Sara vond het echt geweldig in Duitsland en ik denk dat ze haar ochtendwandeling naar de rivier echt mist. Vooral het zwemmen en spelen in het water. Maar, niet getreurd, Sara zou Sara niet zijn, als ze er niet iets op gevonden had.
Achter ons huis ligt een groot weiland. In het weiland staan pony's. Niks aan de hand, de honden zijn gewend aan de pony's en andersom ook. Het weiland grenst aan onze tuin, maar de hondenren is goed afgezet met hoog gaas, dus geen probleem. Onze tuin is echter verdeeld in een stuk voor de honden (de hondenren) en een stuk voor Jan, de siertuin. Om de siertuin in te gaan moet je door een hekje. Nu had Sara het al een paar keer voor elkaar dat ze het hekje open kreeg, dus Jan had zijn maatregelen genomen en een extra sluiting gemaakt aan het hek. Het hek is niet geweldig hoog, dus ze zouden er ook overheen kunnen springen, maar op de een of andere manier is dat nog nooit gebeurd. Ze weten natuurlijk dat ze eigenlijk helemaal niet in die tuin mogen komen.
Om een lang verhaal kort te maken, je raadt het al. Vanmorgen waren wij Sara, Kira en Moos kwijt.
Uhhh, ze zouden toch niet.......
Jawel, natuurlijk wel! Ons draakje Sara had het hek weer open gekregen en het drietal was verdwenen. nu zit er achter in de siertuin ook een hekje, tja, dat is zo laag dat Sara en Kira daar met gemak overheen gaan. Moos was er schijnbaar tussendoor gewurmeld.... ik zou anders niet weten hoe hij ontsnapt is.
We keken de wei in, maar niks.....
Nu is er achter in de wei ook een grote poel. Dat is voor verkoeling en drinkwater voor de pony's. Juist, je snapt het al... wij riepen en ja hoor.... Uit de poel kwamen vrolijk aangerend, de gezusters Draak en Dondersteen.... Alsof het de normaalste zaak van de wereld was, sprong Sara weer over het prikkeldraad van de wei en het lage hekje van onze tuin. Zo, ik ben weer thuis, is er iets????
Maar Kira stond nog in de wei. Ze durfde niet te springen. De wei ligt iets lager dan onze tuin, dus toen ze erin sprong, sprong ze de diepte in, nu moest ze de hoogte in... dan lijkt het prikkeldraad ineens veel hoger.... Dus, de riem gepakt, ik de wei in en met haar naar een lager stukje gelopen, waar ze wel overheen durfde. Maar van Moos was nog geen enkel spoor..... Toen ik net de wei was in geklommen (pff, over het prikkeldraad heen, de diepte in, hahaha, dat zag er niet charmant uit hoor!) kwam daar die kleine ondeugd ook aan gehuppeld.... Hij miste zijn grote vriendinnen en dacht, laat ik eens kijken waar ze blijven.....
De buurvrouw van een paar huizen verderop stond minzaam te kijken naar het tafereel. Tja, riep ik, ze waren even ontsnapt, hadden zin in een bad.... Ik geloof dat ze het niet kon waarderen. En ik? Ach, ik was eerst een beetje ongerust, maar toen ik ze in de wei zag, moest ik ook wel weer lachen. Tja, als je weet dat daar een lekker verkoelende poel is....
Maar goed, Jan is toch maar even naar de welkoop om een nog beter sluiting systeem te kopen. Voor Kira en Moos zal dat afdoende zijn. Of ons wolfje nog een keer over het hek gaat? We zullen het merken. Het blog heet niet voor niks, wolvenstreken.....
Natuurlijk maak je op het moment dat dit allemaal gebeurt geen foto's..... helaas.... zou wel leuk geweest zijn...
