De grote dag

En dan zit je 's morgens in de auto met Saartje achterin. Onderweg naar Wageningen. De zenuwen gieren door mijn lijf. Het is druk op de weg maar ik kan me moeilijk concentreren. Eindelijk komen we aan. De chirurg, mw. Zaal, komt naar ons toe en vertelt op vriendelijke toon wat de bedoeling is. Na de operatie moet ze eerst rustig wakker worden. Het is onverstandig als ik er dan bij mag, want dan wil ze met mij mee naar huis. En helaas zal dat niet gaan. Ze zal ten minste twee nachten moeten blijven. Ik raak in paniek, maar laat niets merken. Mw. Zaal ziet het toch en reageert heel lief. "Het is heel naar, ik snap het, het zijn je kinderen. Maar het is voor Sara echt beter op deze manier. Als ze u ziet, is het alleen maar moeilijker voor haar."  Ik weet dat ze gelijk heeft. Dan gaan we naar de behandelkamer, waar Sara in slaap wordt gebracht. Ik krijg een brok in mijn keel als ze daar zo ligt. Nu moet ik afscheid nemen....
Het wachten duurt lang, van 09.00 uur tot 13.30 uur zijn ze met haar bezig. Maar dan hoor ik eindelijk iets. De operatie is goed gegaan, mw. Zaal is tevreden. De tumor was erg groot maar is in zijn geheel verwijderd. Ook is een lymfeknoop verwijderd, die er verdacht uitzag. De tumor was tegen de long aangegroeid, dus ook een stukje long is weggehaald. Er zit een drain in de borstkas en ze heeft nog infuus. Nu is het opletten of de long geen zuurstof gaat lekken, of er niet teveel wondvocht ontstaat, of het calcium niet teveel gaat zakken en al dat soort zaken meer. Ze slaapt nog, dus ik blijf wachten tot ze wakker is. Ik wil zeker weten dat het goed gaat met haar. Dan om half 3 is het zover, ze is wakker en stabiel. De assistente laat een foto van haar zien. Mijn hart breekt, ik wil zo graag naar haar toe en zeggen dat alles goed komt......
Ik kan niks en besluit naar huis te gaan. Op de terugweg voel ik de tranen over mijn wangen lopen, ik slik en slik en concentreer me zo goed mogelijk op de weg. Thuis wordt ik begroet door alle andere woefjes, dat doet me goed. Maar Wya en Daentje merken dat er iets niet klopt, ze missen Sara. Ik ook....

Ik slaap slecht die nacht, de volgende morgen bel ik om half 9 naar de kliniek. Sara heeft de nacht rustig doorstaan, het gaat naar omstandigheden goed met haar. Binnen is ze rustig, maar als de assistente een stukje met haar wil lopen voor een plasje, dan verandert ze buiten in een onrustig zoekende Saarloos die maar 1 ding wil..... naar huis. Snel weer naar binnen dus. Later op de dag word ik gebeld door mw. Zaal. Ze is erg tevreden over het herstel, maar het blijft nodig dat de drain in de borstkas zit. Met de drain zorgen ze dat er vocht met pijnstilling in de borst zit. Er lekt geen zuurstof, dat is het goede nieuws. Maar Sara moet zeker nog een nacht blijven. Morgen zal bekeken worden of ze kunnen overgaan op pijnmedicatie via pillen, zodat de drain eruit kan. Pas als dat zo is, en ze is stabiel, dan zou ze naar huis kunnen. Op zijn vroegst morgenmiddag en anders pas vrijdag.