Emotionele achtbaan

En dan zit je dus ineens in Utrecht, te wachten op een MRI scan. Sara is zoals altijd weer extreem lief en rustig. Ze ligt geduldig te wachten tot we aan de beurt zijn. Een man die tegenover ons zit vraagt me of het een Saarloos is. Dat kan ik natuurlijk beamen en ik zeg hem dat niet veel mensen ze herkennen. Hij vertelt dat een kennis van hem er twee heeft. We raken wat aan de praat en hij spreekt zijn verwondering uit over de rust die Sara over zich heeft. Heel anders dan de Saarloosjes die hij kent. Dan komt ineens dr. Van Straten aangelopen. Hij moest vandaag in Utrecht werken en kwam even kijken hoe het met Sara ging. Ik zeg hem dat we nog zitten te wachten en hij loopt de praktijkruimte in en komt even later weer terug.
Je bent zo aan de beurt, ik ga nog even naar mijn werk maar kom zo weer even zelf naar de scan kijken. Niet snel daarna worden we opgeroepen.
Sara moet worden klaargemaakt. Ze krijgt een infuus voor een roesje en zuurstof. Als ze in slaap is, ga ik naar de wachtkamer. Zodra ze klaar is en in de uitslaapbench ligt, mag ik weer bij haar.
Rustig wordt ze wakker, ze is zo verschrikkelijk braaf! In de uitslaapkamer komt de arts weer even langs. Hij legt uit dat de scan er goed uitziet. Het lijkt erop dat de tumor redelijk los zit en dus goed verwijderd kan worden. Hij wil nog wel even een echo laten maken om verder te kijken. Dus we gaan weer wachten in de wachtkamer.

Pas laat in de middag kunnen we weer naar huis. De chirurg van de Wagenrenk zal contact met mij opnemen om de operatie te plannen. En inderdaad de volgende dag belt ze. We spreken af dat Sara de volgende week, aan het begin van de week geopereerd zal worden. Het ziet er allemaal positief uit en de prognose is goed, maar.... ze moet wel even blijven. Met even bedoelt ze dus ook 's nachts. Daar schrik ik van.... ik wil haar niet achterlaten.... Ik weet natuurlijk dat het voor de hond het beste is, maar toch... Het zal een zware operatie zijn, het borstbeen moet open gezaagd worden en later dus weer aan elkaar worden gezet. Ze zal aan het infuus moeten voor pijnbestrijding en er zal een drain in de wond moeten om het vocht af te voeren. Kortom, in het ziekenhuis blijven is onvermijdelijk.
Een dag later krijgen we de schrik van ons leven. Sara is aan de diarree, wil niet eten, trekt met haar pootje (blijft toch ook altijd een zwakke plek), braakt zelfs haar water uit en ligt erbij alsof ze het heeft opgegeven. We bellen naar de Wagenrenk maar die is al gesloten. Wat nu? We kijken het nog even aan, maar het wordt er niet beter op en ik besluit het noodnummer van de Wagenrenk te bellen. Ik krijg een assistente aan wie ik het verhaal vertel en zij geeft aan dr. Van Straten te bellen, die mij vervolgens zal terugbellen. Inderdaad niet lang daarna gaat mijn telefoon. Van Straten luistert naar mijn verhaal en vraagt of onze eigen dierenartspraktijk een arts voor noodsituaties heeft. Ja, gelukkig is dat zo. Dr. Van Straten belt naar onze praktijk en geeft aan wat hij voor onderzoek noodzakelijk vindt, vervolgens mag ik met Sara naar onze eigen dierenarts. Zij neemt bloed af en dit wordt gecontroleerd. Goed nieuws, geen verdere verhoging van het calcium en ook geen aangetaste nieren. Pfff..... het lijkt erop dat Sara gewoon een virusje te pakken heeft, niet gek want haar weerstand is natuurlijk niet zo best. Ze krijgt wat tegen de misselijkheid en de pijn en nu is het hopen dat ze opknapt. De volgende dag belt dr. Van Straten om te vragen hoe het met haar gaat. Ze is gelukkig iets opgeknapt.
Ze knapt steeds verder op en na twee dagen lijkt het of er niets aan de hand was. Ze is vrolijk en eet en drinkt goed. Gelukkig is ze weer in haar goede conditie want dat is wel nodig voor de operatie!