Eerbetoon

Het is nog vroeg als ik deze morgen beneden kom. Ik maak de kamerkennels open. De teckels en Daen en Wya komen er vrolijk uit. Ik word door hen en Sara en Kira begroet en samen lopen we naar buiten. Het klopt niet, het klopt gewoon niet, nog steeds merk ik dat ik haar zoek.... Ik mis er gewoon één als we naar buiten lopen. Bij het naar binnen gaan is het ook weer duidelijk, ze staat niet voor de deur te wachten... Snel even plassen, even tegen het vrouwtje opspringen voor wat aandacht en dan... terug naar de achterdeur en wachten tot je weer naar binnen mag, dat was haar routine.

Maar de dagen gaan gewoon door, met pijn in mijn rug door een stomme spierontsteking, maak ik ontbijt en pak mijn spullen voor de dag. Zo dadelijk ga ik weer gewoon naar mijn werk, net als iedere andere dag. Alles gaat gewoon door.

Om een uur of drie ben ik weer thuis. Doelloos sta ik met mijn handen in mijn zakken voor het raam naar buiten te staren. In de verte komt de postbode aanrijden op zijn fiets. Als hij voor ons huis stopt en een lading post in de mooie grote groene brievenbus aan de weg laat vallen, voel ik een pijnscheut door mijn lichaam schieten. Stil.... de stilte doet pijn. Zo raar, zo vreemd, geen geblaf.... gewoon stil.
Je zou denken met zes honden is er wel één die blaft naar de postbode, maar nee. Hoe anders was dat een week of twee geleden. Dan kon de beste man echt niet zomaar even zijn briefjes droppen in de bus. Dan zag of hoorde Chase hem al lang voordat hij zijn brieven had gepakt. Waaks? Nee, dat geloof ik niet, maar ze wilde wel graag vertellen dat ze iemand bij de brievenbus zag staan. Chase vertelde graag van alles. Aussies blaffen nu eenmaal veel, dat hoort gewoon bij het ras. En als zij begon, deed de rest voltallig mee! Maar nu... nu is het stil. Zo raar, zo vreemd, zo stil.

Mijn gedachten dwalen af naar de laatste paar jaar.
Vier jaar geleden hebben we het moeilijke besluit moeten nemen om onze veel te jonge Duitse Herder Mira in te laten slapen. Een zeer ernstige vorm van HD, pijnlijk en eigenlijk niet goed operabel. Ze zou altijd pijn blijven houden en moeilijk kunnen bewegen. Geen hondwaardig leven, dus wat doe je? Een pijnlijk besluit en veel verdriet. Ze is slechts 2 jaar oud geworden.
Twee jaar geleden moesten we afscheid nemen van Chloë. Ze was onze eerste asielzoeker. En prachtig, schattig pupje uit Griekenland. Gewoon afgedankt, aan de kant van de weg in een doos gezet, bij het vuil... Gelukkig is ze op tijd gevonden en heeft ze bij ons een plekje gevonden. Een heerlijke, lieve, dankbare schat van een hond. Ze is 11 jaar oud geworden. Voor een hond met een slechte start misschien niet verkeerd, maar het afscheid is daardoor niet minder pijnlijk.
En vorig jaar Bass. Bass was vanuit Spanje naar Nederland gekomen met het idee dat er een leuk gezin was, dat hem wilde adopteren. Helaas was Bass niet gewend om in huis te leven en zijn sloopgedrag zorgde ervoor dat hij werd afgedankt. Een aantal opvanggezinnen hadden geprobeerd om hem liefdevol op te vangen, maar steeds ging er iets mis. Uiteindelijk kwam Bass bij ons... het was duidelijk dat hij wat probleempjes had. Niet makkelijk herplaatsbaar, dus.... we besloten dat hij gewoon lekker bij ons mocht blijven wonen. Ondanks zijn sloopgedrag en verlatingsangst, hebben we een heerlijke tijd met hem gehad, tot vorig jaar.
En nu, dit jaar het verdriet om Chase. Het lijkt maar niet op te houden. Natuurlijk weet je dat het zeer waarschijnlijk is, dat er een moment komt dat je afscheid moet nemen van je hondjes. Maar het blijft keer op keer zo moeilijk. Gelukkig hebben we aan allemaal mooie en goede herinneringen, foto'en filmpjes die we keer op keer kunnen bekijken.

Ook voor Chase wil ik een mooi filmpje maken. Het is moeilijk, het zoeken naar foto- en filmmateriaal haalt fijne momenten op maar maakt het ook weer zo echt.... Ze is er niet meer, geen neus meer onder mijn arm, die omhoog duwt alsof ze zeggen wil, schiet eens op, ik wil geaaid worden! Geen schuin koppie meer met prachtige ogen die je vragend aankijken en lijken te zeggen, gaan we nog spelen of hoe zit dat? Bij iedere foto een nieuwe fijne herinnering, wat hebben we er veel. Het is lastig kiezen, maar het maakt eigenlijk ook niet uit. Alles is goed. Als de foto's en filmpjes uitgezocht zijn, zoek ik nog naar passende muziek. Muziek is emotie. Gemis is het gevoel. En zo ontstaat een eerbetoon, een herinnering aan een ongelooflijk lieve hond.... Chase.

Een gebroken hart

Met een brok in mijn keel, slik ik de tranen achter mijn ogen weg. Daar zit ik dan, achter mijn laptop. Hoe ga ik dit nu weer verwoorden? Het verdriet en ongeloof is nog zo groot. Hoe is het toch mogelijk, denk ik steeds weer. Woensdag hebben we nog zo fijn gewandeld met elkaar.
Het drama begon voor mij gisterenmiddag rond 14.15 uur. Ik was net klaar met lesgeven en stuurde mijn klas naar huis, toen de telefoon ging. Een verwarde Jan bromde iets over een aanval en Chase. Ik schrok en dacht aan epilepsie. Zo rustig als ik kon, gaf ik Jan instructies om de dierenarts te bellen en de andere honden zo snel mogelijk naar buiten te doen. Ik haastte mij naar mijn auto en reed met een veel te hoge snelheid naar huis. Onderweg liet ik de afgelopen maanden door mijn hoofd gaan. Niks vreemds gezien of gemerkt, geen ander voer, geen andere medicatie.... wat zou er toch zijn?
Toen ik thuis aankwam, was de dierenarts al gearriveerd, maar wij waren beiden te laat. Chase lag op de keukenvloer, haar tong was blauw. Ik kon mijn ogen niet geloven en een rivier van tranen verliet mijn ogen. "Hoe kan dat nou, hoe kan dat nou?", hoorde ik mijzelf keer na keer roepen. Het leek alsof ik in een horrorfilm meespeelde, alsof het allemaal niet echt was. Straks word ik wakker, ging het door mijn hoofd.
Nadat ik wat rustiger werd, bespraken we wat er gebeurd kon zijn. Geen epilepsie, maar verkrampingen vanwege het zuurstof tekort, naar alle waarschijnlijkheid een hartstilstand. En zo is in nog geen 10 minuten een eind gekomen aan een geweldige vriendschap. Onze lieve, lieve, trouwe Chase is op donderdag 18 februari 2016 om ongeveer 14.25 uur overleden. Onbegrijpelijk, totaal onverwacht, niet te bevatten. Ze mocht slechts 9 jaar oud worden, we hebben nog pas haar verjaardag gevierd. Chase was ons prinsesje, een heerlijke kroeldoos, geweldig lief voor iedereen en een super fijne psychosociale hulphond. Ze heeft kinderen mogen helpen om meer in zichzelf te geloven, sterker in het leven te staan en ze heeft kinderen van hun angst voor honden bevrijdt. Ze was altijd vrolijk en wilde dolgraag spelen en werken. Ze was sociaal en lief naar alle andere honden, ze was een echte topper. Het is niet te begrijpen dat ze er niet meer is, ze laat een enorme leegte achter! Lieve, lieve schat, wat hebben wij van jou mogen genieten. Wat hebben we heerlijke avonturen beleefd! Wat ontzettend jammer dat het niet langer heeft mogen duren!
Lief, lief prinsesje, wat zullen wij je missen!

DogWalkTrainl walk, learn, fun weekend

Vakantie Kolliger Muhle

Koud, maar wel een zonnetje

Het is woensdag en op woensdag hoef ik niet te werken. Toch ben ik alweer vroeg uit de veren, hoewel ik niet echt naar mijn werk toe hoef, is er nog genoeg te doen thuis. De digitale leeromgeving moet worden bijgewerkt en er moet nog wat worden nagekeken, het werk van een docent stopt niet als het schoolgebouw wordt verlaten. Omdat ik al lekker vroeg begon, had ik al flink wat werk verzet toen de klok 10 sloeg. Ik slof naar de keuken en maak een lekker potje koffie, vervolgens roep ik Jan. Het is fijn weer, droog en zonnig, een echt mooie dag om naar de hei te gaan. Als we de koffie op hebben, doen we onze wandelkleding aan. Als we weer beneden komen, worden we uitbundig begroet, alsof we dagen weg zijn geweest. De honden zien al aan onze kleding dat er iets leuks op het programma staat vandaag en worden flink onrustig. Eerst lijn ik Sam, Chase en Kira aan, die neem ik vervolgens mee naar de auto en zij mogen er vast in. Zelf stap ik ook in de auto en rij ermee het pad op. Nu breken de overige honden binnen de tent af. Als de auto het pad op rijdt, betekent dat maar één ding, volgens hen. En ze hebben gelijk. We laden de Saartjes achterin en Moos mag voorin, de kleine dondersteen. Het eerste deel van de rit verloopt nog rustig, maar zodra we bij het knooppunt Velperbroek rechts afslaan is het gedaan met de rust. De herders hebben door waar we heen gaan en kunnen zich niet langer inhouden. Een prachtig gejubel klinkt van achter uit de auto. Hierdoor wordt Moosje ook onrustig en begint luid mee te piepen. Gelukkig is het nog maar een minuut of tien rijden. Eenmaal aangekomen op de parkeerplaats van de Kluizenaarsweg zien we toch nog aardig wat auto's staan. Ik vraag mij altijd af of al die mensen niet moeten werken, zo op een doordeweekse dag om half twaalf. Maar goed, we kunnen nog goed parkeren, dus het valt nog mee.
Het weer was vandaag heel wat aangenamer dan afgelopen zondag. Ja, het is wel koud, maar het zonnetje schijnt en dat maakt veel goed. Ook is het lekker droog. De plassen zijn behoorlijk dicht gevroren, helaas voor Kira en Chase valt er dus niet veel te modderen. Moosje vond het wel wat, dat lopen op het water. Chase ontdekte een nieuwe sport, hoe kan ik door het ijs heen graven. Het lukt haar nog ook, hele stukken ijs haalde ze uit de plassen. Sam duikt af en toe een hol in, het is maar goed dat hij aan de lijn zit, want anders zouden we hem zo kwijt zijn! Hoewel er nog aardig wat auto's op de parkeerplaats stonden, komen we niet heel veel mensen tegen. Maar zo af en toe zagen we wel wat andere hondjes, dus er werd ook  wat gesnuffeld en gespeeld. De hei ziet er sprookjesachtig uit, hier en daar nog wat achtergebleven sneeuw van het weekend. Het levert een aantal mooie plaatjes op.
Na anderhalf uur slenteren over de prachtige vlakte, komen we weer bij de auto aan en rijden we weer naar huis. De hondjes krijgen lekker eten en wij? Wij drinken er maar een glaasje op, lekker om weer warm te worden!

Nieuwjaarswandeling

Het eerste wat ik doe als ik deze morgen wakker wordt is vol verwachting naar buiten kijken. Gisteren was het per slot van rekening schitterend weer. Maar wat een teleurstelling, daar moet ik wel even van slikken. Het is een trieste natte boel buiten. Ik trek mijn joggingbroek aan en schiet in mijn crocs. Ik hoor Kira alweer huilen van blijdschap als ik naar beneden loop, tja het is en blijft een herder hè...
Eenmaal beneden wordt ik bedolven onder de honden. Na de ochtend begroeting, waar ik gelukkig weer zonder schrammen vanaf ben gekomen, laat ik de roedel in de tuin. Ik slof er langzaam achteraan.... Waar is die zon van gisteren? Het regent zachtjes en alles is nat, het maakt dat alles donkerder en somberder lijkt. Maar de honden hebben nergens last van, ze spelen en dollen over elkaar heen en springen met hun natte poten tegen me op. Ach ja, wat maak ik me ook druk, het is jammer maar we laten ons de pret niet afnemen door een regenbuitje. Vandaag staat er een leuke wandeling op het programma. Maar voor we vertrekken krijgen we eerst nog even kraamvisite. Kraamvisite? Nee, we hebben geen kinderen of pups, maar wel lieve kleine jonge konijntjes. En laten er nu twee gereserveerd zijn door Naomi en Jochem en de kleine Sam. Wat een schat van een kereltje is die Sam! Een echte dierenvriend, hij was gelijk in de weer met de konijntjes. Kroelen en eten geven, hij had het er maar druk mee. Maar alles heel rustig en zachtjes en de konijntjes vonden al die aandacht wel leuk. Na het konijnen knuffelen gingen we allemaal op pad naar het Rozendaalse Veld waar al veel Saarloosjes stonden te wachten. De motregen was inmiddels overgegaan in sneeuw. Het hield een beetje het midden tussen natte sneeuw en echte sneeuw. Voorzichtig kleurde de hei wit, maar het was toch wel een natte en vooral koude boel. Wat we al niet voor onze hondjes over hebben. Het was wel een prachtig gezicht al die Saarlooswolfhonden op de hei. Hier en daar zat er een verstekeling tussen de wolfjes. Zo was er een Wijze Witte Herder, een Blije Border Collie en een Stoere Spanjaard, die alle drie de grootste lol hadden tussen de Saarloosjes.
Tijdens het ploeteren door wind en sneeuw hadden we leuke gesprekken met fijne mensen.
Maar naarmate we langer liepen, werden mijn handen kouder en kouder. Mijn spijkerbroek was inmiddels doorweekt en ik werd koud tot op het bot. De gedachte aan een heerlijke kop erwtensoep hield mij op de been. Want na de wandeling reden we nog even door naar de KC Dieren, waar Manon en Marianne klaar stonden met koffie, appelgebak en heerlijke soep. Niet iedereen was meegegaan naar de KC, sommige mensen hadden andere verplichtingen. Maar eigenlijk was dat niet zo erg, want anders zou de KC toch echt te klein zijn geweest. Onder het genot van de erwtensoep hebben we nog even lekker kunnen nakletsen. Al met al een geslaagde nieuwjaarswandeling, ondanks de witte neerslag!