Kijk eens wat ik heb gevonden... |
Vandaag heb ik een “lekker” wandelingetje gemaakt met Saar en
Chloe. Het begon wel leuk moet ik eerlijk zeggen. Sara links en Chloe rechts,
beide aan de heupgordel. Het volgen lukt Saar al aardig. Onderweg komt ze
natuurlijk wel allerlei leuke objecten tegen die een stukje moeten worden
meegenomen. Een leeg flesje of een mooie stok. Vol trots loopt ze dan haar “nieuwe”
vondst te showen. Maar zoals het een echte Saarloos betaamt is madame het al
weer snel zat. Dan laat ze haar schat maar weer vallen en gaat ze op zoek naar
iets nieuws.
Oh, wacht even, deze is groter |
Halverwege de
wandeling brak het noodweer uit. Eerst wat regen, maar al snel werden het grote
hagelstenen en we hoorden zelfs in de verte onweer. Chloe vindt dat maar niks,
maar Saartje was er niet echt van onder de indruk, “Ach we hebben toch een
dikke vacht”, denkt ze. Bij Chloe gaan de oren in de nek en je ziet haar
denken, “Waarom de mensen dit in vredesnaam hondenweer noemen is mij een
raadsel, denken ze soms dat wij het leuk vinden om nat te worden? Ik vind het
net zulk waardeloos weer als zij! Grrrr, hoe lang nog voor we thuis zijn?”
Maar als je halverwege
bent, is het dus niet logisch om terug te gaan, want terug is net zo ver als
door. Dus regen of niet, we moesten doorgaan. En terwijl Saartje van de
omgeving genoot, liep Chloe maar wat chagrijnig rond te kijken. We bleven even
staan toen we een Wallabie zagen. “Nou, nou”, dacht Chloe, “geweldig hoor, gaan
we nu weer verder?” Maar Sara vond het wel grappige dieren. Ze stond driftig
door het hek te turen. Daarna toch maar in een wat sneller tempo naar huis
gewandeld, waar ik de honden eerst maar even lekker eten heb gegeven. Dat
maakte het weer goed met Chloe. Volgende
keer zal ik eerst even op buienradar kijken voordat ik Chloe meeneem uit
wandelen.
wallabie met baby |
Ik haat regen! |