Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Want naast al dat geluk, speelt er hier ook heel veel verdriet. Ik weet dat ik het een keer moet gaan delen, dat doe ik immers altijd. Verdriet hoort net zo bij het leven als geluk. Maar hoe moeilijk is het om verdriet te beschrijven, want ieder woord dat je typt, komt weer binnen. Je beleeft alles opnieuw, dat kan therapeutisch zijn, maar het kan ook gewoon voor nog meer verdriet zorgen. Het lijkt alsof het me bijna niet meer lukt.... ik ga het toch proberen.
Het gaat weer niet goed met Sara. Ze drinkt en plast veel te veel. Ze is natuurlijk netjes zindelijk en toch vind ik regelmatig een grote plas op de keukenvloer 's morgens. Het duurde even voor we door hadden, wie er verantwoordelijk voor was, want tja... er lopen er nogal wat bij ons. Maar na een dag of drie zag ik het haar doen. Sara, ze zou dat nooit zomaar doen, dat wist ik zeker. Daarom ging ik extra op haar letten en ontdekte dat ze wel erg veel dronk. Alle alarmbellen gingen af. En zo zat ik binnen de kortste keren weer met haar bij de dierenarts.
Urine onderzocht, iets verhoogde waardes maar mocht geen naam hebben, dus niet echt iets waar we wat mee konden. Dan maar bloed prikken. Daar kwam minder goed nieuws uit te voorschijn. Het calciumgehalte was ernstig verhoogd en het fosfaatgehalte verlaagd. Die combinatie betekent niet veel goeds, het is een beeld dat vooral gezien wordt bij kankersoorten. Toen ik het hoorde, sloeg de grond onder mijn voeten vandaan. Niet weer, niet mijn Sara die zo hard had gevochten om door alle ellende rondom haar kaak en knie heen te komen.....
Er was nog hoop, als het ging om anaalzakkanker (dus de anaalklieren) dan zou het met een relatief kleine ingreep te verhelpen zijn. Ook zou het kunnen gaan om bijschildklierkanker. De bijschildklieren zijn hele kleine knikkertjes die onder de schildklier hangen. Zo klein dat je ze normaal gesproken eigenlijk niet kunt voelen. Dus wederom naar de dierenarts, een uitgebreid lichamelijk onderzoek. In de kringspier (anus) was een miniscuul klein bobbeltje te voelen, zou dat het zijn? Eerlijk gezegd lijkt het niet waarschijnlijk. Maar de dierenarts zou gaan overleggen. Verder waren de lymfeklieren niet opgezet en een bijschildklier was niet te voelen. Hoe nu verder?
Nog een keer bloed geprikt, om zeker te weten dat de waardes kloppen. Helaas was de uitslag hetzelfde, het calcium was zelfs nog wat hoger. Op vrijdagmorgen 08.00 uur wederom naar de dierenarts, foto van de borstkast maken en een echo van de buikholte. Van de echo is het niet meer gekomen, de foto was duidelijk.... een flinke weefselmassa bij de longen en het hart. Ik voelde de grond wederom onder mijn voeten wegzakken, het leek alsof er geen zuurstof meer was in de kamer en het klamme zweet brak mij uit. Dit was foute boel, dat hoefde de dierenarts niet eens meer te zeggen. We werden doorgestuurd naar de Wagenrenk, de oncoloog daar werkt ook in Utrecht. Een specialist was nu nog de enige optie. We mochten direct komen dus om 10.00 uur zaten we in de Wagenrenk. De hele ziekte geschiedenis van Sara werd doorgenomen, de foto's en de bloeduitslag werden bestudeerd en toen werd duidelijk dat een punctie nodig was om te bepalen om wat voor weefsel het zou gaan. Ook werd er nog een röntgenfoto genomen (de beide zijdes waren al gedaan, maar van bovenaf wilde ze ook nog een foto. Na alles goed te hebben bekeken was de voorlopige diagnose een maligne lymfoom in het mediast (de holte waarin zich het hart en de luchtpijn en zo bevinden). Natuurlijk moest het weefsel opgestuurd worden, om 100 % zekerheid te krijgen, maar de dierenarts ging er nu voor 95 % zekerheid vanuit dat het maligne lymfoom was. Wat zijn dan de opties? Eigenlijk niet veel. Direct starten met chemo of in laten slapen. Niks doen is geen optie, dan stijgt het calcium nog meer en binnen een week zouden nieren ernstig schade oplopen en zou er spierzwakte ontstaan wat tot een hartaanval kan leiden. Als het geen maligne lymfoom (Non Hodgkin) blijkt te zijn, maar een andere vorm van kanker dan is er geen behandeling mogelijk. Daar zit je dan.... het enig dat je denkt is... dit kan niet waar zijn....
 |
| Binnen het rood omcirkelde gedeelte zou het zwart moeten zijn, daar hoort immers alleen lucht te zitten. Helaas is duidelijk te zien dat daar weefsel zit en dat is niet goed. |
De keuze was niet moeilijk, ik kon haar nog niet opgeven... dus chemo. Het infuus zat nog in haar pootje (ze had een roesje gehad voor de punctie) en de slang werd aangesloten. De vincristine liep samen met fysiologisch zout haar pootje in. In mijn tijd als ambulant begeleider heb ik heel wat jongeren begeleid met kanker, ook kinderen krijgen vincristine bij Non Hodgkin en gelukkig ken ik er een aantal die nu vrolijk op het MBO zitten. Dat gaf me hoop. Als de kinderen dit kunnen verslaan, dan kan Sara het ook. Dat is waar ik mij aan vast houd op dit moment. Ik kreeg nog twee pillen Endoxan mee om na twee dagen en dan weer na vier dagen te geven en dan over een week terugkomen om te kijken of het aanslaat.Ondertussen mogen de pups 4 dagen niet aan de bek van Sara likken of uit haar waterbak drinken....Dat wordt een uitdaging. Gelukkig hebben we Sara altijd geleerd in de bench te liggen en de pups hebben dat in Engeland ook geleerd. Dus om de beurt in de bench en een aparte waterbak voor Sara in haar bench. Het is veel geregel, maar het gaat allemaal goed gelukkig.
En dan op de rustige momenten (jazeker, die hebben we ook hoor) spelen er natuurlijk al die gedachten door mijn hoofd.... zou het dan toch bij die kaak ook kanker zijn geweest? Zouden het nu uitzaaiingen van toen zijn? Of zouden het toen uitzaaiingen van nu zijn, dat ze het al die tijd al had.... Je weet het niet en zal er ook niet achter komen... En ik weet dat het geen zin heeft om daarover na te denken. We moeten ons nu concentreren op het genezingsproces.
Het is zo gek, als ik naar haar kijk, zie ik geen zieke hond, ze is gewoon vrolijk, staat te springen als ik de riem pak, loopt lekker mee als we gaan wandelen. Niets, maar dan ook niets wijst erop dat er een doodzieke hond loopt. Ja, ze drinkt en plast veel, maar verder..... Het is zo bizar....Een paar weken geleden liepen we nog door de bergen in Oostenrijk, niets aan haar te merken, hoe kan dat nou? Maar dat is die nare ziekte, bij mens en dier, je merkt vaak niets tot het te laat is. Te laat? Nee, daar ga ik niet vanuit, Sara is sterk, dat heeft ze al een keer bewezen. Ik geef niet op!!
Ik ben dankbaar voor de pups, zij geven mij zoveel blijdschap, het is fijn om afleiding te hebben. De grappen en grollen van de pups zorgen ervoor dat ik sterk kan blijven, en dat is nodig! Sara heeft er niets aan als ik mijzelf laat meeslepen in verdriet. Dus is het druk? Ja, maar het is goed! Geluk en verdriet zo dicht bij elkaar, het maakt dat ik het volhoud.
Onzekerheid is een ellende. Het wachten op de uitslag van de punctie duurt eeuwig. Dan ineens word ik gebeld door de oncoloog. Het nieuws was niet wat ik had gehoopt. De punctie gaf geen duidelijk beeld van maligne lymfoom. Ik was in shock. Durfde niet goed te vragen wat dat betekende omdat ik het eigenlijk wel wist. Maar hij was mij voor, plan was nu dat hij zou overleggen met het team van oncologen (ook die van Utrecht) om te bekijken wat nu de beste behandelingsmethode zou zijn. Aangezien ik vrijdag een afspraak had, vertelde hij er direct bij dat hij dat dan vrijdag met mij zou bespreken. Ik vroeg nog aarzelend of ik die laatste pil Endoxan dan wel moest geven. Uiteindelijk is chemo niet echt een medicijn van 'baat het niet dan schaadt het niet'. Maar hij vond toch dat ik deze kuur moest afmaken zodat we vrijdag kunnen kijken of het toch heeft aangeslagen.Ondertussen is aan Sara bijna niets te merken. We houden haar, zoals het advies was, de eerste 4 dagen gescheiden van de pups. Dat vinden zowel de pups als Sara niet zo leuk, maar verder is er eigenlijk weinig te merken. Het enorme drinken en plassen is wat vermiderd, dus het lijkt erop dat de calciumwaardes toch iets zijn gedaald. Of is dat de hoop die spreekt? Omdat sara nu niet in de tuin mag plassen, ga ik extra vaak met haar wandelen. Ze geniet er zichtbaar van. Zodra ze maar denkt dat ik mijn jas pak, staat ze voor de deur. Wel merk ik dat ze niet meer van die lange stukken kan lopen. Vreemd, want in Oostenrijk was er nog niks te merken aan haar uithoudingsvermogen. Wat kan dat dan ineens hard gaan. maar lekker vaak kleine stukjes vindt ze helemaal geweldig. Soms rij ik even naar het bos in de buurt. Samen heerlijk van de natuur genieten! Het staat er al vol met paddenstoelen. Wat is het onwerkelijk allemaal....Bizar!
Een ander woord heb ik er niet voor.... bizar, dat is het. Sara doet het geweldig, niks te merken aan haar. We zijn vier dagen verder en inmiddels mag ze ook weer in contact zijn met de pups. De pups zijn helemaal idolaat van haar en ze is wonderbaarlijk lief voor hen. Zo gek, want voor haar eigen pups is ze eigenlijk helemaal nooit zo lief. Bizar dus.
Ze drinkt en plast nu normaal en ze heeft enorme eetlust. Ze is vrolijk en vindt het heerlijk dat we lekker vaak gaan wandelen. De wandelingetjes zijn wel kort, want dat is het enige dat je aan haar merkt, haar uithoudingsvermogen is enorm achteruit gegaan. Het is nu woensdag en vanavond heb ik twee keer met haar gewandeld langs de weg. De ene keer namen we Grace mee en de tweede keer Romy. Het is goed voor de pups om afzonderlijk van elkaar te wandelen, want anders worden ze iets teveel gericht op elkaar. Maar ze zijn nog jong en alles is spannend, dus is het fijn om met Sara te wandelen. Zij is immers de "leader of the pack". En Sara doet dat ook geweldig. Ze loopt rustig naast mij en wacht geduldig als de pups even staan te ruiken. De weg is druk zo rond een uur of zeven dus extra spannend voor de meisjes. Grote koplampen van de auto's, lawaai van de brommers die vlakbij over het fietspad racen en dan natuurlijk ook de fietsers die luid kletsend erg dicht langsrijden. Maar door de stabiele en rustige houding van Sara voelen de meisjes zich gerustgesteld. Ik geniet en ben enorm trots op hen allemaal. Sara, mijn geweldige Sara, bizar, gewoon niet te geloven, alsof het weer een nare droom was allemaal. Ik zie enorm op tegen het eind van de week. Dan zou ik meer horen, dan hoor ik of er iets aan te doen is. En zo ja, wat de behandeling dan inhoudt. Maar nu op dit moment, geniet ik van mijn mooie lieve meisje. Leven in het moment, dat is wat honden doen en dat is alles wat ik nu kan doen.
Terug in de Wagenrenk hoor ik dat het inderdaad geen maligne lymfoom is. De arts is hier eigenlijk blij om. Lymfoom is met chemo te behandelen, maar het is uitstel van executie. Volgens het team van artsen gaat het om een thymoom. Een gezwel op de thymus (zwezerik), een orgaantje dat voor het hart in de borstholte zit. Het is een zeldzame vorm van kanker bij honden. Eigenlijk is de enige optie het operatief verwijderen van de tumor, die over het algemeen goedaardig is. Maar die operatie is riskant en moeilijk vanwege het feit dat er zeer dicht bij het hart gewerkt moet worden. Maar wat hebben we voor keus? De operatie zal worden uitgevoerd door twee chirurgen. Maar voordat het zover is, is de eerstvolgende stap het maken van een CT scan in de universiteitskliniek in Utrecht. Vervolgens zullen de twee chirurgen gaan bepalen hoe ze de operatie gaan aanpakken. De chemo is dus eigenlijk voor niets geweest, maar zelf heb ik het idee dat het wel iets heeft gedaan. Het calciumgehalte is bijna niet verder gestegen en de nierwaardes zijn nog steeds oké. Sara drinkt niet meer overdreven en eet goed. Ze mag zonder verdere medicatie weer mee naar huis, waar de andere hondjes haar weer liefdevol ontvangen.
