Hondenweer??



Kijk eens wat ik heb gevonden...

Vandaag heb ik een  “lekker” wandelingetje gemaakt met Saar en Chloe. Het begon wel leuk moet ik eerlijk zeggen. Sara links en Chloe rechts, beide aan de heupgordel. Het volgen lukt Saar al aardig. Onderweg komt ze natuurlijk wel allerlei leuke objecten tegen die een stukje moeten worden meegenomen. Een leeg flesje of een mooie stok. Vol trots loopt ze dan haar “nieuwe” vondst te showen. Maar zoals het een echte Saarloos betaamt is madame het al weer snel zat. Dan laat ze haar schat maar weer vallen en gaat ze op zoek naar iets nieuws.



Oh, wacht even, deze is groter

Halverwege de wandeling brak het noodweer uit. Eerst wat regen, maar al snel werden het grote hagelstenen en we hoorden zelfs in de verte onweer. Chloe vindt dat maar niks, maar Saartje was er niet echt van onder de indruk, “Ach we hebben toch een dikke vacht”, denkt ze. Bij Chloe gaan de oren in de nek en je ziet haar denken, “Waarom de mensen dit in vredesnaam hondenweer noemen is mij een raadsel, denken ze soms dat wij het leuk vinden om nat te worden? Ik vind het net zulk waardeloos weer als zij! Grrrr, hoe lang nog voor we thuis zijn?”



wallabie met baby

Maar als je halverwege bent, is het dus niet logisch om terug te gaan, want terug is net zo ver als door. Dus regen of niet, we moesten doorgaan. En terwijl Saartje van de omgeving genoot, liep Chloe maar wat chagrijnig rond te kijken. We bleven even staan toen we een Wallabie zagen. “Nou, nou”, dacht Chloe, “geweldig hoor, gaan we nu weer verder?” Maar Sara vond het wel grappige dieren. Ze stond driftig door het hek te turen. Daarna toch maar in een wat sneller tempo naar huis gewandeld, waar ik de honden eerst maar even lekker eten heb gegeven. Dat maakte het weer  goed met Chloe. Volgende keer zal ik eerst even op buienradar kijken voordat ik Chloe meeneem uit wandelen.

Ik haat regen!