Oeps, en weg was ie.....

Ik ga bijna iedere dag even met de honden naar een bos bij ons in de buurt. Geen heel groot bos, maar het is toch wel een drie kartiertjes wandelen. Natuurlijk mogen de dames altijd los. Sam niet... die blijft altijd aan de lijn. Dat knaagt toch al een tijdje aan mij. Je ziet dat hij ook graag even lekker los wil genieten van de vrijheid. Maar, vooral als mijn man of zoon erbij zijn, gebeurt het niet. Volgens hen ben ik Sammie gelijk kwijt. Zelf geloof ik daar niet zo in. "Maar hij heeft toch een training gehad... ", zeg ik dan als motivatie om hem los te laten. "Tja", is dan vaak de reactie, "een jachttraining, het enige wat hij daar heeft geleerd is achter de konijnen aan gaan!" Dus het is en blijft NEE. Als ik alleen naar het bos ga met de roedel, zit ik altijd in tweestrijd. Zal ik hem nou wel of niet loslaten. Eén keer heb ik mij laten gaan. Mira leefde nog en ik was met haar, Chloe en Sam naar het bos. Ik liet Sam los en .... als een pijl uit de boog verdween hij uit het zicht. Mira keek mij aan en ik zei in shock: "Ga hem halen Miertje". Ze vloog erachteraan en ja hoor, ze kwamen samen terug. Ik lijnde Sam direct weer aan en slaagde een zucht van verlichting. Die Mira, tot de dag van vandaag kan ik niet geloven dat ze me begreep, maar het is gebeurt zoals ik hier vertel.
Maar ach, dat is al een tijdje geleden en het begon de laatste tijd toch weer te kriebelen. Zou hij niet bij de roedel blijven??? Vandaag nam ik de proef op de som.

als een pijl uit de boog....
 

Ik liet de kleine dreumes los in het bos. En ja hoor.... weg was ie weer. Sh*t!!!! Ik kon roepen tot ik een ons woog, maar al wat er kwam geen Sam. Gelukkig bleven Sara en Luna wel netjes bij mij. (Ik was even bang dat die achter het rotzakkie aan zouden rennen). Ik liep ogenschijnlijk rustig door, maar van binnen vlogen de scheldwoorden mij om de oren. Wat was ik toch een ........
Had ik maar naar Jan en Kevin geluisterd.... en vooral... Zou ik Sam nog terugvinden?????
Zo af en toe riep ik zijn naam en floot even. Maar lange tijd geen Sam. Ik kreeg een heel naar gevoel in mijn onderbuik. Tot.....ja hoor, daar kwam de boef rustig aangelopen. Ik complimenteerde hem natuurlijk, want hij kwam dus wel terug. Ik dacht, nu moet ik hem vertrouwen. Dus, ik lijnde hem niet aan. Hij bleef een poosje bij ons lopen. We kwamen bij het stukje waar de dames altijd even de sloot in duiken, Sam erachteraan. Maar, de dames kwamen weer uit de greppel en....Sam niet. Hè? Waar was die rakker nu weer gebeleven? Ik kijken, maar geen Sam te zien, wel zag ik dat de greppel een eindje verder droog stond en ik vermoedde dat hij daarin was gesprongen en het greppeltje volgde. Ik weer roepen maar geen respons. Gewoon doorlopen, zei ik tegen mezelf, dat is het beste wat je kunt doen. Rustig doorlopen (ja,ja, geleerd bij de Topdog training). Maar iedere stap verontrustte mij meer. Af en toe riep ik zijn naam en floot even. Maar geen Sam. Ik dacht, misschien staat hij al bij de auto (wishfull thinking noemen ze dat). Dus ik liep "rustig" door. En opeens, vanuit het niets kwam daar het monstertje achter me aan rennen. Pfffffff, zucht..... en weer de hemel in geprezen dat hij toch maar weer was teruggekomen. Maar toen was het voor mij wel even klaar, en de kleine man werd aangelijnd. In de auto lag hij compleet uitgeteld maar zeer tevreden. Hij had een geweldige wandeling gehad.

Pffffff... ik ben er moe van.

Tja, en thuis ging ik het hele gebeuren eens evalueren. Een teckel is natuurlijk een hondje dat ervoor is gefokt om lekker zelfstandig te kunnen werken. Nou, dat heeft hij dus op zijn eigen manier gedaan. En hoewel het heel eng was, toen hij uit zicht was, hij is toch twee keer weer teruggekomen. Zou hij dus echt weglopen? Ik geloof het niet. Hij gaat gewoon even zijn eigen gang om daarna weer aan te sluiten bij de roedel. Maar of ik hem morgen weer los doe????? Ik slaap er nog een nachtje over!



Zo, dat was een leuk wandelingetje, morgen weer???