...........wolvenstreken: Game of Thrones

Na alle ellende van de laatste week, nu eindelijk weer een beetje vrolijker blogverhaal.

Arya, Drogo en Daenerys. Wie de serie Game of Thrones kent, snapt direct wie dat zijn. Maar Jan en ik hadden nog nooit van die serie gehoord en de namen vonden we dan ook in eerste instantie een beetje vreemd. Toen ons een jaar geleden werd uitgelegd waar de namen vandaan kwamen en voor welke personages ze stonden, begrepen we het beter. Drie pups met namen uit een zeer populaire serie, al snel kregen zij hun eigen spin off: Pups on Thrones.

Gisteren was de laatste aflevering van dit seizoen. En reken maar dat het eerste seizoen spannend was! Zoals vaak gebeurt bij pups, krijgen ze een andere naam als ze het nest verlaten. Arya werd omgedoopt tot Kyra toen zij haar eigen Throne had veroverd. Daenerys bleef haar naam houden, alhoewel deze eigenlijk alleen volledig wordt gebruikt als ze iets ondeugends heeft uitgehaald. Over het algemeen wordt ze liefkozend Daentje genoemd.
Tijdens de laatste aflevering van dit seizoen draait alles om de eerste verjaardag van de pups. De twee zussen vieren die die samen met hun vader en moeder. Nichtje Wyakin is ook van de partij. Het feestje begint met een wandeling op de prachtige hei van Ermelo om vervolgens lekker te kroelen en uit te rusten in het huis waar waar ze geboren zijn. Maar een van de pups ontbreekt, Drogo......

Seizoen één draaide vooral om Drogo, spanning en sensatie, niet voor de poes. Maar uiteindelijk heeft hij onder zijn nieuwe naam Mellow ook zijn eigen prachtige Throne gevonden. Hij heeft er zelfs een mooie Queen bij gekregen! Even leek het erop dat Mellow uit de serie zou worden geschreven, maar zoals het een goede spannende serie betaamt, is niets wat het lijkt! Hoewel Mellow niet in de laatste aflevering meespeelt, kunnen wij alvast verklappen dat we in seizoen twee zeker meer van hem en zijn Queen zullen horen!

Een waterig zonnetje en een dampige hei. Een prachtig plaatje! Genietend kijk ik in het rond, wat een geluk! Na een lange rit, waarbij Daentje natuurlijk toch niet alles binnen kon houden, was er nu de ontlading. Dit is waar we voor kwamen. Shiva, Daentje en Wyakin renden op Doerak en Kyra af, zodra ze hen in het vizier kregen. Niks was meer belangrijk, dit was alles. Nadat de honden elkaar uitbundig hadden begroet, kwamen ze pas alle mensen even begroeten. De baasjes van Kyra, Jose en Carla. En de baasjes van Doerak, Yvonne en Dominique. Micha en Lia, waren samen met Shiva met ons meegereden. Waar het gisteren nog nat en koud was, was het nu prachtig op de hei. Het kon niet mooier. De bovenste laag van het pad was doordrenkt van al het water wat was gevallen de laatste dagen. Het maakte dat we af en toe flink aan het glibberen waren. Voorzichtig lopen dan maar. Op de plassen lag een laagje ijs, en de Saartjes vonden het prachtig om dat kapot te trappen om te ontdekken dat er water onder lag. Achter elkaar aan rennen, bijten in de billen, stoeien met papa en mama, alles was, zoals het zijn moest. Ik nam het landschap in me op. De konijnen waren flink tekeer gegaan, overal kuilen en holen. Het leek een beetje op een sprookjesachtig maanlandschap. In iedere kuil werd een neusje van een Saarloos gestoken en hier en daar werd een konijnenkeuteltje verorberd. Terwijl we het glibberige pad vervolgden kwamen we natuurlijk ook andere wandelaars met honden tegen. Alles ging in perfecte harmonie, er viel geen grauw of grom, Soms bleven we even staan praten, als ons werd gevraagd wat dit voor prachtige honden waren. Het blijft indrukwekkend om een roedel Saarloosjes op de hei te zien, voor ons als eigenaar maar zeker ook voor andere hondeneigenaren. Omdat de hondjes zich zo voorbeeldig gedroegen, kregen ze natuurlijk af en toe een snoepje van deze of gene. Voor de foto wilden we ze even allemaal bij elkaar hebben. Dat valt nog niet mee. Ik bedacht dat ik ze met wat lekkers wel kon lokken. Maar ja, zelf wilde ik natuurlijk niet op de foto, dus verstopte ik mij achter een boom. Op zo'n moment komt de camouflage jas van defensie toch wel van pas, hahaha. Vlak voordat we het pad terug ingingen keek ik nog eens goed om mij heen. De schoonheid van de natuur was overweldigend. Een dampige mist steeg uit de grond op, precies op het punt waar de vlakte van de hei opging in het achterliggende bos. Ik realiseer mij dat zoiets moois nooit echt op beeld is te vangen, hoe goed je camera ook is. Ik waag me er dus maar niet eens aan met mijn telefoontje en besluit er gewoon in stilte zelf van te genieten. In de verte zien we een indrukwekkende stoet ruiters rijden. Nu zijn al onze hondjes wel gewend aan paarden, maar je weet nooit hoe ze zich als roedel gedragen. We lopen dus toch nog even een andere kant op. Als de lange rij paarden in de verte verdwijnt draaien we het pad op terug naar de auto. Aan Doerak en Shiva is goed te zien dat zij inmiddels moe beginnen te worden. Kyra blijft vrolijk rond dartelen maar ook aan Daentje en Wya is te zien dat de vermoeidheid begint toe te slaan. Als we dichter bij de parkeerplaats komen, begint Wya wat te mekkeren. Tja, ze heeft feilloos door dat de auto weer in zicht komt en dat vindt ze nu eenmaal echt niet leuk. Maar aan alles komt toch echt een eind, zo ook aan deze geweldige wandeling. Mens en hond hebben oprecht genoten, stuk voor stuk!
Na dit genieten op de hei van Ermelo, rijden we naar het geboortehuis van Daentje. Shiva was stiekem bij Doerak in de auto gesprongen, ach, laat ook maar, we gaan allemaal dezelfde kant op. Bij Yvonne thuis wachtte ons een heerlijke Indonesische maaltijd, wat een verwennerij! De honden zijn versleten, nou ja, behalve dan Kyra, wat een energie heeft die dame. Maar uiteindelijk ligt ook zij heerlijk te slapen, tegen de pootjes van papa en mama aan, zo lief! Rond half vier is het echt tijd om te vertrekken, thuis wachten er immers ook nog een paar honden op ons. Het afscheid valt de hondjes zwaar, ik kan het zien aan Doerak en Shiva. Op zo'n moment zou je willen dat ze onze taal spraken, zodat je ze kon duidelijk maken dat er echt nog meer van dit soort dagen zullen komen. Een heerlijk vooruitzicht!

Eenmaal thuis had Daentje haar verjaardagstaart nog tegoed, want dat hoort bij een verjaardag! Dat was dus nog even lekker nagenieten voor haar. Eigenlijk zijn de pups geen pups meer. Maar ach, mijn moeder zei altijd:"Hoe oud je ook bent, hoe groot je je ook voelt, je zult altijd mijn dochter blijven!" Dus ja, de pups blijven de pups... van Doerak en Shiva! Lieve Yvonne, bedankt voor deze prachtige dag, die natuurlijk veel te snel voorbij was. Een knaller van een finale, van seizoen één van Pups on Thrones!