...........wolvenstreken: De dag van Wya en Daentje

Buiten schijnt een waterig zonnetje, het is iets frisser dan gisteren. En ja, de weerberichten liegen er niet om. De temperatuur zal stukken lager liggen dan de afgelopen dag en de kans op buien is erg groot. De buien kunnen variëren van regen tot hagel of zelfs natte sneeuw. Aprilletje zoet..... Ik krijg een app-je binnen van Yvonne. "Gaan jullie naar de wandeling?" Ik app terug: "Ja."
Niet lang daarna zitten we in de auto, Jan, ik, Wyakin en Daenerys, onderweg naar De Groene Heuvels in Ewijk. Het waterige zonnetje maakt onderweg plek voor de buien waar de aardige mevrouw van het weer het over had. Eerst nog wat regen maar al snel gevolgd door flinke hagelstenen. Weer een app-je. Dit maal van Francis. "Grgrgr regen.....En nu ook hagel hier." Ik app haar vrolijk terug:"Klaart zo wel weer op (zon emoticon). Wij zijn al onderweg." De buien krijgen mij er niet onder, ik voel dat het een prachtige dag gaat worden. We hebben het ook nodig, even onze gedachten ergens anders, even genieten van het spelen van de honden. Toen Francis ons had uitgenodigd voor de Bastaja wandeling, wisten we nog niets van alle gezondheidsproblemen bij Sara. Natuurlijk zouden we komen, leuk voor de honden even met andere hondjes rennen en ravotten. En dan in één donderslag ligt je wereld overhoop. Maar vandaag denken we er even niet aan. Natuurlijk kon Sara niet mee en die lieve Kira is thuis gebleven zodat ze niet alleen zou zijn. Nou ja, de teckels zijn natuurlijk ook nog thuis, maar toch... Voor Wya en Daentje is het goed om wel even hun energie kwijt te kunnen, want ook zijn hebben het moeilijk. Al was het maar omdat we even geen tijd hebben voor lange wandelingen en ook ons humeur is de laatste tijd niet zo vrolijk, zoals een ieder zal begrijpen. Geen drama voor de dames, maar ook niet echt leuk. Dit uitje zal ons dus allemaal goed doen en een "beetje regen" houdt ons dan ook niet tegen. Dit is de dag van Wya en Daentje!

Op de parkeerplaats va de Groene Heuvels zien we al een paar Saartjes lopen. Aan de camper die er geparkeerd staat, kunnen we zien dat een van die mooie hondjes Kyra moet zijn, het zusje van Daentje. Als de honden de auto uit mogen zijn ze door het dolle heen. Alle andere honden worden vrolijk begroet en ze zijn helemaal gelukkig als ze Kyra zien. Met elkaar gaan ze vast rennen en ravotten, Kyra als ondeugende leider van het stel. Ondertussen had ik weer een app-je van Yvonne, ze is de weg kwijt. Ik bel haar maar even, want ik maak me wel een beetje zorgen. Maar aangezien ik nog in een telefooncel kan verdwalen, geef ik de telefoon al snel aan Jan. Maar Jan is in deze omgeving ook niet al te bekend en geeft het ding weer door aan Francis, die hem op haar beurt aan José doorgeeft. Het lijkt wel een komisch spelletje. Maar goed, José weet wel raad. Hij kan op zijn eigen telefoon opzoeken waar Yvonne zit en leidt haar vervolgens zonder problemen naar de plaats van bestemming. Als Daentje haar en Doerak ziet is het hek helemaal van de dam. Ze kan haar geluk niet op. Ook Wya is blij, want als Daentje blij is, dan is Wya blij, zo werkt dat nu eenmaal.

Inmiddels was de regen alweer voorbij en lachte het zonnetje vrolijk naar ons. Als iedereen elkaar heeft begroet beginnen we aan de wandeling. Het wordt geen heel lange wandeling omdat dit voor Francis niet haalbaar is. Ik ben er niet rouwig om, want ik ben eerlijk gezegd ook nog niet in staat om al te ver te lopen. De niet al te zachtzinnige ontmoeting met de scooter staat nog vers in het geheugen van mijn spieren gegrift. Het is een mooi gebied dat mij doet denken aan de plas bij Braamt. Strandjes waar de honden heerlijk het water in kunnen en stukken gras waar ze volop kunnen rennen en spelen. Het is niet heel erg druk, maar toch een leuk clubje mensen. Eigenlijk wel zo gezellig! Ik geniet van iedere stap en kijk met plezier naar de dolle hondjes. Wat een prachtige man is die Anak en wat leuk om lieve kleine Ayo, te zien genieten. Je kunt nog duidelijk aan haar vachtje zien dat ze niet zo lang geleden pupjes heeft gehad. Tja, voor dat weer op peil is, duurt altijd even, maar we weten allemaal dat dit weer helemaal goed komt. De stoere Fox Bill loopt vrolijk tussen al die grote wolfhonden door. Het maakt hem niets uit, speelt met iedereen en als ze te wild voor hem zijn... Nou, laten we zeggen, hij staat zijn mannetje. En de lieve oude Binky loopt ook vrolijk mee. Van de hagel onderweg is niets meer te merken, de zon schijnt volop en iedereen geniet. Geen enkel gegrom, geen enkel gevecht, zo mooi hoe alle honden met elkaar socialiseren. Doerak komt af en toe even gedag zeggen, zijn kop raakt dan mijn hand of been. Alsof hij zeggen wil, "ik vind het fijn dat jullie er ook zijn!" Wat een heerlijke knuffeldoos is dat toch ook. Ik vind het ook altijd opmerkelijk dat de honden in deze samenstelling, zo tussen al die soortgenoten, ineens een stuk minder terughoudend zijn. Alsof ze voelen dat deze mensen, bekend of onbekend, allemaal wel oké zijn. Alle honden laten zich, na een poosje wandelen, aaien. Ook Taru, die het in eerste instantie nog wat spannend vond, wordt gedurende de wandeling losser en komt even bij mij kijken. Op de terugweg betrekt de lucht toch even. Een paar spetters vallen op onze regenjas. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en maak me er niet druk om. Nog geen vijf minuten later stopt het alweer en de zon wint het weer van de wolken. Natuurlijk is het wel een stuk frisser dan de afgelopen dagen, maar daar had ik mij op gekleed, een lekkere warme trui zorgt ervoor dat ik geen enkele last heb van de kou en geniet van de zon, de honden en de gezellige mensen. Tot slot duiken we nog even het restaurantje in voor een kopje koffie. Het is even onrustig als iedereen zijn plekje zoekt, maar al iedereen zit, gaan de honden rustig liggen..... je merkt bijna niet dat het er zoveel zijn. De cappuccino is heerlijk. Sommige mensen hebben er een heerlijk appelpotje bij genomen, tja, ziet er lekker uit maar.... dat buikje hè.... Ik kan de verleiding weerstaan en ben daar best trots op. Na een half uurtje vindt Taru het welletjes, hij vertelt Francis op zijn eigen manier dat het weer tijd is om te gaan. En hij heeft gelijk, wij moeten ook opstappen, thuis wachter er immers nog wat hondjes. We nemen afscheid en lopen terug naar de auto. Op de terugweg duurt het niet lang voor grote regendruppels het moeilijk maken de weg te zien door de voorruit. De ruitenwissers maken overuren. Het deert ons niets, wij hebben onze zon gehad. Het was een heerlijke dag!

Hieronder een aantal foto's van deze heerlijke dag. Voor meer foto's kunt u klikken op DEZE LINK