Deze nacht heb ik niet veel geslapen maar meer dan vorige nacht, moet ik eerlijk toegeven. In de nacht van maandag 25 april om dinsdag 26 april heb ik geen oog dicht gedaan. Even voor half vijf 's morgens zet ik mijn wekker uit. Ik voorkom daarmee dat het ding gaat loeien over een minuut of twee. Ik sta op kleed mij direct aan. Als ik beneden kom, hebben de hondjes mij al gehoord. Ik laat ze naar buiten en zeg zachtjes tegen Sara:"Dit is de grote dag, lieve schat." De avond ervoor heb ik mijn spullen al klaar gezet, laptop in de tas, werk mee, iets te eten en te drinken en natuurlijk mijn leesbril, telefoon en portemonnee. Het is bar koud buiten, het lijkt alsof het vriest, tja... een rare maand april. Ik loop met een oude slaapzak naar mijn auto, even een lekker schoon kleedje in de bak. Dat was ik gisteren nog vergeten. De autoruiten zijn inderdaad bevroren, dat wordt krabben straks. Weer binnen neem ik een kopje koffie om wakker te worden en om vijf uur roep ik Jan. Pff, je zal iedere dag zo vroeg je bed uit moeten. Jan is altijd in een kwartiertje klaar met zijn hele ochtendritueel en om kwart over vijf krijg ik een preek over voorzichtig rijden en snel iets laten horen, een dikke kus volgt en dan gaat hij op weg naar zijn werk. Ik drink nog even mijn koffie op en ga dan rustig de honden die in de bench moeten, opsluiten met wat lekkers en Kira krijgt natuurlijk ook iets lekkers, al hoeft zij niet in een bench. Sara krijgt niets, maar alsof ze het al weet, staat ze netjes bij de deur te wachten. Blij huppelt ze met mij mee naar de auto. Ik voel me een vreselijke verrader, ze moest eens weten wat haar vandaag te wachten staat.....
Als ik Sara in de auto heb gelegd wil ik mijn ruitenkrabber pakken maar dan zie ik dat iemand mij is voor geweest. Mijn lieve schat heeft voordat hij zelf vertrok naar Rotterdam even de ruiten van mijn auto onder handen genomen. Dankbaar stap ik achter het stuur. De rit duurt lang en de regen en hagel slaan onderweg tegen de ruiten. Ik kom netjes om vijf voor zeven aan in Gouda. Ik laat Sara uitstappen en laat haar nog even uit. Dan melden we ons bij de deur van de kliniek.
Ze mag eigenlijk direct door naar de behandelkamer waar ze door dierenarts Arno nog even wordt onderzocht en vervolgens een prikje krijgt om te gaan slapen. Dan is het tijd om afscheid te nemen, de tranen biggelen over mijn wangen, ik weet dat ik haar straks weer terug zal zien, maar toch vind ik het heel moeilijk om haar te laten gaan. Om kwart over zeven zit ik in de wachtkamer met mijn laptop op mijn schoot. Werk is afleiding, dus ik ga aan het werk. Een tijdje later komt Xanne zich voorstellen. Xanne is de dochter van Kathleen en Jouke (eigenaren van Django, halfbroer van Sara). Zij werkt in deze kliniek en door haar zit ik hier. Zij was het die haar moeder vertelde dat veel dierenartsen niet weten wat er allemaal mogelijk is. Zij is de drijvende kracht achter de second opinion. Zij is het, die wellicht het leven van Sara heeft gered.....Hoe bedank je iemand voor zoiets? Voor haar misschien iets kleins, maar voor ons....
Ik krijg koffie van haar en stort mij weer op mijn werk. De tijd verstrijkt, mensen komen de wachtkamer in en ik maak zo af en toe een praatje en ga dan weer verder met mijn werk. Regelmatig kijk ik even op facebook, ongelooflijk al die lieve mensen die met ons meeleven, wat een power gaat daarvan uit. Dan word ik weer even afgeleid door app-jes en prive berichtjes.... En zo worden de minuten, uren. Om elf uur gaat Xanne even om een hoekje kijken, ze zijn bijna klaar met de knie en dan moet de kaak nog. Dan stapt ineens Kathleen binnen, ook weer zo lief. Even komen kletsen en voor wat afleiding zorgen. Gezellig en het werkt, de tijd vliegt vanaf dat moment en voor ik het weet zien we Sara op een brancard over de gang rijden. Ik schrik, maar ze is nog niet klaar. Er moeten wat foto's genomen worden en daarna duurt het nog even. Gelukkig is Kathleen er, want nu word ik wel erg emotioneel. Als chirurg Jurgen ten slotte de wachtkamer in komt is het bijna één uur.
Jurgen vertelt dat de knieoperatie wat tegen was gevallen, niet alleen waren de kruisbanden door, ook de meniscus was dubbel geklapt en had hierdoor schade. Daarom duurde de operatie wat langer dan voorspeld. Het revalidatie traject zal ook iets langzamer verlopen waarschijnlijk, maar uiteindelijk zal ze er verder geen extra last meer van overhouden. De kaak zag er nog veel beter uit dan de vorige keer. Zowel hij als Arno hebben hierdoor nog meer het vermoeden dat het lab ernaast zat. Ik zeg Jurgen dat ik daar aan een kant heel blij mee ben, maar tegelijkertijd ook erg boos om ben. Maar hij verzekert mij dat het een redelijk eerlijke fout is, als zoiets bestaat. Het beeld van een fibrosarcoom lijkt erg veel op dat van een ontsteking zoals deze waarschijnlijk is. Als je dan ook de plek in ogenschouw neemt, is de vergissing niet zo heel vreemd. Ik accepteer zijn uitleg, maar ben toch nog wel wat boos.... Als ik geen second opinion had gevraagd, was Sara er nu al niet meer geweest.... Toch zet ik mijn boosheid snel weer aan de kant, als Jurgen mij vertelt dat Sara in één van de behandelkamertjes wordt gelegd en ik er direct bij mag. Ik neem afscheid van Kathleen en loop mee naar Sara.
Och, wat en zielig hoopje hond ligt daar.... Ik slik mijn tranen weg en ga rustig op de stoel zitten. Zodra ik alleen met haar ben, kruip ik op de grond, dicht tegen mijn lieve schat aan. Haar tongetje hangt uit haar bek en ze heeft een lekker warm dekentje over zich heen. Mijn hand kruipt onder het dekentje en blijft ter hoogte van haar hart liggen. Zo zitten we.... bijna wel een uur. Dan lijkt het alsof ze voorzichtig wakker wordt. Even tilt ze haar kop op en kijkt me wazig aan. Ik praat zachtjes tegen haar en probeer haar gerust te stellen. Dan zakt ze weer weg en slaapt weer een poosje. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer. Ondertussen komen de operatie assistente en Jurgen om de beurt even kijken. Jurgen vertelt waarom hij haar nog niet wil wakker spuiten. De operatie aan haar knie zorgt voor zeer veel pijn. Als ze te snel wakker wordt, zal ze pijn ervaren en in een vreemde ruimte liggen, dit zorgt voor veel stress. Het is daarom beter dat ze heel rustig wakker wordt. Zodra ze wat meer wakker wordt, zal ze zeker gaan piepen en loeien van de pijn, waarschuwt hij mij. Ik ben blij met zijn uitleg maar het doet ook pijn... In mijn gedachten dwaal ik naar het verleden. Jaren geleden toen bij Freek en Kevin de amandelen moesten worden geknipt. Je kind zo zien liggen, met pijn is waardeloos. Je zou de pijn zo graag van ze overnemen, maar je bent machteloos. Dat gevoel maakt zich nu weer meester over mij. Lieve Sara, wat zou ik de ellende graag van je over willen nemen, maar dat gaat niet, je moet er zelf doorheen, ik kan er alleen maar zijn en je troosten.
Jan had vandaag wat vis gekookt en vanaf acht uur zou ze weer iets mogen eten. Ik zet de bak neer, en ze likt voorzichtig wat van het kookvocht op. Samen drinken we koffie in de kamer van Sara. Sara staat rustig op, hinkt naar Jan en gaat liggen met haar kop op zijn voeten.
Die nacht slaap ik bij haar, op een dun matrasje op de grond. Zo dicht mogelijk bij haar, mijn hand op haar borst en zo vallen we in slaap. Om een uur of één 's nachts komt ze overeind. Ik voel dat ze naar buiten wil en loop voorzichtig met haar mee. Buiten doet ze een plas en een hoopje, daarna gaan we weer naar bed. Ze gaat liggen met een kreun en een zucht en ik voel met haar mee.De volgende morgen wordt ik gebroken wakker, maar het is het allemaal waard. Ik verlaat de kamer van Sara even om de andere honden naar buiten te laten. Dan rommel ik even wat in het huis en na een poosje komt Jan naar beneden. We drinken weer koffie bij Sara en na de koffie blijft Jan nog een poosje bij haar. Als ik even om een hoekje kijk zie ik hen beiden in dromenland. Jan is op het dunne matrasje gekropen. Ik laat ze nog een uurtje samen liggen, voordat ik Jan weer wakker maak.
Ik realiseer me ineens dat het vandaag Koningsdag is. Het gaat allemaal langs ons heen. De koning is vandaag voor ons niet belangrijk. Er is maar één ding belangrijk en dat is dat we Saartje nog hebben. Wat zijn we daar ontzettend dankbaar voor!
Voor alle mensen die mijn blog lezen nog even dit. Mocht je ooit in de situatie komen dat je twijfelt of je een second opinion zal vragen. Mijn advies: DOEN, DOEN, DOEN! En als het om een oncologische diagnose gaat, dan raad ik zeker aan om naar dierenkliniek Korte Akkeren te gaan, waar chirurg Jurgen en oncoloog Arno heel veel ervaring hebben met oncologie bij dieren.
