Vandaag een beetje feest.

Na alle zorgen en ellende van de afgelopen tijd, was het vandaag ook een beetje feest! Kira is drie jaar oud geworden. En als Kira jarig is, vieren we ook altijd de verjaardag van Moos. Van hem weten we niet precies wat de geboortedatum is, maar wel dat hij net zo oud is als Kira. Omdat Kira en Moos op dezelfde dag bij ons kwamen wonen, vieren we dus hun verjaardagen maar altijd samen.
Dus een hondentaartje en een zoekspelletje voor Kira en Moos vandaag!

Een zware dag

Pfff, ik ben gebroken, voel pijn in al mijn botten en spieren en ben eigenlijk nog doodmoe. Ik zit hier achter mijn laptop en weet dat ik een blogverhaal moet schrijven. Waarom? Voor wie? Voor mijzelf! Ik weet dat als ik het nu niet doe, dat ik er helemaal geen puf meer voor krijg en toch wil ik ook deze ervaring bewaren.
Deze nacht heb ik niet veel geslapen maar meer dan vorige nacht, moet ik eerlijk toegeven. In de nacht van maandag 25 april om dinsdag 26 april heb ik geen oog dicht gedaan. Even voor half vijf 's morgens zet ik mijn wekker uit. Ik voorkom daarmee dat het ding gaat loeien over een minuut of twee. Ik sta op kleed mij direct aan. Als ik beneden kom, hebben de hondjes mij al gehoord. Ik laat ze naar buiten en zeg zachtjes tegen Sara:"Dit is de grote dag, lieve schat." De avond ervoor heb ik mijn spullen al klaar gezet, laptop in de tas, werk mee, iets te eten en te drinken en natuurlijk mijn leesbril, telefoon en portemonnee. Het is bar koud buiten, het lijkt alsof het vriest, tja... een rare maand april. Ik loop met een oude slaapzak naar mijn auto, even een lekker schoon kleedje in de bak. Dat was ik gisteren nog vergeten. De autoruiten zijn inderdaad bevroren, dat wordt krabben straks. Weer binnen neem ik een kopje koffie om wakker te worden en om vijf uur roep ik Jan. Pff, je zal iedere dag zo vroeg je bed uit moeten. Jan is altijd in een kwartiertje klaar met zijn hele ochtendritueel en om kwart over vijf krijg ik een preek over voorzichtig rijden en snel iets laten horen, een dikke kus volgt en dan gaat hij op weg naar zijn werk. Ik drink nog even mijn koffie op en ga dan rustig de honden die in de bench moeten, opsluiten met wat lekkers en Kira krijgt natuurlijk ook iets lekkers, al hoeft zij niet in een bench. Sara krijgt niets, maar alsof ze het al weet, staat ze netjes bij de deur te wachten. Blij huppelt ze met mij mee naar de auto. Ik voel me een vreselijke verrader, ze moest eens weten wat haar vandaag te wachten staat.....
Als ik Sara in de auto heb gelegd wil ik mijn ruitenkrabber pakken maar dan zie ik dat iemand mij is voor geweest. Mijn lieve schat heeft voordat hij zelf vertrok naar Rotterdam even de ruiten van mijn auto onder handen genomen. Dankbaar stap ik achter het stuur. De rit duurt lang en de regen en hagel slaan onderweg tegen de ruiten. Ik kom netjes om vijf voor zeven aan in Gouda. Ik laat Sara uitstappen en laat haar nog even uit. Dan melden we ons bij de deur van de kliniek.

Ze mag eigenlijk direct door naar de behandelkamer waar ze door dierenarts Arno nog even wordt onderzocht en vervolgens een prikje krijgt om te gaan slapen. Dan is het tijd om afscheid te nemen, de tranen biggelen over mijn wangen, ik weet dat ik haar straks weer terug zal zien, maar toch vind ik het heel moeilijk om haar te laten gaan. Om kwart over zeven zit ik in de wachtkamer met mijn laptop op mijn schoot. Werk is afleiding, dus ik ga aan het werk. Een tijdje later komt Xanne zich voorstellen. Xanne is de dochter van Kathleen en Jouke (eigenaren van Django, halfbroer van Sara). Zij werkt in deze kliniek en door haar zit ik hier. Zij was het die haar moeder vertelde dat veel dierenartsen niet weten wat er allemaal mogelijk is. Zij is de drijvende kracht achter de second opinion. Zij is het, die wellicht het leven van Sara heeft gered.....Hoe bedank je iemand voor zoiets? Voor haar misschien iets kleins, maar voor ons....
Ik krijg koffie van haar en stort mij weer op mijn werk. De tijd verstrijkt, mensen komen de wachtkamer in en ik maak zo af en toe een praatje en ga dan weer verder met mijn werk. Regelmatig kijk ik even op facebook, ongelooflijk al die lieve mensen die met ons meeleven, wat een power gaat daarvan uit. Dan word ik weer even afgeleid door app-jes en prive berichtjes.... En zo worden de minuten, uren. Om elf uur gaat Xanne even om een hoekje kijken, ze zijn bijna klaar met de knie en dan moet de kaak nog. Dan stapt ineens Kathleen binnen, ook weer zo lief. Even komen kletsen en voor wat afleiding zorgen. Gezellig en het werkt, de tijd vliegt vanaf dat moment en voor ik het weet zien we Sara op een brancard over de gang rijden. Ik schrik, maar ze is nog niet klaar. Er moeten wat foto's genomen worden en daarna duurt het nog even. Gelukkig is Kathleen er, want nu word ik wel erg emotioneel. Als chirurg Jurgen ten slotte de wachtkamer in komt is het bijna één uur.

Jurgen vertelt dat de knieoperatie wat tegen was gevallen, niet alleen waren de kruisbanden door, ook de meniscus was dubbel geklapt en had hierdoor schade. Daarom duurde de operatie wat langer dan voorspeld. Het revalidatie traject zal ook iets langzamer verlopen waarschijnlijk, maar uiteindelijk zal ze er verder geen extra last meer van overhouden. De kaak zag er nog veel beter uit dan de vorige keer. Zowel hij als Arno hebben hierdoor nog meer het vermoeden dat het lab ernaast zat. Ik zeg Jurgen dat ik daar aan een kant heel blij mee ben, maar tegelijkertijd ook erg boos om ben. Maar hij verzekert mij dat het een redelijk eerlijke fout is, als zoiets bestaat. Het beeld van een fibrosarcoom lijkt erg veel op dat van een ontsteking zoals deze waarschijnlijk is. Als je dan ook de plek in ogenschouw neemt, is de vergissing niet zo heel vreemd. Ik accepteer zijn uitleg, maar ben toch nog wel wat boos.... Als ik geen second opinion had gevraagd, was Sara er nu al niet meer geweest.... Toch zet ik mijn boosheid snel weer aan de kant, als Jurgen mij vertelt dat Sara in één van de behandelkamertjes wordt gelegd en ik er direct bij mag. Ik neem afscheid van Kathleen en loop mee naar Sara.

Och, wat en zielig hoopje hond ligt daar.... Ik slik mijn tranen weg en ga rustig op de stoel zitten. Zodra ik alleen met haar ben, kruip ik op de grond, dicht tegen mijn lieve schat aan. Haar tongetje hangt uit haar bek en ze heeft een lekker warm dekentje over zich heen. Mijn hand kruipt onder het dekentje en blijft ter hoogte van haar hart liggen. Zo zitten we.... bijna wel een uur. Dan lijkt het alsof ze voorzichtig wakker wordt. Even tilt ze haar kop op en kijkt me wazig aan. Ik praat zachtjes tegen haar en probeer haar gerust te stellen. Dan zakt ze weer weg en slaapt weer een poosje. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer. Ondertussen komen de operatie assistente en Jurgen om de beurt even kijken. Jurgen vertelt waarom hij haar nog niet wil wakker spuiten. De operatie aan haar knie zorgt voor zeer veel pijn. Als ze te snel wakker wordt, zal ze pijn ervaren en in een vreemde ruimte liggen, dit zorgt voor veel stress. Het is daarom beter dat ze heel rustig wakker wordt. Zodra ze wat meer wakker wordt, zal ze zeker gaan piepen en loeien van de pijn, waarschuwt hij mij. Ik ben blij met zijn uitleg maar het doet ook pijn...  In mijn gedachten dwaal ik naar het verleden. Jaren geleden toen bij Freek en Kevin de amandelen moesten worden geknipt. Je kind zo zien liggen, met pijn is waardeloos. Je zou de pijn zo graag van ze overnemen, maar je bent machteloos. Dat gevoel maakt zich nu weer meester over mij. Lieve Sara, wat zou ik de ellende graag van je over willen nemen, maar dat gaat niet, je moet er zelf doorheen, ik kan er alleen maar zijn en je troosten.

Wat Jurgen voorspeld heeft, gebeurt en ik weet niet waar ik het moet zoeken. Ik streel, praat en probeer haar zoveel mogelijk bij te staan, maar ze jankt en het gaat door merg en been. Dat laatste uur, waarin het zo moeilijk is voor Sara lijkt langer te duren dan tot nu toe de hele dag heeft geduurd. Eindelijk komt het moment dat we naar huis mogen. Zodra Sara in de auto ligt, stopt het janken. Heel af en toe hoor ik nog wat gekreun achter mij onderweg, maar het erge janken is gestopt. Ik concentreer mij op de weg, natuurlijk zitten we midden in de file. Ik rijd zo rustig mogelijk en blijf rechts, iets wat voor mij bijzonder uitzonderlijk is, maar ik wil niet riskeren dat ik plotseling moet remmen en Sara hierdoor onrustig wordt of misschien zelfs pijn krijgt. Om half vier zijn we uit Gouda vertrokken en tegen zessen komen we aan in Silvolde. Samen met Jan haal ik Sara uit de auto en we leggen haar in de werkkamer die ik voor haar heb ingericht. Als ze op haar bedje ligt, volgt een diepe zucht. De opluchting is te zien in haar ogen. Jan en ik blijven afwisselend bij haar zijde.
Jan had vandaag wat vis gekookt en vanaf acht uur zou ze weer iets mogen eten. Ik zet de bak neer, en ze likt voorzichtig wat van het kookvocht op.  Samen drinken we koffie in de kamer van Sara. Sara staat rustig op, hinkt naar Jan en gaat liggen met haar kop op zijn voeten.
Die nacht slaap ik bij haar, op een dun matrasje op de grond. Zo dicht mogelijk bij haar, mijn hand op haar borst en zo vallen we in slaap. Om een uur of één 's nachts komt ze overeind. Ik voel dat ze naar buiten wil en loop voorzichtig met haar mee. Buiten doet ze een plas en een hoopje, daarna gaan we weer naar bed. Ze gaat liggen met een kreun en een zucht en ik voel met haar mee.

De volgende morgen wordt ik gebroken wakker, maar het is het allemaal waard. Ik verlaat de kamer van Sara even om de andere honden naar buiten te laten. Dan rommel ik even wat in het huis en na een poosje komt Jan naar beneden. We drinken weer koffie bij Sara en na de koffie blijft Jan nog een poosje bij haar. Als ik even om een hoekje kijk zie ik hen beiden in dromenland. Jan is op het dunne matrasje gekropen. Ik laat ze nog een uurtje samen liggen, voordat ik Jan weer wakker maak.
Ik realiseer me ineens dat het vandaag Koningsdag is. Het gaat allemaal langs ons heen. De koning is vandaag voor ons niet belangrijk. Er is maar één ding belangrijk en dat is dat we Saartje nog hebben. Wat zijn we daar ontzettend dankbaar voor!

Voor alle mensen die mijn blog lezen nog even dit. Mocht je ooit in de situatie komen dat je twijfelt of je een second opinion zal vragen. Mijn advies: DOEN, DOEN, DOEN! En als het om een oncologische diagnose gaat, dan raad ik zeker aan om naar dierenkliniek Korte Akkeren te gaan, waar chirurg Jurgen en oncoloog Arno heel veel  ervaring hebben met oncologie bij dieren.

De dag van Wya en Daentje

Buiten schijnt een waterig zonnetje, het is iets frisser dan gisteren. En ja,  de weerberichten liegen er niet om. De temperatuur zal stukken lager liggen dan de afgelopen dag en de kans op buien is erg groot. De buien kunnen variëren van regen tot hagel of zelfs natte sneeuw. Aprilletje zoet..... Ik krijg een app-je binnen van Yvonne. "Gaan jullie naar de wandeling?" Ik app terug: "Ja."
Niet lang daarna zitten we in de auto, Jan, ik, Wyakin en Daenerys, onderweg naar De Groene Heuvels in Ewijk. Het waterige zonnetje maakt onderweg plek voor de buien waar de aardige mevrouw van het weer het over had. Eerst nog wat regen maar al snel gevolgd door flinke hagelstenen. Weer een app-je. Dit maal van Francis. "Grgrgr regen.....En nu ook hagel hier." Ik app haar vrolijk terug:"Klaart zo wel weer op (zon emoticon). Wij zijn al onderweg." De buien krijgen mij er niet onder, ik voel dat het een prachtige dag gaat worden. We hebben het ook nodig, even onze gedachten ergens anders, even genieten van het spelen van de honden. Toen Francis ons had uitgenodigd voor de Bastaja wandeling, wisten we nog niets van alle gezondheidsproblemen bij Sara. Natuurlijk zouden we komen, leuk voor de honden even met andere hondjes rennen en ravotten. En dan in één donderslag ligt je wereld overhoop. Maar vandaag denken we er even niet aan. Natuurlijk kon Sara niet mee en die lieve Kira is thuis gebleven zodat ze niet alleen zou zijn. Nou ja, de teckels zijn natuurlijk ook nog thuis, maar toch... Voor Wya en Daentje is het goed om wel even hun energie kwijt te kunnen, want ook zijn hebben het moeilijk. Al was het maar omdat we even geen tijd hebben voor lange wandelingen en ook ons humeur is de laatste tijd niet zo vrolijk, zoals een ieder zal begrijpen. Geen drama voor de dames, maar ook niet echt leuk. Dit uitje zal ons dus allemaal goed doen en een "beetje regen" houdt ons dan ook niet tegen. Dit is de dag van Wya en Daentje!

Op de parkeerplaats va de Groene Heuvels zien we al een paar Saartjes lopen. Aan de camper die er geparkeerd staat, kunnen we zien dat een van die mooie hondjes Kyra moet zijn, het zusje van Daentje. Als de honden de auto uit mogen zijn ze door het dolle heen. Alle andere honden worden vrolijk begroet en ze zijn helemaal gelukkig als ze Kyra zien. Met elkaar gaan ze vast rennen en ravotten, Kyra als ondeugende leider van het stel. Ondertussen had ik weer een app-je van Yvonne, ze is de weg kwijt. Ik bel haar maar even, want ik maak me wel een beetje zorgen. Maar aangezien ik nog in een telefooncel kan verdwalen, geef ik de telefoon al snel aan Jan. Maar Jan is in deze omgeving ook niet al te bekend en geeft het ding weer door aan Francis, die hem op haar beurt aan José doorgeeft. Het lijkt wel een komisch spelletje. Maar goed, José weet wel raad. Hij kan op zijn eigen telefoon opzoeken waar Yvonne zit en leidt haar vervolgens zonder problemen naar de plaats van bestemming. Als Daentje haar en Doerak ziet is het hek helemaal van de dam. Ze kan haar geluk niet op. Ook Wya is blij, want als Daentje blij is, dan is Wya blij, zo werkt dat nu eenmaal.

Inmiddels was de regen alweer voorbij en lachte het zonnetje vrolijk naar ons. Als iedereen elkaar heeft begroet beginnen we aan de wandeling. Het wordt geen heel lange wandeling omdat dit voor Francis niet haalbaar is. Ik ben er niet rouwig om, want ik ben eerlijk gezegd ook nog niet in staat om al te ver te lopen. De niet al te zachtzinnige ontmoeting met de scooter staat nog vers in het geheugen van mijn spieren gegrift. Het is een mooi gebied dat mij doet denken aan de plas bij Braamt. Strandjes waar de honden heerlijk het water in kunnen en stukken gras waar ze volop kunnen rennen en spelen. Het is niet heel erg druk, maar toch een leuk clubje mensen. Eigenlijk wel zo gezellig! Ik geniet van iedere stap en kijk met plezier naar de dolle hondjes. Wat een prachtige man is die Anak en wat leuk om lieve kleine Ayo, te zien genieten. Je kunt nog duidelijk aan haar vachtje zien dat ze niet zo lang geleden pupjes heeft gehad. Tja, voor dat weer op peil is, duurt altijd even, maar we weten allemaal dat dit weer helemaal goed komt. De stoere Fox Bill loopt vrolijk tussen al die grote wolfhonden door. Het maakt hem niets uit, speelt met iedereen en als ze te wild voor hem zijn... Nou, laten we zeggen, hij staat zijn mannetje. En de lieve oude Binky loopt ook vrolijk mee. Van de hagel onderweg is niets meer te merken, de zon schijnt volop en iedereen geniet. Geen enkel gegrom, geen enkel gevecht, zo mooi hoe alle honden met elkaar socialiseren. Doerak komt af en toe even gedag zeggen, zijn kop raakt dan mijn hand of been. Alsof hij zeggen wil, "ik vind het fijn dat jullie er ook zijn!" Wat een heerlijke knuffeldoos is dat toch ook. Ik vind het ook altijd opmerkelijk dat de honden in deze samenstelling, zo tussen al die soortgenoten, ineens een stuk minder terughoudend zijn. Alsof ze voelen dat deze mensen, bekend of onbekend, allemaal wel oké zijn. Alle honden laten zich, na een poosje wandelen, aaien. Ook Taru, die het in eerste instantie nog wat spannend vond, wordt gedurende de wandeling losser en komt even bij mij kijken. Op de terugweg betrekt de lucht toch even. Een paar spetters vallen op onze regenjas. Ik trek mijn kap over mijn hoofd en maak me er niet druk om. Nog geen vijf minuten later stopt het alweer en de zon wint het weer van de wolken. Natuurlijk is het wel een stuk frisser dan de afgelopen dagen, maar daar had ik mij op gekleed, een lekkere warme trui zorgt ervoor dat ik geen enkele last heb van de kou en geniet van de zon, de honden en de gezellige mensen. Tot slot duiken we nog even het restaurantje in voor een kopje koffie. Het is even onrustig als iedereen zijn plekje zoekt, maar al iedereen zit, gaan de honden rustig liggen..... je merkt bijna niet dat het er zoveel zijn. De cappuccino is heerlijk. Sommige mensen hebben er een heerlijk appelpotje bij genomen, tja, ziet er lekker uit maar.... dat buikje hè.... Ik kan de verleiding weerstaan en ben daar best trots op. Na een half uurtje vindt Taru het welletjes, hij vertelt Francis op zijn eigen manier dat het weer tijd is om te gaan. En hij heeft gelijk, wij moeten ook opstappen, thuis wachter er immers nog wat hondjes. We nemen afscheid en lopen terug naar de auto. Op de terugweg duurt het niet lang voor grote regendruppels het moeilijk maken de weg te zien door de voorruit. De ruitenwissers maken overuren. Het deert ons niets, wij hebben onze zon gehad. Het was een heerlijke dag!

Hieronder een aantal foto's van deze heerlijke dag. Voor meer foto's kunt u klikken op DEZE LINK

Daentje is dolblij om Yvonne weer te zien.

En Jan ook, zo te zien...

Doerak speelt met dochter Daentje

En met nichtje Wyakin

Mooie mannen

Ik ruik iets....

Wya en Kyra

 

De drie musketiers

Remy en Taru, de beste vrienden

Lieve oude Binky

Kyra in actie

Doerak en Anak

Tja, moet ook gebeuren....

Ik wil nu wel weer eens naar buiten...

Zusjes

Tot de volgende keer 

Euforie...

Het is nog vroeg als ik de A12 opdraai. Ik mag eigenlijk helemaal geen autorijden vanwege de hersenschudding. Maar hé, W.T.F. dit is een noodgeval. We moeten om 10.45 uur in Gouda zijn, maar ik wil Sara eerst even laten bijkomen van de rit, dus ga wat vroeger weg. Daar rijden we dan, op de A12, nou ja rijden, een slak gaat nog harder, tja file... dus.... Dat heb je om acht uur 's morgens. Maakt niet uit, we hadden er al op gerekend. Ik ben eigenlijk niet erg optimistisch, ja ik weet het de oncoloog wil haar eerst even zelf zien, maar ach..... Gisteren heb ik nog eens gegoogled en het is niet best als je leest wat een fibrosarcoom met een hond doet. Maar ik heb het nodig om toch nog een keer te horen dat het niet anders kan. Even maak ik me ongerust of we eigenlijk wel op tijd aan zullen komen, maar dan lost de file op en kunnen we aardig doorrijden. Als we om 10.00 uur de parkeerplaats van het

Goudse Hout oprijden is Dion nog niet te bekennen. Ik heb met hem afgesproken om even samen te wandelen. Leuk, kan ik gekke Rico ook weer eens zien. Al snel rijden Richard en Dion de parkeerplaats op en stuitert Rico de auto uit. Er wordt even wat gesnuffeld en dan gaat hij gewoon lekker zijn eigen gang. Niet echt een feest der herkenning van zijn kant, maar dat geeft helemaal niet. Dat betekent dat hij het toppie naar zijn zin heeft bij Dion en dat is goed. We wandelen maar een half uurtje en ik realiseer dat ik niet de gezelligste ben, maar daar is gelukkig alle begrip voor.
Als we weer bij de auto komen, voel ik een steen op mijn maag.
Nu gaat het er om spannen.
Ik moet nog een poosje wachten in de wachtkamer, Sara kruipt ver weg onder de bank. Ze heeft het niet zo op wachtkamers. Als we aan de beurt zijn krijg ik een brok in mijn keel en voel ik toch weer die laatste hoop. Al snel wordt de hoop sterker en sterker.... Ik kan mijn oren bijna niet geloven. De chirurg heeft ernstig twijfel over de lab uitslag en haalt de oncoloog erbij. Die bevestigt zijn
vermoeden dat het waarschijnlijk helemaal geen fibrosarcoom is. De chirurg belt nog even met onze eigen dierenarts om een goed beeld te krijgen van de operatie die twee weken geleden is uitgevoerd. Dit bevestigt ook weer hun vermoeden. Ik weet niet wat ik hoor, kan dit waar zijn?
Als het wel een sarcoom is, dan is het in ieder geval zodanig rustig dat de prognose echt goed is, mits de linkerhelft van de kaak wordt geamputeerd. Maar daar wil de chirurg eigenlijk nog niet aan beginnen, zo ernstig twijfelt hij over de uitslag. En dan wordt er een plan van aanpak gemaakt. Er zal een stukje kaak worden verwijderd, het stukje waar de kiezen zijn getrokken. Dit stukje wordt opgestuurd naar een ander lab en na 2 tot 3 weken zullen we horen of het om een fibrosarcoom gaat. Zo ja? Dan alsnog kaak amputatie. Zo nee? Dan is het waarschijnlijk een heftige (chronische) ontsteking geweest en door het stukje te verwijderen is dat dan dus direct verholpen. En dan de knie of liever gezegd, de kruisband. Ik wil dat Sara zo min mogelijk keren onder narcose moet, dus de meest logische optie is om de knie operatie gelijk te doen met het wegnemen van het stukje kaak. De chirurg wil gaan voor de TTA methode omdat dit artrosevorming aanzienlijk vermindert en het revalidatie proces sneller is. En zo sta ik dan ineens weer buiten.... met een nieuwe afspraak op zak. Dinsdag moeten we om 07.00 uur in Gouda zijn, Sara zal dan een zware dag hebben, een stukje kaak wordt verwijderd en haar knie wordt geopereerd. Maar ik mag haar diezelfde dag weer mee naar huis nemen. Ik sta te trillen op mijn benen, kan het bijna niet geloven. Hoop heeft plaats gemaakt voor intens geluk. In de auto bel ik eerst Jan, hij weet ook niet wat hij hoort maar ik voel zijn opluchting door de telefoon heen. Op de terugweg zing ik vrolijk met de muziek van Q mee, Sara lig rustig achterin. Wat een dag, wat een prachtige dag......

Groot, groot verdriet.....

Lieve mensen, dank voor de vele warme steun betuigingen in deze verschrikkelijk moeilijke tijd voor Jan, mij en de roedel. Schrijven is voor mij verwerken…. Iedere dag schreef ik de emoties van mij af. Soms was het moeilijk de woorden te vinden. Soms was ik boos en wilde ik niet meer verwerken…. Soms werd het mij teveel, was het te pijnlijk. Toch heeft het me ook nu weer geholpen om te schrijven. Het is een lang emotioneel verhaal, niemand hoeft het te lezen, ik heb het voor mijzelf geschreven. Maar iedereen mag het lezen. Een ieder die van honden houdt en ooit een hond verloren heeft, zal de emoties herkennen.

Het is begin april en het is alweer bijna een jaar geleden dat Sara werd gedekt door Rigg. Tegenwoordig mag een teefje na een jaar weer een nestje. Aangezien wij volgend jaar eigenlijk niet in de gelegenheid zijn om een nestje te fokken, willen we dus dit jaar graag nog wat pups van Sara. We wachten vol ongeduld op haar loopsheid en hebben een prachtige man voor haar uitgezocht. Haar oogjes zijn weer goed gekeurd en ook bij reu Emrys lijkt alles tiptop in orde. We kunnen ons geluk niet op.

Maar dan slaat het noodlot toe…. Er komt een nare lucht uit de mond van Sara. Vreemd want alle honden krijgen hetzelfde eten, dus waar komt dit dan vandaan? Ik besluit om voor alle zekerheid toch maar even langs te dierenarts te gaan, want ik wil niet voor verassingen komen als ze drachtig is. Het is toch ernstiger dan gedacht want ze moet de volgende dag terugkomen om twee kiezen te laten trekken. Zoals je een kind begeleidt tot aan de operatiekamer en weer naast het bed zit in de uitslaapkamer, zo waak ik over Sara. Ik blijf iedere minuut bij haar en zit als ze nog slaapt naast haar, op de grond in de kennel onder de rode lamp in de dierenarts praktijk. Als ze voorzichtig wakker wordt, kan ik haar direct kalmeren met mijn stem. Mijn hand woelt zachtjes door haar vacht. Ze is gerustgesteld en legt haar kop neer. Na een poosje komt de dierenarts. Ik vraag hem hoe dit kan gebeuren, een jonge gezonde hond, die hetzelfde voer krijgt als de andere honden en die hebben nooit last van hun gebit. Hij geeft twee opties. De eerste valt mee, trauma, te wild gespeeld of een stukje bot tussen het tandvlees, hierdoor komt de kies los en gaat ontsteken. De tweede is verwoestend…. Plaveiselceltumor…. Het woord dreunt als een moker in mijn hoofd….. En wat is daaraan te doen, hoor ik mijzelf vragen. Ik kalmeer wat als de dierenarts uitlegt dat het operatief te verwijderen is en over het algemeen dan ook weg blijft. Hij heeft wat materiaal opgestuurd naar een lab en het grote wachten is aangebroken.

Maar alsof het allemaal nog niet genoeg is, volgt er nog meer ellende. Als we zaterdags gaan wandelen op de hei, gaan de honden spelen met een hazewindachtige hond. Ze rennen enorm hard achter elkaar aan over de zandvlakte. Als ze terugkomen loopt Sara te hinken. Ze wil niet op haar linker achterpoot staan. Ook dat nog…. We besluiten het even aan te kijken, wellicht gewoon iets verrekt en komt het vanzelf goed. Maar het komt niet goed. Ze blijft de poot ontzien, zondag, maandag en dinsdag. Ik bel de dierenarts en vraag om de afspraak de volgende dag iets te verlengen. We moesten immers woensdag terug voor de uitslag van het lab, hij kan dan direct even naar de poot kijken. Inmiddels is wel duidelijk dat de fokplannen geen doorgang zullen vinden en we zijn natuurlijk enorm teleurgesteld, maar het belangrijkste is dat het met Sara goed gaat komen. We houden rekening met een grote financiële klap. Een operatie aan de kruisband en aan de kaak, zal flink wat duiten gaan kosten, maar niks is te gek voor onze lieve meid.

Het is woensdag, een week nadat de kiezen zijn getrokken. Sara en ik zitten in de wachtkamer. Ik heb mijn hand op haar flank, ze bibbert van de stress. Wat heb ik met haar te doen…. Arm meisje. We worden binnengeroepen en ik zie aan het gezicht van de dierenarts dat het slecht nieuws is. Dan volgen de woorden… het is niet goed…. Ik breek, een pijnscheut schiet door mijn hart, tranen boren zich een weg naar buiten, ik snak naar adem….. Ik hoor een stem vragen, “hoe niet goed, wat dan precies…” en realiseer dat de woorden uit mijn eigen mond komen. Het woord fibrosarcoom valt… ik hoor woorden als slechte tot zeer slechte prognose, als het ontdekt is, is het al uitgezaaid…. Agressieve snelgroeiende vorm van kanker. Ik kan het niet bevatten…. Niet begrijpen…. “En de knie dan? “ Hoor ik mijzelf vragen. De dierenarts voelt en trekt wat, hij bevestigt mijn vermoeden van een gescheurde kruisband. Ik vraag iets over hoeveelheid pijn en mogelijkheid tot behandeling. Behandeling zou niet meer eerlijk zijn, slechts pijnbestrijding blijft over. Ik ben kapot, vol ongeloof, vol pijn, vol onbegrip. Zoveel vragen schieten door mijn hoofd. Hoe kan dit, waarom Sara…

Verslagen neem ik Sara mee naar huis. Ik huil en huil, de andere honden zijn er stil van. Ze komen bij mij staan en samen treuren we. Als Jan thuis komt moet ik alles vertellen, maar waar haal ik de kracht vandaan, waar haal ik de woorden vandaan? Het is einde verhaal, een prachtige hond van vier jaar oud, in de bloei van haar leven…. Mijn hoofd barst uit elkaar, iedere vezel in mijn lijf doet intens veel pijn.

Het leven gaat door, alles gaat door…. Ik sta op automatische piloot… ga naar mijn werk… hoor mijzelf praten…leg uit waar de leerlingen op moeten letten bij de zakelijke brief…. rij naar Rotterdam voor een overleg….. Mijn hoofd is er niet bij, mijn hart is er niet bij… het voelt alsof mijn lijf is overgenomen en verder leeft, terwijl een ander deel van mij alleen is met mijn verdriet. Op de terugweg hoor ik het nummer van Frank Boeijen; Zeg me dat het niet zo is…..ik breek….de tranen biggelen over mijn wangen op de A12.

We moeten een beslissing nemen, deze situatie kan en mag niet te lang duren. Dat is niet eerlijk voor haar. Maar hoe kan ik deze beslissing nemen als iedere cel van mijn lijf schreeuwt dat ik haar niet kan missen, dat ik haar niet wil missen….
Met de dierenarts wordt afgesproken dat hij op vrijdag bij ons thuis zal komen. Een week om nog samen te zijn, een week om afscheid te nemen van elkaar. Het wordt een moeilijke week…..

Het is nog vroeg, 8 uur, een waterig zonnetje probeert de kleine wolkjes te verdrijven. Wya, Daentje en Kira zijn druk. Ze rennen door de tuin. Ik zit in mijn joggingpak op een tuinstoel, het is eigenlijk nog best fris. Sara nestelt zich tussen mijn benen en drukt haar warme lijf tegen mijn linkerbeen. Ik buig mij naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. Ze hangt in mijn armen en tegen mijn been en heft haar kop iets op. Haar neus raakt mijn wang. Een intens moment en de tranen vloeien weer rijkelijk over mijn wangen. Ik fluister hoeveel ik van haar hou en hoe moeilijk ik dit vind. Ik voel haar rust en wijsheid. Ze weet het, zij troost mij. Wat ben ik dankbaar dat ik haar in mijn leven heb gekregen. Wat ben ik dankbaar voor alles wat zij mij heeft geleerd. Maar wat ben ik boos en verdrietig dat het maar zo kort heeft mogen duren. Mijn emoties schieten alle kanten op. Tot ik iedere gedachte uit mijn hoofd weer en alleen in het moment ben. Mijn hoofd tegen haar warme lijf, mijn handen woelen in haar vacht, ik hoor haar ademhaling en zo blijven we daar zitten, samen, afgesloten van de wereld.

Dit weekend komen lieve mensen langs. Mensen die afscheid willen nemen. Stoere zoon Kevin wordt bedolven onder de wolven als hij langskomt. Als hij weer vertrekt valt het afscheid hem zwaar.
Het geeft troost om de armen van vrienden om mij heen te voelen, zij kennen mijn pijn. Het lijkt alsof Sara het weet. Ze zit rustig en laat Yvonne door haar vacht kroelen, ze geeft Yvonne een teder likje over haar neus en legt een poot op haar arm… Ik zie Yvonne slikken, ze heeft moeite haar tranen te bedwingen.
Bij Esther en Eric is het al niet anders. Esther begraaft haar betraande gezicht in de prachtige zachte vacht van Sara. Sara geniet van de aandacht, maar haar blik is ook wat triest. Ze is altijd gek geweest op Esther en het afscheid lijkt Sara net zo zwaar te vallen als Esther. We praten over de heerlijke tijd, een jaar geleden. Alle vier zijn we enorm dankbaar voor het nestje van Rigg en Sara.  We kunnen bijna niet bevatten dat het nu zo anders is. 

Zondagavond loop ik naar de auto om er iets uit te pakken. Ik loop verzonken in mijn verdriet. Hij zweert dat ik hem aankeek, maar ik kan me er niets van herinneren. Het was een flinke klap. Gelukkig was er geen schade aan zijn scooter en ook de knul zelf had niet veel schade, wat schaafwondjes. Ik realiseer mij wat er is gebeurd. De adrenaline heeft het overgenomen en op dat moment voel ik ook niet veel, behalve dan die éne pijn…. Die pijn die veel intenser is dan een gekneusde enkel, een bult op mijn hoofd en wat blauwe plekken. Toch maar even langs de huisartsenpost, maar zij bevestigen wat ik al weet. Er is niets gebroken. Niets gebroken, denk ik, hij moest mijn hart eens zien. Jan moest mij maar een paar keer wakker maken vannacht. Pff, alsof ik de laatste nachten ook maar één oog dicht heb gedaan. Nee slapen gaat voorlopig niet lukken, vrees ik.

De zon is al vroeg op vandaag, ik ga met Sara op pad. Ik heb er lang over gedacht, is het wel verstandig nu, nu ze mank loopt? Maar ik weet dat ze het zo fijn vindt, nog even naar het bos. Zelf loop ik ook wat ongemakkelijk door het ongeluk, samen een beetje mank. De andere honden laat ik thuis, dit is ons moment. Zodra ik de riem pak, weet ik dat het de juiste beslissing is. Dolblij hinkt ze met mij naar de auto. In het bos is het rustig, ik zie haar genieten. Dit is hoe het moet zijn. Ze leert het mij. Niet nadenken over de toekomst, zelfs niet over het volgende uur, maar gewoon zijn. Hier, nu, in dit bos, luisteren naar de vogels, genieten van de zon. Ik doe mijn best om mijn verdriet te vergeten. Sara mag niet haar laatste dagen alleen het verdriet maar voelen, ik moet sterk zijn voor haar. Ik moet haar nog geven wat ze verdient. De woorden van Frank Boeijen galmen in mijn hoofd. “We doen net alsof het niet zo is, alsof het niet zo is, alsof het niet waar is.” Ik zucht mijn ellende weg en sta even stil, kijk om mij heen en hoor de vogels. Ik beleef het moment intens en Sara kijkt mij goedkeurend aan. We lopen rustig, genietend van iedere stap. Het lijkt alsof Sara alles nog wil doen, alles nog even wil voelen. De modderplas die we passeren, ze stapt er dapper in. De sloot, waar ze zo heerlijk doorheen rende samen met Luna en later met Kira en Chase,

voorzichtig vindt ze haar weg naar het water. Rennen doet ze niet, maar ze kijkt me triomfantelijk aan als ze met vier pootjes in het water staat. Gewoon maar even en dan komt ze er weer uit. Bij de grote stronk lijkt het alsof ze poseert voor een foto. Haar ogen spreken, weet je nog dat ik hier gewoon bovenop sprong? Ja, schat ik weet het nog, ik weet het allemaal nog. Onderweg nemen we de tijd om stil te staan, even op adem te komen en rond te kijken. Als ons pad weer richting auto gaat, houdt ze haar pas in. Ze wil nog niet naar huis, ik ook niet. Maar ik weet dat we moeten gaan, anders wordt het teveel voor haar. Morgen neem ik je weer mee, lieverd, dan gaan we weer even samen op pad, ik beloof het.

Lieve Lies komt langs, ze heeft haar camera bij zich. Ik had het haar gevraagd. Nog wat mooie foto’s van mij en Sara. Sara is een geboren fotomodel en al snel heeft Lies wat schitterende plaatjes geschoten. Met haar gekke geluidjes en malle opmerkingen krijgt ze zelfs een lach op mijn gezicht getoverd. Daarna nog even met Wya en Daentje erbij. Het wordt een dolkomisch avontuur. De puppen (zoals we Wya en Daen nog altijd noemen) rennen als dolle stieren door de tuin. Als ik in het gras ga liggen denderen ze dwars over mij heen. Ach mijn arme rug, arm en enkel…. Die deden al zo’n pijn. Maar het was zo komisch dat ik door de pijn heen lach. Het voelt goed om even te lachen. Of die foto’s zijn gelukt is maar de vraag. Er zal vast wel iets tussen zitten.

Hoop! Hoop is een mooi woord. Even heb ik weer hoop. Zal het? Via, via heb ik het telefoonnummer van een kliniek die gespecialiseerd is in kanker bij honden. Ik mag de uitslag van het lab doormailen. Grijp ik mij vast aan strohalmen? Alles heb ik over voor haar, maar het moet wel voor haar zijn. Uitstel en rekken, dat is niet voor haar, dat zou voor mij zijn. Wachten op een telefoontje van de arts… hoop, hoop, hoop……

De foto’s zijn klaar, ik kan er uren naar kijken. Zo prachtig, zo mooi. Zelfs ik sta er mooi op. Lieve Lies, je hebt geen idee hoe waardevol dit geschenk is, hoe dankbaar ik je ben voor deze herinnering. Duizendmaal dank is nog niet genoeg. Zo mooi…….

De telefoon gaat…. Privé nummer…. Inderdaad het is de dierenarts van de second opinion. Ik sta te trillen op mijn benen. Hij biedt ons hoop, ik voel mijn lijf strak staan van de spanning…. Vlinders in mijn buik…Mijn hart klopt in mijn keel. Zou dit het wonder zijn waar ik zo op hoopte? We mogen morgen langskomen, deze dag zal lang duren, maar het is een dag vol hoop!

Wordt vervolgd....

Natte voeten

Als ik deze morgen mijn bed uit kom, ben ik direct in een goed humeur. Hoewel de zon zich nog niet laat zien, ben ik ervan overtuigd dat ze vanmiddag volop zal schijnen. Het is vandaag Sara dag. Vanmiddag hebben we afgesproken met Esther en Eric en Sara's mooie lieve vriend Rigg. We gaan wandelen in het Aamsveen, voor ons weer een heel nieuw gebied. Voordat we vertrekken krijgen de achterblijvers een lekker vers bot, daar zijn ze wel even mee zoet. Sara voelt zich helemaal speciaal vandaag. Ze ligt heerlijk achterin de auto te dutten, alsof ze weet waar we heen gaan. De rit naar Enschede is altijd al mooi op zich, we rijden een groot gedeelte via Duitsland. Als we aankomen bij de parkeerplaats van het Aamsveen staan er nog weinig auto's. Niet lang nadat wij de parkeerplaats opdraaien komen Esther en Eric ook al aan. Rigg en Sara begroeten elkaar liefdevol, zo ontroerend om te zien. Ze zijn helemaal blij dat ze elkaar weer zien. Maar ook wij vinden het heerlijk om weer even met onze Twentse vrienden op pad te gaan. Het Aamsveen is een totaal ander gebied dan wat wij gewend zijn. Geen zandgrond, zoals het Rozendaalse veld. Geen klei, zoals in het westen. Nee, echte veengrond, zacht en sponzig. Het eerste stuk gaat prima, we wandelen zo een eind weg. Maar na een poosje wordt de grond steeds natter, nu komen we in het echte veen. Het lijkt wel een moeraslandschap. Jan en ik hadden vanmorgen onze wandelschoenen aangedaan. We hadden toen geen idee wat ons te wachten stond. Eric en Esther hebben laarzen aan, tja, zij komen hier bijna dagelijks. Maar het doet ons niks, we gaan dapper door. Eric leidt de weg, maar aangezien hij de kaplaarzen aan heeft, valt het voor ons niet mee om te volgen. Hier en daar moeten we echt door het water waden. Jan houdt zijn schoenen niet droog. Mij gaat het iets beter af, ik spring hier en daar over het water en balanceer over de takken die over de natte plekken liggen. De honden genieten van iedere stap. Eric vertelt ondertussen van alles over het gebied. En ondertussen moeten we ook nog goed oppassen voor de padden en kikkers. Zij hebben de lente in hun kleine kikkerkopjes en zijn in deze tijd erg actief, zullen we maar zeggen. Sara plonst door het water en zit heerlijk onder de drap, ze heeft het geweldig naar haar zin. Af en toe komt ze even naar ons toe en raakt zacht met haar neusje mijn hand aan. Dan rent ze weer naar Rigg en doet haar best om overal een plasje achter te laten. Hoewel het inmiddels schitterend weer is (precies zoals ik deze morgen al dacht), is het heerlijk rustig in het veen. Af en toe sta ik stil om wat foto's te maken en om mij heen te kijken. Ik geniet van alles wat ik zie. De natuur hier is zo mooi! Maar ook aan deze wandeling komt weer een einde en als de auto in zicht is, spreken we af om nog even mee te gaan met Eric en Esther voor een kopje koffie. Als we later weer in de auto naar huis zitten, ligt Sara heerlijk te slapen achter in de auto. Thuis worden we natuurlijk weer overenthousiast begroet, de achterblijvers zijn blij dat we weer thuis zijn. Eerst geef ik alle hondjes eten en zorgt Jan voor de katten, konijnen en duiven. Daarna gaan we zelf eten. Na het eten wandel ik nog even een rondje Oude IJssel met Kira, de zon schittert in het water. Ik geniet van het lengen van de dagen, zo lekker om na het eten nog even fijn te wandelen. Weer thuis, plof ik in een tuinstoel neer. Nu voel ik mijn voeten wel, moet ik toegeven. Jan komt met de koffie en alle honden liggen te genieten in de tuin. Kira is versleten, ook Sara is moe. De andere honden zijn nog druk met de botten die ze hadden gekregen. Langzaam zakt de zon en wordt het tijd om naar binnen te gaan. Wat een zalig weekend was dit, vol met hondenplezier en natuur. Ik kan er weer even tegen!