Sam in de lappenmand

Sam zit niet lekker in zijn vel. Het viel me in de loop van zaterdag al op en zondag helemaal. Hij was traag en wilde niet lopen. Hij had ook een trieste blik in zijn ogen. Ik vertrouwde het niet helemaal. Nu heeft Sam twee problemen. Hij heeft wat probleempjes met zijn hernia en een hartprobleem. Hij had geen diarree en hij at ook gewoon goed. Dus wij vermoedden dat het één van de twee zou zijn. Aangezien bij het hartprobleem hoesten een signaal is, en Sam ook niet hoestte, lag het voor de hand om ervan uit te gaan dat er iets mis was met de ruggengraat. Ik heb hiervoor altijd pijnstillers in huis, dus Sam kreeg een pijnstillertje. Daar knapte hij ook weer van op. Maandag weer een pijnstillertje en hij leek alweer een beetje meer zichzelf te worden. Maar vandaag, toen ik thuiskwam van mijn werk, was het duidelijk weer mis. Aangezien ik het niet verantwoord vond om nog verder zelf aan te prutsen met pijnstillers, toch maar de dierenarts gebeld. Hij bevestigde wat ik al vermoedde. Een hernia, niet in de nek, maar echt onder in de rug. Hij had zelfs al een heel klein beetje uitval in de achterpootjes, maar hij kon zeker nog wel zelf lopen. We besloten dat we toch met de milde behandeling gaan starten, een operatie kan altijd later nog.
Dus Sam kreeg een fikse injectie met corticosteroïden en als het goed is knapt hij daarvan op. Dan mag hij vervolgens nabehandeld worden met dezelfde pijnstiller als ik hem al had gegeven. Zoveel mogelijk rust en hopen dat de schade zo beperkt blijft. Als hij niet opknapt of niet genoeg, dan weer terug voor nog een injectie of..... drastischere maatregelen....
En nu maar hopen dat we nog op tijd waren....... Arme Sammie.....

blij dat ik weer thuis ben.....

Voorjaarsstorm

Tja, wat een weer zeg! Maart roert zijn staart. Verschrikkelijk. En wat doe je dan, als je niet echt lekker naar buiten kan? Inderdaad, wat hersenspelletjes. En Moos wilde wel even iets voordoen voor de film.....

De oogarts

Tja, één keer per jaar moet het nu eenmaal even. De oogjes van Sara moeten dan even gespiegeld worden. Op zich een fluitje van een cent, maar Sara vindt het maar niks. Vorig jaar zijn we in Wageningen geweest, maar dit jaar kon het wat dichter bij huis. In Vorden zit namelijk ook een EVCO oogarts. We konden gisteren laat in de middag terecht. Het was behoorlijk druk in de praktijk. Eerst werden de oogjes gedruppeld en toen was het wachten..... Sara duikt dan lekker veilig onder de bank, achter de benen van het baasje. Je hebt dan niet in de gaten dat je een hond bij je hebt, zo onzichtbaar maakt zij zich. Toen waren we aan de beurt, de vriendelijke vrouwelijke arts, stelde Sara gerust en vroeg wat wij de meest prettige manier voor haar vonden, voor het onderzoek. Sara mocht dus lekker op de grond zitten, veilig tegen het baasje aan. De arts maakte eerst even rustig contact met het licht aan, daarna moest het licht uit en begon het onderzoek. Sara vindt het allemaal maar niks, maar ze laat het wel toe. Toen het licht weer aan ging vroeg de arts of Sara een snoepje wilde, maar ze zei er zelf al bij, "dat neemt ze zeker niet....." "Nee", zei ik, "dat hoeft ze niet." "Tja, een Saarloos", was haar reactie. Wij vonden het een prettige arts, ze nam rustig de tijd en was kundig. De resultaten waren weer prima. Sara is op alle punten vrij. Pfff, dat zit er weer op voor een jaar. Sara was blij dat ze weer de auto in mocht, en geloof mij, dat is niet altijd zo......

Op kraambezoek.

Tja, eigenlijk is het heel onverstandig. Maar we konden het echt niet laten. Vandaag zijn Jan en ik op kraamvisite gegaan bij het liefdesnestje van Doerak en Shiva. De trouwe lezer van dit blog, herkent de namen direct. Doerak, de GVR (grote vriendelijke reus) van Fred en Yvonne is in de zomer van 2013 een klein weekje bij ons gelogeerd geweest (zie: De GVR). Vanaf dat moment hebben wij een speciale band met die heerlijke kroelkont. Maar ook Shiva heeft een speciaal plekje in ons hart. Zij is maar liefst bijna 4 maanden bij ons geweest toen haar toenmalige baasje wegens gezondheidsproblemen even niet voor haar kon zorgen. (zie: langdurig logeetje) Inmiddels woont Shiva al weer een behoorlijk poosje samen met Doerak. En ja hoor, dit love duo heeft nu gezorgd voor gezinsuitbreiding. Natuurlijk is dat allemaal te volgen op het blog van Doerak.
Naast deze band die wij met Doerak en Shiva hebben, is er ook nog een band tussen Doerak, Shiva en Sara. Nee, Doerak en Shiva zijn natuurlijk geen familie van elkaar, maar ze zijn wel beide familie van Sara. Hoe kan dat? Welnu, Doerak is de halfbroer van Sara, zij hebben dezelfde vader. Shiva is de halfzus van Sara, zij hebben dezelfde moeder. Sara is dus tante in het kwadraat van deze schattige puppies. U begrijpt dat wij niet weg konden blijven bij dit puppengeluk.
Dus vandaag gingen wij op weg naar Ermelo. We werden ontzettend hartelijk ontvangen door Doerak en Shiva. Beiden herkenden ons direct en we kregen een uitgebreide kroelbeurt van alle twee. Daarna konden we Sproetje, Fred en Yvonne ook even begroeten. We dronken eerst even een kopje koffie, zodat de honden weer wat rustiger konden worden. Daarna op naar de kraamkamer. Zou Shiva het goed vinden? Ja, ze was geweldig. Jan en ik mochten naast de werpkist zitten en zelfs de pupjes pakken en heerlijk met ze kroelen. Shiva lag erbij en keek tevreden en trots naar ons. Het was een bijzonder en prachtig moment. Op de foto's kon ik de kleine wolfjes niet uit elkaar houden, maar zo in het echt zag je toch wel duidelijk wat eigen kenmerken. Het zijn drie heerlijke bolletjes wol en we konden er bijna geen genoeg van krijgen. Het was ook prachtig om te zien, hoe Doerak in zijn vaderrol zat. Normaal gesproken (of misschien juist niet echt normaal, maar ach..) heeft de reu maar een kleine rol in het geheel. Maar hier, in dit liefdesnest, spelen vader en moeder een grote rol. Doerak kwam er dan ook heerlijk bij staan, toen ik de kleine Daenerys in mijn armen had. Zowel pupje Daenerys als ik werden compleet afgelikt door paps en Shiva bekeek het allemaal terwijl ze rustig in de buurt lag.
Het was gewoon genieten, en daar laat ik het verder bij.....

Lentekriebels....

Wat een heerlijk weer was het dit weekend! Daar krijg je met recht lentekriebels van. Esther en Erik hadden ons uitgenodigd voor een wandeling op Het Leesten. Wij waren er al iets eerder dan zij en het werd al behoorlijk druk, dus het was nog even zoeken voor een parkeerplekje. Ik geloof dat ik per ongeluk de auto ergens heb geparkeerd waar het eigenlijk niet mocht, maar ach..... wie let daarop op zo'n mooie zonnige dag.
Toen Esther en Erik met Rigg kwamen, was Sara door het dolle. Tja, wat wil je ook, zo'n mooie kerel. De begroeting zag er komisch uit!
Hoewel de parkeerplaats vol stond, kwamen we verbazend weinig mensen tegen. Het gebied is dan ook best groot. Hier en daar passeerden we een grote plas, of beter gezegd modderpoel. Dat was voor de herders natuurlijk dik feest. Maar zelfs Sara en Rigg gingen pootje baden. Normaal gesproken is Rigg niet gek op water, volgens Esther. Maar Rigg wil zich natuurlijk niet laten kennen met al die vrouwen in zijn buurt. Sam ging ook het water in en het was toch iets dieper dan hij dacht, hahaha, zijn buikje werd er nat van.
Moos mocht ook los maar Sam hielden we weer aangelijnd. Natuurlijk moesten we even herinneringen ophalen aan de laatste keer dat we daar met elkaar hadden gewandeld. Toen was zomaar ineens Bass kwijt.... weten jullie nog?  (zie: Dat is pech, Bassje weg....)
Tja, en dan is er toch weer heel even dat verdriet.... we missen Bass nog enorm.
Maar de honden hadden lol, dus wij hadden ook lol. Chase liep weer met stokken te slepen natuurlijk en heel af en toe probeerde Rigg er één af te pakken. Hahaha, het is en blijft een ondeugende Saarloos natuurlijk. Na de wandeling was het tijd voor een versnapering. Het was behoorlijk druk op het terras van de friet kiosk, dus gingen we aan een picknicktafel op het veld zitten. De mannen even een frietje en cola halen en Esther en ik bleven bij de hondjes zitten. Steeds kwam er een grote witte buldog snuffelen. Op zich geen nare hond, maar Esther vond het toch niet prettig, omdat Rigg natuurlijk nu (met al die dames in de buurt) even stoer wil doen. "Ik wilde dat die mensen die hond bij zich hielden", zei ze netjes tegen mij. En alsof Sara haar verstond, vloog ze vooruit om tussen de vreemde hond en Rigg in te gaan staan en even een snauw te geven aan de vreemde hond. Toen riepen de baasjes hem natuurlijk direct bij zich, en hij droop af. Sara liep triomfantelijk naar Esther alsof ze zeggen wilde "Zo dat heb ik even voor je geregeld hoor..". En Esther kon haar zowaar gewoon aaien en kroelen. Normaal gesproken blijft Sara altijd gereserveerd tegen mensen die wij niet al te vaak zien. En eerlijk is eerlijk, zo vaak zien we Erik en Esther niet. Maar met Esther en Erik heeft ze echt een klik. (Of zou het komen omdat ze stiekem toch wel erg verliefd is op Rigg).
En daarna was het helaas weer tijd om afscheid te nemen. Eenmaal thuis waren er vier hondjes totaal uitgeteld. Maar onze kleine duracell teckel Moos is onvermoeibaar. Die kleine ADHD-er was van het ritje naar huis alweer helemaal uitgerust en wilde thuis weer lekker buiten spelen. Helaas voor hem, kreeg hij geen van de andere honden zo gek, die lagen heerlijk op één oor.

Een heel lief mensenpuppy

Gisteren zouden onze dochter en schoonzoon op visite komen, voor het eerst met hun pasgeboren zoontje. Kleinzoon Thijme is nu twee en een halve maand oud. Een wolk van een baby! Natuurlijk weet ik dat Chase, Kira en Sam gek zijn op kinderen, per slot van rekening werken zijn regelmatig met kinderen. Ook van Moos wist ik dat hij kinderen geweldig vindt. Maar dan hebben we het over kinderen van een jaar of zes en ouders. Een baby is dat toch weer heel anders. Sara is nooit zo gek op kinderen, zij vindt het allemaal maar spannend, die minimensen die zo rennen, springen en gillen. Meestal probeert zij met een grote boog om kinderen heel te lopen als we ze op de hei tegenkomen of zo. Maar ook hier geldt, een baby heeft ze nog nooit gezien, dus....
Ik zorgde dat ik al vroeg op de dag het campingbedje met speelgoed had neergezet. Zo konden ze vast wennen aan het idee dat er iets stond te gebeuren. Het bedje werd natuurlijk uitgebreid geïnspecteerd. Sam stond boven op de bankleuning om erin te kunnen kijken. Hij keek van het bedje naar mij en ik zei rustig: "Nee, daar mag jij niet in, dat is voor Thijme". Dus die schat ging er niet in. Wat heb ik toch geweldig goed opgevoede honden, hahaha
Voor Thijme zou het ook de eerste keer worden dat hij in contact zou komen met honden. Ik was benieuwd hoe hij zou reageren op het geblaf. Want dat er geblaft zou worden, was wel zeker.
Toen de auto van dochter en schoonzoon parkeerde stonden alle viervoeters al voor het raam te kijken. En ja hoor, het concert begon. Sara blaft omdat ze het allemaal toch weer erg spannend vindt. Chase blaft altijd uit enthousiasme, en de rest doet mee voor de gezelligheid.
Thijme had in de auto lekker liggen slapen en werd natuurlijk wel wakker van al die herrie. Maar hij bleef er wel rustig onder gelukkig. Alle hondjes roken even aan de maxi cosi, behalve Sara die op een afstandje de boel in de gaten hield. Ik haalde mijn kleine knuffelmannetje natuurlijk gelijk uit zijn stoeltje om te kroelen. En zoals we al dachten waren vooral de teckels heel betrokken. Omdat Moos erg druk was moest hij even tot rust komen in zijn bench (die naast het campingbedje stond). Sam moest af en toe even verteld worden dat wij de zorg van Thijme prima zelf aankonden en dat hij best even mocht ruiken maar verder wat afstand moest bewaren. Het liefst kroop hij boven op Thijme, maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Kira was heel lief en rustig en rook zachtjes aan het hoofdje van Thijme. Ik zag haar bijna denken, "Zo die is klein, daar moet ik wel heel voorzichtig mee zijn". Chase bleef heel rustig en keek eigenlijk niet op of om naar Thijme, die was veel meer geïnteresseerd in de baasjes van Thijme, want die kunnen met haar kroelen en baby's nog lang niet. Chase is ook de enige hond die wel weet wat baby's zijn en zij zal dus weten dat er eigenlijk nog niet veel lol mee te beleven is....
Na een poosje mocht Thijme even in het campingbedje. Dat was voor de honden weer even iets anders. Sam en Moos stonden regelmatig op de bankleuning om in het bedje te kijken en Kira kon bijna over de rand heen kijken. Sara die al die tijd wat afstand had gehouden ging nu ook eens even gluren, wat daar nu eigenlijk in dat bedje lag. Volgens mij zien die honden het campingbedje als grote bench voor mensenkinderen, hahahah. En laten we eerlijk zijn, dat is het natuurlijk ook.
En Thijme, die vond al die aandacht wel leuk, een lief gebrabbel klonk af en toe uit het bedje.
Later toen het etenstijd werd voor Thijme, begon hij wat meer te sputteren. en het sputteren werd echt huilen, toen zijn mama niet snel genoeg was naar zijn zin. Dat was het moment dat vooral Sam een beetje in paniek schoot. Heel aandoenlijk, hij probeerde iedereen ertoe aan te zetten in actie te komen. Het huilen was direct over toen Thijme lekker bij mama lag en kon drinken. En direct was de rust bij Sam ook weergekeerd. Al met al een prachtige eerste kennismaking tussen de roedel van wolvenstreken en kleinzoon Thijme, een heeeel lief mensenpuppy ....