Honden zijn net kinderen, Bass vond het natuurlijk helemaal te gek, dat HIJ vandaag lekker mee mocht. Tja, we wisselen wel eens wat af. De éne keer gaat de één mee (of twee of drie) en de andere keer de ander. Vandaag was Bass dus aan de beurt.
Omdat hij alleen meeging, hoefde hij niet achterin de kennel, maar mocht hij lekker bij mijn voeten zitten. Kop op mijn been en het eerste kwartier wil meneer dan lekker gekroeld worden. Daarna gaat hij liggen en slaapt.
Het is altijd een prachtige rit naar Ermelo, dwars door de Veluwe (of het wild het ook zo leuk vindt, dat daar een snelweg loopt, betwijfel ik). Het was stralend weer! Het huisje heeft de mooie naam, de Karibu.
Een Karibu is een soort hert dat in Afrika leeft. De neef van Jan (van wie het huisje is) heeft verschillende keren ontwikkelingswerk gedaan in Afrika.Het huisje zelf, lijkt in niets op Afrika, het is een prachtig sfeervol huisje met van die mooie luiken met hartjes. Zelfs de deurtjes binnen hebben allemaal van die uitgesneden hartjes. Het huisje ligt aan de rand van het bos in een prachtige omgeving. Ik kan mij voorstellen dat zwager Wim het helemaal geen straf vindt om daar af en toe heen te gaan. Hij doet dan wat schilder en reparatie klusjes en gaat veel fietsen.
Het huisje heeft een mooie veranda met een prachtig hekje. Bass kon dus lekker los op de veranda. Hij snoof zo af en toe eens goed in de lucht en dacht.... pffff als ik hier toch eens lekker los dat bos in mocht. Ik zou vast wel iets lekkers vangen. Hahaha, die gekke oude afgekeurde jachthond. Maar dat doen we maar niet, lieve Bass. Half doof en blind, ik vertrouw er niet op dat je dan weer heelhuids terugkomt. Hihihi.
Dus er zat niks anders op voor onze lieve Bass, dan gewoon lekker te gaan liggen op zijn kleedje en dan maar dromen over het mooie bos en al die eekhoorns en konijnen die hij zou vangen. Oh, ja, en natuurlijk even komen bietsen als de baas en Wim een stroopwafel eten.
Maar, natuurlijk ben ik nog wel even een eindje met hem het bos in geweest. Aangelijnd hoor, dat wel. Op bekend terrein vertrouw ik hem wel los, maar na het avontuur in Het Leesten, (voor de mensen die dat niet meer weten, zie: http://wolvenstreken.blogspot.nl/2014/06/wat-een-pech-bas-is-weg.html ) durf ik hem op vreemd terrein niet meer zomaar los te laten! Maar goed, de aangelijnde wandeling vond hij ook toppie hoor!
Maar aan alles komt een eind en toen we in de verte al wat gedonder hoorde, besloten we toch maar weer te gaan. Er was noodweer voorspeld en dan wil je toch liever weer thuis zijn, voordat het losbarst. Dus we namen afscheid van broer Wim en reden weer terug naar de Achterhoek, lekker binnendoor deze keer, ook dat is erg mooi!.
 |
| (zoek het verschil met de heenweg, hihihi) |
Bass? Die heeft de dag van zijn leven gehad! Hij wil volgende keer zeker weer mee. Maar of hij dan aan de beurt is? Dat is nog maar afwachten!
