mijn kleinzoon is nog een ietsje pietsje te klein voor een hondje, dus..... ik moest op zoek naar lieve leuke kinderen die mij kunnen helpen  bij het socialisatie proces van Daenerys.
Natuurlijk is mij dat gelukt, want mijn favoriete opvoedhulp voor honden is Djemo en laat hij nou net stapelgek zijn op kleine wolfjes en hij heeft nog twee kleine zusjes die kunnen helpen ook.
Djemo, Djoanne en Bailey zijn honden gewend. Ze zijn ermee opgegroeid en weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ze laten de hond naar hen toekomen en zullen er nooit op gaan zitten of aan trekken of zo. Ook zijn ze niet bang, ze weten dat pupjes kleine scherpe tandjes hebben en dat ze uit speelsheid ook wel eens in je arm of hand kunnen bijten. Perfecte kids voor het socialiseren van een Saarloosje!
Vandaag zijn Daentje en ik dus op pad gegaan. Samen, eerst in de auto. Ik had Daentje in de bench gedaan en daar was ze het niet helemaal mee eens. De rit naar Doetinchem begon dus met een prachtig concert van een klagende Daentje. Maar na een minuut of vijf, hiel ze het voor gezien. Het ritje duurt ongeveer een goed kwartier en ze had wel gekwijld, maar verder was alles prima verlopen. Eenmaal bij de kids thuis, was het een waar feest. Ze vond het geweldig om met de kinderen te spelen, kreeg af en toe een lekker puppenbrokje en had het enorm naar haar zin. Djemo is eerst een poos in zijn rolstoel gebleven, zodat ze ook daaraan gewend raakt, maar na een poosje wilde hij natuurlijk ook lekker op de grond liggen. Na het spelen en kroelen in huis, gingen we nog even een wandelingetje maken. Ook nu had ze het weer prima naar haar zin. De rolstoel vond ze helemaal niet eng. Dat is zo mooi van pupjes ze vinden alles nog leuk en helemaal niet eng en om dat zo te houden gaan we dus met grote regelmaat deze middag herhalen. We zijn tijdens de wandeling ook even over de hoge brug gelopen, vaak vinden hondjes dat ook een beetje spannend, maar Daentje had het te druk met de kinderen om zich druk te maken over de brug. Toen we bij het speeltuintje even op een bankje gingen zitten, nam ik haar even op schoot. Nu kon Djemo ook even rustig kroelen met haar. Langzaam vielen haar oogjes dicht. "Ze is erg moe, denk ik, Gerrie", zei Djemo en hij had natuurlijk gelijk. "Want ze is ook nog maar een baby", wist hij mij wijs te vertellen. Het laatste stukje terug naar huis, heb ik haar gedragen, ze was doodop. Ze heeft in de auto op de bijrijdersstoel gelegen. Ik heb haar wel even vastgezet, zodat het veilig was, maar ze is gaan liggen en viel direct in slaap. Geen gekwijl of wat dan ook. Ze werd wakker toen we thuis waren en de auto stopte. Eenmaal thuis werd ze geïnspecteerd door Sara, even ruiken, een dikke lik en een blik naar mij. Sara was blij dat die kleine weer thuis was. Toen was het etenstijd en ze schrokte haar bak leeg alsof ze in geen dagen gegeten had. (En dat terwijl ze toch echt al wat brokjes had gekregen van de kids) En nu? Nu ligt ze heerlijk onder de tafel, tegen Kira en Sara aan te slapen. Wat is het leven toch een avontuur.

Een mooie lentedag

Een verkoelend briesje streelt mijn blote arm. Het tjilpen van de vogels klinkt als een waar orkest. Jan en ik zitten heerlijk buiten te lunchen. We hebben al een drukke morgen achter de rug. Vanmorgen is er een lading haardhout gebracht, netjes opgestapeld achter de kippenschuur. Zo kan het goed drogen tot we het in de winter weer nodig hebben. Daarna was het tijd voor een kopje koffie met appeltaart. Ik bracht eerst de twee kopjes koffie buiten en was nog net op tijd terug in de keuken om Sara even terug te fluiten. Ze is door haar zwangerschap veranderd in een zeer hongerige wolf en tja, wat doe je dan als je twee heerlijke stukken appeltaart met slagroom op het aanrecht ziet staan.... Voorpoten op het aanrecht en haar neus raakte al bijna de taartjes aan, helaas, daar was het vrouwtje weer....
Ook ben ik al heen en weer geweest naar Sinderen, waar Chase weer weer heerlijk door Sandra onder handen is genomen. Een lekker kort kapsel, zodat ze het niet meer zo warm heeft. Ze ruikt ook altijd zo lekker als ze daar dan weer vandaan komt, de aaibaarheidsfactor is direct weer gestegen (als was die al behoorlijk hoog hoor.) Toen ik haar had opgehaald en thuis mijn pantoffeltjes weer aan wilde doen ontdekte ik dat er één vermist was. Het was niet moeilijk om de dader op te sporen. Ze lag heerlijk in de mand met haar buit te spelen, die kleine ondeugd.
En zo zat ik na al die enerverende ervaringen, dus heerlijk in de tuin te lunchen met manlief. Wat een prachtige zonnige dag, het is echt genieten.

Na de lunch krijgen de hondjes ook wat lekkers, gedroogde vishuiden. Chase is er gek op (maar waar is die nou eigenlijk niet gek op) en ook de teckels vallen direct aan. Kira en Sara vinden dit niet echt geweldig maar goed, als het moet, eten ze het wel.... En dan kleine Daentje, nog nooit heeft ze zoiets gehad, maar als een ware wolf sleept ze haar vissenhuid mee de hondenren in. Ze gaat er eens uitgebreid voor liggen, knaagt, knabbelt, trekt en bijt er op los. Het smaakt haar klaarblijkelijk erg goed. Na deze versnapering, besluit ik dat het met deze temperaturen wel acceptabel is om wat water in één van de hondenbadjes te laten lopen. Als de bodem bedekt is met lekker koel water, gooi ik er wat speelgoed in om de honden uit de dagen. Sara en Kira slenteren naar het badje. Ze drinken wat slokken vers koel water en laten het daarbij. Daentje vindt het reuze interessant, vooral de slang waar het water uitkomt. Voorzichtig zet ze haar tandjes erin en sleept het ding het badje uit. Het water spettert alle kanten op en ze schrikt er zelf van. Moos komt wat beledigd en behoorlijk nat, onder de tafel vandaan. Ik loop naar de kleine schavuit en pak de slang van haar af. Terwijl ik haar vertel dat dit dus niet de bedoeling is, hang ik de slang terug in het badje.
Als er genoeg water in zit, laat Chase eens even zien aan Daentje hoe zo'n badje nu eigenlijk gebruikt hoort te worden. Daentje is een snelle leerling en in mum van tijd ontvouwt er zich een prachtig waterballet voor onze neuzen. Na dit gespetter, gaat mevrouw nog even lekker in de ren spelen. Ze ziet er niet uit, heerlijk vies. Als ze moe wordt, komt ze lekker tussen onze tuinstoelen in liggen. Natuurlijk eerst even grondig wassen en dan valt ze, na zoveel nieuwe ervaringen, natuurlijk in een heel diepe slaap. Jan en ik genieten even van de rust en dan is het alweer tijd om eten te gaan koken. Na het eten ga ik nog even op pad met Chase en Sam voor K9-4CARE en daarna nog een wandeling langs de IJssel met Kira. Om negen uur, val ik versleten op de bank.

Hé, die zijn wel echt.....

Ik hoor wat geritsel, daarna een zacht gepiep. Nog slaperig doe ik mijn ogen open en kijk naar de klok. Het is een paar minuten over vier. Slaapdronken tuimel ik uit het logeerbed en mijn voeten glijden in de pantoffeltjes. Omdat we Daentje nog niet alleen willen laten 's nachts, slaap ik tijdelijk beneden in de werkkamer op het logeerbed. "Ja, ja, ik kom eraan", hoor ik mijzelf zeggen. Het gepiep neemt in volume toe en ik slof naar de bench aan de andere kant van het bed. Nadat ik het deurtje heb geopend, springen Daentje en Moos eruit, ze lopen regelrecht naar de achterdeur. Toch wel handig zo'n kamer op de begane grond, dicht bij de deur. Als ik in mijn pyjama de hondenren inloop, realiseer ik mij dat het 's nachts toch nog erg koud is. Daentje gaat direct zitten plassen, de andere honden zijn inmiddels ook even buiten komen kijken. Als ze allemaal even een plasje hebben gedaan, slof ik weer naar binnen met in mijn kielzog vijf honden. Sam zit nog in zijn bench, maar ach, die komt 's nachts echt zijn bed niet uit om buiten in de kou een plasje te doen. Ik zet voorzichtig Daentje weer in de bench en moet Moos op een wat strenge toon vertellen dat ook hij er weer in moet. Dan kruip ik weer lekker terug in bed. Binnen een paar minuten slaapt iedereen weer. Om zes uur 's morgens herhaalt dit ritueel zich met één verschil. Als we deze keer binnen komen mogen Daentje en Moos lekker bij mij op het grote logeerbed. Moos kruipt onder de dekens naar het voeteneind en Daentje nestelt zich lekker op het kussen nadat zij mijn gezicht even grondig heeft gewassen. Echt slapen doe ik dan niet meer, maar het doezelen is toch heerlijk. Om acht uur vindt Daentje het weer tijd voor een plasje, ze geeft het perfect aan. Ach, het is nu toch tijd om op te staan. We gaan over tot de orde van de dag.

's Middags gaan we even langs bij mijn oom en tante omdat mijn oom jarig is. In het kader van de socialisatie mag Daentje mee. Het is maar een goed kwartiertje rijden. De auto is nog steeds erg spannend, dus hebben we voor alle zekerheid een groot badlaken meegenomen. Het badlaken wordt natter en natter, maar spugen doet ze niet. Bij mijn tante is er veel te ontdekken. Zo zijn er bijvoorbeeld drie andere grote honden. Midas, de hond van mijn neef, is erg lief en rustig met haar. Max, de grote oude bruine labrador kan niet eens meer druk doen, dus hij is ook niet eng. Maar Buddy, de jonge bruine labrador van een jaar oud is iets drukker. Dat is nog wel een beetje spannend, dus zit madame liefst op schoot terwijl wij koffie drinken. Naast de honden ontdek Daentje ook wat geiten zijn. En dan bedoel ik dus niet zo'n namaak geitje wat wij in de tuin hebben staan. Daentje vond het wel leuk, gelukkig stonden ze achter een hek. De kippen keurde ze geen blik waardig, maar misschien was dat omdat ze al zoveel indrukken had opgedaan, dat ze weer erg moe was. Na het tweede kopje koffie vertrokken we weer, Daentje was versleten. De terugreis verliep zonder problemen, wat licht gekwijl, maar ze lag voornamelijk lekker in mijn armen te slapen. Eenmaal thuis was Sara dolblij dat ze er weer was. Ze keek mij een tikje verontwaardigd aan. Ik hoorde haar denken, hoe kan je nu van mij verwachten dat ik haar bescherm als jij haar zomaar meeneemt zonder mij. Nadat Sara haar nichtje even goed had besnuffeld en gelikt, dook Daentje weer onder mijn stoel en viel in een diepe slaap. Tjonge, wat is er toch veel te ontdekken voor een pup....