Het houdt niet op

Als ik deze ochtend wakker word, sta ik verdrietig op. Het wordt weer een zware dag. De beslissing is genomen, een afspraak gemaakt. Vandaag om half 12 zullen we met Sam naar de dierenarts gaan. Sam is al heel lang hartpatiënt, met medicijnen was het steeds redelijk onder controle te houden. Maar de laatste tijd ging het hard achteruit. De dag nadat we afscheid hadden genomen van Sara, moesten we met spoed met hem naar de dierenarts. Hij heeft toen een injectie en verhoging van de medicatie gekregen. Maar we wisten dat het niet lang meer zou duren. Woensdag werd het hoesten en de benauwdheid weer erger, ik heb hem extra medicatie gegeven, maar dat hielp niet. En dus wisten we dat het moment was aangebroken. We moesten afscheid nemen van onze stoere Sammie. Ik weet nog zo goed hoe hij ons had uitgekozen in plaats van wij hem. Bijna 10 jaar geleden, we gingen voor een wildkleurige teckel. We hadden afscheid moeten nemen van ons blonde teckelmeisje Lucky en nu wilde ik een wildkleur, zodat we niet teveel zouden gaan vergelijken. Bij de fokker zat ik op de grond en probeerde contact te maken met een wildkleurig reutje. Toen vanuit een hoek van de kamer,  een blonde reu kwam aanlopen met een enorme plastic kip in zijn kleine teckelbekkie meeslepend. Hij legde de kip voor me neer, alsof hij zeggen wilde, ik ga met jullie mee. Het was liefde op het eerste gezicht en hij ging mee. En zo zijn er natuurlijk nog tal van herinneringen. Ik zal ze stuk voor stuk koesteren.
Het is veel, weer een afscheid, we hebben de tijd niet om alles te verwerken. Het heeft zijn weerslag op de gezondheid van Jan en van mij, we zijn er niet al te best aan toe. Maar we worstelen door... we moeten wel. Maar ik hoop met recht dat nu de zon weer eens gaat schijnen voor ons......

En zo volgt de ene dag de andere.....

Het is koud, maar de zon komt al op en verdringt de nevel die over het land ligt. Ik kom beneden en laat de honden even naar buiten.... het is raar, het klopt niet.... Het gemis is groot. Mijn tranen prikken alweer achter mijn ogen, ik laat ze maar komen.
Gisteren hebben we haar laten cremeren. Het was druilerig weer, zoals dat hoort bij een crematie. Het was een nare dag, alles deed mij fysiek pijn, vooral de hoofdpijn was erg. Niet gek, want ik slaap al een tijdje niet meer zo goed.
Als ik op de bank lig, voel ik haar hoofd tegen me aan. Niet echt natuurlijk, maar de herinnering zoals ze altijd bij me lag..... Als we aan tafel zitten om te eten, en ik geef Sam, die altijd op de stoel naast mij zit, stiekem wat lekkers, zie ik haar oogjes onder de tafel mij aankijken en zeggen.... ik ook! Als ik naar het raam kijk waar Romy en Grace in de vensterbank staan, zie ik haar ertussen, zoals het hoort. De leegte die ze achterlaat is niet te bevatten....
Terwijl ik zo achter mijn laptop zit, rennen de honden als gekken van binnen naar buiten. Ze zijn druk, erg druk. Ook dat is niet gek, het is een reactie op alles wat gaande is. Ze weten geen raad met mijn verdriet, ik snap dat wel maar kan het niet veranderen. Wya en Kira hebben hun eigen verdriet. Gisteren lag Wya te dromen, ineens een wolvenhuil, ze werd er zelf wakker van. Ja, lieve Wya, ik weet waar je over droomde....We missen haar allemaal.


Gisteren kregen we een prachtige kaart over de post. Een mooie zwart wit foto van Sara, lieve woorden van goede vrienden. Ik heb de kaart ingelijst en een mooi plekje gegeven.

En alsof het allemaal nog niet ellendig genoeg is, zijn we gisteren met spoed naar de dierenarts geweest met Sam. Ook hij mist zijn Sara en zijn hartje kan het allemaal niet zo goed meer aan. Hij is al tijden aan de medicatie, zijn hart is vergroot en de klep lekt. Maar gisteren was hij extreem kortademig en lag te trillen bij iedere hartslag. Hevig hartfibrilleren en vocht in de longen was de conclusie van Maarten, de dierenarts. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om ons te vertellen dat het einde nabij was en gaf als optie een injectie waardoor het vocht zou worden afgevoerd. Ja, wij kunnen inderdaad op dit moment niet nog een verlies aan en Sam kreeg de injectie.

Het sloeg gelukkig goed aan. Direct buiten de praktijk stond hij al met zijn poot omhoog om het eerste vocht te lozen. Ook de medicatie moesten we verhogen, zelfs tot iets boven de toegestane hoeveelheid. Eenmaal thuis lag hij al snel diep te slapen, zijn lijfje leek iets rustiger, de hartslag ook. Dit weekend gaat hij wel doorkomen, maar we weten dat zijn afscheid ook niet lang op zich zal laten wachten. Eerlijk gezegd had ik verwacht dat hij eerder zou zijn gegaan dan Sara, maar zo zie je maar hoe het leven kan lopen.

Als de honden zijn verzorgd, duik ik even achter mijn laptop. Een herinnering van Facebook .....
Prachtige, lieve Sara op het Rozendaalse veld. Een herinnering van 4 jaar geleden, toen was ze 2. Daar komen de tranen weer, ik kan ze niet tegenhouden. Het lijkt alsof het leven de glans verloren is. Niets lijkt me meer echt te boeien. Zodra Hots een snik van mij hoort, staat hij bij me. Hij kan er niet goed tegen dat ik huil en wil de tranen van mijn gezicht likken. De grote goedzak, een echte zoon van zijn moeder. Het is goed dat hij hier nu is. Goed voor mij, voor zijn zusje Wya en voor de stabiliteit van de roedel. Want Sara slaat een gat in de roedel, zij was de leider, de kalmerende factor, de stille kracht. Hij zal haar nooit kunnen vervangen, maar hij doet zijn best, dat zie ik. Sara zou trots op hem zijn.

En zo volgt de ene dag de andere.....
Het leven gaat door, ik weet het. Maar het leven zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn.

Afscheid

VAARWEL
Vaarwel mooi meisje

Vaarwel love of my life

Vaarwel glinsterende gouden ogen

Vaarwel neusje tegen mijn hand

Vaarwel moed, kracht en wijsheid

Vaarwel beautiful leading lady

Vaarwel liefdevolle moeder

Vaarwel allerbeste vriendin

Vaarwel vacht om in weg te kruipen

Vaarwel zacht kwispelende staart

Vaarwel perfect Saarloos meisje

Vaarwel mijn lieve mooie wolf

voor altijd zijn we verbonden

maar in deze wereld zeg ik je nu

Vaarwel

Alles voor het laatst...

Gisteren voor het laatst naar de hei, helaas niet zo mooi paars als andere jaren, door de droogte, maar ach... daar komen we ook niet voor. Hoewel Sara echt bijna op is, sterk vermagerd en erg kortademig, kijkt ze me dankbaar aan. Nog even wandelen op de hei. Ze loopt voor me uit, ze is erg wankelig maar dribbelt toch vrolijk. Het is de laatste keer hier. Terwijl we ons pad volgen, komen de herinneringen in mij naar boven. Wat hebben we hier vaak en met veel verschillende honden heerlijk gewandeld. Het zijn fijne en mooie herinneringen. Het lijkt alsof Sara het ook voelt. Af en toe staat ze even stil, kijkt uitgebreid om zich heen, kijkt dan even naar mij en piept zacht. Onderaan de bult gaan we even in de schaduw zitten. Ik ga haar nu niet meer de bult mee opnemen, dat kan ze niet meer aan. Ze krijgt wat water, wat ik bij me heb en samen zitten we daar. In de verte zien we een wandelaar met een hondje. Verder is het stil.... we zitten daar een poosje en genieten van het uitzicht. Dan piept Sara weer even en staat op. Het is tijd om verder te gaan. We vervolgen ons pad en lopen door het bos langzaam weer terug naar de auto.

s' Avonds mee naar Kevin, Renske en Millie. Even gezellig samen zijn en een kort wandelingetje maken. Dan weer een moment van afscheid. Een laatste knuffel. Liefdevol legt ze haar hoofd op Kevins schoot.

Thuis ligt ze rustig te slapen. Maar als het donker is, rond een uur of elf, komt ze me halen. Nog een keer wil ze ons avondrondje lopen, nog één keer. Heerlijk vindt ze het, wandelen in het donker. Zij heeft een lichtgevende halsband om en ik een lampje op mijn hoofd, zodat ik kan zien waar ik loop. Lekker samen "op jacht". Ze geniet er zoals altijd enorm van, maar ik heb een zwaar gevoel in mijn maag. Dit is de laatste keer dat we dit rondje lopen....

Vandaag even naar het Iddinkbos. Dit is echt de laatste wandeling, want over een paar uurtjes komt de dierenarts. Ik verbaas mij over haar wilskracht. Ze ziet er zo breekbaar uit en kan amper fatsoenlijk meer lopen, maar ze springt uit de auto en geniet van deze laatste wandeling. Ze denkt niet aan wat komen gaat en ruikt aan ieder grassprietje, laat overal een paar druppels urine vallen en laat weten dat zij er was. Ook nu komen de herinneringen weer boven. Ook hier hebben we zo vaak met allerlei honden gewandeld. Hoewel ik ooit dankbaar zal zijn voor deze herinneringen, doen ze nu alleen enorm veel pijn..... Nooit zal ik hier meer met haar kunnen lopen. Dit bos zal nooit meer hetzelfde voelen.... Het verdriet doet mij letterlijk fysiek pijn. Pijn in mijn buik, druk op mijn borst, zoveel verdriet.....Tranen stromen over mijn wangen, ze maken het pad wazig. Maar ik ken de weg en zij ook. Net als gisteren staat ze ook nu af en toe stil en kijkt rustig om zich heen, ook nu kijkt ze mij aan en piept zachtjes.... Dan komen we weer bij de auto.... eenmaal thuis krijgt ze nog één keer eten, samen met de rest natuurlijk. Ik doe een lekker rauw eitje door haar eten. Ze krijgt wat vlees en wat zalm. Maar ze eet maar een klein beetje, ze likt het ei op, eet het vlees maar ze laat wat zalm staan......Dan loopt ze naar binnen en gaat liggen op haar plekje achter mijn stoel. Ze is moe, doodmoe.... ze is op.....
Straks komt de dierenarts en mag ze gaan, naar Chloe en Mira, naar Bass en Chase en naar haar kleinzoon kleine lieve Chetco....naar alle hondjes die haar voor zijn gegaan....... Ik hoop dat ze op een heerlijk plekje komt, waar ze voor altijd veilig is......

We willen alle mensen die zo met ons hebben meegeleefd enorm bedanken voor alle lieve berichtjes, gedachten, positieve energie en opgestoken kaarsjes. In het bijzonder willen we Esther en Eric bedanken, die ons door de enorme moeilijke periode hebben heen gesleept en ieder minuut met ons hebben meebeleefd. Ook dank voor Yvonne voor haar steun en medeleven.
Verder willen we al het personeel van onze eigen dierenartspraktijk Sterkliniek Doetinchem Zeddam en in het bijzonder Margriet enorm bedanken voor hun liefdevolle zorg en medeleven. Ook veel dank voor de medewerkers van Sterkliniek Korte Akkeren waar Sara haar operatie aan de kaak en knie heeft ondergaan. Tot slot onze dank voor  dr. Giora van Straten en drs. Marjanne Zaal en de rest van het team van diergeneeskundig specialistisch centrum de Wagenrenk voor hun goede zorg voor Sara vorig jaar tijdens haar operatie en herstel daarvan. Het is ontzettend jammer dat het nog niet eens een jaar heeft mogen baten. Maar één ding staat vast, ze heeft in de tijd die ze nog had, volop genoten van het leven!

Liefde

Nog een keer naar haar grote liefde, Rigg. Haar vriendje Rigg, de papa van Wyakin en Wahots. We hebben afgesproken om met Esther en Eric te gaan wandelen bij het Aamsveen. Ik heb Ron Baltus gevraagd om te komen, zodat er nog wat mooie foto's van Sara en het gezin kunnen worden genomen. Dit eerste nest van Sara is waar het Silva Amica avontuur voor ons begon. Met de wetenschap dat dit waarschijnlijk haar laatste mooie wandeling met Rigg wordt in ons achterhoofd lopen we met de honden naar de auto. Sara springt enthousiast de auto in, ze vindt het, zoals altijd, geweldig dat ze mee mag. Wyakin springt ook zelfstandig in de auto, maar die vindt het autorijden niet zo geweldig. Wahots moeten we de auto in tillen, hij vindt die bus nog maar een beetje eng.
We zijn vroeg, veel te vroeg. We hadden om 15.00 uur afgesproken maar om 14.30 zijn we al vlakbij. Natuurlijk moet ik plassen, dus we stoppen in het restaurantje dat daar net over de grens in Duitsland is. We drinken er een kopje koffie en ik kan even naar het toilet. Dan verder naar de parkeerplaats, waar we de bus parkeren en de honden uit de autokennel halen. Wya en Sara herkennen de plek en zijn direct door het dolle heen. Niet snel daarna draait Ron de parkeerplaats ook op. Na nog wat wachten zijn daar ook Esther en Eric. Sara herkent hun auto al en wordt razend enthousiast. Als Rigg uitstapt begroet ze hem liefdevol. We staan daar even kort te praten als Eric bedenkt dat hij iets is vergeten in de auto, Esther zal het even gaan pakken.... maar dat vindt Sara maar raar. Esther zal toch niet weg gaan? Sara wil achter haar aan lopen, maar vindt Ron, die daar met zijn foto apparatuur bezig is, toch een beetje te spannend om zomaar langsheen te wandelen Ze maakt een grote draai om de auto's heen en loopt op die manier toch achter Esther aan. Die heeft niets in de gaten tot ze weer terugloopt en Sara ineens vanachter haar tevoorschijn komt. Als de hele club compleet is gaan we wandelen. We vinden een aantal mooie plekjes waar we stoppen om foto's te nemen. Ron neemt alle tijd voor ons en de honden krijgen ook tijd om tussendoor lekker te snuffelen. Hoewel de wandeling erg fijn is, hangt er toch een andere sfeer, de honden lijken dat ook te merken want ze spelen niet echt, maar ze genieten natuurlijk wel van de wandeling. Uiteindelijk komen we weer terug bij de parkeerplaats en nemen we afscheid van Ron. Wij gaan nog even met Esther en Eric een hapje eten in het Duitse restaurantje. Daarna wordt het echt tijd voor het afscheid. Het is emotioneel, er is altijd een bijzondere band geweest tussen Esther en Sara en Es vindt het dan ook heel verdrietig dat dit de laatste keer is dat ze onze geweldige Sara ziet. We slikken allemaal onze tranen weg. Op de terugreis in de auto ben ik stil...Ik ben blij dat we Sara deze dag hebben kunnen geven, ik heb haar daadwerkelijk zien genieten. Maar het is dubbel, want ja, het is een afscheid.....
En ik weet dat het moment dat ik afscheid moet nemen van haar, alsmaar dichterbij komt....
Niet aan denken, gewoon nog even niet aan denken.......