Maar de dagen gaan gewoon door, met pijn in mijn rug door een stomme spierontsteking, maak ik ontbijt en pak mijn spullen voor de dag. Zo dadelijk ga ik weer gewoon naar mijn werk, net als iedere andere dag. Alles gaat gewoon door.
Om een uur of drie ben ik weer thuis. Doelloos sta ik met mijn handen in mijn zakken voor het raam naar buiten te staren. In de verte komt de postbode aanrijden op zijn fiets. Als hij voor ons huis stopt en een lading post in de mooie grote groene brievenbus aan de weg laat vallen, voel ik een pijnscheut door mijn lichaam schieten. Stil.... de stilte doet pijn. Zo raar, zo vreemd, geen geblaf.... gewoon stil.
Je zou denken met zes honden is er wel één die blaft naar de postbode, maar nee. Hoe anders was dat een week of twee geleden. Dan kon de beste man echt niet zomaar even zijn briefjes droppen in de bus. Dan zag of hoorde Chase hem al lang voordat hij zijn brieven had gepakt. Waaks? Nee, dat geloof ik niet, maar ze wilde wel graag vertellen dat ze iemand bij de brievenbus zag staan. Chase vertelde graag van alles. Aussies blaffen nu eenmaal veel, dat hoort gewoon bij het ras. En als zij begon, deed de rest voltallig mee! Maar nu... nu is het stil. Zo raar, zo vreemd, zo stil.
Mijn gedachten dwalen af naar de laatste paar jaar.
Vier jaar geleden hebben we het moeilijke besluit moeten nemen om onze veel te jonge Duitse Herder Mira in te laten slapen. Een zeer ernstige vorm van HD, pijnlijk en eigenlijk niet goed operabel. Ze zou altijd pijn blijven houden en moeilijk kunnen bewegen. Geen hondwaardig leven, dus wat doe je? Een pijnlijk besluit en veel verdriet. Ze is slechts 2 jaar oud geworden.
Twee jaar geleden moesten we afscheid nemen van Chloë. Ze was onze eerste asielzoeker. En prachtig, schattig pupje uit Griekenland. Gewoon afgedankt, aan de kant van de weg in een doos gezet, bij het vuil... Gelukkig is ze op tijd gevonden en heeft ze bij ons een plekje gevonden. Een heerlijke, lieve, dankbare schat van een hond. Ze is 11 jaar oud geworden. Voor een hond met een slechte start misschien niet verkeerd, maar het afscheid is daardoor niet minder pijnlijk.
En vorig jaar Bass. Bass was vanuit Spanje naar Nederland gekomen met het idee dat er een leuk gezin was, dat hem wilde adopteren. Helaas was Bass niet gewend om in huis te leven en zijn sloopgedrag zorgde ervoor dat hij werd afgedankt. Een aantal opvanggezinnen hadden geprobeerd om hem liefdevol op te vangen, maar steeds ging er iets mis. Uiteindelijk kwam Bass bij ons... het was duidelijk dat hij wat probleempjes had. Niet makkelijk herplaatsbaar, dus.... we besloten dat hij gewoon lekker bij ons mocht blijven wonen. Ondanks zijn sloopgedrag en verlatingsangst, hebben we een heerlijke tijd met hem gehad, tot vorig jaar.
En nu, dit jaar het verdriet om Chase. Het lijkt maar niet op te houden. Natuurlijk weet je dat het zeer waarschijnlijk is, dat er een moment komt dat je afscheid moet nemen van je hondjes. Maar het blijft keer op keer zo moeilijk. Gelukkig hebben we aan allemaal mooie en goede herinneringen, foto'en filmpjes die we keer op keer kunnen bekijken.
Ook voor Chase wil ik een mooi filmpje maken. Het is moeilijk, het zoeken naar foto- en filmmateriaal haalt fijne momenten op maar maakt het ook weer zo echt.... Ze is er niet meer, geen neus meer onder mijn arm, die omhoog duwt alsof ze zeggen wil, schiet eens op, ik wil geaaid worden! Geen schuin koppie meer met prachtige ogen die je vragend aankijken en lijken te zeggen, gaan we nog spelen of hoe zit dat? Bij iedere foto een nieuwe fijne herinnering, wat hebben we er veel. Het is lastig kiezen, maar het maakt eigenlijk ook niet uit. Alles is goed. Als de foto's en filmpjes uitgezocht zijn, zoek ik nog naar passende muziek. Muziek is emotie. Gemis is het gevoel. En zo ontstaat een eerbetoon, een herinnering aan een ongelooflijk lieve hond.... Chase.
