Tjonge dat was me weer een avondje. Geweldig. Eerst mogen de hondjes natuurlijk even spelen met elkaar. Vervolgens gingen we naar het trainingsveld. We begonnen met wat aandacht oefeningen. Lekker lopen en de hond laten volgen, de lijn slap. Af en toe even zit of af tussendoor, je kent dat wel. Het ging allemaal wel lekker, Kira deed goed haar best en de andere hondjes liepen ook keurig naast. Daarna gingen we de oefening van vorige week wat uitbouwen. Dus, zit en blijf, je loopt weg en roept de hond daarna bij je. We zijn dan om de beurt dus als het niet jouw beurt is moet je aan de kant wachten en kijken naar de anderen. Normaal gesproken is dat geen probleem en blijft Kira netjes naast mij zitten of liggen. Maar wat er vanavond loos was, ik wist het niet. Kira bleef maar draaien, piepen en gek trekken aan de riem. Ik snapte er niets van. Toen zelfs de medecursisten zoiets hadden van: "Is dat Kira die zo piept?" , dacht ik, er gaat echt iets niet goed. Ik liep een stukje van de groep weg, maar ze bleef maar raar doen. En ineens begreep ik haar. Ze moest een grote boodschap, en tja, dat doe je natuurlijk niet op het trainingsveld in het zicht van de andere honden. Dus ik zei tegen Sandra dat ik even langs de weg ging wandelen om te kijken of ze iets moest doen. Jazeker, dat was het probleem, na een klein stukje lopen ging ze zitten. Ze keek me aan alsof ze wilde zeggen: "hè, hè, snap je het eindelijk?" Toen ze haar grote boodschap af had, liepen we terug naar het veld en toen we aan de beurt waren, deed ze weer als vanouds haar best. Maar wat een tut hè, dat ze dan niet op het trainingsveld wil gaan zitten. Geweldig toch.
Nadat iedereen de oefening netjes had afgerond had Sandra een verassing voor ons. We mochten naar het speelveld (lees agility veld) om de honden te leren door de tunnel te gaan.
Joep, de stoere Jack Russel had het al eens eerder gedaan, tijdens de puppylessen, maar voor de rest was het de eerste keer. Joep mocht dus als eerste en dat ging geweldig. Daarna was Beans aan de beurt. Hij vond het aanvankelijk wat spannend, maar toen hij doorhad wat de bedoeling was, vond ook hij het super, hij kon er geen genoeg van krijgen. Vervolgens mocht Rikkie. Rikkie vond het heel spannend, het koste wel wat moeite voor hij erdoor was. Maar de tweede keer ging al beter. Voor het derde rondje had Sandra het nog iets moeilijker gemaakt en moesten de hondjes eerst over twee lage hindernissen springen en daarna door de tunnel. Rikkie ging er de derde keer in één keer zelf doorheen. Na Rikkie waren wij aan de beurt. Nou is dat tunneltje natuurlijk niet zo groot en Kira dus wel. Ze vond het dus heel spannend om daar doorheen te moeten. Maar met wat geduld lukte het toch. De tweede en derde keer ook, maar ze moest wel steeds geholpen worden. Helemaal alleen, was nog een brug te ver. Tot slot mocht super teckel Fozzy. Hij moest er wel even aan herinnerd worden dat een dashond speciaal is gefokt om door tunnels te speren, maar toen hij het doorhad, ging hij daadwerkelijk als een speer, die kleine kanjer.
Het was ook zo leuk om te zien hoe trots alle eigenaren waren, niet alleen als hun eigen hond erdoor ging, maar iedereen was ook trots op de andere honden.
Kortom, het was weer een enerverende avond. Eenmaal thuis, was Kira helemaal op. Natuurlijk moesten de thuisblijvers haar even goed besnuffelen, en ze roken al die andere honden, dus dat duurde even. Maar daarna dook ze in haar hoekje in de kamer en dacht..... geen gezeur meer nu, ik wil slapen.
