Snoetie

Sommige mensen zijn altijd te laat op een afspraak, ik niet. Ik ben altijd te vroeg. Soms ben ik wel eens een beetje jaloers op die mensen die gewoon lekker te laat komen, geen stress, geen gehaast, gewoon op je gemakje, de ander wacht wel. Ik kan dat niet. Ik moet zelfs mijn best doen om dus niet te vroeg te zijn. Maar vandaag is het weer mislukt. Een kwartier vroeger dan afgesproken draai ik de auto op de parkeerplaats. Nou ja, parkeerplaats, een stuk grond waar geen bomen staan aan het begin van het bospad. Ik heb afgesproken met Martin en Silke en hun hond Ziva en ook Shirley zou komen. Shirley is een vriendin van Silke, ik ken haar zelf niet, maar zij heeft ook een Saarloos, dus dat moet goed zijn! Het zonnetje doet inmiddels haar uiterste best en het lijkt een prachtige dag te worden. Even dacht ik vanmorgen dat het KNMI een slechte 1 april grap had uitgehaald toen ik naar buiten keek. Geen schitterend blauwe lucht, geen zon en al helemaal geen lekkere temperatuur. Een zomerse dag, hadden ze beloofd daar in de Bilt. Maar gelukkig trok de bewolking rond het middaguur weg en kwam het zonnetje door.
Het is kwart voor twee, we hebben afgesproken om twee uur. Ik weet eigenlijk niet eens of ik op de juiste plek ben. Lang leve de mobiele telefoon. Even een app-je en alles komt goed. Silke appt direct terug dat ik goed sta en dat zij er al bijna zijn. Als het goed is moet ik ze zien aankomen. Ik kijk naar buiten en ja hoor, in de verte komen ze al aangewandeld. Ik laat mijn twee drukteschoppers uit de auto. Alleen Wyakin en Daentje zijn mee. Daar heb ik in mijn eentje mijn handen al aan vol.  Ziva is een prachtige Riesenschnauzer. Ik zie haar van een afstand aan komen lopen, met een grote tak in haar bek.

"Snoetie",  roep ik en ze komt mij vrolijk huppelend begroeten. Dat moet ik even uitleggen natuurlijk. Ziva AKA (also known as) Snoetie, heeft bij Wya en Daentje op de hondenschool gezeten. Ze begon bij Daentje op de puppy groep en heeft later de beginnersgroep bij Waykin gedaan. Hoewel ze de prachtige naam Ziva heeft, noemt Silke haar altijd liefkozend Snoetie. En we moesten altijd enorm lachen op de les, als Ziva lekker ondeugend was en niet wilde komen als haar naam werd geroepen, maar wel kwam als Silke "Snoetie" riep.
Als ik Martin en Silke begroet hoor ik tot mijn spijt dat Shirley niet kan komen vanwege privé omstandigheden. Daentje begroet Silke en Martin uitbundig maar Wyakin is wat afstandelijker, zoals gewoonlijk. Ziva heeft een enorme tak in haar bek en is niet van plan deze los te laten. We lopen gezellig het bos in. Al snel komen we een vriendinnetje van Ziva tegen, Romy, een pitbull pupje. Het is een vrolijk hondje en ze vindt het enorm leuk om even met onze dames te spelen, dus het baasje loopt een eindje met ons mee. Het bos wordt alweer heerlijk groen, je kunt zien dat het lente is. De vier meisjes genieten van de wandeling en van elkaar. Na een tijdje besluit de baas van pup Romy dat hij weer terug gaat, anders wordt het iets teveel van het goede, Romy is nog maar een maand of vijf.

Wij lopen door, we komen langs een weiland. Wya en Daentje vinden een opening in het hek. Leuk, even spelen op het open stuk gras. Normaal gesproken staan hier grote Hooglanders maar die zijn er nu niet. Als ik de dames bij me roep, komen ze aan gerend. Daentje blijft voor het prikkeldraad staan en loopt netjes om naar de plek waar ze het weiland in zijn gegaan. Wya niet, die laat zich door wat prikkeldraad niet tegenhouden en ramt zich er gewoon een weg doorheen. Alles gaat gelukkig wel goed. Maar het is wel duidelijk wie er net even iets slimmer is.
Af en toe komen we een mountainbiker tegen, geen probleem gelukkig want geen van de honden houdt ervan om achter fietsers aan te rennen. Hoewel ik vaker in het Bergherbos ben geweest, kom ik nu op plekken waar ik nooit geweest ben. Het hele stuk is losloopgebied voor honden, geweldig, wat een ontdekking! Tegen het eind van de wandeling komen we weer in bewoond gebied. Terwijl we langs een stuk grond lopen, vertelt Silke mij dat hier Burgers Dierenpark is ontstaan. En inderdaad staat er een paal met bord, waarop staat dat in 1913 hier Burgers is begonnen. Een leuk stukje geschiedenis van de mooie grote dierentuin in Arnhem. Vanaf hier is het nog een klein stukje naar de auto.

Eenmaal bij het parkeerplaatsje nemen we afscheid en spreken af dat we dit zeker vaker gaan doen, hopelijk kan Shirley dan ook mee.
Thuis zijn de andere honden door het dolle als ik thuis kom. Ze vinden het maar niks, als de roedel zo uit elkaar wordt gehaald. Maar helemaal zielig waren ze niet hoor, want Jan was gewoon thuis gebleven en ze konden de hele dag lekker in de tuin.